Decyzja Quentina Tarantino o wycofaniu się z reżyserowania po nakręceniu dziesięciu filmów z pewnością nie podoba się jego wiernym fanom. Jednak twórca uważa, że jakość dzieł każdego reżysera z czasem słabnie. Dlatego on chciałby pożegnać się z widzami dobrym filmem, a także w momencie, gdy cały czas jest na szczycie. Na swojej przedwczesnej emeryturze Tarantino planuje kontynuować pracę w przemyśle rozrywkowym, ale chce skupić się na innych dziedzinach, być może na pisaniu książek lub sztuk teatralnych.
Czas pokaże czy Tarantino zakończy karierę reżysera już w 2026 roku wraz z premierą „The movie critics”. Tymczasem przypominamy najważniejsze jego filmy, dzięki którym stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych reżyserów w historii.
Zanim zaczniemy, wyjaśnienie: istnieje wiele wątpliwości, jak liczyć filmy reżyserskie Tarantino (współtworzył więcej znanych tytułów). Dlatego w tym zestawieniu bierzemy pod uwagę tylko te filmy, w których Quentin Tarantino jest samodzielnym reżyserem, a saga „Kill Bill” została potraktowana jako jedność. Zobaczcie poniższe zestawienie i obejrzyjcie chociaż trailery, a przekonacie się, że to genialny twórca, wizjoner z niezwykłą wyobraźnią, a przy tym reżyserski rzemieślnik.
Wszystkie 10 filmów Quentina Tarantino:
1. „Wściekłe psy” (1992)
Jeśli jest jedna rzecz, z której Quentin Tarantino jest najbardziej znany jako filmowiec, jest to prawdopodobnie jego skłonność do kręcenia brutalnych filmów. Drugą taką rzeczą może być ilość wulgaryzmów w filmach. Jego filmografia zawiera prawie 1000 słów na „F”, a „Wściekłe psy” są filmem, najbardziej wulgarnym pod tym kątem. Zawiera aż 269 słów na „F” (tak, ktoś to policzył!).
„Wściekłe psy” skupiają się na grupie przestępców, którzy próbują dowiedzieć się, co poszło nie tak podczas nieudanego napadu. Jest to historia napadu bez faktycznego pokazania napadu (ze względu na problemy budżetowe). Dlatego koncentruje się głównie na etapach planowania zbrodni i jej następstwach. Przez to film jest mocniejszy. Postacie przez większość czasu są na siebie wściekłe, co naturalnie prowadzi do wulgarnego języka. To też powoduje, że ich interakcje budują niesamowite napięcie.
Jednak większość ludzi zna „Wściekłe psy” ze sceny tortur, w której Mr. Blonde drwi, bije i ohydnie okalecza młodego policjanta. Co ciekawe, niektórzy są przekonani, że widzieli tortury, a one (spoiler alert!) w swojej najkrwawszej części, rozgrywają się poza okiem kamery. Dzięki czemu wyobraźnia widza działa jeszcze mocniej.
To film, w którym widać, jak szalenie utalentowany filmowiec, jakim jest Quentin Tarantino, rozgrzewa się do większych i lepszych rzeczy.
W filmie występują: Harvey Keitel, Michael Madsen, Tim Roth, Steve Buscemi a także Quentin Tarantino.
2. „Pulp Fiction” (1994)
Bez końca cytowany, naśladowany i parodiowany. Potępiony za przemoc i chwalony za dialogi. „Pulp Fiction” to absolutnie jeden z najlepszych filmów Quentina Tarantino, który wywarł niesamowity wpływ na kino i filmowców. Tarantino zdobył tym filmem swojego pierwszego Oscara za scenariusz, a Gildia Amerykańskich Scenarzystów uznała go za szesnasty najlepszy film w historii kina.
