Jan Twardowski

Jan Twardowski urodził się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie. Wczesne dzieciństwo spędził w głębi Rosji. Do Polski wrócił w wieku trzech lat. W okresie międzywojennym dorastał, uczęszczał do kolejnych szkół i studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Został magistrem filologii polskiej, a po wybuchu II wojny światowej – żołnierzem Armii Krajowej. Brał udział w walkach w czasie powstania warszawskiego. Przeżycia wojenne obudziły w nim powołanie duchowne. Postanowił wstąpić do tajnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Święcenia przyjął w 1948 roku. Najdłużej pozostawał rektorem kościoła Sióstr Wizytek w Warszawie.

Pierwsze kroki jako literat

W czasie nauki w gimnazjum Jan Twardowski był współredaktorem pisma młodzieżowego „Kuźnia Młodych” – redagował dział literacki. To na łamach tego pisma ukazały się jego pierwsze dzieła. Później drukował recenzje i wywiady w „Poradniku Literackim”.

Za pierwsze liczące się dzieło w jego bibliografii uznaje się tomik poezji Powrót Andersena z 1937 roku. Publikował liczne wiersze na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Pisał o wierze, Bogu, ale nie tylko. Bohaterami jego twórczości byli zwykli ludzie i ich problemy. Inspiracji szukał w otaczającej go przyrodzie, stąd częśto był nazywany Jan od Biedronki.

Twórczość ks. Jana Twardowskiego

Do najważniejszych książek Jana Twardowskiego zalicza się jego tomiki poezji, np. Miłość na śmierć nie umiera, zbiór Wiersze, Znak ufności, Niebieskie okulary czy zbiory prozy Zeszyt w kratkę, Rozmowy z dziećmi i nie tylko z dziećmi oraz Patyki i patyczki. 

Za swoiste „Boże znaki” autor uznaje przyrodę i drugiego człowieka. O religii mówił w sposób prosty. Język ks. Twardowskiego jest bliski potocznemu. Miłość również wielokrotnie pojawiała się jako motyw główny w poezji Twardowskiego. Mowa tu zarówno o miłości człowieka do Boga i Boga do człowieka, jak i człowieka do bliźnich. Silnym nurtem ujawniającym się w wierszach ks. Jana Twardowskiego jest umiłowanie Matki Boskiej.

Twardowski był wielokrotnie nagradzany za swoje dzieła, m.in. otrzymał nagrodę PEN Clubu im. Roberta Gravesa za całokształt twórczości w 1980 roku. W 1996 roku przyznano mu Nagrodę Literacką im. Władysława Reymonta. Odznaczono go pośmiertnie w 2006 roku Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Orderem Uśmiechu. Zmarł w 2006 roku. Został pochowany w Świątyni Opatrzności Bożej na Wilanowie.