"Marzi. Dzieci i ryby głosu nie mają" - recenzja komiksu

Dość długo zastanawiałam się, czy recenzowanie komiksu "Marzi. Dzieci i ryby głosu nie mają" w tym miejscu, to dobry pomysł. Bo choć ilustracje sugerują, że jest to pozycja dla młodych czytelników, tematyka i narracja już niekoniecznie. Po dłuższych przemyśleniach i uważnej lekturze (i oglądaniu) doszłam jednak do wniosku, że taka podróż do przeszłości - czasów może dzieciństwa współczesnych rodziców, ich potomkom się po prostu należy.

Marzena Sowa przywołała w tej graficznej opowieści swoje dzieciństwo, Polskę lat 80. XX wieku. Z pamięci wydobyła przechowywane tam obrazki, stopklatki z życia codziennego. Widziana oczami dziecka rzeczywistość różni się nieco od tej, którą dostrzegali dorośli. Owszem, są troski i niepokoje - bo atmosfera udzielała się także najmłodszym, ale jest też charakterystyczna dla nich beztroska, przywiązywanie wagi do rzeczy przez starszych niezauważanych, pomijanych.

Świat odtworzony przez autorkę i sportretowany przez jej życiowego partnera, Sylvaina Savoia, to świat, który ja doskonale pamiętam. Karp w wannie - choć chyba u sąsiadów, nie w moim domu; kolejki przed sklepami, Reksio, przymusowe leżakowanie w przedszkolu, strajki, puste półki, Lech Wałęsa, wizyta papieża i wybuch w Czarnobylu - tak wyglądało także moje dzieciństwo.

Bardzo chciałam, żeby moje dzieci mogły poznać je nie tylko z opowieści, bo trudno komuś, kto tego nie doświadczył, zwizualizować sobie taką rzeczywistość. A tu z pomocą przyszedł duet autorsko-ilustratorski, który bardzo autentycznie, do tego bez zadęcia i patosu przedstawił wszystko tak, jak było. Albo tak, jak wyglądało to oczami dziecka.

Ewa Świerżewska