Krok trzeci (okładka miękka)

Długo się zbierałam, żeby coś napisać ponieważ ciężko nie zdradzić fabuły. A w książkach Bartka każde zdanie ma znaczenie. Oczywiście zamówiłam ją już w przedsprzedaży, co i tak wiele nie pomogło bo premiery niestety nie przyspieszyło - na szczęście z ratunkiem przyszedł prebook od wydawnictwa, którego pochłonęłabym w jeden wieczór gdyby nie to, że się powstrzymywałam. Czekać tyle czasu i przeczytać tak szybko? O nie - musiałam się trochę nacieszyć, a było czym bo książka wciąga od pierwszych stron. 
Główną bohaterką jest Magda, mieszkająca w Warszawie, mającą przystojnego męża, prace którą lubi, idealne mieszkanie... ale czy napewno? Czy napewno wszystko takie jest? Po jednej z kłótni zmienia się wszystko. I wszystko zaczyna się wyjaśniać.. krok po kroku. Książkę zaczęłam czytać „w ciemno” - wiedząc, że i tak po nią sięgnę, nie przeczytałam nawet opisu znajdującego się z tyłu 😉 Dzięki temu nie wiedziałam czego się spodziewać i lektura wciągnęła mnie od pierwszych stron. Byłam zaciekawiona, zaintrygowana, a każdy koniec rozdziału pozostawiał więcej pytań niż odpowiedzi, więc z niecierpliwością zaczynałam kolejny. Jednak dzięki drobnym okruszkom zostawionym przez autora powoli zaczynałam się domyślać zakończenia - oczywiście się myliłam, ale kombinowałam w dobrym kierunku 😉 Nie zabrakło również czarnego, sarkastycznego humoru Szczygielskiego, który i tym razem idealnie pasował do mrocznego, ciężkiego i pełnego napięcia klimatu książki. Warto również zwrócić uwagę, że całość jest pisana z perspektywy kobiecej - i z tym autor sobie świetnie poradził.
 Nowa powieść Bartosza Szczygielskiego jest mocna, zakończenie zdecydowanie „wbija w fotel” i trzeba zbierać szczękę z podłogi 😉 Oraz daje do myślenia - są pewne sprawy których nie powinniśmy zaniedbywać bo mogą one się źle zakończyć. Polecam - mocne 10/10 ❤️

Kiedy niektórzy czekają na oficjalną premierę najnowszej książki autora, a niektórzy już ją czytają - to ja nadrabiam zaległości ze stycznia 2020 r. i zaczytuję się w starym Szczygielskim, czyli jego pierwszym thrillerze, który swoją premierę miał dokładnie rok temu. . I kiedy już jestem po lekturze, to parafrazując słowa głównej bohaterki - czuję się jak żółw leżący na skorupie, który bezradnie porusza kończynami w poszukiwaniu jakiegoś oparcia lub czegokolwiek, co pozwoli wrócić mu do pierwotnego stanu rzeczy. Ewentualnie inaczej - jak wieloryb wyrzucony na brzeg oceanu. I brakuje tylko turystów, którzy oblewaliby go wodą, żeby przypadkiem nie zdechł. . Niedawno Ktoś obiecał mi podróż przez mroki ludzkiej duszy. Wyszło, jak wyszło...Tym razem nikt mi niczego nie obiecywał, a ja sama świadomie zrobiłam ten krok w "Krok trzeci". I wyszło - niepokojąco, psychodelicznie, fascynująco. I TAK- to była ta podróż przez mroki ludzkiej duszy, o której od jakiegoś czasu już marzyłam i którą w końcu znalazłam. Nie wiem co napisać- SZANUJĘ, PODZIWIAM, ZAZDROSZCZĘ... . Książka jednej bohaterki (właściwie dwóch). Autor wszedł w skórę, w umysł kobiety. Zrobił to genialnie. Do końca czuć ten niepokój, napięcie, a w głowie rodzi się pytanie - "I co ja robię tu ? Co ty tutaj robisz ?" I teraz już sama nie wiem - czy Ja to naprawdę Ja, czy tutaj i teraz to faktycznie tu i teraz, czy żyję, czy śnię, czy tylko to sobie wyobrażam. Nic nie jest oczywiste. A wszelka oczywistość to chwilowo dla mnie jedno wielkie wspomnienie... Polecam- https://www.instagram.com/ananke144_czyta/

Kiedy w Twoim życiu są same niewiadome, po mieście krąży Twój sobowtór, a mąż znika, masz niewiele czasu, aby odzyskać kontrolę...

