26 czerwca 2023

10 największych przebojów Tiny Turner

Niesamowicie charakterystyczny głos i nieskrępowana żywiołowość na scenie to elementy, które definiują karierę Tiny Turner. Nazywana królową Rock'n'Rolla wywarła wpływ na co najmniej kilka gatunków muzycznych i wielu artystów. Wśród dziesiątek przebojów, które stworzyła na przestrzeni dekad, przypominamy te, które stały się nieśmiertelnymi klasykami.

Autorka: Magda Tarnawska

„What’s Love Got to Do with It” („Private Dancer”, 1984)

Bez wątpienia to jeden z największych przebojów w karierze Tiny Turner. Napisany przez Terry'ego Brittena i Grahama Lyle'a okazał się najlepszym singlem 1984 roku – sprzedał się w dwóch milionach egzemplarzy na całym świecie.

Seksowny, nastrojowy, intymny i szczery utwór przywrócił wokalistkę na szczyt list przebojów (po kilku mniej udanych latach w karierze). Piosenka opowiada o złożoności oraz niepewności romantycznych związków, a także kwestionuje rolę miłości w dążeniu do osobistego spełnienia.

„What’s Love Got to Do with It” może mieć ambiwalentny stosunek do samej miłości, ale po jednym przesłuchaniu piosenka zawładnie każdym sercem.

Utwór był pierwszym i jedynym hitem numer jeden Tiny w USA, ta piosenka pomogła wówczas 44-letniej wokalistce stać się najstarszą kobietą (w tamtym czasie), która osiągnęła najwyższą pozycję na listach przebojów (rekord pobity przez Cher dopiero 15 lat później) i otrzymała trzy nagrody Grammy.

Solowy, bardzo udany album „Private Dancer”, sprawił, że Turner znów znalazła się w centrum uwagi.

„Proud Mary” („Workin’ Together”, 1971)

Po tym, jak piosenka zespołu Creedence Clearwater Revival stała się hitem w 1969 roku, dwa lata później Tina Turner i jej mąż Ike przekształcili utwór w wybuchową i funkową odę do wolności, która ponownie osiągnęła sukces. Dotarła do czwartego miejsca na listach przebojów Billboard w tamtym czasie i sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy na całym świecie, a Turner zdobyła pierwszą z 12 nagród Grammy.

Przebój jest doskonałą prezentacją jej zdolności wokalnych, wrażliwości muzycznej i niewiarygodnie potężnej energii. Zaczyna się od zmysłowego wstępu mówionego, a następnie rozwija dzięki żywiołowemu wokalowi.

W 2005 roku Beyoncé wybrała tę piosenkę podczas wręczenia Tinie Turner wyróżnienia za całokształt twórczości i wkład w kulturę amerykańską, czyli lauru przyznawanego artystom scenicznym podczas corocznego Kennedy Center Honours. Trzy lata później obie wykonały utwór na 50. ceremonii rozdania nagród Grammy.

„Golden Eye” („GoldenEye: Original Motion Picture Soundtrack”, 1995)

Najlepszy film o Bondzie z Pierce'em Brosnanem w roli głównej miał również jedną z najlepszych piosenek wszech czasów, a wynika to nie tyle z kompozycji (autorstwa Bono i The Edge), ile z niesamowitego występu Tiny Turner.

Seksowny, chrapliwy i urzekający wokal Turner pozostaje jednym z najwspanialszych motywów przewodnich Bonda. Wyczyn tym bardziej imponujący, biorąc pod uwagę, że wokalistka otrzymała od autorów piosenki „surowe” demo i musiała samodzielnie opracować materiał. Na mistrzowskie wykonanie składają się konwersacyjne wersety oraz charakterystycznie przeciągnięte słowa i wersy „Goldeneye” czy „You'll never know”.

„Typical Male” („Breaking Every Rule”, 1986)

Tina Turner i niemal cała jej dyskografia są nierozerwalnie związane z motywami wzmocnienia i wyzwolenia kobiet, a „Typical Male” tylko to potwierdza.

Piosenka ma pop-rockowe brzmienie i optymistyczne tempo, a tekst opisuje walkę o władzę między mężczyznami i kobietami w romantycznych związkach. Potężny wokal Turner i energetyczny występ doskonale oddają frustrację i napięcie tej dynamiki. Jest wyznaniem, w jaki sposób używa swoich podstępów, by „przechylić szalę” na swoją korzyść w walce z prawnikiem, który jest po prostu „typowym mężczyzną”.

Powrót Turner na szczyt w latach 80. był zdumiewający z wielu powodów, między innymi z tego, że w świecie preferującym młodość, podbiła listy przebojów po czterdziestce, wciąż obnosząc się ze swoją nieskruszoną seksualnością.

„The Best” („Foreign Affairs”, 1989)

Piosenkę, którą jako pierwsza śpiewała Bonnie Tyler, Tina Turner uczyniła swoim wielkim przebojem. Do oryginału Turner dodała mocny wokal i nową soft-rockową produkcję, co spowodowało, że utwór stał się definiującym jej twórczość i jednocześnie najbardziej rozpoznawalnym.

Główny singiel z „Foreign Affair” z 1989 roku to eksplozja radości. Piosenka mówi o sile pewności siebie i wytrwałości w obliczu przeciwności losu, a energiczny tekst oraz optymistyczna melodia oddają ducha triumfu i zwycięstwa. Hit stanowi potężny hymn dla każdego, kto stoi przed wyzwaniem lub szuka inspiracji.

