W trakcie trwającej ponad 30 lat kariery wystąpiła w szeregu najbardziej kasowych komedii romantycznych: zaczynając od „Pretty Woman” (film ten zarobił na całym świecie zawrotną kwotę prawie 3 miliardów dolarów), poprzez „Mój chłopak się żeni” oraz „Uciekającą pannę młodą” (na planie którego znów spotkała się z Richardem Gerem), na „Notting Hill” kończąc. Przez całe lata dziewięćdziesiąte oraz połowę lat dwutysięcznych była najlepiej opłacaną aktorką świata; w 2003 roku, jako pierwsza kobieta na świecie, otrzymała zawrotną kwotę 25 milionów dolarów za rolę w „Uśmiechu Mona Lizy”. Czterokrotnie nominowana do Oscara, statuetkę zdobyła w 2000 roku za występ w „Erin Brockovich”; ma też na koncie trzy Złote Globy (za „Stalowe Magnolie”, „Pretty Woman” i wspomniany już hit Stevena Soderbergha o niezłomnej samotnej matce). Rekordowo wiele razy, bo aż pięciokrotnie, ogłaszano ją też „najpiękniejszą kobietą świata”.
Julia Roberts prywatnie jest też mamą trojga dzieci: 16-letnich dziś bliźniaków, Hazel i Phinnaeusa oraz 13-letniego Henry’ego. Od 2002 roku żona poznanego na planie „Mexicana” operatora filmowego, Danny’ego Modera. Jak zapewnia, bardzo ceni sobie rodzinne obowiązki: codziennie wozi swoje pociechy do szkoły i na zajęcia dodatkowe, robi im śniadania i stara się pomagać w odrabianiu lekcji.
„Zależy mi na tym, abyśmy wszyscy jak najczęściej jadali wspólne śniadania i kolacje. Dzięki temu możemy przeprowadzać fantastyczne rozmowy, zaczynać razem dzień i go kończyć” - mówiła Roberts w 2017 roku w rozmowie z magazynem „InStyle”.
Skazana na sukces
Julia Fiona Roberts przyszła na świat 28 października 1967 roku, swoje pierwsze doświadczenia aktorskie zbierała już jako dziecko - za sprawą występów rodziców w lokalnych teatrach rodzinnej Atlanty. Kiedy jednak Betty Lou i Walter Robertsowie rozwiedli się, a matka wyszła ponownie za mąż i wyprowadziła się z całą rodziną do małego miasteczka Smyrna, artystyczne aspiracje Julii musiały zejść na drugi plan. Jej nowy ojczym, Michael Motes, okazał się człowiekiem uzależnionym od alkoholu i znęcającym się tak nad żoną, jak nad dziećmi. Roberts, która w liceum chciała zostać lekarzem weterynarii, po porzuceniu studiów na Uniwersytecie Stanowym Georgii wyruszyła do Nowego Jorku, aby, podobnie jak jej starszy brat, Eric, spróbować swoich sił w show biznesie. Na pierwsze angaże nie musiała czekać długo, a te naprawdę obiecujące i prestiżowe zawdzięcza nie już całkiem znanemu wówczas bratu, ale niespotykanej kombinacji talentu, urody i szczęścia.
Przełomem była drugoplanowa rola u boku Liama Neesona w „Satysfakcji” z 1988 roku, a pierwszy komercyjny sukces przyszedł zaledwie kilka miesięcy później: Julia zagrała Daisy Araújo, pyskatą i uroczą pracownicę tytułowego „Mystic Pizza”. Film, chociaż produkcji niezależnej, był dużym kinowym hitem, dziś ma zaś status kultowego. W następnym roku na ekrany trafiła zaś „Pretty Woman”, najpopularniejsza w historii komedia romantyczna, nazywana „współczesną wersją bajki o Kopciuszku”. Jej popularność to wypadkowa świetnie skrojonego scenariusza i reżyserii oraz niezwykłej chemii, która od razu połączyła Roberts i Richarda Gere’a. Bez sympatii i zrozumienia, które stało się zresztą podstawą trwającej między nimi do dzisiaj przyjaźni, „Pretty Woman” nie stałaby się tak gigantycznym fenomenem.
„Oboje są zagubionymi duszami. Dzięki tej relacji odnajdują siebie samych i odnajdują siebie nawzajem” - mówiła za kulisami produkcji w 1989 roku Roberts, opisując związek Vivian i Edwarda.