Polecam.......uwielbiam książki,i ta też należy do moich ulubionych

Super polecam. Ciekawa książka

Znakomita powieść

Pewnego dnia Magda budzi się w łazience swojego mieszkania, cała obolała i zakrwawiona. Nie ma jednak pojęcia, co się wcześniej wydarzyło, kto wyrządził jej taką krzywdę i co najważniejsze - gdzie jest jej mąż. Kobieta stara się przypomnieć sobie stopniowo, jak do tego doszło, ale z powodu wypadku sprzed kilku lat, ma ona ogromne problemy z pamięcią. Razem z koleżanką ze szkolnych lat stara się dojść do prawdy śledząc kolejno wszystkie elementy życia męża. Szybko okazuje się jednak, że mężczyzna nie jest do końca tym, za kogo się podaje. Gdy tylko przeczytałam pierwsze strony "Kroku trzeciego" coś mi mówiło, że to będzie genialna książka. Nie chodzi tu tylko o samą fabułę, ale przede wszystkim o sposób, w jaki całość została napisana. Autor już od pierwszych stron rzuca swoich czytelników na głęboką wodę, rozpoczynając akcję od intrygującego momentu. Byłam na prawdę pod wielkim wrażeniem i miałam ogromną nadzieję, że dalej będę tak samo wbita w fotel, jak to było wcześniej. Niestety... im dalej w las, tym odniosłam wrażenie, że to jednak nie jest do końca to, czego się spodziewałam. Zacznijmy jednak od samej fabuły. Mamy tutaj dorosłą kobietę, która posiniaczona i dotkliwie zraniona budzi się w łazience swojego mieszkania. Nie ma pojęcia, co mogło jej się wydarzyć, jednak jest pewna, że to właśnie jej mąż wyrządził jej krzywdę. Gdyby Magda mogła z nim porozmawiać byłoby znacznie lepiej, lecz mężczyzny nie ma i wychodzi na to, że przepadł jak kamień w wodę. Ten motyw bardzo mi się spodobał. Cały czas miałam wrażenie, że to mąż Magdy jest tym złym w powieści, że będzie on typowym czarnym charakterem z thrillera. Choć to wydawało mi się być trochę za proste, byłam mimo wszystko pewna, że taką właśnie książkę trzymam w ręku. Jednakże dla urozmaicenia fabuły pojawia się kolejna postać, a mianowicie przyjaciółka z czasów szkolnych naszej narratorki. Bardzo mocno różni się ona od Magdy - jest jej totalnym przeciwieństwem, ale przez to właśnie dodaje do powieści takiego kopa. To właśnie ta bohaterka najbardziej ze wszystkich postaci mnie zaintrygowała. Także niby widzicie, wszystko ładnie pięknie, jednakże mnie przez większość czasu książka po prostu nudziła. Zdecydowanie za dużo było tutaj, moim zdaniem, takich zbędnych i niejasnych elementów. Odniosłam przez to wrażenie, że historia nie wciąga już tak bardzo, jak na początku, tylko niesamowicie się wlecze, przez co ja na przykład nie miałam miejscami ochoty, aby bardziej się w nią zagłębiać. Środek książki był z resztą momentem, który najbardziej mi się dłużył i przez który najciężej było mi przebrnąć. Warto jednak było trochę pocierpieć, bo końcówka "Kroku trzeciego" to istna petarda! Jak już wspominałam wcześniej, przez większą część książki zdawało mi się, że wiem, jak ona się zakończy i kto okaże się być tym złym. Ostatnie rozdziały niesamowicie mnie więc zaskoczyły i sprawiły, że nie mogłam się od nich oderwać. Śmiało mogę nawet powiedzieć, że nie cierpię Bartosza Szczygielskiego za to, na jakie zakończenie się zdecydował. Ten szok był za duży, aby móc wszystko racjonalnie ogarnąć. Po zakończeniu książki czuję lekki niedosyt, bo mam sporo pytań, na które chciałabym znać odpowiedzi, jednakże sądzę, że za to zakończenie autorowi należą się ogromne brawa! Trochę szkoda mi w taki sposób podsumować lekturę "Koku trzeciego", jednakże dobry początek i zaskakujące zakończenie nie wystarczą, abym uznała ten tytuł za w pełni godny uwagi. Autor miał na prawdę świetny pomysł na stworzenie takiej fabuły, jego styl również okazał się być dla mnie niesamowicie intrygujący i podejrzewam, że prędzej czy później sięgnę po kolejne książki Bartosza Szczygielskiego. Szkoda tylko, że patrząc na całość nie wyszło to już tak dobrze. Na pewno nie mogę powiedzieć, że książka była zła - co to, to na pewno nie. Jednak ja się przy niej po prostu wynudziłam. I tyle.

