Nieznane przygody – recenzja książki „Pippi w parku”

Kiedyś zastanawiałam się, jak to możliwe, że wciąż odkrywane są nowe części przygód Mikołajka, autorstwa René Goscinny’ego i Jean-Jacques’a Sempégo, choć ich autor nie żyje już od lat. Okazuje się, że część z nich była gdzieś ukryta, o innych natomiast było wiadomo, że istnieją. Dokładnie tak, jak w przypadku historyjki „Pippi w parku” autorstwa Astrid Lindgren, która to została zamieszczona w broszurze z programem obchodów Dnia Dziecka w sztokholmskim parku Humlegården w 1949 roku, a dopiero w 2000 roku ukazała się w Szwecji w formie książkowej, z odrestaurowanymi i pokolorowanymi ilustracjami Ingrid Vang Nyman.

Autorka: Ewa Świerżewska

Jeszcze dłużej musiały czekać na nią polskie dzieci, bo aż do 75. urodzin Pippi, które obchodzimy w tym roku. Dzięki niestrudzonemu wydawnictwu Zakamarki „Pippi w parku” wreszcie dołącza do wszystkich dotychczas opublikowanych opowiadań.

Krótko i na temat

Jak sam tytuł wskazuje, akcja książki rozgrywa się w parku, a dokładniej w jednym ze sztokholmskich parków. Nim Pippi przybyła do niego, by chronić spacerowiczów przed bandą oprychów, o których dowiedzieli się wraz z Tommym i Anniką z gazety, rozmontowała w mgnieniu oka Willę Śmiesznotkę, bo przecież musiała mieć gdzie zamieszkać w stolicy wraz z przyjaciółki, koniem i panem Nilssone.
Kłopot pojawił się, gdy Pippi postanowiła Willę rozstawić w parku, gdyż nie wzięła pod uwagę, że potrzebne jest na to pozwolenie. Na szczęście dziewczynka ma na wszystko swoje sposoby – może nie zawsze bardzo wychowawcze…

Właściwa osoba na właściwym miejscu

Wieści przeczytane w gazecie okazały się prawdziwe. W parku grasowali rabusie i siali postrach wśród przechodniów. Widząc dom i konia na ganku nie spodziewali się, że właśnie za chwilę ich bandyckie poczynania zostaną ukrócone. A Pippi jak zwykle wykazała się ogromną siłą, niepozbawioną uroku, i już po chwili przestępcy byli gotowi do przekazania policji.

Astrid Lindgren jak zwykle pokazała klasę i swój stosunek do stereotypów i konwenansów. Buńczuczna Pippi postępuje być może niezgodnie z zasadami, za to staje w obronie słabszych. Zadziwiające jest to, że wielu autorów nawet siedemdziesiąt lat później nie potrafi się zdobyć na choćby odrobinę buntu.

Pippi w parku