Lana Del Rey

Życie prywatne 

Lana Del Rey to pseudonim artystyczny, którym posługuje się Elizabeth Woolridge Grant. Urodziła się 21 czerwca 1985 roku w Nowym Jorku, a dzieciństwo spędziła w Lake Placid. Jako nastolatka była kantorem w chórze kościelnym, co było związane z jej pierwszymi muzycznymi fascynacjami. W młodości chciała wyrażać swoją wrażliwość artystyczną, tworząc poezję. W Nowym Jorku studiowała filozofię na Uniwersytecie Fordham.  

Pierwsze kroki w przemyśle muzycznym 

Zanim Lana Del Rey stała się sławna w USA i na świecie, wydawała płyty pod innymi pseudonimami. Pod pseudonimem May Jailer w roku 2005 wydała album „Sirens”. Utwory folkowe umieszczone na tej płycie były na tyle dobrze oceniane, że artystka w 2006 roku podpisała kontrakt z wytwórnią 5 Points Records.  

W 2008 roku powstał minialbum „Kill Kill”, który tym razem wokalistka wydała pod swoim prawdziwym imieniem – Lizzy Grant. Materiał nie był dostępny w sklepach w formie analogowej płyty, a wyłącznie w sprzedaży cyfrowej.  

Pierwszym długogrającym albumem Elizabeth Grant była płyta „Lana Del Rey A.K.A. Lizzy Grant” z 2010 roku. Wówczas artystka zaczęła posługiwać się swoim znanym dziś pseudonimem, ale płyta nie odniosła komercyjnego sukcesu. 

Narodziny Lany Del Rey 

Skąd wziął się pomysł Lizzy Grant na własny pseudonim artystyczny? Lana Del Rey to połączenie dwóch różnych inspiracji, spójnych z wizerunkiem wokalistki i tworzoną przez nią muzyką. Pierwszy człon wziął się od imienia gwiazdy Hollywood lat 40. i 50. XX wieku – Lany Turner, a drugi od samochodu Ford del Rey, który stanowi replikę klasycznego modelu.  

Pierwszą studyjną płytę jako Lana Del Rey artystka wydała w 2012 roku. Miała ona tytuł „Born To Die” i utrzymana została w klimacie indie pop wzbogaconym o nuty retro. Wśród najważniejszych utworów, które znalazły się na płycie, wymienić należy tytułowy „Born To Die”, „Blue Jeans” oraz „Video Games”. Pozycja sprzedała się w dużym nakładzie niemal 3,5 mln egzemplarzy. W tym samym roku pojawiło się niejakie uzupełnienie płyty „Born to Die: The Paradise Edition”, nazywane reedycją wcześniejszej, zawierającą 9 premierowych utworów.  

Kolejną płytą Lany Del Rey był krążek „Ultraviolence”. Miał ona swoją premierę latem 2014 roku i zawiera mroczne kompozycje z rockowymi nutami. Piosenki Lany Del Rey były wykorzystane w filmowych produkcjach, jak „Wielki Gatsby” Baza Luhrmanna i „Wielkie oczy” Tima Burtona.

Piosenkarka zaskoczyła fanów i krytyków swoją trzecią płytą „Honeymoon”, z uwagi na spokojne, liryczne utwory, kategoryzowane jako barokowy pop. Kiedy latem 2015 roku artystka zaprezentowała tytułowy singiel „Honeymoon”, w ciągu zaledwie pierwszych 24 godzin zanotował on ponad 2 mln odtworzeń w internecie. Lana Del Rey sama określała go, jako powrót do muzyki, jaka znalazła się na płytach „Born to Die” oraz „Born to Die: Paradise Edition”.  

Po dwóch latach od wydania tego krążka pojawił się album „Lust For Life”. Lana Del Rey nagrała na tę płytę udane duety z zespołem The Weeknd, ze Stevie Nicksem czy z Seanem Lennonem. W 2019 roku pojawił się jej kolejny album – NFR! – „Norman Fucking Rockwell”. To zdecydowanie najbardziej popowy krążek w dyskografii Lany Del Rey, zawierający utwory z poezją śpiewaną. Nostalgiczne kompozycje nawiązują do klasyki popu z lat 50. i 60. XX wieku.