Zdejmij maskę Mimo iż pozory mylą, często się nimi kierujemy, podejmując decyzję czy też dokonując oceny tylko na podstawie zewnętrznych atrybutów. Zupełnie nie przejmujemy się wówczas, jak rzeczywiście wygląda sytuacja, a przez to możemy przeoczyć wiele oczywistych śladów wskazujących na to, że komuś potrzebna jest pomoc, czy też.. warto zostawić go w spokoju. Tak właśnie jest z Magdą Bułhak i jej idealnym życiem. Pracująca jako psychoterapeutka kobieta ma kochającego męża, piękne mieszkanie. Jedyny problem, z jakim się zmaga, to chwilowe zaniki pamięci, będące efektem wypadku samochodowego. Umykają jej godziny, dni, nie pamięta numerów telefonów, PIN-ów do kart czy telefonu, nie jest nawet pewna, gdzie pracuje jej mąż i czym się tak naprawdę zajmuje. Również jej relacja z mężem, Damianem, wydaje się dość osobliwa. Magda jest przekonana, że go kocha, a jednocześnie ma wrażenie, że oddalają się od siebie, zaś mężczyzna jest coraz bardziej zniecierpliwiony jej ułomnością. Co więcej, sięga również po przemoc… Kiedy pewnego dnia Magda budzi się w łazience i odkrywa, że znów „uciekło” jej kilka dni z życia, jest przerażona. Tym bardziej, że nie może nigdzie znaleźć Damiana, nie ma dostępu do swoich pieniędzy, ani rozładowanego telefonu. Zgłoszenie zaginięcia męża na policji zostaje zlekceważone, zatem Magda pozostaje sama z tym wrażeniem, że wszystko w jej świecie jest inne niż być powinno. Szczególnie, że po wejściu do mieszkania nie tylko zastaje poprzestawiane meble, ale w łóżku czeka na nią odrażający prezent w postaci zwierzęcego penisa. Całe szczęście, że przez przypadek spotyka swoją dawną koleżankę, Ninę, która dzielnie towarzyszy jej w poszukiwaniach męża, choć obraz życia Magdy, który wyłania się z tego śledztwa, jest nieco irracjonalny. Podobnie jak fakt, że ktoś taki jak Damian Bułhak nie istnieje, nie pracuje też w miejscu do którego dociera Magda. Aby odkryć, co tak naprawdę się stało, kobieta będzie musiała powrócić do przeszłości, a także … poszukać odpowiedzi w sobie. Dzięki Bartoszowi Szczygielskiemu będziemy jej w tym procesie towarzyszyć, mając w rękach nieszablonową, jedną z najbardziej nieoczywistych powieści, jakie powstały. Książka „Krok trzeci”, opublikowana nakładem Wydawnictwa WAB, to kompilacja kilku gatunków, która wymyka się wszelkim szablonom, a dla samego czytelnika stanowi prawdziwe wyzwanie. Po powieść sięgnąć mogą zarówno miłośnicy kryminalnych zagadek, spiskowych teorii dziejów, jak i osoby interesujące się umysłem człowieka, motywami jego zachowań. Wszystko, co czytamy o Magdzie okazuje się być kłamstwem, a właściwie złudzeniem. Kiedy bańka pęka, na jaw wychodzą skrywane tajemnice. Kobieta, z fragmentów układanki, będzie musiała odtworzyć swoje życie, choć nic tu się nie zgadza. Kim jest tak naprawdę jej mąż (i czy w ogóle jest mężatką, skoro nie pamięta ślubu)? Czego Damian oczekiwał od spotkań grupy terapeutycznej, na których mówił ponoć o domowej przemocy i czy rzeczywiście niejaki Maciej Banaszek to właśnie jej Damian? Dlaczego mąż odwiedzał miejscowość, w której mieszkała jako dziecko i z kim tu przyjeżdżał? Czy zdradzał Magdę? Te wszystkie pytania pojawiają się w trakcie lektury, dając nam złudzenie kontroli nad sytuacją. Celowo piszę „złudzenie”, bowiem żaden ze scenariuszy, które tworzymy w trakcie czytania, się nie sprawdza, a my czujemy się złapani przez Szczygielskiego w pajęczą sieć kłamstw i ułudy. Zakończenie powieści sprawia, że autor w pełni zasługuje na tytuł mistrz suspensu, choć gonitwa myśli, z którą zostajemy po odłożeniu książki i brak wiary w zastaną rzeczywistość sprawia, że już niczego nie możemy być pewni. Nawet tego, kim sami jesteśmy. .. Justyna Gul Qultura słowa

