Światełko w tunelu (okładka  miękka)

Bardzo fajna książka. Czekam na dalszy ciąg 😏

Bardzo ciekawa, polecam

"Światełko w tunelu" to drugi tom z serii "Polowanie na pliszkę" spod pióra Hanny Greń. Pierwsza ważna informacja jest taka, że najlepiej czytać w odpowiedniej kolejności, aczkolwiek myślę, że jeśli ktoś zacznie od drugiej części, to też się nic takiego nie stanie, poza kilkoma spojlerami. Pierwszy tom, czyli "Jak kamień w wodę" premierę miał w zeszłym roku, a konkretnie w październiku 2022. Ten będzie swoją świętował 11 stycznia 2023, czyli już za tydzień. A o czym w ogóle jest i czy warto przeczytać? Autorka znana jest raczej z typowych kryminałów i ja do tej serii podchodziłam z lekką rezerwą, bo jednak reklamowana była jako kryminały obyczajowe. Szczerze mówiąc, z reguły jest tak, że albo w takich powieściach jest za mało kryminału, albo za mało obyczajówki. Dla mnie to albo jedno, albo drugie z ewentualną domieszką innego gatunku. Ale najpierw opowiem o czym jest ta konkretna książka, z zaznaczeniem, że osobom, które nie czytały pierwszego tomu, mogę niechcący zdradzić zbyt wiele. Jeśli się tego obawiacie, wystarczy pominąć ten i kolejny cały akapit. Gerard, nasz główny bohater przeżywa żałobę i jest to bardzo ciężki dla niego czas. Wszystko to spowodowane jest tym, że jego partnerka nie żyje, a dodatkowo jest uważana za winną śmierci kobiety, która została znaleziona w domu, który spłonął. Dla Gerarda to wszystko nałożyło się i w zasadzie został jedynie z kotem. Skrzyński jest policjantem, dlatego ta sytuacja podwójnie się odbija na jego psychice, bo jednak chciałby oczyścić ukochaną z zarzutów. Nieistotne, że byłoby to już po jej śmierci i dla niej, w zasadzie, jest to już obojętne. Może to jednak wpłynąć na jego karierę w policji i pytanie zasadnicze: czy warto? Jak już wcześniej wspominałam, dla mnie powieść kryminalno-obyczajowa to zawsze jedno lub drugie i niestety, z reguły to jest niepotrzebnie mieszane. Tutaj, mimo całej mojej sympatii do autorki, miałam ochotę potrząsnąć osobę, która tak opisała tę serię. O ile pierwszy tom, faktycznie jeszcze był po równo obdzielony charakterem kryminalnym i obyczajowym, to tutaj jest to stuprocentowa obyczajówka. Nie jest to wada, ale warto byłoby wiedzieć, zwłaszcza gdy chciałoby się kupić miłośnikowi typowych kryminałów tę serię. W "Światełku w tunelu" Hanna Greń rozwinęła wątki głównych bohaterów i mimo wszystko odrobinę popłynęła i miałam wrażenie, że ich zachowania są tak oderwane od rzeczywistości, że nie wiadomo czy się śmiać, czy płakać. Ale, a propos śmiechu, to autorka zdecydowanie potrafi dowcipem rozmiękczyć czytelnika i czyta się całość przyjemnie. No właśnie, raczej trzeba tę książkę traktować jako czytadło na deszczowy wieczór. Z kryminału, niestety, zostało tutaj niewiele, wszystko rozwiązane zostaje bardzo szybko, jak by autorka chciała już przejść do relacji między Gerardem, a Kornelią. A szkoda, ciekawiej by było gdyby trzymała w napięciu do samego końca. Podsumowując, jako powieść obyczajowa ta książka się sprawdzi w zupełności i gdybym ją jako taką oceniała, to byłabym na tak, z małymi "ale". Natomiast, po nastawieniu na książkę kryminalno-obyczajową, jestem nieco zawiedziona. Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.

