Strona główna
Empik Pasje. Magazyn online
Najlepsze filmy o władcach, monarchach i cesarzach

21 listopada 2023

Najlepsze filmy o władcach, monarchach i cesarzach

Od Imperium Rzymskiego po brytyjską rodzinę królewską - oto portrety wybitnych i kontrowersyjnych władców w najpopularniejszych filmach i serialach.

Autorka: Magda Tarnawska

„Napoleon” (2023)

Najnowsza produkcja Ridleya Scotta ma być próbą stworzenia pierwszego udanego filmu historycznego o cesarzu francuskim. Jest też jedną z najbardziej gorących premier filmowych 2023 roku, dlatego oczekiwania są dość wygórowane.

Film skupi się na dojściu do władzy i późniejszym upadku cesarza Napoleona Bonapartego (Joaquin Phoenix), jego szybkiej i bezwzględnej wspinaczki po szczeblach kariery oraz często niestabilnego związku z żoną Józefiną (Vanessa Kirby).

Zwiastun filmu obiecuje mnóstwo sekwencji bitewnych i dramaturgii, w tym strategicznych decyzji i trudnych wyborów. Nie brakuje w nim typowej dla Napoleona manii wielkości. Co ciekawe, dostępne fragmenty ujawniają też rolę Józefiny, jaką odegrała w uczynieniu go postacią niezwykłą.

Czy „Napoleon” okaże się naprawdę wielki? Czy przybędzie i zwycięży? Premiera filmu już 24 listopada.

„Królowa” (2006)

We wszystkich filmów o władcach, królach i królowych, najczęstszym bohaterem jest monarchia brytyjska. Film Stephena Frearsa to spojrzenie na rodzinę królewską, konkretnie Elżbietę II w szczególnym dla całej Anglii momencie historycznym – śmierci księżnej Diany w 1997 roku.

Dramat jest opowiadany z perspektywy królowej Elżbiety II (Helen Mirren) i ówczesnego premiera Tony’ego Blaira (Michael Sheen). Szczegółowo prezentuje dwie bardzo różne reakcje na śmierć i sposób wyrażenia żałoby po ukochanej księżnej Walii.

„Królowa” to film, który pokazuje jak śmierć Diany wpłynęła zarówno na Anglię, jak i rodzinę królewską, a także na modernizację monarchii.

Mirren zdobyła Oscara za swoją rolę królowej Elżbiety, w której równoważy charakterystyczny dla monarchini stoicyzm z powagą rodzinnej tragedii.

„Jak zostać królem” (2010)

Film opowiada o ojcu Elżbiety II, pierwotnie znanym jako książę Albert, który zostaje królem Jerzym VI na początku II wojny światowej. Koronacja, czyli to, co w innym przypadku byłoby zaszczytem na całe życie, u Jerzego wywołuje jednak udrękę, co doskonale widać w „Jak zostać królem”.

Obraz skupia się na mało znanym aspekcie jego życia, czyli jego największym kompleksie. Przedstawia monarchę, który zatrudnia logopedę, aby jeszcze przed wygłoszeniem pierwszego przemówienia w 1939 r., pomógł mu przezwyciężyć trwające przez całe życie jąkanie.

Obserwujemy niezwykłą przemianę Jerzego VI z niepewnego i zniechęconego barierą człowieka, w zapadającego w pamięć króla, który będzie rządził Anglią w niesamowicie trudnym momencie.

Film zdobył 4 Oscary, w tym dla najlepszego aktora Colina Firtha, który wcielił się w rolę główną i nasycił kruchego króla patosem, emocjami i ostatecznie zasłużonym triumfem.

„Faworyta” (2018)

Czarna komedia greckiego reżysera Yorgosa Lanthimosa („Lobster", „Kieł”, „Zabicie świętego jelenia”) to zdecydowanie najdziwniejsza pozycja na tej liście i jak najbardziej warta polecenia.

Olivia Colman wciela się w rolę niestabilnej królowej Anny, która rządziła Anglią na początku XVIII wieku. Towarzyszą jej Rachel Weisz jako Sarah Churchill, księżna Marlborough i Emma Stone jako kuzynka Sary, Abigail Masham. Kobiety rywalizują o pozycję „faworytki”, czyli najbliższej towarzyszki członka rodziny królewskiej - w tym przypadku Anny.