„The Best” jest jedną z najbardziej ukochanych piosenek wśród fanów Tiny Turner i tym typem produkcji muzycznej, która podnosi na duchu i wzmacnia słuchaczy na całym świecie.

„We Don’t Need Another Hero” („Mad Max Beyond Thunderdome”, 1985)

Piosenka nagrana przez Tinę Turner na ścieżkę dźwiękową do filmu „Mad Max pod kopułą gromu” z 1985 roku. Oprócz wykonania utworu, Turner pojawiła się także w filmie jako postać Cioci Entity, czyli bezwzględnej władczyni miasta Bartertown.

Dramatyczny, oparty na syntezatorach dźwięk utworu oraz potężny wokal doskonale oddają dystopijne motywy fabuły filmu, takie jak walka i przetrwanie. Tekst odwołuje się do idei, że ludzie nie potrzebują bohatera, który ich uratuje, ale raczej powinni polegać na własnej sile czy odporności.

„We Don’t Need Another Hero” to klasyczna ballada z lat 80., której tekst współgrał z pustką postapokaliptycznego świata wyobrażonego. Utwór odniósł komercyjny sukces i przyniósł Tinie nominację do nagrody Grammy. Przesłanie oraz epickie brzmienie sprawiają, że jest to klasyk zarówno w przemyśle filmowym, jak i muzycznym.

„Private Dancer” („Private Dancer”, 1984)

Tytułowy utwór z najlepiej sprzedającego się albumu został po raz pierwszy nagrany przez Dire Straits, a napisany przez frontmana zespołu, Marka Knopflera. Ten zdecydował jednak, że tekst nie pasuje do męskiego wokalisty i piosenka trafiła w ręce Tiny Turner.

„Private Dancer” opowiada historię kobiety, która zostaje „prywatną tancerką”, aby związać koniec z końcem. Porusza też wątek samotności i desperacji, które towarzyszą tej pracy.

Wokalistka początkowo brzmi na zmęczoną i pokonaną, gdy piosenka się rozpoczyna, ale stopniowo rozwija się, ujawnia siłę, a wtedy Tina demonstruje swój zawrotny zakres wokalny. Jest to prawdopodobnie najgłębsza popowa krytyka nielegalnej pracy seksualnej i wykorzystywania, a poza tym świadectwo odporności i siły kobiet decydujących się na podjęcie ciężkiej walki o przetrwanie.

„Nutbush City Limits” („Nutbush City Limits”, 1973)

Tym przebojem z 1973 roku Tina Turner uwieczniła swoje rodzinne miasto Nutbush w stanie Tennessee. To był pierwszy utwór napisany przez wokalistkę (w sumie napisała ok. 30 piosenek) i jednocześnie stał się jej ostatnim hitem stworzonym wraz z mężem. Trzy lata później Turner w końcu opuściła Ike'a, który przez lata znęcał się nad nią fizycznie i psychicznie.

Ten mocny, funkowy utwór jest nostalgicznym wspomnieniem z burzliwego dzieciństwa wokalistki, w którym m.in. zbierała bawełnę i śpiewała w kościele. Jej szorstkie, bluesowe brzmienie oraz optymistyczne tempo oddają energię czy ekscytację z miejskiego życia.

Piosenka stała się hitem i do dziś pozostaje ulubieńcem fanów. Rodzajem funkowo-rockowego bopu, który wypełnił lukę między soulem lat 60. a disco lat 70.

„I Can’t Stand the Rain” („Private Dancer”, 1984)

Tina Turner oprócz tego, że była królową Rock'n'Rolla, była także królową coverów. „I Can’t Stand the Rain” został pierwotnie napisany i nagrany przez piosenkarkę soulową Ann Peebles w 1973 roku i stał się jej największym hitem. Kiedy jednak Turner wykorzystała utwór i zamieściła go na płycie „Private Dancer” w 1984 roku, jej wykonanie znów okazało się strzałem w dziesiątkę.

Głos Tiny Turner był potężnym instrumentem, a kontrola, jaką miała nad nim w tym utworze, jest jednym z najlepszych pokazów jego zakresu.

Niesamowity beat i talent Turner nadaje piosence wystarczająco wyraźny charakter, aby uczynić ją jej własną, jednocześnie eksplorując cały ból, który uchwyciła w tekście Peebles.

„River Deep – Mountain High” („River Deep – Mountain High”, 1966)

Producent Phil Spector stworzył ten przebój z 1966 roku z Ike'iem i Tiną Turnerami, zbierając chór i orkiestrę oraz wykorzystując swoją charakterystyczną technikę „wall of sound” (ściana dźwięku).

Zgodnie z tytułem piosenki, głos Turner emanuje głęboko z jej klatki piersiowej w jednej chwili, po czym wznosi się do jej górnego rejestru. I potrzeba profesjonalistki, takiej jak Tina, by sobie z tym poradzić, do tego oddać niesamowite emocje oraz ducha Tennessee w jednym utworze. Jest klasykiem i błyszczącym klejnotem w jej obszernej dyskografii.

Pomino, że „River Deep” w Stanach Zjednoczonych nie odniósł większego sukcesu, był wielkim hitem w Wielkiej Brytanii, co doprowadziło do tego, że Ike i Tina otwierali koncerty np. dla Rolling Stones.