O twórczości Pani Hanny słyszałam wiele dobrego i niejednokrotnie w bezgranicznych odmętach internetowych witryn rzucały mi się w oczy różne publikacje autorki. Muszę przyznać z delikatnym wstydem, że jakoś do tej pory nie miałam okazji poznać ich bliżej. Jednak będąc jeszcze na fali hasła „Nowy Rok — Nowa Ja” oraz noworocznych postanowień, postanowiłam zmienić ten stan rzeczy i wziąć na „warsztat” jedno z literackich dzieci pisarki. I oto właśnie moi drodzy przybywam do Was z króciutką recenzją. Co prawda „Światełko w tunelu” jest drugą częścią cyklu „Polowanie na Pliszkę”, ale wcale mi to nie przeszkadzało, żeby na spokojnie odnaleźć się w całej tej interesującej historii. Poznajemy Gerarda Skrzyńskiego, policjanta, który początkowo pogrąża się w rozpaczy i rozpamiętuję wspomnienia o utraconej ukochanej Korneli i jej tragicznej śmierci, aby później dwoić się i troić nad rozwiązaniem zagadki jej dziwnego zniknięcia. Dodatkowo w pożarze domu Koli zginęła tajemnicza kobieta, a ją samą policja podejrzewa o morderstwo i ucieczkę z miejsca zbrodni. Na jej niekorzyść przemawia niestety fakt, iż w noc tego tragicznego zajścia Kornelia pobrała pieniądze i zniknęła bez śladu, nie oglądając się za siebie. Kim okaże się martwa kobieta? Jaki ona miała związek z Kornelią Pliszką? Dlaczego Pliszka uciekła i co się z nią działo przez ten czas? Czy Gerard zwątpi w niewinność swojej ukochanej? Co wspólnego z Kolą będzie miał zapomniany przez wszystkich partyzancki grób? „Światełko w tunelu” spokojnie można zaliczyć do książek, które czyta się z prawdziwą przyjemnością. Ja spędziłam z nią świetnie czas, mimo iż bardziej nastawiona byłam na kryminał, niż na perypetie Korneli. Autorka zaserwowała nam iście obyczajową opowieść, gdzie akcja początkowo intryguje i ciekawi swoją zagadką, aby później stać się naocznym świadkiem, jak w wyniku kilku niedomówień i niefortunnych zbiegów okoliczności można osądzić drugiego człowieka. Styl bardzo przypadł mi do gustu i absolutnie nie żałuje zawarcia tej nowej znajomości, jest miły, lekki i przyjemny. Nie znajdziemy tu zbędnych opisów, niepotrzebnych rozwinięć czy upiększaczy. Już wiem, że z chęcią poznam inne książki spod pióra Pani Greń. Czytelnicy, którzy doskonale znają twórczość Pani Hanny, na pewno się nie rozczarują „Światełkiem”, a ci, którzy jeszcze nie mieli tej przyjemności, zdecydowanie ją sobie upodobają. Zapewnia niebanalną i nieprzewidywalną opowieść z delikatną nutką humoru i kryminalnym tłem, której nie da się nie polubić. Ja szczerze polecam. Za możliwość poznania tej historii bardzo dziękuję Czwartej Stronie.

Czasami "ludzkie losy krzyżują się tylko pozornie i lepiej nie przywiązywać do tego zbytniej wagi". Czasami jednak pewne relacje sprawiają, że człowiek żołądek ma ściśnięty, jak "pięść skąpca na monecie"... . Druga część dylogii "Polowanie na Pliszkę" i kontynuacja skomplikowanej relacji Kornelii i Gerarda. Pierwsza część była powieścią obyczajowo- kryminalną. Tutaj warstwa obyczajowa zdecydowanie dominuje, a kryminalna stanowi jedynie symboliczne tło. Dramatyzm pierwszych stron może wskazywać na to, że fabuła skupiona będzie wokół policyjnego śledztwa. Szybko jednak okazuje się, że to emocje oraz motywy postępowania głównych bohaterów wysuwają się na pierwszy plan. Poznajemy też obie perspektywy- zarówno Kornelii, jak i Gerarda. Fabularnie wydarza się tutaj niewiele. Akcja jest niespieszna, wyważona, ukierunkowana na przemyślenia bohaterów. Czyta się jednak z dużą lekkością i zainteresowaniem. Nie brakuje także emocji, chociaż nie ma ich tutaj aż tak dużo. Jest za to refleksja. Czasami los sprawia, że coś, co wydaje się być niemożliwe- może się zwyczajnie zadziać. Zbiegi okoliczności prowadzą do nieoczekiwanych skutków. Nieporozumienia, niedomówienia, brak szczerości, dialogu, umiejętności komunikacji - może zabić największe uczucie, pozostawiając żal i poczucie pustki w sercu. . Tradycyjnie urzekł mnie styl Autorki. Lubię tę lekkość słowa i kulturę wypowiedzi, zabawy słowem, cięte repliki bohaterów, "łapanie za słówka", nadawanie im nowych znaczeń. Lubię ironię i sarkazm w dialogach, szczególnie jeśli wprowadza adwersarza w stupor, a czytelnika potrafi rozbawić. Komizm słowny jest tutaj fragmentami dosyć specyficzny - nieco zgryźliwy, ale inteligentny, opary o grę słów. Jest również kilka ciekawych wątków, nad którymi warto się podczas lektury pochylić. . Nie ukrywam - bardziej podobała mi się część pierwsza. Fabularnie więcej się tam zadziało. Mimo wszystko tutaj również bawiłam się dobrze. Specyficzny charakter Kornelii, jej sarkastyczne wynurzenia- potrafiły mnie rozbawić. Polubiłam także bohaterów. Całość czyta się błyskawicznie.

