„Ja teraz kłamię” (2019)
Najnowsza rola Mai Ostaszewskiej to aktorka Celia, która wraz ze swoim partnerem, reżyserem Matem (Rafał Maćkowiak), występuje w osobliwym reality show „Konfesjonał gwiazd”, w którym, aby zdobyć fundusze na realizację wspólnego filmu, dzielą się z widzami swoimi sekretami z przeszłości. Na planie programu Celia i Mat wplątują się w skomplikowaną relację z inną uczestniczką, nastoletnią piosenkarką Yvonne (Paulina Walendziak), co owocuje osobliwym rozwiązaniem: ich filmowy projekt zostanie sfinansowany przez producentów show, ale tylko w przypadku, jeżeli główną rolę w nim zagra nie Celia, ale właśnie Yvonne. Film Pawła Borowskiego, reżysera świetnie przyjętego „Zero”, swoją premierę miał pod koniec czerwca, a teraz jest już dostępny jest na DVD.
„(Nie) znajomi” (2019)
Polska wersja włoskiego hitu „Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie”, doceniona zarówno przez krytyków, jak i widzów. Założenie fabularne jest proste: grupa przyjaciół spotyka się na kolacji i postanawia, że rozmowy telefoniczne w jej trakcie będą odbywały się w trybie głośnomówiącym, zaś SMS-y będą odczytywane wszystkim zgromadzonym. Jak można się domyślić, wywołuje to sporo konsternacji, rozbudza spory i odsłania głęboko skrywane sekrety. W obsadzie Kasia Smutniak (która wystąpiła też w oryginale), Tomasz Kot, Łukasz Simlat i Michał Żurawski, wśród których gwiazda Mai Ostaszewskiej zdecydowanie błyszczy najjaśniej - jej bohaterka, Anna, zahukana pani domu i idealna matka polka, wygłasza przy stole pełną pasji tyradę, która staje się jednym z kulminacyjnych momentów filmu.
„Diagnoza” (2017-2019)
Serial medyczno-kryminalny TVN, w którym Ostaszewska odgrywa główną rolę dr Anny Leśniewskiej, która wraca do Polski po latach nieobecności. Jej celem jest uporanie się z bolesną przeszłością, jednak osiągnięcie go staje pod znakiem zapytania, kiedy ulega wypadkowi samochodowemu - traci pamięć i trafia do szpitala w Rybniku.
Produkcja cieszyła się dużą popularnością wśród widzów i doczekała się aż pięciu sezonów. Co ciekawe, to kolejny serial (po „Na dobre i na złe”, „Przepisie na życie” oraz „Samotności w sieci”), w którym Maja Ostaszewska wciela się w postać związaną ze światem medycyny.
„Diagnoza”
„7 uczuć” (2018)
W najnowszym filmie Marka Koterskiego Ostaszewska portretuje matkę głównych bohaterów, Adasia i Mikiego (Michał Koterski i Robert Więckiewicz). Komediowy talent aktorki błyszczy w doborowym towarzystwie (między innymi Katarzyny Figury, Marcina Dorocińskiego i Andrzeja Chyry) i w pełnym absurdów scenariuszu autora „Dnia Świra” i „Baby są jakieś dziwne”. W roli ojca Adasia Miauczyńskiego widzimy zaś Adama Woronowicza, z którym Ostaszewska tworzy na ekranie osobliwą, momentami koszmarnie dysfunkcyjną, parę.
„Body/Ciało” (2015)
Rola terapeutki Anny wymagała od Mai Ostaszewskiej sporej dawki charakteryzacji, co na ekranie czyni ją trudną do rozpoznania na pierwszy rzut oka. Aktorka wciela się w postać kobiety, która straciła swojego syna, ale, jak twierdzi, dzięki swoim zdolnościom spirytystycznym, jest w stanie utrzymywać z nim stały kontakt. Kreacja ta w filmie w reżyserii Małgorzaty Szumowskiej przyniosła Ostaszewskiej Orła za Najlepszą Rolę Kobiecą oraz Złote Lwy na Festiwalu w Gdyni.
