Mock. Golem (okładka twarda)

Doktor Bieler chce stworzyć ludzkiego golema — bezwolną maszynę, która wykona każde polecenie, w zamian za nagrodę, „lek” na swoje uzależnienie. Nadwachmistrz policji kryminalnej Eberhard Mock, który w alkoholu szuka zapomnienia, a dodatkowo obwinia się za zaginięcie małej dziewczynki Rosemarie, wydaje się idealnym kandydatem. Doktor Bieler wyciąga do niego „pomocną” dłoń. Wizja, którą roztacza Marek Krajewski, jest mocno niepokojąca, bo choć wydaje się kompletnie pozbawiona realizmu, to ze strony na stronę przestaje być nieprawdopodobna. I właśnie ten aspekt jest w niej najbardziej przerażający, chorych umysłów, które dążą do władzy absolutnej, nie brakuje, a człowiek postawiony pod ścianą w końcu się złamie. Co dopiero uzależniony, któremu odbiera się możliwość zaaplikowania sobie kolejnej dawki wyzwalającej trucizny... Wątek kryminalny, czyli samobójstwa czy zniknięcie dziewczynki, którą opiekował się Mock, schodzi na dalszy plan, choć dla całej historii jest niezwykle ważny. W „Mock. Golem” akcja nie pędzi, a grozy nie budują trupy czy krew, bo tych jest tu stosunkowo niewiele, ale to jak bardzo bezwolni możemy się stać i jak bardzo niebezpieczni, niczym marionetki w rękach szaleńca. Zastanawialiście się, ile takich osób chodzi po świecie? Marek Krajewski zgodnie z tym, co pisała mi znajoma blogerka, czaruje słowami, faktycznie jest to powieść, którą bardzo dobrze się czyta, osadzona w 1920 r. wiernie oddaje klimat tamtych lat — przynajmniej ja tak ją odebrałam. Polecam ją przede wszystkim takim czytelnikom, którzy oprócz śledztwa czy zwrotów akcji szukają czegoś więcej. W „Mock. Golem” znajdziecie przede wszystkim człowieka walczącego z różnym skutkiem z demonem alkoholizmu, a w ostatecznej rozgrywce ten demon jest narzędziem, które go pogrąża.

Powieścią - mówiąc eufemistycznie i najoględniej - wcale nie jestem zachwycona. Jeśli zdecydowałam się skreślić tych kilka słów, to tylko dlatego, że chciałam zwrócić uwagę za pewien szczegół dotyczący szaty zewnętrznej książki. Otóż dowiedziałam się, że "Ilustracja okładkowa" (czy nie brzmiałoby lepiej: "Ilustracja na okładce"?) powstała na podstawie kadru z filmu reż. Fritza Langa pt. "Męcząca śmierć" - "Der mude Tod". A przecież polski tytuł tego filmowego arcydzieła niemieckiego ekspresjonizmu brzmi "Zmęczona śmierć". Czy nikt spośród PT Redaktorów Społecznego Instytutu Wydawniczego Znak tego nie wie? Z wyrazami szacunku - [email protected]

Słabe, naprawdę słabe. W mojej ocenie autor ten się już kończy. Z dobrego cyklu kryminału mamy w tej książce słabe, nielogiczne i naciągane science fiction. Poza tym czytając miałem wrażenie, że wszystko to już było, że autor się powtarza. Jak dla mnie totalny zawód i długo się zastanowię przy następnej pozycji Krajewskiego, czy ją kupię.

jak od dwudziestu lat tak jak i teraz Marek Krajewski w formie; teraz wróce do poprzenie, w osi chronologicznej powieści Widma w mieście Breslau z 2005 roku; zachęcam

Doskonała, wciągająca lektura opisująca z dużą dbałością o szczegóły zakątki międzywojennego Wrocławia.