„Światełko w tunelu" to, w przeciwieństwie do poprzedniego tomu, głównie powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym (chociaż i w „Jak kamień wodę" zagadka kryminalna nie była głównym tematem), ale przyznam szczerze, że pani Hanna Greń w tym właśnie wydaniu podoba mi się o wiele bardziej.  Po mocnym zakończeniu „Jak kamień w wodę", w którym autorka zostawia nas z wieloma niedopowiedzeniami, obawiałam się, co przyniesie ciąg dalszy i jak rozwinie się fabuła. Na szczęście moje wątpliwości udało się rozwiać, jednak nie będę mówić Wam w jaki sposób, by nie zabrać przyjemności tym, którzy „Polowanie na Pliszkę" mają jeszcze przed sobą.  W tej części, która swoją drogą jest ostatnią z tej serii, spotykamy starych znajomych, ale pojawiają się też nowe postacie, które, mimo, że nie odgrywają znaczącej roli w całej historii, wzbudzili moją ciekawość. Moje serce skradli Eli i Ela. Ich dialogi były zabawnym przerywnikiem i dodawały uroku. Również miejsce, w którym ich poznajemy jest bardzo interesujące. Rozbudowana jest też postać Rogowicz, którą mieliśmy okazję poznać w poprzednim tomie i która okazuje się twardą i stanowczą kobietą, a mimo tego wzbudziła we mnie sympatię.  To książka o tym, jak ważna jest szczera rozmowa. Niedopowiedzenia mogą nieźle namieszać w życiu i zranić w sposób, o którym ciężko zapomnieć. Czasami jedno zdanie, jedno słowo potrafi zmienić wszystko. Na lepsze lub na gorsze. Jednak warto postawić sprawę jasno i wyjaśnić wszystkie spory, póki mamy taką możliwość. Przekonają się o tym nasi bohaterowie. Przyznaję, że momentami ich zachowania i postawa strasznie mnie irytowały. Wiele razy miałam ochotę interweniować i nagadać im do słuchu. Na szczęście udało się ich ustawić do pionu. 😊 To przyjemna lektura, którą czyta się bardzo szybko. Nie wzbudziła we mnie wielkich emocji, ale czas z nią spędzony zaliczam do udanych. Jeśli chcecie oderwać się nieco od krwawych klimatów, ta książka będzie do tego idealna.  Książkę przeczytałam dzięki współpracy barterowej z Wydawnictwem Czwarta Strona.

