... dosyć miałem na równi miast, w których bywam przejazdem, i śląskiej prowincji, gdzie mieszkam. Każdego poranka z łóżka wstawałem z coraz większym trudem, jakby ktoś nocą dokładał ciężarów do brzemienia, jakie zdawało się spoczywać mi na ramionach, krok miałem coraz cięższy i coraz bardziej skory byłem do gniewu; coraz częściej też widywałem gęby, które, jak sądziłem, gwałtownie domagały się mojej pięści, poczułem więc, że uciec muszę tam, gdzie uciekam zawsze od piętnastu lat, na Spitsbergen, aby, gdy wrócę, już mniej gniewać się na świat, na ludzi i na samego siebie.