Smerfy hazardziści. Smerfy (okładka  miękka, 05.2015)

Lektura dla 'średniaków' i 'starszaków', bo trudno zrozumieć maluchowi istotę hazardu. Dowcipna i dynamiczna akcja spodoba się czytelnikowi. To właśnie komiksy o Smerfach darzę wielkim sentymentem i czekam na kolejne części. Polecam.

Smerfy po długiej nieobecności powracają na polski rynek z kolejnymi komiksami. Peyo, ich twórca, nie żyje już wprawdzie od 23 lat, jednak jego miejsce zajął jego własny syn, Thierry i zrobił to w naprawdę znakomitym stylu.

W trakcie wyprawy do miasta ludzi, Smerfy natrafiają na pojedynek dwóch rycerzy. W ten sposób poznają hazard, który wkrótce przeszczepiają na grunt swojej wioski. Zabawa szybko przeradza się w uzależnienie, a to prowadzi do prywatnych tragedii. Papa Smerf postanawia coś z tym zrobić, ale to nie koniec kłopotów. Okoliczny hrabia zarządził wyręb lasu , drwale już pracują i jeśli Smerfy nic na to nie zaradzą, ich wioska zostanie odkryta. Cała nadzieja w połączeniu sił z… Gargamelem!

Och jak tęskniłem za Smerfami. Może nie do końca zdawałem sobie z tego sprawę, ale ten album wywołał we mnie silną nostalgię. Nostalgię i wspomnienie lat, kiedy jako dziecko oglądałem wieczorynkę z małymi niebieskimi ludkami, wypożyczałem z biblioteki stare komiksy i sam te komiksy, poczynając od „Kosmosmerfa” kupowałem. Nie o sobie jednak powinienem pisać, a o „Smerfach hazardzistach”, więc przejdę do meritum.

Braku Peya się nie odczuwa – to pierwsze, co przychodzi mi na myśl. Scenariusz jego syna (napisany z Luciem Parthoensem) jest naprawdę znakomity i trzyma poziom. Podobnie rzecz ma się z rysunkami Ludo Boreckiego, który pokazał, że potrafi doskonale oddać tamten stary, dobry styl. A całość znakomicie uzupełniają kolory Nine Culliford - barwy i ich zastosowanie nie dąży ku nowoczesności, oferując tą samą paletę i ten sam cudowny klimat co oryginał.

Nie brak jest także wartości dydaktycznych. Na nich, podanych w sposób nienachalny i ciekawy, zasadza się cała fabuła. Do tego dużo humoru, sporo akcji i mnóstwo dobrej zabawy. Zarówno dla tych najmłodszych czytelników, jak i tych, którzy na Smerfach się wychowali. Ci pierwsi poznają wspaniały świat pełen równie wspaniałych bohaterów, drudzy natomiast choć na chwilę powrócą do beztroskich lat, kiedy wszystko było prostsze a magia jeszcze istniała.

Polecam Waszej uwadze całym sercem, a wydawnictwu Egmont składam podziękowania za udostępnienie mi egzemplarza do recenzji.

Podglądanie i naśladowanie ludzi może przynieść korzyści: smerfy używają przypraw z dalekich krajów, do których same nie popłynęłyby. Za to muszą regularnie wkradać się do ludzkich spiżarń, podkradać te bardzo ważne dla smerfa kucharza rzeczy i niepostrzeżenie przenosić je do wioski. Jednak nie wszystkie zwyczaje są dobre. Podczas jednej z wycieczek po zioła smerfy obserwują turniej rycerski, któremu towarzyszą zakłady. Idea gry o cenne rzeczy kończy się źle. Może i emocje są, ale cóż przyjemnego jest w nocowaniu w beczce czy pozbywaniu się swoich deserów? Te złe ludzkie praktyki mogą Smerfom uratować skórę, jeśli tylko przekonają Gargamela do uczestnictwa w turnieju.
Interesująca opowieść z wykorzystaniem ulubionych dziecięcych bohaterów, a do tego w formie komiksu, który przyciągnie małych czytelników. „Smerfów hazardzistów” polecam wszystkim miłośnikom tych małych stworzonek. Moja córka jeszcze nie czyta samodzielnie, ale w obrazki wpatrywała się jak zaczarowana. Za każdym razem, kiedy usiłowałam jej przeczytać komiks ona go przejmowała i przeglądała. Jest to nasza ulubiona książka zaraz obok opowieści o przygodach „Maszy i Niedźwiedzia”.