Z ŁĄKI, Z LASU I ZZA PŁOTU– czyli dary natury

Jak już wspominałam w pierwszej części książki, miłość do natury i traktowanie jej darów jako moich sprzymierzeńców w dbaniu o zdrowie wpoiła mi babcia Zosia. To ona nauczyła mnie suszyć lipę, wykorzystywać babkę lancetowatą czy robić syrop z cebuli. Po przeprowadzce na wieś, mając wokół siebie przyrodę na wyciągnięcie ręki, chętniej zaczęłam robić domowe syropy, suszyć wszelkiego rodzaju zioła i komponować różne smaki. Niektóre z moich pomysłów (takie np. jak kostki ziołowe czy różany cukier) stały się hitem i wiem już, że korzysta z nich w tej chwili mnóstwo czytelniczek Green Canoe albo żyją już własnym życiem – wiadomo, internet szybko wchłania dobre idee. Bardzo mnie to cieszy. Pomysły, które tutaj zobaczycie, to jedynie maleńka część moich nawyków związanych z wykorzystywaniem darów natury w naszym codziennym życiu. Każdego dnia korzystam ze zrobionych przez siebie syropów, nalewek, herbatek, ziół czy różnych innych suplementów diety, których podstawą są naturalne składniki. Dzięki temu bardzo rzadko chorujemy. Sięgając po sprawdzone babcine sposoby, uodporniłam nasze organizmy i przyzwyczaiłam je do wykorzystywania w walce z przeziębieniami tego, co rośnie na łące, w ogrodzie i lesie.

Nie należę do kobiet, które całe godziny poświęcają na przygotowywanie różnych specjałów. Za każdym razem powtarzam swoim czytelnikom, że nie mam czasu i nie chcę go poświęcać na stanie przy garnkach. Poniższe przepisy to typowe

„w międzyczasie” wykonywane naprawdę bez większego zaangażowania. Każda z nas je zrobi, nie zdejmując nawet szpilek czy garsonki. Grunt to najpierw nauczyć się zauważać przyrodę wokół siebie i rozpoznawać to, co się z nią dzieje. Widząc kwitnący czarny bez, automatycznie planuję, że za chwilę go zerwę, bo wiem, że zapas suszonych kwiatów z zeszłego roku już się skończył i trzeba zrobić kolejny.

Część kwiatów zostawiam, by przeobraziły się w owoce – z nich będę później robiła sok, rewelacyjny przy przeziębieniach. Spacerując wiosną po lesie i widząc nowe przyrosty sosnowe, wiem już także, że czas zrobić z nich syrop. Kwestia wiedzy

i poświęcenia swojej uwagi naturze, temu do czego możemy ją wykorzystać w naszym życiu, jest tu kluczową sprawą. Samo przygotowywanie syropów czy suszenie roślin to bułka z masłem. Każdy z nas potrafi ją zrobić, prawda?

Wybrałam dla Was te przepisy, które bardzo polubili moi czytelnicy, i z których korzystam cały czas. Jestem pewna, że nie sprawią Wam żadnych trudności w przygotowaniu i że już pierwszej zimy docenicie dzięki nim, jaką moc ma natura. Na zdrowie!

DZIKA RÓŻA

Rosa rugosa to istna mocarka, jest bowiem doskonale przystosowana do życia w ciężkich warunkach. Niewymagająca, mrozoodporna (wytrzymuje nawet do -50 stopni Celsjusza!), znosi bardzo duże zasolenie podłoża, rosnąc na bardzo słabych glebach i czystych piaskach. Jest i u nas. Mimo okolicznych wszechobecnych sosnowych lasów i bardzo ubogiej gleby róża dzikuska doskonale daje tu sobie radę, zresztą ku mojej wielkiej uciesze. Suszę jej płatki, łączę je potem z zasuszoną lawendą i wkładam do bieliźnianych szuflad. Suszone płatki dodaję też do białych i zielonych herbat. Robię także cukier różany i słynną już różaną nalewkę. Poniżej podaję Wam przepisy na szybkie cuda, które możecie wyczarować właśnie z płatków dzikiej róży. Co ważne – przed wszystkimi czynnościami trzeba obciąć białe końcówki płatków (wbrew pozorom robi się to bardzo szybko), jeśli tego nie zrobicie – może pozostać posmak goryczki.

◊ Cukier różany ◊

W moździerzu ucieramy 4 garście płatków róż. Roztarte przekładamy do wysokie- go naczynia (np. dużego słoika) i dodajemy 2 szklanki cukru. Mieszamy dokładnie niczym w shakerze i odstawiamy na bok.

Cukier po około godzinie, dwóch powinien nasiąknąć wywarem z roztartych płatków i stać się lekko różowy. Rozsypujemy go na blaszce do pieczenia wyłożonej papierem, pozostawiając do całkowitego wyschnięcia. Po dwóch dniach cukier powinien stać się znów sypki, a różane kawałeczki wysuszone. Ja trzymam ten cukier w słoiczku. Jest aromatyczny, dodanie go do ulubionej herbaty nadaje jej wyjątkowego smaku.