„Przepis na życie” (2011-2013)
Dzięki TVN-owskiemu „Przepisowi na życie” dowiedzieliśmy się, że zarówno Maja Ostaszewska, jak i Piotr Adamczyk posiadają prawdziwie zachwycający talent komediowy. Aktorka przez pięć sezonów wcielała się w postać niezwykle oryginalnej ginekolożki, Beaty („Beatki”) Darmięty - początkowo kochanki, a następnie żony byłego męża głównej bohaterki Anki (granej przez Magdalenę Kumorek). Jej powiedzonka, styl bycia i starannie dobrane stroje sprawiły, że jest to jedna z najbardziej zapadających w pamięć serialowych kreacji Ostaszewskiej.
„Jack Strong” (2014)
To kolejna rola, która przyniosła Ostaszewskiej uznanie widzów oraz krytyków - za wcielenie się w postać Hanny Kuklińskiej uhonorowana została Złotym Orłem. W filmie Władysława Pasikowskiego artystka portretuje żonę słynnego oficera Ludowego Wojska Polskiego, który, decydując się na współpracę z amerykańskim wywiadem, naraża na niebezpieczeństwo nie tylko siebie samego, ale i całą swoją rodzinę.
„W imię…” (2013)
Kolejna w dorobku Mai Ostaszewskiej współpraca z Małgorzatą Szumowską, tym razem poruszającej m.in. kwestię celibatu księży i małych, prowincjonalnych społeczności. Aktorka wciela się w postać Ewy, młodej, sfrustrowanej kobiety, która, osamotniona po przeprowadzce do niewielkiej miejscowości, lgnie do równie rozbitego życiowo księdza Adama (Andrzej Chyra). Relacja i namiętność, jaka się między nimi rodzi, nie pozostaje niezauważona i jeszcze bardziej komplikuje złożoną sytuację głównego bohatera.
„Uwikłanie” (2011)
Filmowa wersja bestsellera Zygmunta Miłoszewskiego w reżyserii Jacka Bromskiego wprowadza do fabuły istotną zmianę: głównym bohaterem jest bowiem nie prokurator Teodor Szacki, ale prokurator Agata Szacka. Partneruje jej komisarz Sławomir Smolar (Marek Bukowski) niezbyt zaangażowany w prowadzone w sprawie tajemniczego zabójstwa śledztwo. Szacka, niedoświadczona jeszcze w sprawach dotyczących morderstw, wpada na trop innej zbrodni z końca lat 80., dzięki której zagadka może zostać rozwiązana.
„Ile waży koń trojański?” (2008)
Chociaż w zasadzie epizodyczna, to też jedna z pierwszych prawdziwie komediowych ról Ostaszewskiej. Wciela się w postać Lidki, byłej żony męża głównej bohaterki (Maciej Marczewski i Ilona Ostrowska). Pojawia się na ekranie przez kilkanaście minut… ale jakże znamiennych - z widowiskowym prawym sierpowym wymierzonym prosto w twarz granej przez Ostrowską Zosi.
„Czas honoru” (2008)
Pierwszy polski serial historyczny realizowany w „amerykańskim” stylu, z dbałością o szczegóły, scenografię, rekwizyty oraz, przede wszystkim, kręcony w oryginalnych, warszawskich lokalizacjach. W tę konwencję świetnie wpisała się klasyczna, „przedwojenna” uroda Ostaszewskiej, która w pierwszym sezonie „Czasie honoru” wcielała się w postać Wandy Ryszkowskiej, narzeczonej Bronka Wojciechowskiego (w tej roli Maciej Zakościelny).
„Katyń” (2007)
Andrzej Wajda w jednym ze swoich ostatnich dzieł chciał pokazać zbrodnię katyńską z dwóch perspektyw: samych internowanych przez sowietów oficerów oraz z perspektywy kobiet (żon, matek, córek), czekających na ich powrót do domu. Ostaszewska wciela się w postać Anny, żony rotmistrza Andrzeja (Artur Żmijewski), bezskutecznie walczącej o ocalenie męża i do końca wierzącej w jego szczęśliwy powrót do domu. „Katyń” nominowany był do Oscara, zaś sama Maja Ostaszewska za swoją rolę otrzymała Złotą Kaczkę, przyznawaną przez miesięcznik „Film”.
„Katyń”
Komentarze (0)