Tekst (okładka miękka)

Jak na D.G. przystało świetna, klimatyczna pozycja!

Absolutny geniusz polecam gorąco każdemu czytelnikowi :)

Gorąco polecam! Ciekawa fabuła, zaskakujący rozwój akcji.

"…zapomniał już, gdzie kończysz się ty i zaczynam ja." Nigdy nie możesz być pewien kto znajduje się po drugiej strony wyświetlacza. Ilja Goriunow po siedmiu latach spędzonych w więzieniu wraca do rodzinnego miasta. Niesłusznie oskarżony mężczyzna dalej czuje ogromny żal do policjanta, który wrobił go w handel nielegalnymi substancjami. Ilja zastanawia się jak wyglądałoby jego życie, gdyby feralny dzień miał zupełnie inne zakończenie, a także jak żyje jego oprawca. Jak się okazuje Pieta Chazin ma się w najlepszym porządku, a jego życie to pasmo sukcesów. Zrozpaczony Ilja postanawia poszukać informacji o Pietii w Internecie. Miejscu, w którym znalezienie kogokolwiek to tylko kwestia wciśnięcia kilku klawiszów w telefonie. Jakie decyzje podejmie Ilja? Czy Pieta pamięta skazańca? Jakie możliwości daje nam smartfon? O tym dowiecie się sięgając po książkę Dmitra Glukhovskiego pt. Tekst. Ile czasu dziennie spędzacie czasu surfując po Internecie, pisząc SMSy do znajomych czy dzwoniąc do rodziny i przyjaciół? Śmiem twierdzić, że cztery godzinny dziennie to najprawdopodobniejsza odpowiedź. Nie oceniam Was! Sama widzę, jak wiele czasu potrafię przeżyć online. Książka Glukhovskiego daje do myślenia. Świat zmierza w katastroficzną mobilną próżnie. Kontakty międzyludzkie zeszyły do fazy, w której ludzie siedząc obok siebie nie potrafią porozumiewać się za pomocą słów. Łatwiej wysłać wiadomość tekstową albo śmiesznego mema. Uśmiech? Smutek? Wystarczy wysłać odpowiednią emotkę. Druga istotna rzecz zawarta w „Tekście” dotyczy tego jaką mamy pewność czy faktycznie piszemy do kogoś kogo znamy. Niby na zdjęciu profilowym znajoma twarz, w galerii jeszcze więcej „dowodów”… Ale czy na pewno? "Był ścisk: cały pociąg ludzi z głowami w telefonach. Tam w środku wszystkim było ciekawiej, niż gapić się w kark obcym ludziom. Pociąg wiózł po okręgu same pozbawione duszy ciała. Cud technologii." To moje pierwsze spotkanie z twórczością Glukhovskiego i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Autor napisał poważną książkę, która daje do myślenia. „Tekst” emanował prawdziwością. Zachowaniem ludzkim, którymi trybikami w wielkiej mobilnej machinie jesteśmy my. Ty, ja, Twoi znajomi i rodzina. Może odłóż dzisiaj na chwilę telefon. Bądź „off”. Dasz radę?

Świetna książka! "Tekst" według mnie jest lepszy niż Metro 2033 i jego kontynuacje. Ciekawa fabuła i zaskakujące wykorzystanie informacji zdobytych przez głównego bohatera, zakończenie również oceniam pozytywnie. Polecam nie tylko fanom autora. :)

Świetna książka, miałem duże oczekiwanie po przeczytaniu Metro 2033 i autor spełnił je w 100%. Książki Glukhovskiego mają w sobie niesamowity klimat brudnej europy wschodniej,który jest nie do podrobienia. Polecam każdemu fanowi twórczości Glukhovskiego oraz miłośnikom kultury wschodnioeuropejskiej.

