Pieśni o zmierzchu (okładka  twarda, 10.2021)

Pieśni o zmierzchu Oskara Miłosza przypominają nie tylko poezję, ale także niezwykłą postać tego poety, wizjonera i mistyka pochodzenia litewskiego, a tworzącego w języku francuskim. Wiersze w tłumaczeniach Czesława Miłosza, Bronisławy Ostrowskiej i głównie Krzysztofa Jeżewskiego poprzedzone są także obszerną przedmową tego ostatniego.

Krzysztof Jeżewski zadał sobie trud skomponowania książki z następujących tomów Oskara Miłosza:

• Ostatnia kołysanka, Piosenka jesienna i Lalia z Le Poeme des Décadences (1899), 
• W kraju dzieciństwa, W tonach muzyki, Wszyscy zmarli się upili..., Kiedy nadejdzie... i Danse macabre z Les Sept solitudes (1906),
• Do miłości, Pocieszyciel i Samotność z Les Eléments (1911), 
• Symfonia wrześniowa, Symfonia listopadowa, Niedokończona symfonia, Bezsenność i Nihumim z Symphonies (1915), 
• H, Wóz, Pustacie z Adramandoni (1918), 
• Powóz zatrzymany w nocy, Talita Cumi i Pieśń poznania z La Confession de Lemuel (1922),
• Było to o schyłku... z Poemes inédits et retrouvés (tom XII Oeuvres completes, 1982),
• Pieśń wiosenna, Psalm przywrócenia i Psalm do Gwiazdy zarannej z Derniers poemes (tom II Oeuvres completes, 1960), 
• Do szaleństwa, Pielgrzym i Agonia z Le Cahier déchiré (tom XII Oeuvres completes, 1982),
• Lumen z Ars Magna (tom VII Oeuvres completes, 1961),
• Poemat Arkanów, Modlitwa Hirama i Modlitwa autora  z Les Arcanes (1927).

"Oskar Miłosz jest poetą wyjątkowo trudnym do tłumaczenia ze względu na muzyczność swej poezji oraz na konwencję, którą można by nazwać młodopolską. [...] Potem Miłosz wyzwala się z tej konwencji na rzecz wiersza nieregularnego albo wręcz wolnego, gdzie osiąga maximum oryginalności i ów ton niepowtarzalny, jemu tylko właściwy np. w Symfoniach,  Nihumim, Adramandoni, w Spowiedzi Lemuela. Miał on jednak szczęście w Polsce do świetnych tłumaczy: pierwszą z nich była znakomita poetka, Bronisława Ostrowska, która, zaprzyjaźniwszy się z poetą w Paryżu, już w 1919 wydała w Poznaniu wybór jego poezji, w tym przekład jego arcydzieła teatralnego Miguel Manara. Potem tłumaczyli go Czesław Miłosz, Maria Leśniewska, Artur Międzyrzecki. Jerzy Zagórski, Jadwiga Dackiewicz."
Tak pisze w przedmowie Krzysztof Jeżewski, dołączając do grona wielkich tłumaczy i wielbicieli pisarstwa Oskara Miłosza.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.