Mroczny, komediowy film kryminalny o szefie mafii, jego żonie, dwóch najemnikach, bokserze i parze bandytów, których losy splatają się w opowieściach o przemocy i odkupieniu. Tajemnicza struktura filmu – historie prezentowane w sposób niechronologiczny – ma na celu wzmocnienie quasi-religijnego przesłania.
„Pulp Fiction” to mieszanka komedii, rzezi i rewelacyjnych odniesień do popkultury. Pod względem wulgaryzmów niemal dorównuje „Wściekłym psom” (zawiera 265 słów na „F”). Zawiera kultowe role Johna Travolty, Samuela L. Jacksona i Umy Thurman.
3. „Jackie Brown” (1997)
Fani czekali trzy długie lata na kontynuację „Pulp Fiction” i nie bardzo wiedzieli, co sądzić o nieco wolniejszej, ale też bardziej dojrzałej historii, adaptacji powieści Elmore’a Leonarda „Rum Punch”.
„Jackie Brown” to opowieść o tytułowej stewardesie (Pam Grier), która zostaje wciągnięta w operację przemytu pieniędzy dla brutalnego handlarza bronią Ordella Robbie’go (Samuel L. Jackson). Kiedy zostaje złapana przez agentów federalnych, zgadza się pomóc w pokonaniu Oedella.
Dla niektórych krytyków i fanów to najlepszy jak dotąd film reżysera. W rzeczywistości „Jackie Brown” ma coś, co wymyka się każdemu innemu filmowi w kanonie Quentina Tarantino: wspaniały romans. Jest też mniej skoncentrowany na fabule niż na dialogach i postaciach. Zawiera znakomitą obsadę, na czele której stoją Pam Grier, Samuel L. Jackson i nominowany do Oscara Robert Forster.
4. „Kill Bill” (2003) i „Kill Bill 2” (2004)
Uma Thurman jako poszukująca sprawiedliwości Panna Młoda w pełnej akcji epopei zemsty, która z pewnością może przyjąć tytuł najbardziej krwawego filmu Quentina Tarantino.
Po przebudzeniu z czteroletniej śpiączki była zabójczyni Panna Młoda/Czarna Mamba dokonuje zemsty na grupie zabójców, którzy ją zdradzili. W drugiej części bohaterka kontynuuje realizację swojego planu polegającego na wyśledzeniu kolejnych osób na swojej liście zemsty.
„Kill Bill” stanowi pełen wyobraźni, żywych efektów wizualnych i porywających scen film z najlepszą postacią kobiecą w dorobku reżysera. Tym filmem Tarantino stworzył całkowicie oryginalne doświadczenie, na czele którego stoi kobieca gwiazda kina akcji. Jest pokazem talentu reżysera do akcji, postaci i dialogów. Quentin Tarantino robi wszystko, co w jego mocy, kręcąc w kolorze, czarno-biało, w zwolnionym tempie i animując, aby stworzyć dynamiczny kolaż kinowy.
5. „Grindhouse: Death Proof” (2007)
Czyli Kurt Russell w roli szalonego kaskadera Mike’a, który terroryzuje kobiety swoim podrasowanym samochodem. Psychotyczne zboczenie Mike'a polega na wjeżdżaniu czołowo w samochody pełne kobiet, zabijaniu ich i zadawaniu sobie ogromnego bólu — ale nie śmierci.
„Death Proof”, to połowa wielkiego fetyszystycznego, dwuczęściowego filmu fabularnego „Grindhouse”, który reżyser wyprodukował wraz ze swoim kolegą Robertem Rodriguezem w 2007 roku.
To głęboko mroczny, sadystyczny film z kilkoma zapierającymi dech w piersiach pościgami samochodowymi. Ten film klasy B zawiera jedną z najlepszych sekwencji akcji w jego karierze i czystą brutalność, która przypomina momenty niskobudżetowego kina lat 60.
Bez wątpienia najbardziej niedoceniane dzieło Quentina Tarantino i jeden z najbardziej kontrowersyjnych filmów reżysera.