Żyć życiem kogoś innego... Glukhovsky trochę mnie zaskoczył. No dobra... BARDZO mnie zaskoczył. Książka o "tu i teraz" i ten właśnie autor? ... Połączenie z pozoru ni w ząb do siebie nie pasujące, a jednak - zagrało ;) ... I to nie jest tylko dobra sensacja i thriller w jednym; książka stawia ważne (trochę przerażające?) pytania i podsuwa wnioski dotyczące codzienności każdego z nas, a te... nie są zbyt fajne. Do rzeczy ;) ... "Tekst" opowiada historię niesłusznej kary, zbrodni i... życia czyimś życiem, bynajmniej nie swoim własnym. Młody chłopak niesłusznie odsiaduje wyrok, wychodzi na wolność, spotyka policjanta przez którego trafił za kratki, zabija go, dostaje w ręce jego smartfona i w obawie przed wykryciem zbrodni... używając wspomnianego smartfona... zaczyna chcąc nie chcąc żyć życiem zabitego. Temat fascynujący... Nie zastanawiamy się nawet na co dzień nad tym, że nasz telefon... tak naprawdę mówi o nas wszystko. To nasze "ja" w pigułce, sprowadzone do zdjęć, nagrań, kontaktów, zapisanych konwersacji, treści w mediach społecznościowych - a wszystko w małej, noszonej w kieszeni skrzyneczce z dostępem do internetu... Wystarczy się w jej zawartości połapać i voila - można stać się bez trudności kimś innym... zabrać komuś życie, dosłownie i w przenośni, stać się kimś, kim się nie jest... Przerażające? Trochę tak... "Tekst" to trochę taka metafora naszej codzienności. Refleksja - choć ukryta - nad zanikiem tradycyjnych kontaktów międzyludzkich, nad anonimowością w sieci, a także nad granicami ludzkich zahamowań - jak niewiele trzeba pokusy, żeby znikły do reszty! Digitalizacja robi z każdego z nas chyba jednak naprawdę kogoś innego... Które "ja" każdego z nas jest więc prawdziwe? I tego nie sposób stwierdzić, bo budując swoją wirtualną rzeczywistość każdy, mniej lub bardziej, na swój temat po prostu w sieci kłamie (lub chociaż ubarwia i koloryzuje), a czyniąc z internetowej tożsamości cząstkę siebie, każdy - sam sobie - zamazuje mniej lub bardziej obraz siebie i... zmienia się. Tak, wiem, fatalny wniosek. Ale... chyba do przemyślenia. Bo coś w tym, niestety, jest. Nie wiem czy Glukhovsky tak do końca zdawał sobie sprawę jak ważny temat porusza tą książką. Być może nie. Niestotne - temat poruszony, pole do przemyśleń gotowe ;) ... Co poza tym? Przekrojowy, szalenie trafny obraz współczesnej Rosji - i to pokazany od ciemnej, skorumpowanej strony, przy ukazaniu całej, ogromnej, rozpiętości społecznych różnic. Brawo i za to. Gorąco polecam! Dziękuję Wydawnictwu Insignis za egzemplarz recenzencki. Recenzja znajduje się także na moim blogu: https://cosnapolce.blogspot.com/2018/02/tekst-glukhovsky-dmitry.html

Mimo, że byłem świadomy tego czym grozi umieszczanie zbyt wielu informacji o sobie w internecie to jednak nigdy się nie spodziewałem że to mogłoby zajść tak daleko jak w tej historii.

Świetna książka Dmitrija Glukhovsky’ego która intryguje już samą okładką. Ponieważ bardzo lubię twórczość tego pisarza nie mogłem pominąć jego najnowszego tytułu. Opłaciło się sięgnąć, ciekawa fabuła, liczne emocje i postępowanie bohaterów które daje do myślenia. Dmitirj Glukvovsky jak zwykle porusza w swojej książce sprawy nietuzinkowe, ważne, poruszające, nie pozostawiające człowieka obojętnym. Powieść jest bardzo obrazowa, plastycznie napisana, jestem pełen podziwu dla tego autora, jego kwiecistego stylu. Gwarantuję, że Tekst każdemu powinien dać do myślenia i to mocno. Polecam przeczytać.

