Nieodgadniona (okładka  miękka, 01.2019)

Nieodnalezioną czułam z dużym zainteresowaniem a Nieodgadniona mnie nudzi. Od kilku dni nie mogę jej skończyć.

Remigiusz Mróz to obecnie chyba najbardziej "gorące" nazwisko na polskim rynku wydawniczym. Kolejne powieści wyskakuja z pod jego pióra z szybkościa karabinu maszynowego. Niektórym to przeszkadza i oceniają, że ilość nie przekłada się w jakość, natomiast grono zwolenników z nieciepliwością czeka na kolejne tytuły. Jak więc jest z Nieodgadnioną, która jest bezpośrednia kontynuacją bestsellerowej Nieodnalezionej? Należy w tym momencie na chwilę wrócić do pierwszej części z serii, która wydawało się odpowiedziała nam na wszystkie pytania w zakończeniu. Jak jednak się okazało ksiązkowa rzeczywistość podobnie jak życie nie lubi prózni. wracamy więc do głównego bohatera, którym jest Damian Werner, odarty ze złudzeń i pozornie pogodzony z rzeczywistościa. Akcja od razu wskakuje na bardzo szybkie obroty, ukazują nam się postaci, które mieliśmy okazje poznać w pierwszej części. Tempo jest rzeczywiscie bardzo szybkie a czytelnik nie ma czasu się nudzić od pierwszych stron powieści i tu należy należy postawić pierwsze pytanie: czy aby akcja nie toczy się za szybko? Wydaje się, że ucierpiał na tym realizm, w pierwszej części napięcie było budowane stopnowo tutaj natomiast mamy "rollercoster" i z każdą kolejną strona coraz ciężej połapać się czytelnikowi co jest prawdą a co wymysłem autora, który próbuje nas zwodzić na manowce. Nie będę zdradzał fabuły ale autor nie roztacza nad swoimi postaciami parasola ochronnego i poddaje je kolejnym próbom dzięki czemu w trakcie przebiegu kolejnych wydarzeń ulegają oni wewnętrznej przemianie. Wydaje się, że dla tych którzy mieli okazje zmierzyć się z pierwsą częścią jest to pozycja obowiązkowa a zakończenie sugeruje, że całość może jest jeszcze Niedokończona ;-)

Książka, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony- taka właśnie jest "Nieodgadniona"❤ . 🌺🌺🌺 . Ponownie spotykamy się z Kasandrą Reimann i Damianem Wernerem. Ona, rok temu uciekła od męża, przy okazji niszcząc życie Damianowi i mieszka za granicą z synem. On układa sobie życie w nowym mieszkaniu. Sielanka jednak dobiega końca, gdy syn Kasandry nie wraca do domu a Damian znajduje u siebie starą kasetę VHS. Myśląc, że Damian ma coś wspólnego z zaginięciem syna, zjawia się u niego i oboje wpadają w pętlę zawirowań. Wypływają nowe fakty z przeszłości. Ktoś z nimi pogrywa, ale kto? Co tak istotnego było na kasecie VHS i co z tym wszystkim wspólnego ma zmarła narzeczona Ewa? Kiedy myślałam, że autor już bardziej nie może zaskoczyć- zaskoczył! Kiedy myślałam że już coś wiem, że czegoś się domyślam - okazało się że ponownie nic nie wiem ;) Książka co chwilę zaskakuje, cały czas trzyma w napieciu. Jest to kontynuacja "Nieodnalezionej" i obie podbily moje serce ❤

"Nieodgadniona" wciągnęła mnie równie mocno, co jej poprzednia część. Czytając chciałam jak najszybciej poznać odpowiedzi na wszystkie pytania, które pojawiły się w pierwszej części. Niestety zakończenie "Nieodgadnionej" wprawiło mnie w konsternację, bo zwyczajnie "zgłupiałam" i już sama nie wiedziałam, co było prawdą, a co fałszem. Nadal moim zdaniem wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. Chciałabym wierzyć Kasandrze (szczególnie, że wiem jak to jest być ofiarą przemocy domowej i opisy przemocy z pierwszej części były bardzo wiarygodne) i rozczarowałabym się, gdyby okazało się, że... Ech, nie chcę spoilerować. Przeczytajcie sami.

To wyjątkowa książka. Niby kolejna po Nieodnalezionej ale spokojnie można ją przeczytać bez wiedzy o tej pierwszej. Idealna na samotne wieczory, wciągająca i poruszająca wiele tematów życia codziennego a przede wszystkim relacji międzyludzkich. Wątek kryminalny pełęn jak zwykle zwrotów akcji i zaskoczeń. Cudowne przebudzenie głównego bohatera i jego metamorfoza sprawiają prawdziwą przyjemność. Rzadko czytam książki dwa razy, ale myślę że do tej powrócę za jakiś czas.

Trzymająca do końca historia Ewy i Damiana. Niesamowita fabuła psychologiczna nagrana na VHS. Wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach. Musicie poczuć to sami. Gorąco polecam. Kolejna świetna książka Remigiusza Mróza która powinna otrzymać bezapelacyjnie najlepsza książka roku i być mianem Bestseller. Jeszcze raz polecam jak i Noeodnaleziona jak i Nieodgadniona. Nie mogę się doczekać na kolejne książki tego autora

Druga część "Nieodnalezionej". Po pierwszym tomie chwile zajęło mi poskładanie głowy w całość, ta zapewnia troszkę mniej "gruzu"w głowie, momentami przez zagmatwanie, momentami przez lekką przesadną wyobraźnię autora. Czyta się to dobrze, pochłonęłam tę pozycję dość szybko, jednak mając w pamięci poprzednią część spodziewałam się czegoś więcej. Dobre rozwinięcie i rozwiązanie zakończenia "Nieodnalezionej".

Bardzo fajna książka. Dobrze się ją czyta, ponieważ ma duże litery i jest polska. Przez połowę książki autor trzyma nas w napięciu, a wszystko zaczyna wyjaśniać się dopiero na końcu, co nie pozwoli nam odejść od książki ani na moment. Brniemy dalej w w odgadywanie zagadek i szukanie wyjaśnień. To coś niesamowitego, co nie pozwoli nam się nudzić. Polecam ją każdemu.

Kontynuacja Nieodnalezionej. Zawiłe losy bohaterów jak zwykle trzyma nas w niepewności do samego końca. Styl pisania Mroza jak zwykle zachowany i cieszy oko. I jak zwykle na końcu książki wszystko wywraca się do góry nogami i zostajemy z niedosytem. Z wyczekiwaniem na następną część

Jedna z gorszych książek napisanych przez Remigiusza Mroza. Książka jest nieudana kontynuacja "Nieodnalezionej". Jest w niej dużo zwrotów akcji. Niestety ten zabieg autorowi nie wyszedł. Książka zamiast stawać się ciekawsza, okazuje się męcząca.