Zapnijcie dobrze pasy. Rozwijamy sporą prędkość. Będzie kołowanie i turbulencje. I ktoś może ucierpieć. Nie będzie bezpiecznego lądowania. Zaczynając lekturę „Kroku trzeciego” Bartosza Szczygielskiego myślałam, że to kolejny małżeński thriller, ale z jakże atrakcyjną wizualnie okładką. To jednak nie jest „kolejny”, ale zupełnie inny thriller. Dużo w nim niejasności, dzięki czemu do ostatniej strony czytelnik zastanawia się, jak to się zakończy. Napięcie rośnie wraz z każdym zdaniem, choć pozornie może się wydawać, że nic takiego się nie dzieje… A te wszystkie emocje serwuje nam wydawnictwo W.A.B. Niektórzy pisarze są mistrzami pierwszego zdania. Tak jest na przykład u Stephena Kinga. Wystarczą pierwsze słowa, by czytelnik mógł od razu wejść w fabułę i utożsamić się z bohaterami, wtopić się w świat przedstawiony. Podobnie jest w „Kroku trzecim”. Początek jest nie tylko mocny, ale również bardzo szokujący. Magda, znajdując bieliznę kochanki swojego męża, postanawia ją… wyprać… Dziwne, niepokojące, niestandardowe… od razu zastanawiamy się, jak do tego doszło? Co tu się właściwie stało. Żeby jednak poderwać się do tego lotu, trzeba wrócić do startu i… kołowania! Magda, o której już wspomniałam, to główna bohaterka opowieści. Nie jest bohaterem idealnym, czytelnik może mieć wrażenie, że jest nawet antybohaterem. Nieustannie narzeka na swoją wagę, zwłaszcza pochłaniając kolejne ciastka. Roztacza przed ludźmi aurę swojego „idealnego” życia, ale szybko można się domyślić, że to jedynie zasłona dymna. Ma poważne problemy z pamięcią, emocjami i postrzeganiem rzeczywistości, a jednocześnie sama jest psychoterapeutą. W jej życiu wiele się wydarzyło. Krążymy więc wokół naszej głównej pasażerki, ale nie jestem pewna czy każdy chciałby zająć obok niej miejsce w samolocie… Odwiedzamy z nią różne miejsca i staramy się wspólnie dociec, co się stało z jej mężem – Damianem. Idealne małżeństwo – czy w ogóle istnieje taki związek? Zawsze są jakieś tajemnice i mroczne strony, których nie pokazujemy obcym. Magda także takie posiada. Jej mąż wydaje się mocno odbiegać od ideału. Nie wraca do domu już kolejny dzień, chociaż kobieta ma nadzieję, że wreszcie zobaczy go na miejscu z naręczem kwiatów… W jej głowie dużo się dzieje. Zwiedzamy te mroczne zakamarki, wdzieramy się w jej umysł i poprzez tę czytelniczą wiwisekcję wyciągamy kolejne wnioski. Narrator kieruje nas po nitce do kłębka. Wydaje się, że krążymy jak ta nieporadna Magda, że to labirynt, ale… Miałam wrażenie, że wcale po nim nie spaceruję, ale unoszę się razem z główną bohaterką. Nie czujemy kontaktu z podłożem, brak nam oparcia, ale nie jesteśmy na tyle wysoko, by dostrzec wyjście z labiryntu. Tymczasem wszystko mamy tuż przed oczami! Nie chcę Wam zdradzać całej fabuły, by nie zepsuć frajdy czytania. Dajcie się porwać do lotu, ale nie liczcie na bezpieczne lądowanie, wszak mamy tutaj do czynienia z mroczną stroną człowieka. Książka porusza trudny temat przemocy, uzależnienia i toksycznych relacji. Pokazuje, jak relacje kat – ofiara mogą się zmieniać i to, że nie wszystko jest takie, jak może się wydawać na pierwszy rzut oka. Każdy czytelnik może mieć tutaj do czynienia z zupełnie innym lądowaniem. Ja nie żałuję tej ekscytującej podróży, choć bywało niewygodnie, czasami szybko, a czasami irytująco ze względu na zrzędzącą pasażerkę Magdę… Moje lądowanie nie było do końca katastrofą. Domyślałam się pewnych rzeczy, inne mnie zaskoczyły. Mogę zatem powiedzieć, że wyszłam cało z tego lotu, choć bohaterowie mocno się poturbowali, ale ślad w mojej pamięci po lekturze „Ostatniego kroku” pozostanie na zawsze.