„Faworyta” bada dziwne i wielowarstwowe relacje między Abigail, Sarą i Anną, w których Sara i Abigail robią wszystko, co w ich mocy, aby zyskać przychylność Anny i utrzymać władzę na dworze. Te zabiegi są zarówno komiczne, jak i podkreślają tragizm rywalizacji, sposób prowadzenia królewskiego pokera.

Olivia Colman, która zdobyła Oscara za rolę Anny, udowadnia, że świetnie czuje się w filmach historycznych. Z pewnością zostanie zapamiętana z roli w „Faworycie”, ale także Elżbiety II w „The Crown”.

„The Crown” (2016-2023)

Seriale także świetnie opowiadają historię królewskich klanów, by wymienić choćby „Rzym”, „Dynastię Tudorów” czy właśnie rewelacyjny „The Crown”.

Serial skupia się na życiu Elżbiety II od jej koronacji po późniejsze lata panowania. Opowiada jednak dużo więcej niż kolejne etapy życia monarchini i jej rodziny. Prezentuje najważniejsze dla Wielkiej Brytanii wydarzenia historyczne i oświetla je mnóstwem kontekstów. Stanowi istny przegląd następujących po sobie premierów Anglii, a wraz z nimi opcji politycznych, które po kolei zdobywały popularność.

„The Crown” słynie z dbałości o szczegóły (nie tylko historyczne) i doskonałej gry aktorskiej. Na przestrzeni pięciu dotychczasowych sezonów w serialu przedstawiono wiele kluczowych postaci w historii Anglii, takich jak Winston Churchill (John Lithgow), Margaret Thatcher (Gillian Anderson) czy Diana Spencer (Emmy Corrin). Na uwagę zasługuje także zabieg wymiany obsady (co dwa sezony) wraz z kolejnymi etapami życia bohaterów. I tak w roli Elżbiety II występowały kolejno Clarie Foy, Olivia Colman i Imelda Staunton. To nie tylko serial dla miłośników rodziny królewskiej. Zatopią się w nim także fani historii i dobrze prowadzonych dramatów.

„Król” (2019)

Anglia, XV wiek. Hal, kapryśny książę żyjący wśród ludności z dala od dworu, zmuszony przez okoliczności niechętnie przyjmuje tron, by zostać królem Henrykiem V. Hal, podobnie jak wielu jego potomków, staje przed zadaniem rządzenia narodem w wieku, w którym mógł być bardziej skłonny do zabawy.

„Król” jest oparty na kilku sztukach Williama Szekspira, które napisał o angielskiej monarchii od końca XIII do XIV wieku. Ukazuje dychotomię między wcześniejszą wolnością Hala od obowiązków królewskich a wymaganiami, przed którymi stoi teraz. Poza tym można doszukać się w nim odniesień do współczesnych skorumpowanych instytucji władzy, a nawet niebezpieczeństw związanych z męską hegemonią.

To wszystko sprawia, że „Król” prezentuje historię z epoki średniowiecza w sposób atrakcyjny także dla młodego pokolenia widzów. Zwłaszcza, że w postać Henryka V wciela się uwielbiany przez młodych odbiorców Timothee Chalamet. Aktor zręcznie przedstawia chłopaka, który porzuca wcześniejsze, łatwe życie, by stać się mężczyzną i wojownikiem.

„Król Artur: Legenda miecza” (2017)

Opowieść o Królu Arturze to kolejna chętnie ekranizowana historia o legendarnym władcy. A film wyreżyserowany przez Guya Ritchiego zapewnia opowieści specyficzną interpretację.

Artur (Charlie Hunnam) zostaje osierocony po tym, jak jego wujek Vortigern (Jude Law) zabija jego rodziców i obejmuje tron. Artur nieświadomy swojego pochodzenia wychowuje się w dość niekrólewskich warunkach. Kiedy jednak wyciąga miecz Excalibur z kamienia, jego życie zostaje wywrócone do góry nogami i zmuszony jest uznać swoje prawdziwe dziedzictwo… czy mu się to podoba, czy nie.

