Andrzej Pilipiuk

Specyficzny styl pisarski Andrzeja Pilipiuka został doceniony Nagrodą Janusza A. Zajdla. Pisarz sam siebie nazywa „największym piewcą polskiej wsi od czasów Reymonta”. Kim jest i co uchodzi za jego największe literackie dzieło?

Dzieciństwo i młodość pisarza

Andrzej Pilipiuk urodził się 20 marca 1974 roku w Warszawie. Pradziadek pisarza, Jan (Iwan) Pilipiuk, był carskim policjantem w Łabuniach i Zamościu. Cały ród Pilipiuków wywodzi się z Wojsławic w obecnym powiecie chełmskim, od Grzegorza Pilipiuka i jego bratanka Aleksandra „Oleszki” Pilipiuka. Wśród przodków pisarza było co najmniej kilku szewców i kowali. Gdyby sięgnąć do dalszych koligacji rodzinnych, okazałoby się, że autor pochodzi też ze szlachty zagrodowej herbu Ślepowron, która osiadła we wsiach Pomianowo i Płonna na północnych krańcach Mazowsza na początku XV wieku.

Dzieciństwo Andrzej Pilipiuk spędził w Szmulkach, a później przeprowadził się na Nową Pragę. Uczęszczał tam do szkoły podstawowej, którą wspomina negatywnie. Ma złą opinię na temat belfrów, którzy zajmowali się jego edukacją w kolejnych placówkach oświatowych. Pilipiuk ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Ruy Barbosy w Warszawie, a następnie studiował w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego.

Kariera literacka

W zawodzie archeologa Andrzej Pilipiuk nie znalazł pracy, a zmiany w prawie uniemożliwiły mu założenie własnej działalności gospodarczej. Przez lata interesował się jednak literaturą. Już w 1985 roku, jako 11-letni chłopiec, uznał pragmatycznie, że na pisaniu książek można dobrze zarobić, a dodatkowo dostać tak bardzo pożądany w latach 80. XX wieku paszport. Poza tym jego fantazja w ocenie kolegów ze szkoły pozwalała na tworzenie historii, które interesowały czytelników.

Po przeprowadzce na Nową Pragę Andrzej Pilipiuk zaczął notować swoje pomysły i pisać, choć początkowo wyłącznie do przysłowiowej szuflady. Powstały wówczas pierwsze, niestety niezachowane wersje „Hotelu pod Łupieżycą” oraz cyklu Norweski Dziennik. Serię o Tomaszu Paczenko Pilipiuk doszlifowywał w liceum, a ostateczną redakcję powieści sporządził u progu studiów.

Jak sam twierdzi, inspiracją do pisania była dla niego chęć ucieczki od szarej rzeczywistości. W 1995 roku Paweł Siedlarski, również pisarz, namówił Andrzeja Pilipiuka, by ten zaczął publikować swoje teksty.

W lutym 1996 roku, na łamach miesięcznika „Fenix”, Andrzej Pilipiuk zadebiutował historią o Jakubie Wędrowyczu, która szczególnie przypadła do gustu czytelnikom. Idąc za ciosem, Pilipiuk napisał dalszy ciąg przygód tej postaci i jej druha Semena. W latach 1997–2001 pisarz podjął próbę wydania zbioru opowiadań o Jakubie Wędrowyczu, ale nie zainteresował swoją twórczością czołowych wydawnictw. Nie zraził się jednak i pisał dalej. Uczęszczał jednocześnie na warsztaty Klubu Tfurców – nieformalnej grupy literatów skupionych wokół miesięcznika „Fenix” i fanzinu „Fandom”. Napisał także nowy początek do Norweskiego Dziennika.

Ciekawą przygodą w karierze literackiej Pilipiuka było nawiązanie w 1999 roku współpracy z wydawnictwem Warmia, dla którego pisarz tworzył kontynuację przygód Pana Samochodzika, posługując się pseudonimem „Tomasz Olszakowski”.

Autor publikował artykuły popularyzujące historię i archeologię na łamach „Wieści Podwarszawskich”, „Wiedzy Tajemnej”, „Czwartego Wymiaru”, „Pulsu Warszawy” czy „Gazety Polskiej”.

Od 2001 roku związał się z lubelskim wydawnictwem Fabryka Słów, które wydało jego pierwszą książkę „Kroniki Jakuba Wędrowycza”, a następnie opublikowało kolejnych 13 powieści oraz 12 zbiorów opowiadań.

Pilipiuk, zainspirowany podróżą ojca po Szwecji, wybrał się wraz z nim do Skandynawii, co obudziło jego fascynację tamtejszą naturą, kulturą i zwykłym życiem mieszkańców. Wydał opowiadanie „2586 kroków” oraz cykle Norweski Dziennik i Oko Jelenia.

Najbardziej znanymi dziełami w dorobku literackim Pilipiuka są opowiadania o przygodach Jakuba Wędrowycza, które noszą cechy gawędy. Postać pochodzi ze Starego Majdanu koło Wojsławic, skąd wywodzi się sam autor. Pilipiuk napisał również cykl trzech powieści o kuzynkach Kruszewskich oraz o alchemiku Michale Sędziwoju.

Andrzej Pilipiuk od 2003 roku jest mężem Katarzyny Motyki, z którą ma dwoje dzieci – córkę Łucję, urodzoną w 2004 roku oraz syna Tomasza, który przyszedł na świat w 2011 roku.