6. „Bękarty wojny” (2009)
W tym thrillerze z czasów II wojny światowej Quentin Tarantino jest najbardziej pewnym siebie filmowcem. Rewizjonistyczna historia stawia epos II wojny światowej na głowie.
Brad Pitt wciela się w dowódcę amerykańskiej jednostki Aldo Reine’a, który za wszelką cenę chce zemścić się na nazistach. On i „Bękarty” opracowują plan zniszczenia, podczas gdy ocalała żydowska dziewczyna (Melanie Laurent) ma własne plany. Do zemsty nie chce dopuścić pułkownik Hans Land (Christoph Waltz), sadystyczny oficer SS, który z radością wykonuje swoje obowiązki.
Ten film to pastisz, momentami zabawny, ekscytujący i przejmujący, który jednych doprowadza do szału, a innych zachwyca, ale nigdy się nie nudzi. Jest przemyślany i sprytny, z genialnymi występami, na czele z Christophem Waltzem (który wciela się w rolę najbardziej charyzmatycznego morderczego złoczyńcy Tarantino) nagrodzonym Oscarem dla najlepszego aktora drugoplanowego. Film zdobył osiem nominacji do Oscara.
Ciekawostka: „Bękarty wojny” to zdecydowanie najbardziej śmiercionośny film w filmografii Quentina Tarantino, z liczbą trupów ponad czterokrotnie większą niż liczba zgonów widziana w następnym najbardziej śmiercionośnym „Kill Billu”. Wszystko się zgadza, biorąc pod uwagę, że ma miejsce podczas II wojny światowej, najbardziej śmiercionośnej wojny wszechczasów, i przedstawia różne brutalne postacie, które szukają własnej zemsty.
7. „Django” (2012)
Po latach odwoływania się do starych westernów, w „Django” Quentin Tarantino w pełni przyjął ten gatunek i nakręcił w nim własny film, brutalny i postmodernistyczny spaghetti western.
Akcja toczy się na południu Stanów Zjednoczonych w czasach wojny secesyjnej. Jamie Foxx gra Django, uwolnionego niewolnika, który łączy siły z niemieckim łowcą nagród (Christoph Waltz), aby odnaleźć swoją żonę (Kerry Washington). Śledzą ją na plantacji w Mississippi, gdzie jest przetrzymywana w niewoli przez dandysa Calvina Candy (Leonardo DiCaprio) i jego lojalnego niewolnika, Stevena (Samuel L. Jackson).
Pomimo różnych pastiszowych wybryków reżysera, jest to brutalne przedstawienie amerykańskiego niewolnictwa, które słusznie przypomina nam jeden z najciemniejszych rozdziałów w historii Ameryki. Przesadzony w najlepszy możliwy sposób, zarówno pod względem akcji, ideologii, dialogów, brutalności jak i wykonania.
„Django” to najbardziej dochodowy film Tarantino w historii, który na całym świecie zarobił ponad 425 milionów dolarów i jeden z jego najbardziej spektakularnych filmów. Był nominowany do pięciu Oscarów i zdobył dwa: najlepszy scenariusz oryginalny i najlepszy aktor drugoplanowy (Christoph Waltz). „Django” to także pierwsza współpraca reżysera z Leonardo DiCaprio.
8. „Nienawistna ósemka” (2015)
Wygląda jak klasyczny, szerokoekranowy western, który opowiada historię ośmiu głównych bohaterów zamkniętych w chatce w środku burzy śnieżnej. Natychmiast pojawia się napięcie, ponieważ wszyscy są moralnie podejrzanymi ludźmi i okazuje się, że wielu z nich ma za sobą jakąś pokręconą historię. Oczywiście prowadzi to do wybuchów przemocy i rozlewu krwi.
Oprócz krwawej gry, którą przedstawia, film przywołuje także podziały Ameryki, zwłaszcza na temat wojny secesyjnej, z której kraj tak naprawdę nigdy się nie podniósł.