„Król Artur: Legenda miecza” to film pełen akcji, walki, efektów specjalnych i dowcipnych dialogów. Zapewnia szaloną energię stylu reżyserskiego Ritchiego, a także pewną niespodziankę - gościnny występ Davida Beckhama.

„Aleksander” (2004)

Prawie 3-godzinny epos Oliviera Stone’a jest oparty na prawdziwej historii jednego z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych przywódców w historii, który w wieku 25 lat podbił 90% znanego wtedy świata.

„Aleksander” jest próbą skondensowania większości z bitew i podbojów jakich dokonał Aleksander Wielki (Collin Farrel). Stanowi kronikę jego drogi do stania się żywą legendą – od młodości napędzanej marzeniami o chwale i przygodzie, przez jego intensywne więzi z najbliższymi towarzyszami, aż po samotną śmierć jako władcy rozległego imperium.

Odważnie i szczerze przygląda się jego życiu i relacjom z matką Olimpią (Angelina Jolie), ojcem Filipem (Val Kilmer), wieloletnim przyjacielem i dowódcą bojowym Hefajstionem (Jared Leto). Prezentuje brutalny świat, pełen wzniosłych ideałów i zdumiewających zdrad.

„Gladiator” (2000)

Jak często myślisz o Imperium Rzymskim? Jeśli zdarza ci się to dość często, musisz obejrzeć „Gladiatora”. Choć film jest historią fikcyjną, w opowieści pojawiają się postaci historyczne Imperium Rzymskiego, takie jak Marek Aureliusz i jego syn Kommodus. Poza tym koncentruje się na pewnym fenomenie tamtych czasów, czyli walkach gladiatorów w rzymskich amfiteatrach.

Rzymski generał Maximus (Russell Crowe) ma zostać kolejnym cesarzem Rzymu. Jednak, gdy umiera jego poprzednik, cesarz Marek Aureliusz (Richard Harris), kontrolę nad Imperium przejmuje jego syn Kommodus (Joaquin Phoenix). Maximus ucieka, ale zostaje zniewolony i zmuszony do walki jako gladiator w rzymskim Koloseum.

W „Gladiatorze” sporo jest brutalnych scen walki i spektakularnej oprawy wizualnej, nie wspominając o emocjonalnej historii. Jest zdecydowanie jednym z najlepszych filmów o Imperium Rzymskim (zdobył 5 Oscarów) i stał się też pretekstem do odrodzenia gatunku „miecz i sandał” oraz powstania kolejnych filmów tego typu, jak np. „Troja”, „Królestwo niebieskie” oraz programów telewizyjnych: „Rzym” i „Spartakus”.

Ponad dwadzieścia lat po premierze pierwszego filmu, Ridley Scott potwierdził, że trwają prace nad kontynuacją „Gladiatora”, a premiera przewidywana jest na listopad 2024 roku.

„Maria, królowa Szkotów” (2018)

Maria Stuart została królową Francji w wieku zaledwie 16 lat. Dwa lata później, gdy była już wdową po królu Francji, postanowiła wrócić do ojczyzny, Szkocji, i ubiegać o miejsce na tronie (była jedynym żyjącym dzieckiem króla Jakuba V). Jednak nad Anglią i Szkocją władzę sprawowała już Elżbieta I, więc Maria musiałaby ją obalić...

Ta historia stała się podstawą dla filmu „Maria, królowa Szkotów”, w którym w głównych rolach wystąpiły: Saoirse Ronan jako Maria i Margot Robbie jako Elżbieta I. To pięknie nakręcony film kostiumowy przedstawiający życie dwóch fascynujących postaci z historii Anglii, które toczą walkę o ugruntowanie swojej władzy na własnym dworze, a jeszcze bardziej – nad sobą nawzajem. Zagrażają im zdrady, bunty, spiski i własne wybory życiowe. Obie doświadczają gorzkiej ceny władzy, a całość stanowi nowoczesną, feministyczną opowieść o rywalizacji.

Ciekawostka: aktorki Ronan i Robbie podczas kręcenia filmu były od siebie odizolowane, by podobnie jak prawdziwe królowe, które rzadko wchodziły w interakcje, stały się dla siebie zagadką oraz by wywołać między nimi napięcie.