◊ Syrop z płatków dzikiej róży i truskawek ◊

–             6 garści płatków z dzikiej róży

–             1 litr wody

–             1 kg słodkich i niewodnistych truskawek

–             1 kg cukru

Połowę płatków różanych wkładamy do garnka i zalewamy wodą. Doprowadzamy powoli do wrzenia, ale nie gotujemy dalej, zestawiamy z ognia na 30 minut. Po tym czasie odcedzamy płatki. Wywar zostawiamy. Drugą połowę wrzucamy do wywaru i znów doprowadzamy do wrzenia, potem odstawiamy na 30 minut. Po wystygnięciu i odcedzeniu płatków z drugiej tury do wywaru wsypujemy 1 kg cukru i truskawki. Mieszamy dokładnie i gotujemy bardzo powoli na małym ogniu czy niskiej wartości płyty około godziny. U nas w domu mówi się na takie powolne gotowanie: pyrkanie. Po jakimś czasie truskawki puszczą swój sok, a cukier się rozpuści. Trzeba oczywiście co jakiś czas wszystko wymieszać

Po godzinie odcedzamy truskawki od syropu, który zlewamy do wyparzonych słoiczków lub butelek. Jeżeli macie taką potrzebę, możecie jeszcze go pasteryzować, ja tego nie robię. Syrop najlepiej smakuje oczywiście zimą, jako dodatek do herbat lub po prostu do łączenia z wodą. Zapach róży i truskawek, roznoszący się po całym domu w styczniu, to najlepsza aromaterapia, jaką możemy sobie zafundować o tej porze roku. Latem można go także zamrozić w kostki lodowe i dodawać do koktajli czy drinków.

◊ Nalewka z płatków dzikiej róży ◊

To obok cukru różanego i syropu z młodych pędów sosnowych najczęściej kopiowany przepis z mojego bloga. Od lat cieszy się popularnością i jest przytaczany na wielu forach kulinarnych. Nalewkę różaną pierwszy raz zrobiłam wiele lat temu i od razu skradła serce wszystkim degustującym, staram się więc robić ją rokrocznie.

–             14 garści płatków dzikiej róży

–             około 1 kg cukru

–             0,5 litra spirytusu

–             0,5 litra wódki

2–3 garście płatków róż ugniatamy za pomocą tłuczka w dużym słoju i zasypujemy 1 cm warstwą cukru. Kolejne 2 garście płatków ugniatamy na warstwie cukru, zasypując kolejną 1 cm warstwą cukru. Powtarzamy te czynności do 3/4 wysokości słoja. Następnie zalewamy warstwy wódką wymieszaną uprzednio ze spirytusem. Słój zamykamy, odstawiamy w jasne, ciepłe miejsce na 6 tygodni. Po tym czasie zlewamy zawartość przez bardzo gęstą gazę do karafki, do której możemy jeszcze wycisnąć sok z połówki cytryny. Nalewka jest przepyszna i wybornie pachnie.

◊ Nalewka z owoców dzikiej róży ◊

Jeżeli nie zdążyliśmy zebrać płatków dzikiej róży, nic nie szkodzi. Możemy wykonać nalewkę z jej owoców. Co prawda pachnie inaczej, ale jest równie smaczna i ma walory zdrowotne. Wypijana zimą pomoże nam uodpornić organizm.

–             1 kg owoców dzikiej róży

–             0,5 litra spirytusu

–             0,5 litra wódki

–             1 litr miodu

Z owoców dzikiej róży usuwamy gniazda nasienne. Musimy to zrobić, bo inaczej nalewka może mieć posmak goryczki. Jest to dość żmudne zajęcie, warto je więc wykonywać w miłym towarzystwie. Oczyszczone owoce róży układamy w słoju, zalewając wódką połączoną ze spirytusem. Potem dodajemy miód, delikatnie mieszamy i odstawiamy na około 4 tygodni w ciepłe miejsce. Po tym czasie zlewamy przez bardzo gęstą gazę i wlewamy do karafki.

Moje nalewki są często mętne, nie zależy mi na oczyszczaniu ich i doprowadzaniu do klarowności. Większą uwagę przywiązuję do zatrzymania w nich walorów smakowych. Jeżeli zależy Wam, by nalewki były bardzo klarowne, to po pierwszym zlaniu trzeba odczekać około 2 tygodni i ponownie zlać, np. przez filtr do kawy.

NAGIETEK

Nagietek wyróżnia się na tle innych roślin. Głównie dzięki bogactwu prozdrowotnych składników, które w sobie nosi. Wiedzieliście, że ten pomarańczowy niepozorny kwiatek jest źródłem fl wonoidów, działających w naszych organizmach przeciwutleniająco? Chronią nas przed wolnymi rodnikami i toksyczny- mi substancjami, mają działanie przeciwzapalne, antybakteryjne i antywirusowe. Nagietek dobrze nawilża i ma dobroczynny wpływ na skórę, dlatego często jest używany jako składnik kosmetyków. Warto wprowadzić go do rodzinnej diety,