Malwina, bohaterka książki Hermanowicz, żyje współcześnie, ale śniąc sny swojej babki jednocześnie przeżywa też trudną polską przeszłość – pełną grozy, głodu, przesiedleń i gwałtowności wojny. Język jest tu gęsty, konkretny a zarazem utkany ze skojarzeń i odniesień do pieśni, literatury czy ludowych porzekadeł. Żywioł literatury spotyka się z dźwiganiem traum, na których zbudowany jest polski los. Warto zmierzyć się z tym dybukiem. (Marcin Maćkiewicz, jury)

Polska powieść, która nie dzieje się w Polsce i nie korzysta z żadnych polskich tropów kulturowych. Eklektyczne puzzle, nad którymi czuwa duch Davida Lyncha, a które układają się w powieść wciągającą jak najlepszy thriller. (Radek Rak, jury)

Znów proza autorstwa poetki, co słychać w rytmie i kompozycji. To na pierwszy rzut oka jeszcze jedna opowieść o tajemnicy z przeszłości i trudnych relacjach rodzinnych, ale w Przysłonie porusza coś jeszcze - zmęczenie, zgaszenie postaci, które mają siebie wzajemnie dość, których życia nie spełniły się, ale dziwna konieczność trzyma je razem. Cień obietnicy - specjalność Jadwigi Maliny. (Olga Drenda, jury)

Poruszające historie mieszkańców ul. Brzeskiej – miejsca o trudnej przeszłości, kiedyś symbolu owianej złą sławą warszawskiej Pragi Północ. Dojmujące, niewygodne i poruszające opowieści o życiu, które większość z nas zna z tylko z opowieści i którego nie chcielibyśmy zaznać. Historie tragiczne, ale też bardzo prawdziwe, bo pokazujące, że w nawet w najbardziej beznadziejnej sytuacji jest miejsce na miłość, przywiązanie i poświęcenie. (Joanna Marczuk, jury)

To powieść jakby wymierzona wbrew istniejącym modom, przewrotna, zabawna, obrazoburcza. Bohaterem jest tu też język i to jak radzi sobie w świecie. Syc prowadzi ten język odważnie, bawi się nim i używa, żeby pod płaszczykiem ironii, żartu, mówić o rzeczach istotnych i – niestety – stale aktualnych: strukturach, które rodzą wyzysk i wzmacniają hierarchie oparte na władzy. (Małgorzata Lebda, jury)

Utwór prezentuje styl muzyczny duetu i może skupiać na sobie uwagę słuchaczy, stając się jednocześnie jednym z ich znaków rozpoznawczych. Brzmienie osiągnięto bez zastosowania skomplikowanych zabiegów produkcyjnych. Mamy tu nietuzinkowe wokale w umiejętny sposób budujące klimat piosenki oraz niebanalny tekst wyróżniający utwór spośród innych. Niewymuszona charyzma członków zespołu, daleka od sztuczności i przesadnej kreacji dopełnia całość. (Mateusz Ptaszyński, jury)

Metafizyczny debiut duetu. Mocne i bezkompromisowe teksty. Szczere opowieści z serc do serc. Autentyczność wokalna. (Natalia Przybysz, jury)

Zaledwie dwudziestojednoletnia artystka, która z dużą dojrzałością łączy w swojej muzyce tradycję z nowoczesnością. Artystka w indie popowym brzmieniu wyraźnie czerpie z umiłowania do folku, prezentując wyrazisty charakter muzyczny. Śpiewa, komponuje, gra na gitarze, fortepianie i barabanie. Jej wszechstronność instrumentalna i unikalny styl gwarantują jej status jednego z najciekawszych debiutów na polskiej scenie muzycznej. (Jan Ejsmont, jury)

Urodzona w Polsce, aktualnie tworzy i mieszka w Londynie. Artystka o wyróżniającym się głosie. Słychać tu dobre popowe inspiracje, na myśl przychodzi Rihanna czy Lorde. Starannie dopracowane produkcje i wyjątkowa wrażliwość artystki zostały zauważone m.in. przez serwis Spotify. Artystka utworami Mine i Best I’ve Never Had udowadnia, że ciężka praca w połączeniu z talentem, są w stanie osiągnąć sukces, nawet bez wytwórni stojącej za artystą. (Dominik Sadowski, jury)

To świeża, młoda formacja, która zachwyca swoją lekkością i niewymuszonym brzmieniem. Album Letnie myśli jest pełen niesamowitych melodii i nowego spojrzenia na teksty i muzykę. To zespół, którego mogłabym słuchać bez końca. (Kathia, jury)

Najlepsze do tej pory przedstawienie, w formie kryminału, skomplikowanej historii mieszkańców Podhala. Wspaniale sfilmowane Tatry. (Bartosz Węglarczyk, jury)

Za indywidualny charakter opowiedzenia historii z humorem. (Sandra Drzymalska, jury)

Duet reżyserek przygotował ważny i potrzebny serial, który został bardzo dobrze odebrany zarówno przez krytyków, jak i widzów. O trudnym temacie udało im się opowiedzieć lekko, z czułością i wrażliwością. Co szczególnie istotne, serial po raz pierwszy porusza temat codzienności dzieci atypowych i z niepełnosprawnościami. Ważny głos w kulturze. (Maciej Buchwald, jury)

Mateusz Damięcki jako polski Jack Reacher. Piotr Adamczyk przełamał swój image i teraz stał się serialowym wzorcem Złego. (Bartosz Węglarczyk, jury)

Za umiejętne połączenie rzetelności dziennikarskiej z emocjonalnym zaangażowaniem w produkcję. Świetny montaż i narracja budują napięcie, a jednocześnie nie pozwalają widzowi zapomnieć o ludzkim wymiarze tragedii. Odwaga w poruszaniu trudnych tematów i precyzyjne przedstawienie faktów czynią ten dokument ważnym głosem w debacie publicznej.  (Anna Limbach-Uryn, jury)