Hard Candy (CD)

Confessions On a Dancefloor było ogromnym sukcesem komercyjnym jak i krytycznym. Uważam, że jest to najlepszy album Madonny, jeden z moich ulubionych albumów ogólnie. Hung Up, Sorry czy Get Together rozpaliły ogień imprezy i tańca na scenie muzycznej w owym czasie. Prócz niezapomnianych hitów, album jednak pozostawił wysokie oczekiwania wobec następnego albumu Madonny. Kiedy osoba decyduje się na nagranie takiego albumu jak Confessions, więcej niż pewny staje się fakt iż fani będą porównywać następny album z tym poprzednim. No i tutaj przychodzi rok 2008 i jedenasty album studyjny Madonny - Hard Candy. W przeciwieństwie do Confessions czy jeszcze poprzedniego albumu American Life, tutaj Madonna oddała większość produkcji w ręce Pharrella i Timbalanda. Mamy tutaj mix electro-popu i hip-hopu. Biorąc pod lupę całą jej dyskografię, Hard Candy razem z MDNA jest najgorszym jej albumem. Jednak sam album jako album - do słuchania w samochodzie, ćwiczen czy tańczenia jest przyjemny. Luźny bez cięzkich dźwięków i produkcji. Niestety brakuje tutaj różnorodności, gdyż wszystkie piosenki brzmią praktycznie tak samo. Najbardziej podobały mi się 4 Minutes - globalny hit - Give It 2 Me, Miles Away i Candy Shop. Nie jest to album tandetny ani najlepszy. Owszem w dyskografii Madonny wypada bardzo słabo, jednak naprawdę po jakimś czasie przyjemnie się go słucha 3/5

"Hard Candy" - wbrew wielu rzeczy teorii mówiących, iż jest to nie najlepszy album Madonny. Uważam, że album jest naprawdę świetny. Album może nie zawiera tyle hitów co sławny na całym świecie "Ray Of Light", ale nie jest wcale zly. Jeśli chodzi o muzykę, myślę, że połączenie muzyki klubowej z elektroniką działa tutaj na na dużą korzyść artystki. Dzięki temu nadaje materiałowi inny wymiar. Zachęcam do zakupu

Chyba ostatnia fajna płyta Madonny,może poza jednym czy dwoma kiepskimi kawalkami-polecam

Po tym jak się USA obraziło na American Life, a Madonna wypaliła z Confessions i znowu o niej było głośno, teraz robi ukłon w kierunku Stanów i romansuje z urban. Artystka zabrała na pokład Timbalanda, który dopasował się do Madonny, ale nadal pozostaje sobą w brzmieniu. Jest tu nadal Madonna w tekstach, korzysta z nowych pomysłów, ale i tych które porzuciła kiedyś i tworzy z nich cuda. Nigdy nie można jej odmówić mistrzostwa w pisaniu.
Album na pewno udany, przede wszystkim zachwyca jednak chyba nie-fanów na początku, ale po dłuższym czasie album potrafi zachwycić i fanów. Zaczyna się od właśnie słodyczy i cukierkowości by przejść do części gorzkiej i refleksyjnej. Utwory zostały bardzo ładnie ułożone według tego schematu.
Nie brakuje tu ballad jak Miles Away, Devil Wouldn't Recognize You. Nie brakuje też odniesień do byłego męża w She's Not Me. Szkoda, że na albumie nie znalazła się cała armia demo, które później w magiczny sposób wyciekły do sieci, a są one tak samo dobrej jakości jak materiał na albumie. Można by z tego zorbić spokojnie dwupłytowe cacko.
Ostatni album studyjny z Warnerem wypada bardzo dobrze.

Wjo is the master nad who is the slave....

Płyta jest przyjemna ale nie powala, choć są na niej kawałki których można słuchać wiele razy w tym m.in. Miles Away.

Moim zdaniem znakomita płyta zaraz po Erotica i Confessions On The Dance Floor. Każdy fan Madonny znajdzie na tym krążku coś dla siebie. Polecam

Świetna płyta jak i trasa koncertowa do tego CD ;)

Mega płyta :) po kilku latach nadal brzmi swierzo :)

Tą płytę dostałem na mikołajki. Jest cudowna <3. Cały dzień ją słucham. Wydanie jest genialne :) Polecam!

Nie jest to z pewnością najlepsza płyta, ani najgorsza w dorobku Madonny. Jest ona po prostu do dobrej zabawy. Przyjemnie się jej słucha. :) Daję 4/6.