Bardzo teatralne dzieło Quentina Tarantino, wspaniale wykonane i imponująco zagrane pokazuje reżysera u szczytu jego formalnych ambicji i mistrzostwa w dialogu. Monumentalny wyczyn tworzenia napięcia z ograniczoną liczbą aktorów, w ograniczonej przestrzeni i nieograniczonej kreatywności, która pozwoliła zbudować trzygodzinną epopeję.
W filmie występują: Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins, Demian Bichir, Bruce Dern, Tim Roth i Michael Madsen.
Klimatyczna, często wręcz chwytliwa ścieżka dźwiękowa przyniosła legendarnemu kompozytorowi filmowemu Ennio Morricone pierwszą nagrodę Akademii.
9. „Pewnego razu... w Hollywood” (2019)
Dziewiąty film fabularny jest czymś w rodzaju odejścia od zwykłego stylu Quentina Tarantino. Jest wolniejszy, skupia się na wyidealizowanej wersji Hollywood późnych lat 60., ma wyluzowaną historię o przyjaźni między gasnącą gwiazdą Rickiem Daltonem (Leonardo Di Caprio) a jego lojalnym kaskaderem Cliffem Boothem (Brat Pitt).
Ich bromans komplikuje depresja i alkoholizm Daltona, a atmosfera staje się jeszcze bardziej niesamowita, gdy odkrywamy, że jego sąsiadami w Hollywood są Roman Polański (Rafał Zawierucha) i jego żona Sharon Tate (Margot Robbie), która ma zostać zmasakrowana przez członków niesławnej Rodziny Mansona.
Ten film to zarówno list miłosny do Hollywood, jak i mroczna opowieść o jego niezbyt pożądanej, obraźliwej i pełnej przemocy przeszłości.
Prawdopodobnie najbardziej dojrzały film Tarantino, najbardziej czuły i melancholijny w filmografii reżysera. Po „Bękartach wojny” i „Django”, ta trzecia praca z serii filmów Tarantino angażujących się w historię jest najbardziej optymistyczna. Pisze historię na nowo i oferuje swoim bohaterom drugą szansę na odzyskanie kontroli nad swoim przeznaczeniem.
10. „The movie critics” (2026)
Z bardzo graniczonych informacji na temat nowego projektu reżysera wiadomo, że będzie osadzony w Los Angeles pod koniec lat 70., a główną rolę zagra kobieta. Według spekulacji miałby się skupić na legendarnej krytyczce filmowej, eseistce i powieściopisarce Pauline Kael, jednej z najbardziej wpływowych osób z branży filmowej.
Jest to dość prawdopodobne biorąc pod uwagę ujawniony roboczy tytuł filmu.
Każdy film Tarantino cieszy się ogromnym zainteresowaniem. Jak będzie z jego ostatnim?
Pozostałe filmy Quentina Tarantino:
Oprócz tego, że Tarantino jest wybitnym samodzielnym reżyserem, współpracował też z innymi twórcami przy produkcji kilku filmów oraz jest znakomitym scenarzystą.
- „Cztery pokoje” (1995), reż. Quentin Tarantino, Allison Anders
- „Prawdziwy romans” (1993), reż. Tony Scott, scenariusz m.in. Quentin Tarantino
- „Urodzeni mordercy” (1994), reż. Oliver Stone, podstawa scenariusza m.in. Quentin Tarantino
- „Od zmierzchu do świtu” (1996), reż. Robert Rodriguez, scenariusz Quentin Tarantino
- „Mokra robota” (1996), reż. Reb Braddock, scenariusz m.in. Quentin Tarantino
- „CSI: kryminalne zagadki Las Vegas” (2000-2015), reż. m.in. Quentin Tarantino
Więcej filmowych artykułów znajdziesz w pasji Oglądam.
Zdjęcie okładkowe Quentin Tarantino podczas 72 Festiwalu Filmowego w Cannes w 2019 roku. Autor foto: Denis Makarenko/Shutterstock.
Komentarze (0)