Nie tylko komedie romantyczne
Urzekający uśmiech pozwala jej stać się gwiazdą każdej komedii romantycznej, jednak to role dramatyczne Julii Roberts pokazują jej prawdziwy talent. Gwiazda z niezwykłą łatwością wydobywa bowiem skomplikowane charaktery granych przez siebie postaci, nadaje im głębi i czyni je wiarygodnymi. Zanim Roberts wystąpiła w „Pretty Woman”, zaprezentowała się rewelacyjnie w „Stalowych magnoliach”, pracując obok takich showbiznesowych tuz, jak Dolly Parton, Shirley MacLaine i Sally Field (za swoją kreację zdobyła też nominację do Oscara). W 1991 roku zobaczyliśmy ją w przejmującym dramacie „Sypiając z wrogiem” w roli prześladowanej przez męża, zaszczutej żony, dwa lata później zaś w „Raporcie Pelikana”, w którym uroda i urok aktorki świetnie połączyły się z wielowymiarowością postaci Darby Shaw, studentki prawa, która odkrywa ogromne nieprawidłowości związane z wydobyciem ropy naftowej. W „Mamuśce”, która trafiła do kin w 1998 roku, starła się na ekranie z Susan Sarandon, wcielając się w Isabel Kelly, nową partnerkę Luke’a Harrisona (Ed Harris). Relacja między matką dzieci a ich macochą pełna jest napięć i nieporozumień, a ogromne talenty Roberts i Sarandon sprawiają, iż pokazana historia jest niezwykle prawdziwa i wiarygodna.
Rola Barbary Weston-Fordham w filmowej adaptacji sztuki „Sierpień w hrabstwie Osage” to kolejna nominacja do Oscara, w której gwiazda pokazała mroczną, niemalże przerażającą stronę swojej aktorskiej natury. Najbardziej ikoniczną rolą dramatyczną Roberts pozostaje jednak oczywiście Erin Brockovich w reżyserii Stevena Soderbergha (z którym współpracowała też przy okazji „Ocean’s Eleven” i „Ocean’s Twelve”). Biograficzna opowieść o samotnej matce, która podczas pracy jako asystentka prawna odkrywa niepokojące fakty o działalności lokalnej fabryki, dała możliwość połączenia dwóch najbardziej rozpoznawalnych cech aktorki: ekranowej charyzmy i przyciągającej uwagę urody. Rola Brokovich przyniosła Roberts pierwszego (i dotychczas jedynego) Oscara, a także Złoty Glob, statuetki BAFTA, Critics Choice Award, Teen Choice Award oraz nagrodę Satelity. Stała się też swoistym Złotym Graalem dla innych aktorek, które zbudowały popularność dzięki komediom romantycznym, marząc jednocześnie o „poważnej” roli, która ugruntuje ich pozycję jako „prawdziwej” artystki.
Klasyki, które nigdy się nie nudzą
Jednak komediowe role Roberts to w wielu przypadkach klasyki gatunku i świetnie zrealizowane kino rozrywkowe. „Pretty Woman” do dziś jest swoistym benchmarkiem całego nurtu, „Mój chłopak się żeni” i „Uciekająca panna młoda” to produkcje, które nigdy się nie nudzą i których powtórki zawsze gromadzą przed ekranami dużą widownię. Kiedy przystępowano do ekranizacji „Jedz, módl się i kochaj” Elizabeth Gilbert, nie wyobrażano sobie, aby w jej postać wcielił się ktokolwiek inny, niż Roberts. Występ w ekranizacji powieści, szczególnie, kiedy jej autorka jest też główną bohaterką historii, nigdy nie jest łatwy - przede wszystkim ze względu na konieczność sprostania wielu różnym oczekiwaniom. Weteranka komedii romantycznych poradziła sobie z tym zadaniem znakomicie, a „Jedz, módl się i kochaj” w wersji kinowej było niemniejszym hitem, niż jego książkowy pierwowzór.
Na osobną analizę zasługuje zaś „Notting Hill” z 1999 roku, w którym światowa super-gwiazda Julia Roberts wciela się w postać… światowej super-gwiazdy, Anny Scott. Przypadkowe spotkanie z nieco dziwnym, ale niezwykle sympatycznym księgarzem z przepięknej części Londynu wywołuje lawinę romantycznych wydarzeń, które, chociaż w prawdziwym życiu mało prawdopodobne, dają nam (podobnie jak w „Pretty Woman”) poczucie uczestnictwa w pięknej, pełnej cudów i miłości magii. Tak, dialogi są często nieco banalne i naiwne, jednak należą dziś do klasyki kina, z monologiem „Jestem zwykłą dziewczyną” na czele. Ponad dwadzieścia lat po premierze dzielnica Notting Hill nadal jest obowiązkowym punktem podczas wizyty w stolicy Wielkiej Brytanii, nie tylko dla fanów komedii romantycznych. I chociaż Roberts wystąpiła od tego czasu w kilkunastu różnorodnych produkcjach, szukająca miłości Anna Scott pozostaje w czołówce tych, za którą ją uwielbiamy.
Julia Roberts nie przestaje zaskakiwać i świetnie odnajduje się w coraz to nowych kreacjach. Z pewnością zobaczymy ją w jeszcze wielu produkcjach. Jeżeli interesują was filmowe tematy, sprawdźcie nasze artykuły z cyklu Oglądam na Empik Pasje!
Komentarze (0)