Ernest Hemingway

Ernest Miller Hemingway urodził się w 1899 roku w Oak Park w stanie Illinois w USA. Był drugim z sześciorga dzieci Clarence’a Hemingwaya i Grace Hall. Od dzieciństwa mały Ernest był zabierany przez ojca na ryby, polowanie, biwaki i wycieczki. W ten sposób chłopiec wykształcił w sobie zamiłowanie do dzikiej przyrody.

W szkole Ernest Hemingway był członkiem koła dziennikarskiego, a po ukończeniu szkoły przez pół roku pracował w redakcji „The Kansas City Star”. Wtedy właśnie ukształtował swój specyficzny styl pisarski, charakteryzujący się krótkimi zdaniami i akapitami oraz wyrazistym językiem. W czasie I wojny światowej Ernest Hemingway służył w wojsku we Włoszech i we Francji. Przeżycia wojenne stały się kanwą dla jego późniejszych dzieł, szczególnie drugiej powieści „Pożegnania z bronią” (A Farewell to Arms, 1929). Debiutem literackim Hemingwaya był zbiór krótkich form literackich „Trzy opowiadania i dziesięć poematów” (Three Stories and Ten Poems, 1923). W tym czasie łączył pisanie z pracą dziennikarza i reportera, najpierw w rodzinnej Ameryce, a po 1921 roku – w Paryżu, gdzie zamieszkał ze swoją pierwszą żoną, Hadley Richardson i synem Jackiem.

Międzywojenny Paryż i pisarze „straconego pokolenia”

Paryż stał się dla Ernesta Hemingwaya źródłem inspiracji literackich i miejscem, gdzie dojrzewał jego warsztat i filozofia pracy pisarza. Tam poznał m.in. Gertrude Stein, pisarkę amerykańskiego pochodzenia, która stała się dla Hemingwaya mentorką i twórczynią pojęcia „stracone pokolenie”. Określenie to spopularyzował sam pisarz w swojej pierwszej powieści „Słońce też wschodzi” (The Sun Also Rises, 1926). Oznaczało ono pokolenie twórców i artystów dorastające w czasie I wojny świtowej i w ciągu lat powojennych – zagubione, zdezorientowane, rozpaczliwie szukające sensu w okrutnym i zmiennym świecie. Ernest Hemingway jest zaliczany do czołowych przedstawicieli pisarzy „straconego pokolenia”.

Pod koniec lat 20. XX wieku Hemingway rozwiódł się z Hadley i ożenił z Pauliną Pfeiffer, z którą wyjechał z powrotem do Ameryki – do Key West na Florydzie. Nie opuściła go jednak fascynacja Europą, szczególnie hiszpańskimi walkami byków, które uważał za metaforę zmagań i wyzwań, życia i śmierci, i które opisał w wydanej 1932 roku książce „Śmierć po południu” (Death in the Afternoon).

Floryda, Afryka, podróże, wojna i książki – lata 30. Ernesta Hemingwaya

Po powrocie do Ameryki Ernest Hemingway zamieszkał w Key West. Paulina urodziła mu dwóch synów: Patricka i George’a. W tym czasie pisarz zaczął prowadzić tryb życia, z którego później stał się słynny. Brał udział w polowaniach, podróżował do Afryki na safari, kupił jacht „Pilar” i pływał nim m.in. po Morzu Karaibskim. Przez ten czas pisał - książki Ernesta Hemingwaya z tego okresu to m.in.: wspomnienia z safari „Zielone wzgórza Afryki” (Green Hills of Africa, 1935), powieść „Mieć i nie mieć” (To Have and Have Not, 1937) oraz zbiór opowiadań „Winner Take Nothing” (1933). W 1937 roku Hemingway pojechał do ogarniętej wojną domową Hiszpanii, aby tam pracować jako korespondent wojenny agencji prasowej North American Newspaper Alliance. Przeżycia z hiszpańskiej wojny domowej stały się inspiracją dla jednej z najważniejszych książek Ernesta Hemingwaya – powieści „Komu bije dzwon” (For Whom the Bell Tolls, 1940).

II wojna, Kuba, Nobel i nieśmiertelna sława

W 1940 roku Hemingway ożenił się po raz trzeci – z reporterką i dziennikarką Marthą Gellhorn. Czas II wojny światowej spędził w Europie, gdzie jako reporter był świadkiem desantu w Normandii, wyzwolenia Paryża, ofensywy w Ardenach. Po wojnie Hemingway, odznaczony medalami za męstwo, osiedlił się na Kubie, rozwiódł się z Marthą i ożenił z dziennikarką Mary Welsh, z którą pozostał w związku już do końca życia. Pod koniec lat 40. małżonkowie odbyli podróż do Europy, a w 1952 roku Ernest Hemingway napisał jedno ze swoich najwybitniejszych dzieł: opowiadanie „Stary człowiek i morze” (The Old Man and the Sea), za które rok później otrzymał prestiżową nagrodę Pulitzera.

W 1954 roku Ernest Hemingway został laureatem literackiej Nagrody Nobla. Już wtedy pisarz cierpiał na depresję i choroby będące konsekwencją wyczerpującego trybu życia i wielu wypadków, jakim uległ w ciągu poprzednich lat. Przeprowadził się do Ketchum w stanie Idaho i wciąż pisał. W 1961 roku popełnił samobójstwo, tak jak jego ojciec wiele lat wcześniej. Książki Hemingwaya napisane w drugiej połowie lat 50. XX wieku ukazały się już po śmierci autora, m.in. „Ruchome święto” (Moveable Feast, 1964), „Wyspy na Golfsztromie” (Islands in the Stream, 1970), „To co prawdziwe o świcie” (True at First Light, 1999). Ernest Hemingway stał się jednym z najważniejszych pisarzy amerykańskich, a jego twórczość należy do klasyki literatury światowej XX wieku. Książki Ernesta Hemingwaya stały się podstawą niezliczonych adaptacji filmowych, jego postać i utwory inspirowały także twórców muzyki rockowej (np. „To Whom the Bell Tolls” zespołu Metallica) i innych zjawisk kultury masowej.

Ernest Hemingway

Kategoria

Wybrani autorzy

Seria

Wydawnictwo

Dostępność

Cena

Ocena