Oczekiwania mają spory wpływ na odbiór książki i niestety najczęściej przemawiają na jej niekorzyść. Zdarza mi się oceniać dany tytuł bardziej krytycznie tylko dlatego, że spodziewałam się czegoś więcej, efektu wow. Gdy chodzi o kontynuacje, nachodzą mnie czasami wręcz takie refleksje, że może lepiej byłoby gdyby nigdy powstały. "Światełko w tunelu" to druga część serii "Polowanie na Pliszkę" i choć mnie nie zachwyciła tak jak pierwsza, to absolutnie nie żałuję, że została napisana, a ja miałam okazję ją przeczytać. Styl Hanny Greń jest tak fantastyczny, że mogłabym sięgać po jej książki bez końca, nawet gdyby fabuły nie były szczególnie porywające. W tej powieści sporo się działo i była naprawdę dobra, podkreślam to, bo pewnie z tej recenzji będzie unosił się swąd rozczarowania, ale wynika to wyłącznie z tego, że "Jak kamień w wodę" postawiło poprzeczkę absurdalnie wysoko. Choć w tym cyklu dominują tak naprawdę wątki obyczajowe, to zupełnie mi to nie przeszkadzało, a wiadomo, że taka deklaracja z mojej strony jest najlepszym dowodem na to, że twórczość autorki do mnie przemawia. Po tak mocnym zakończeniu pierwszego tomu nie mogłam się po prostu doczekać aż będzie mi dane poznać dalsze losy bohaterów. Gdy tylko została do mnie dostarczona paczka z tym pięknym wznowieniem, od razu zaczęłam czytać i niestety nie mogłam się wkręcić w fabułę. Dotarłam do połowy, odłożyłam, sięgnęłam po coś innego i to była dobra decyzja, bo przy drugim podejściu poszło zupełnie inaczej, nie oderwałam się aż do końca. Może ta dylogia jest ciut naiwna, przesłodzona i mało realna, ale ja chyba potrzebuję czasem właśnie takiej oderwanej od szarej rzeczywistości literatury, a że gdzieś w tym wszystkim plątały się jeszcze wątki kryminalne, to już w ogóle idealnie. "Światełko w tunelu" to ciekawa powieść Hanny Greń, utrzymana w lekkiej konwencji, mimo że dotyczyła dość trudnych kwestii. Autorce udało się mnie wielokrotnie zaskoczyć, rozbawić, a nawet wzruszyć, więc z czystym sumieniem mogę polecać tę serię każdemu. Moje 7/10.

„Światełko w tunelu” to druga część dylogii Hanny Greń „Polowanie na Pliszkę”. Bardzo czekałam na ten tytuł, bo Autorka zafundowała dość zaskakujące zakończenie pierwszego tomu. Snułam różne domysły, miałam różne przypuszczenia co do tego, co może zadziać się w „Światełku”, ale tego, co dostałam nawet w najśmielszych snach się nie spodziewałam. Nie opowiem Wam o fabule, bo nie jestem pewna, czy wszyscy macie już za sobą lekturę „Jak kamień w wodę”, a książki są tak genialne, że nie śmiem odbierać Wam nawet odrobiny z ich poznawania. Ale opowiem Wam, czym mnie ta książka zauroczyła. Pani Hanna nie zawiodła, książka wciąga od pierwszych stron, czego potwierdzeniem niech będzie to, że przeczytałam ją w jeden wieczór, a naprawdę długo biłam się z myślami, czy czytać, czy dawkować sobie tę przyjemność. Chęć poznania dalszych losów bohaterów zwyciężyła i nim się spostrzegłam, przerzuciłam ostatnią kartę powieści. Genialne dialogi, świetni, wyraziści bohaterowie i nieszablonowy humor to zdecydowanie plusy tej historii. I pomimo że momentami „niezdecydowanie” jednej bohaterki było, delikatnie mówiąc, irytujące, to jednak sprawiło, że ta postać jeszcze bardziej odżyła- bo któż z nas od razu wie, czego chce i nie zmienia zdania? 😊 Polubiłam wszystkie postaci i naprawdę żałuję, że nie będzie już kontynuacji tej serii. „Światełko w tunelu” to nieszablonowa powieść z gatunku kryminału, z mocno rozbudowanym wątkiem obyczajowym, chociaż wydaje się, że ten jest nawet dominujący nad kryminalną stroną historii. Pani Hanna poruszyła wiele ważnych wątków, tj. budowanie związku, zaufanie, wzajemne relacje.. Historia Kornelii i Gerarda pokazuje także, że czasami warto postawić wszystko na jedną kartę i przeć do przodu, by osiągnąć swoje szczęście, a skrywane sekrety i tajemnice to niekoniecznie najlepszy sprzymierzeńcy w walce o ukochaną osobę. Zerknijcie jeszcze na okładkę- czyż ona nie jest piękna?

