82-85 (CD)

Swietna plyta ^^
Biala flaga..
Kombinat...
Telefony...
(czyt. moje ulubione piosenki)
Coz...
Tylko polecic ;)

Muzyka, oczywiście, genialna. Nie będę się rozpisywał, ponieważ w innych recenzjach zostało już napisane to, co sam bym na ten temat powiedział. Zajmę się więc kwestiami technicznymi. Wydano reedycję, nie nadając jej nowego numeru katalogowego. Człowiek myśli, że kupuje tzw. re-press oryginalnego wydania (skoro ten sam numer) a dostaje dziadostwo ze zmasakrowanym masteringiem. Po co oni w ogóle przy tym majstrują? Cytując klasyka: „Kto wam dał takie pozwolenie?”:D Wybitny inżynier dźwięku, Wojciech Przybylski, wiedział doskonale co robi, kiedy miksował te utwory. Po co marnować czas i pieniądze na PSUCIE oryginalnych nagrań? Można je zwyczajnie zgrać z taśm, scyfryzować i wytłoczyć na płycie, bez żadnej dodatkowej obróbki. Dałoby to lepszą jakość i mniejsze koszty produkcji. Oryginalna składanka została wydana 15 marca 1993. Nowe wydanie pochodzi prawdopodobnie z 2010. Skąd wziął się rok 1992 w opisie? Oryginał różni się od reedycji brakiem kodu kreskowego na tyle i lepiej wydrukowaną grafiką na płycie (czarny pasek z napisem „82 - 85” nie przykrywa kółka z numerem matrycy). Gdybym o tym wcześniej wiedział, nie wpuściłbym się w kanał... Podsumowując, szukajcie oryginalnego wydania z 1993 roku, a, ponownie cytując klasyka, „badziewie do badziewia!” Jeżeli komuś nie zależy na oryginalnej (dużej) dynamice i barwie dźwięku, to, oczywiście, nie ma problemu. Można śmiało kupować. P.S. Drogi Empiku: trzeba wstawiać komplet zdjęć: przód okładki, tył okładki i płyta. Pomogłoby to w uniknięciu wielu problemów.

płyta jest opisana jako SON39, ale to gówniana podróbka.
SON39 z 1993 r. ma świetną dynamikę:
http://dr.loudness-war.info/album/view/107749
dr=13

a ta płyta ma dr=8.

chamskie loudness war, ale używanie oznaczenia poprzedniego wydania aby
sprzedać nowy (i okropny) mastering to już oszustwo.

wszystkim, którym to wydanie pasuje radzę zdobyć egzemplarz z 1993 r.
bardzo się zdziwicie jak brzmiała Republika.

Podczas przeglądania stoiska z płytami, natknęłam się na płytę Republiki. Może jakimś fanem nie jestem, ale znam i lubię niektóre z piosenek wyżej wymienionego zespołu, zatem zakupiłam sobie "82 85" zazdroszcząc rodzicom, że dzieciństwo i wczesną młodość spędzali ze świetną muzyką lat 80. I nie żałuje!
Płyta zawiera przeboje z lat 1982-1985. Dla osób wychowujących się w tych latach jest to świetny krążek do powspominania starych czasów, zaś dla nas, młodych, do poznania piękna muzyki z tego okresu (mi osobiście obecny rock jakoś średnio podchodzi). Płyta niedroga, świetnego polskiego zespołu. Słuchać można wszędzie - w zaciszu, w słuchawkach, w samochodzie. - gorąco polecam!

Stare dobre kawałki Republiki z lat 80-tych -polecam!

Tej płyty chyba nie trzeba recenzować. Klasa!

Album, który dziś przypominam nie jest kolejnym albumem w dyskografii. Nie jest to jednak także zwykła kompilacja. Żadna z piosenek tej płyty nie wystąpiła nigdy w oryginalnym brzmieniu na poprzednich longplayach grupy. Republika to unikat w polskiej muzyce. Mimo że zespół dysponował piosenkami, które gdyby zostały nagrane w UK, zostałyby światowymi hitami, nie umieścił ich na żadnym ze swoich albumów. Dlaczego? W wywiadzie z roku 1984 Grzegorz Ciechowski wyjaśniał: „Nie dopatrzyliśmy by sprzedać je „Tonpressowi” na czas. Kiedy zostały wylansowane przez radio, było już za późno na myślenie o singlu. W sumie szkoda, gdyż nie mają one żadnej dokumentacji fonograficznej”. Dwa lata później artysta dodaje, że brak „Białej flagi”, „Kombinatu”, „Telefonów” i „Sexy Doll” na albumie „Nowe sytuacje” to również kryterium doboru tekstów, które dla muzyków Republiki zawsze stanowiło priorytet. Republika nie była zwykłym zespołem rockowym. Było to na naszym rynku niepowtarzalne zjawisko artystyczne. Grzegorz Ciechowski był człowiekiem wszechstronnym. Pisał teksty, komponował, grał na flecie, instrumentach klawiszowych i śpiewał. Skąd czerpał swoje inspiracje? W jednym z wywiadów ujął to w sposób następujący: „Słuchając w roku 80-tym rzeczy starych wiedzieliśmy, jak grać już nie można. Słuchając rzeczy nowych zauważyliśmy, że trzeba ruszyć tą samą drogą, ale z głową uniesioną wysoko, nie spoglądając na świeże koleiny po poprzednikach.”