Dwudziestoletni Ilja, student literatury rosyjskiej, który marzy o tym, by zamieszkać w pociągającej go Moskwie, wraz z ukochaną dziewczyną planuje uczcić początek wakacji w klubie. Wszystko zmienia się, gdy podczas antynarkotykowej kontroli, młody chłopak wdaje się w kłótnie z milicjantem. Funkcjonariusz wmanewrowuje go w handel narkotykami, a Ilja zostaje skazany na karę więzienia. Kiedy po siedmiu latach skazaniec powraca do stolicy, postanawia zemścić się na człowieku, który zrujnował mu życie. Okazuje się jednak, że czasem w największego zwyrodnialca istnieją ludzkie odruchy. Ilja otrzymuje szansę ułożenia spraw rodzinnych i uczuciowy swojego prześladowcy, Chazina. A wszystko za pomocą czarnego IPhone’a, który okazuje się być kluczem do prywatności milicjanta. Kiedy zaczynałam powieść rosyjskiego autora, zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Glukhovsky jest pisarzem tak wychwalanym, ale z drugiej strony nie mam zbyt dobrego zdania o post-apokaliptycznej literaturze. Dlatego nie miałam pojęcia, że sięgam po powieść, która zafunduje mi ogromnego książkowego kaca, która wgryzie się w moją psychikę, która, już teraz jestem tego pewna, będzie jedną z najlepszych tego roku. Spodziewałam się kryminału, może nawet okraszonego celnymi społecznymi obserwacjami, a dostałam wstrząsającą powieść obnażającą mechanizmy rządzące człowieczeństwem, zachowaniami społecznymi i normami, którymi staramy się kierować, a także, co najważniejsze ukazującą jak bardzo to my stajemy się zabaweczkami w rękach naszych urządzeń mobilnych. Powieść Dmitrego Glukhovskiego jest zniewalająca. Z pozoru pozbawiona akcji, świetnie obrazuje ludzką psychikę. Portretując swojego głównego bohatera, Ilję, rosyjski pisarz nawiązywał do tradycji swoich najlepszych rodaków, kolegów po fachu. Rozterki dawnego zeka nieco przywodziły na myśl rozterki innego słynnego literackiego mordercy, Rodiona Raskonikowa. Powieść ukazuje, jak głęboko w człowieku kryje się chęć zemsty, a jednocześnie, jak ciężko zabić w nim człowieczeństwo. Ilja cały czas zmaga się z ciężarem swojego czynu, prowadząc życie za milicjanta, chce niejako dać mu szansę na ułożenie własnego życia – szansę, którą sam odebrał. „Tekst” to także genialna analiza zmiany, jaka zachodzi w człowieku, który najpierw żyje bez nadziei, niczym szczur, by potem na nowo zauważyć szansę innego życia. To studium życia wewnętrznego jednostki, która żyje w ciągłym zagrożeniu, a jednak sobie to zagrożenie dawkuje, uzależnia się od niego. „Tekst” tego genialnego rosyjskiego pisarza stanowi także diagnozę tego, jak bardzo uzależniliśmy swoje życie od social mediów i telefonów komórkowych. Przechwytując telefon Pietii, Ilja staje się panem jego życia. Dostaje dostęp do prywatnych zdjęć czy służbowych rozmów. Analiza wiadomości, które wysłają do siebie ludzie, pozwala poznać ich brudne tajemnice, ich kłótnie, ich problemy. Kontakt telefoniczny może całkowicie wystarczyć osobom, które uważamy za najbliższe. Po przeczytaniu najnowszej powieści Dmitrego Glukhovskiego, będziecie zastanawiać się nad tym, jak łatwo jest ukraść człowiekowi tożsamość, jak łatwo prowadzić za kogoś życie. Powieść ta zachwyciła mnie również cudownym, plastycznym opisem świata przedstawionego. Portret Moskwy – miasta zdegenerowanego, zgniłego, pełnego fałszu i podłości, a jednocześnie kuszącego swoimi możliwościami i nęcącego życiem nocnym świetnie oddziałuje na wyobraźnię czytelnika. Duszny klimat Rosji odbiera oddech, przeraża i wciąga. Glukhovsky ma także talent do opisywania swoich bohaterów i oddania ich emocji – posługuje się zróżnicowanym językiem, raz niezwykle uduchowionym, chwilę później kolokwialnym czy też niestroniącym od wulgaryzmów. Dzięki temu oddaje emocje, które udzielają się również czytelnikowi. „Tekst” to książka, która mnie oczarowała. Już od pierwszych stron zachwyciła swoją dojrzałością i bezkompromisowością w ukazywaniu rzeczywistości.Narobiła mętliku w głowie, kazała zadać sobie niewygodne pytania. Bez wyrzutów sumienia wystawiam jej najwyższe możliwe noty i polecam każdemu z Was!