Osiecka. Tego o mnie nie wiecie (okładka zintegrowana)

Świetnie się czyta, bardzo przyjemna lektura i ciekawi bohaterowie. Każdy rzuca inne światło na Agnieszkę Osiecką. Must have dla fanów!

Lubicie twórczość Agnieszki Osieckiej? Ja bardzo! Była autorką wielu wspaniałych wierszy i tekstów wśród których znajduje się m.in. Małgośka, Niech żyje bal, Na zakręcie, Umrzeć z miłości, Uciekaj moje serce. Miała niezwykłe wyczucie słowa, a jaka była prywatnie? Beata Biały porozmawiała na temat poetki z wieloma osobami, które były z nią blisko związane m.in. z Marylą Rodowicz, Danielem Olbrychskim, Hanną Bakułą, Olgą Lipińską czy Krystyną Jandą. Każdy z rozmówców miał trochę inny obraz Osieckiej, każdy znał ją w trochę innym czasie, z trochę innej strony. Ze wszystkimi była blisko, bo jak już ktoś przypadł jej do gustu to angażowała się na całego. Szczególnie w miłości, której bardzo potrzebowała, ale do której niestety nie miała szczęścia. Chociaż to z tych niespełnionych uniesień powstawały tak piękne teksty. Potrafiła doskonale „poetyzować rzeczywistość”, a inspirację czerpała z otoczenia i własnych doświadczeń. Odczuwała głód emocji, dlatego ciągle gdzieś gnała. Nigdy nie odnalazła się w roli żony ani matki, zwyczajne życie nie było dla niej. Maryla Rodowicz wspomina jak w Bułgarii urządziły przyjęcie na statku, zaprosiły mnóstwo osób, a po pokładzie spacerowała koza. Musiało się dziać! Rozmówcy wspominają jej hojność, oddanie, brak przywiązania do rzeczy materialnych, urodę i to, że zupełnie nie potrafiła się ubrać. Rozmowy dotyczyły także trudniejszych kwestii jak nadmierne picie alkoholu przez Osiecką, porzucenie przez nią męża i córki, jej choroba nowotworowa, o której niechętnie mówiła, a na którą zmarła w 1997 roku… Jeśli lubicie twórczość Agnieszki to ta książka z pewnością rzuci nowe światło na jej teksty. Dodatkowym smaczkiem są zdjęcia poetki z różnych okresów jej życia i cytaty z jej tekstów w tytułach i śródtytułach rozdziałów. Pamiętajmy o Osieckiej!

Wierzę, że tam, dokąd wszyscy odejdziemy, jest specjalna loża dla tekściarzy i siedzi w niej trójka polskich mistrzów słowa i rymu: Jeremi Przybora, Agnieszka Osiecka i Wojciech Młynarski. I piszą dalej, chociaż już nie dla nas. Tu na ziemi potrafili w jednym wersie zawrzeć cały wachlarz emocji, często przy tym bawiąc się naszym trudnym językiem. Gdy Agnieszka Osiecka zmarła, miałem 12 lat. Koncert "Zielono mi", fantastyczny hołd dla wyreżyserowany przez Magdę Umer, mama nagrała na kasetę VHS, dzięki czemu mogłem do niego wrócić, gdy już byłem bardziej dorosły i rozumiałem więcej. Beata Biały zebrała w książce "Osiecka. Tego o mnie nie wiecie." wspomnienia jej przyjaciół i współpracowników. Z tych urywków wyłania się obraz wielowymiarowy - kobiety piekielnie inteligentnej, pracowitej, piszącej z ogromną łatwością, często wręcz na kawiarnianych serwetkach. Ale z drugiej strony kobiety samotnej, zazwyczaj nieszczęśliwie zakochanej, chociaż ona też potrafiła łamać męskie serca. Rację miała Magda Czapińska, mówiąc: "Była jak lustro, w którym odbija się świat ze wszystkimi jego barwami i emocjami. Kiedy po jej śmierci to lustro rozpadło się na tysiące kawałeczków, każdy z nas zachował swój kawałek i widzi Agnieszkę w taki sposób, w jaki sam postrzega świat."

Ta książka będzie na pewno gratką dla wszystkich miłośników Agnieszki Osieckiej. Dla mnie jest to artystka kompletna. Wszystko, co jej dotyczy musze mieć. Tym razem również tak było szczególnie, że jest to kolejna możliwość poznania Osieckiej zupełnie innej strony. Zobaczenia jej oczami przyjaciół oraz najbliższych współpracowników. Myślę, że każdy z Was będzie zachwycony ta propozycją. Dla mnie jest to książka, która zajmie szczególne miejsce w mojej biblioteczce. Na pewno będę do niej wracać, ponieważ napisana jest bardzo przyjemnym językiem. Polecam, bo naprawdę warto!