Nierozłącznie związany z Wrocławiem, uznawany za wielu za najważniejszą postać rocka w Polsce, „samoporządkująca się forma chaosu” – Lech Janerka swoją twórczością zaskakiwał wielokrotnie nie tylko tekstami piosenek, ale i literacką twórczością. W końcu we współpracy z żoną Bożeną oraz Tomaszem Brodą wydał książkę dla dzieci „Puszka Cacuszko”.
Od westernu do rockowego buntu
Przygoda Janerki z muzyką zaczęła się od westernu „Rio Bravo”, gdy 6-letni Lech zobaczył na ekranie duet Deana Martina z Rickym Nelsonem i zafascynowany obrazem, zapragnął grać na gitarze. Dziecięce próby gry na nienastrojonym instrumencie oraz traumatyczny występ w klasie poskutkowały chwilową przerwą od marzeń muzycznych. Pod koniec lat 70. W duecie z żoną Bożeną zaczął występować na przeglądach piosenki studenckiej.
W 1979 roku Janerka założył zespół z Krzysztofem Pociechą, Wiesławem Mrozikiem i Kazimierzem Syczem zastąpionym później przez Marka Puchałę. Początkowo występowali jako bezimienny skład, dopiero przy którymś z kolei koncercie poproszono ich o zaprezentowanie nazwy do wydrukowania na plakacie. W ówczesnych czasach wśród wrocławskich bandów modne było występowanie pod niemieckimi nazwami, Lech w wyniku burzy mózgów rzucił słowo, zapisane na kartce z błędem (Mitffoch zamiast Mittwoch), które od razu przypadło wszystkim do gustu.
Jezu jak się cieszę!
Udział w Ogólnopolskim Turnieju Młodych Talentów w 1983 roku przyniósł zespołowi nagrodę ex aequo z Azylem P., skutkiem czego panowie nagrali single „Ogniowe strzelby/Śmielej” i „Jezu jak się cieszę/O głowie”. Wydany w 1984 roku w Tonpressie album „Klaus Mitffoch” był czymś, czego na polskiej scenie nikt wcześniej nie grał. Łączył punk, rock, metal i alternatywę. Antykomunistyczne teksty Janerki, pytania egzystencjalne i bogactwo form językowych sprawiły, że po dekadach płyta została okrzyknięta Albumem Trzydziestolecia w ankiecie „Magazynu Muzycznego” wśród dziennikarzy i zwyciężyła głosami czytelników magazynu „Tylko Rock” w plebiscycie na album lat 80..
Podwodne solo
Janerka odszedł z zespołu i zaczął karierę solową w 1984 roku. Klaus Mittfoch funkcjonował pod zmienioną nazwą Klaus Mit Foch jeszcze przez 5 lat wydając jeden album „Mordoplan”.
Kreatywne podejście do muzyki zaprezentował po raz kolejny w 1986 roku wydając „Historię podwodną”, na której zastąpił gitarę przetwarzaną elektronicznie wiolonczelą. Od tamtej pory grała z nim w zespole na wspomnianej wiolonczeli jego żona Bożena. Solowa płyta Lecha odbiła się szerokim echem w branży i wśród fanów generując takie hity jak „Ta zabawa nie jest dla dziewczynek”, „Konstytucje” (nagrane ponownie w 2006 roku przez Sidneya Polaka i Juniora Stressa) czy „Lola (chce zmieniać świat)”.
Zawsze pod prąd
Janerka później prezentował kolejne utwory: „Piosenki” w 1989 roku, „Ur” w 1991, „Bez prądu”, czyli pierwszy koncertowy album nagrany w Polskim Radiu Łódź, „Bruhaha” w 1994, „Dobranoc” w 1997 szukając ciągle nowych rozwiązań i umacniając się na scenie niezależnej.
Dopiero wydany w 2002 roku album „Fiu fiu...” przyniósł mu Fryderyki w kategorii Płyta Alternatywna i Autor Roku. Kampanii promującej kandydaturę Wrocławia do organizacji wystawy EXPO towarzyszyła nagrana przez Lecha piosenka „Nadzieja o Wrocławiu”.
Na „Plagiatach” wrocławski muzyk po raz kolejny pokazał inne oblicze, kompozycje w dużej mierze oparł na gitarze akustycznej, a piosenki „Rower” i „Ramydada” zdobyły dużą popularność wśród publiczności. W tym samym roku przyznano mu brązowy medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Ponadto teledysk do „Roweru” uhonorowany został nagrodą grand prix festiwalu polskich wideoklipów Yach Film. Ponownie zdobył Fryderka w kategorii Płyta Alternatywna oraz Kompozytor Roku.
Jego interpretacja wiersza Tadeusza Gajcego „Święty kucharz od Hipciego” znalazła się na płycie „Gajcy!” wydanej przez Muzeum Powstania Warszawskiego upamiętniającej 65. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego.
W 2010 roku wydano DVD z cyklu „Najmniejszy koncert świata”, gdzie Lech na zaproszenie Roxy FM zagrał koncert dla dziesięciu osób. Rok później otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Zasilił drugą edycję Męskiego Grania śpiewając hymn „Kobiety Nam Wybaczą” z Wojciechem Waglewskim, Maćkiem Maleńczukiem, Fiszem i Spiętym. Podczas tej edycji zagrał również „Strzeż się tych miejsc” z Lao Che , „Rower” z Wojciechem Waglewskim, „Ta zabawa nie jest dla dziewczynek” z Pink Freud.
18 lat, czyli dojrzałość płyty
Gościnne występy u zaprzyjaźnionych twórców i wzmianki w wywiadach o pracy nad nową płytą sprawiały, że fani mieli nadzieję na to, że nadchodzący album jest już blisko. Lech Janerka kazał jednak czekać na nowe dzieło aż… 18 lat! Wydany nakładem Mystic Production „Gipsowy Odlew Falsyfikatu”, (tytuł, który według Janerki obrazuje idealnie stan branży muzycznej nie tylko w Polsce) zawiera 10 utworów, w których wrocławianin prezentuje celne spostrzeżenia muzyka z 40-letnim doświadczeniem zaskakując po raz kolejny formą wyrazu.
Po więcej artykułów dotyczących doniesień z muzycznego świata zapraszamy do działu Słucham.
Komentarze (0)