„ Światełko w tunelu ” to lektura należąca zdecydowanie do tych lekkich, przyjemnych i niewymagających. Bardziej obyczajowa, niż kryminalna, zwrotów akcji tutaj jak na lekarstwo, znalazłoby się kilka aspektów, do których można by mieć zastrzeżenia, a jednak ma w sobie coś, co mi się podoba. Może to ta doza humoru, którą emanuje? Może to ten wątek kryminalny, który nie dominuje, ale ciekawi? A może to chodzi jednak o wątek miłosny, który wiedzie tutaj prym? Tak naprawdę nie wiem. Bo raz, że za literaturą obyczajową nie przepadam, dwa, że wątki miłosne w książkach bliskie mi nie są, a trzy, że z tym poczuciem humoru wiadomo jak bywa. A jednak. Coś mnie przekonało. To chyba styl Pani Hanny, którym mnie kupiła. Prosty, lekki, kiedy trzeba dosadny. Niedopowiedzenia. Jakże potrafią namieszać w życiu, zranić, narobić bałaganu, który uprzątnąć nie jest łatwo. Bo jak budować związek, kiedy towarzyszy mu brak komunikacji lub kiedy między słowami ukrywamy to, co tak naprawdę chcemy powiedzieć? Dusimy się, ale milczymy, bo tak jest łatwiej. Ile razy miałam ochotę potrząsnąć bohaterami, jakże irytował mnie sposób ich dialogu. Choć sama czasami mam z nim problem. Rozmowa stanowi dla mnie nieraz wyzwanie. Ale cały czas się jej uczę i się staram. Słowami okazujemy emocje, dzielimy się nimi z drugą osobą. Bez nich do życia wdziera się samotność. Myślę, że o tym głównie jest ta historia, ale też o zadrach z przeszłości, i jak ciężko bez uporania się z nimi, oddychać pełną piersią. Ta książka nie zmusza w jakiś dogłębny sposób do refleksji i przemyśleń. Choć ja gdzieś między słowami starałam się ich doszukiwać, nie było ich za wiele. Trochę szkoda, bo znam tworczość Pani Hanny i wiem, że w swoich historiach potrafi zawrzeć trudne i ważne tematy obok których ciężko przejść obojętnie, oddając przy tym emocje. Mimo wszystko lekturę uważam za udaną. I jest tak pięknie wydana. Subtelnie i z klasą.

Książka Światełko w tunelu to druga część cyklu Polowanie na Pliszkę. Niestety nie miałam okazji czytać pierwszej książki, jednak nie przeszkadzało mi to w przyjemności jaką czerpałam z czytania Światełka w tunelu. Naturalność- to słowo wyjątkowo pasuje do kryminałów Pani Hanny Greń. W historiach, które powstają w głowie autorki nic nie jest wymuszone, wszystko do siebie pasuje, a czytelnik płynie przez strony książki. Tym razem autorka postawiła na stronę obyczajową historii, samego kryminału jest tutaj niewiele, dlatego też będę oceniać książkę właśnie pod tym kątem. Wyjątkowo przemówiła do mnie postać głównej bohaterki- odtrącona przez bliskich, buntownicza, szukająca swojego miejsca w życiu. Cytat z początku recenzji wywarł na mnie ogromne wrażenie. Bo kto ma nam wierzyć, jeśli nie osoby, które nas kochają? Kto ma stać za nami murem, kiedy wszystko sie wali, a świat jest przeciwko nam? To właśnie nasi bliscy powinni być w tym czasie naszą opoką i schronieniem. Kornelii tego zabrakło, dlatego mocno tuliłam ją do swojego serca przez całą akcję książki. Książka jest mocno nostalgiczna. Czytając ją miałam wiele przemyśleń i mimo iż teraz wiem jak zakończyła sie historia głównych bohaterów, to mam poczucie, że nasza przeszłość zawsze determinuje naszą przyszłość. Jeśli chodzi zaś o wątek kryminalny to toczy sie on dość leniwie, sprawa prowadzona jest bardziej na podstawie poszlak niż dowodów i mam wrażenie, że idealnie ukazuje pracę współczesnej policji. Podsumowując książkę bardzo polecam, mi styl autorki ogromnie odpowiada, co podkreślałam już kilkukrotnie, a Światełko w tunelu to przyjemny oderwanie od krwawych i brutalnych kryminałów.