Zbiór opowiadań, które z całą mocą pokazują talent autora do tworzenia światów pełnych napięć, dramatyzmu i poczucia humoru zaszytego gdzieś między słowami. (Marcin Maćkiewicz, jury)

Krótka, ale intensywna opowieść o każdej z nas – o okresie dojrzewania, o trudnej sztuce budowania swojej tożsamości, odwadze (lub jej braku) bycia sobą, balansowaniu między tym, co ważne dla nas i dla innych. O tym, jak przygniata nas ciężar oczekiwań i wyobrażeń na temat tego, jak powinno wyglądać życie i co jesteśmy komu winni. Historia przyjaźni dwóch dziewczyn, trudnych wyborów i ich nieuniknionych konsekwencji. (Joanna Marczuk, jury)

Wejście prozy z gatunku weird fiction do szerszego obiegu wydawniczego. Powieść, która wybija odbiorców z czytelniczych przyzwyczajeń. Bawiąca się formą i narracją, bezpretensjonalnie sięgająca do tradycji science-fiction i jednocześnie pełna absurdalnego komizmu. Rzecz obsesyjna, szalona, wciągająca i idąca wbrew wszystkiemu, co dotąd znał polski mainstream. (Ishbel Szatrawska, jury)

Prozatorski debiut uznanej poetki, kunsztowna i zmysłowa opowieść o doświadczeniu śmierci. Dziewczyna wraca do górskiej wioski, by pomóc dziadkowi w opiece nad umierającą babcią. Jej rodzice już nie żyją, giną zwierzęta zwożone do pobliskiej rzeźni, ale dokoła i w środku wszystko żyje, pulsuje, pracuje. Jak można się spodziewać po poetce, każde słowo jest tu na swoim miejscu, a każde zdanie mieni się od znaczeń. (Grzegorz Piątek, jury)

Zdjęcia wykonane na przestrzeni XX wieku, najczęściej amatorskie, zawieruszone w archiwach, prowincjonalnych muzeach i na domowych strychach, stały się punktem wyjścia do wciągającej opowieści o dziejach polskiej wsi, biografiach zwykłych ludzi i społecznej roli fotografii. Po tej książce każdy inaczej spojrzy na własne rodzinne albumy. (Grzegorz Piątek, jury)

Do albumu „Mowa Węży" na pierwszy rzut oka można podejść stricte rozrywkowo. Szukając głębiej, odkryjemy jednak w szczerych tekstach osobiste zmagania Asstera z przeciwnościami losu. To „drugie dno” sprawia, że trudno przejść obok jego twórczości obojętnie. (Dominik Sadowski, jury)

EP „Warszawa Dawidy”. Najlepsze połączenie artystów z dwóch różnych światów. Projekt, który epatuje pozytywną energią. (Ralph Kaminski, jury)

Anastazja Ivahnenko jako ta Ukrainka narobiła niemałego zamieszania na polskiej scenie. Jej muzyka to orzeźwiający ferment, w którym miesza się niebanalny, słodko-gorzki songwriting zamknięty w softpopowej estetyce. Zwyciężczyni plebiscytu „Wyborczej” – SANKI 2022. Została wybrana do czwartej edycji programu Spotify RADAR. (Jan Ejsmont, jury)

Niesamowicie utalentowana dziewczyna, która na koncertach zaraża swoją pasją i niezwykłą umiejętnością interpretacji tekstu. Sama je pisze, komponuje, gra na wielu instrumentach i aranżuje. Swoją debiutancką płytę „Przestrzeń” wyprodukowała również sama. Wyjątkami są trzy utwory, do których zaprosiła kolegów. Ciężko uwierzyć, że tak dobrą, dojrzałą i absolutnie magiczną płytę stworzyła zaledwie 20 – letnia dziewczyna. (Gabi Drzewiecka, jury)

To był jego rok. Nieśmiały chłopak, który swoim głosem potrafi wyciskać łzy, ale potrafi też zatrząść ścianami. Mam wrażenie, że już jest gwiazdą, ale jeśli nie, to zaraz nią będzie. (Jakub Skorupa, jury)

Za wytyczanie nowych ścieżek w polskim kinie oraz za konsekwencję realizacyjną i dramaturgiczną, w kreowaniu wizjonerskiego świata. (Piotr Domalewski, jury)

Komediowy hit roku. Chciałoby się dodać „niespodziewany”, ale wszyscy, którzy znają scenariuszową robotę Kuby Rużyłło podejrzewali, że będzie to przebój. Maciek Buchwald wielokrotnie udowadniał, że umie efektownie, zabawnie i z wicem, choć do tej pory zwykle w jego teledyskowych realizacjach (vide głośny klip do „Patoreacji” Maty). Razem z Kordianem Kądzielą zrobili serial o tym jak Polacy są od wieków podzieleni. I paradoksalnie połączyli rodaków we wspólnym zachwycie tym dziełem. (Paweł Heba, jury)

Kiedy w kinach triumfy święcą „Chłopi”, Grzegorz Dębowski pokazuje współczesny obraz wsi. Owszem – znajdą się tam tacy, którzy marzą o świecie jak z Reymonta, owszem – na jeden protest mogą zjednoczyć wieś. Ale ta wspólnota się rozpada. A ziemia jest walutą, żeby dostać się do miasta. Grzegorz Dębowski stworzył film bez uproszczeń, łatwych diagnoz i szybkich odpowiedzi. (Izabela Szymańska, jury)

„Kos” udowadnia, że kino historyczne nie musi być podręcznikiem i paździerzem, a może być zabawą formą, ale też wnosić coś do odczytywanej na nowo historii Polski. Dobry koncept, fajna obsada i dopieszczona scenografia. (Kaja Klimek, jury)

„Absolutni debiutanci” to letni, wakacyjny coming of age, który jednocześnie jest listem miłosnym do kina. Cudowne połączenie! Świetnie zagrany przez młodych aktorów, zdecydowanie jeden z najlepszych polskich seriali ostatnich lat.(Kaja Klimek, jury)