Ciechowski potrafił za pomocą aluzji stworzyć utwory ponadczasowe, krytykujące orwellowską wizję świata i wszystkie możliwe oblicza zniewolenia ludzkości. Czy powyższy tekst który powstawał w zupełnie innej epoce, nie pasuje idealnie jako komentarz do niekompetencji naszej obecnej klasy politycznej? Jednocześnie kolejny przykład świadczy o tym, że już wtedy lider Republiki przewidział manipulacje i gry prowadzone za pomocą pieniądza – odwiecznego narzędzia „agentów złych planet”. Erotyzm w tekstach Ciechowskiego, to temat na rozprawę naukową. Zanim powstały przepełnione seksem piosenki: „Śmierć w bikini” i „Mój imperializm” umieszczone na „Nowych sytuacjach”, pojawił się wcześniej kawałek niezwykły jak na tamte czasy. Odwagą z jaką twórca Republiki dotykałł sfery, będącej tematem tabu zarówno dla katolickiego wychowania jak i PRL-owskiej poprawności politycznej, wyprzedził epokę i stworzył całkowicie nowy sposób spojrzenia na cielesność w tekstach. Brak „Telefonów” na debiutanckim albumie ma podłoże polityczne. W okresie stanu wojennego istniała bowiem na nigdy wcześniej ani później niespotykaną skalę inwigilacja społeczeństwa za pomocą oficjalnego podsłuchu rozmów telefonicznych. Doszło nawet do oficjalnego zakazu prezentacji radiowej tej piosenki. „Biała flaga” natomiast to największy przebój grupy. Treściowo nawiązuje on do „Naszej klasy” Jacka Kaczmarskiego i jest swoistym rachunkiem sumienia generacji nastolatków z początku lat 80-tych. Tekst piosenki jest ciągle aktualny, a symboliczne białe flagi łopoczą coraz częściej na wietrze historii życia wielu buntowników z „tamtych czasów”. Jak wielu z nich zaprzedało swoje ideały za posadę posła lub prezesa spółki albo kluczyki do służbowego BMW? Zamiast bawić się w statystyczne dociekania, odsyłam ich raczej do floydowskiego "Wish You Were Here" jako inspiracji do rachunku sumień.Dwa razy w tej recenzji użyłem słów „tamte czasy”. Proroczy dar Grzegorza Ciechowskiego przenosi bowiem „tamte czasy” w „nasze czasy”. Zamiast totalitarnego „porządku”, mamy dziś do czynienia z totalnym chaosem, gdzie „nie ma wybawców którzy wiodą tłum. Jest tylko układ wrogich sił”. W „tamtych czasach” wybuchały konflikty lokalne, w „naszych czasach” wybuchają maniakalni szaleńcy. No cóż… „fanatyczne mowy, opętany kociokwik. Opętane łowy, czarownice idą w dym…”.

Kurde, co tu pisać. To najlepsza płyta pod słońcem. Szkoda tylko, że się zrobiłem w konia, bo tęskniłem za analogiem, ale jak już jest CD - to i tak płytę zajadę. Ileż tu historii, ileż emocji, a przy okazji wszystko to w cudownym dźwięku młodzieńczego buntu, co takiemu staruchowi jak ja przypomina najlepsze lata życia. To są piosenki z tekstem - z tekstem, który coś znaczy a nie, że jest mi ciężko bo stary pije. Ta muza i treści mają przesłanie, treść i perfekcyjne wykonanie. I może młodzież tego nie zrozumie, ale są rzeczy lepsze nawet niż seks (który oczywiście zawsze na miejscu pierwszym, ale czasem warto go odłożyć dla jeszcze lepszych przeżyć). Muza z tej płyty jest lekturą obowiązkową - dla staruchów - dla przypomnienia, dla młodych - dla zrozumienia i poznania. Tu każdy drobiazg ma znaczenie. Tu nie ma nuty i słowa bez sensu albo z pały. To jest muza z serca, wiary i radości życia łamanej przez przekorną rzeczywistość. Kto żyw - niech słucha, rozumie i cieszy się sztuką wykonania.

Muzyka Republiki zawsze była w moim życiu obecna i bardzo istotna. To muzyka szczególna - nie ma tu nie miejsca na przypadkowe teksty - wszystkie są bardzo przemyślane, refleksyjne i co więcej - dające do myślenia. W przeciwieństwie do współczesnych utworów artyści bardzo ambitnie podchodzili do tworzenia tych kompozycji.

Przy tej muzyce się wychowałam i właśnie ta płyta potrafi przenieść mnie w młodzieńcze czasy. Świetna, konkretna płyta zawierająca kapitalne utwory Grześka Ciechowskiego.