Sięgając po tę powieść miałam pewne oczekiwania. Czy się spełniły? Czy liczyłam na więcej? A może emocji było aż nadto? To moje pierwsze spotkanie z autorem i już wiem, że będą kolejne. Magda – jak sama o sobie mówi – ma wszystko, co jej jest potrzebne do pełni szczęścia. Pracę, która daje jej satysfakcję, mieszkanie, kochającego męża. Ale czy naprawdę? Doznaje szoku, gdy budzi się pewnego ranka … Nie wie, co się z nią działo w nocy? Czyżby wróciły do niej demony przeszłości, a może padła ofiarą przestępstwa? W poszukiwaniu prawdy pomaga jej wieloletnia przyjaciółka, Nina. Stanowi istne przeciwieństwo nieporadnej życiowo i zagubionej Magdy. Przebojowa, wyniosła, momentami arogancka, wspiera ją i stanowi dla niej oparcie. Dziewczyny poszukują Damiana, męża Magdy, który zniknął. Dziewczyna odkrywa wiele tajemnic męża, nie wie, czy tak naprawdę go zna, czy jest tym, za kogo się podaje. Wszystkie znaki wskazują, że jest inaczej. Magda traci poczucie prawdy, zaciera się granicą między kłamstwem a prawdą. Autor stworzył skomplikowaną postać, nieco zagubioną i nieporadną, walczącą z samą sobą, ze swoimi słabościami. Przeżycia z przeszłości dochodzą do głosu, nie dają jej wytchnienia. Cichy głos wydobywający się z wnętrza mąci jej poczucie stabilizacji. Wraca wspomnieniami do tragicznych wydarzeń z przeszłości, którą się teraz ujawniają ze zdwojoną mocą. Stopień zawiłości przeżyć bohaterki przyprawia o dreszcze, ogrom emocji Magdy udziela się nam na każdym kroku. Momentami odnosimy wrażenie, że to my jesteśmy na jej miejscu i toczymy oczami wyobraźni wyimaginowaną walkę ze swoją niemocą. Autor dysponuje świetnym i lekkim piórem, która zachęca czytelnika do lektury, magnetyzuje i nie pozwala jej odłożyć szybko. Ironiczny i sarkastyczny język, momentami dosadny, bez upiększeń i zawiłości. Krótkie i zwięzłe rozdziały zachęcają do jeszcze przeczytania jednego rozdziału, jeszcze jednego ... i tak się zatracimy, że już ranek świta za oknem. Noc nieprzespana, ale lektura wchłonięta. Efekt grozy i tajemniczości odczuwa się na każdej stronicy tej książki. Nie sposób nią się delikatnie delektować, gdy w powietrzu czuć zapach krwi, zła i przerażenia. Gdy wydaje się, że ktoś cię nieustannie obserwuje, i tylko czeka na odpowiedni moment, aby wyrządzić ci krzywdę. Thriller w najlepszym wydaniu. Nie dostaniemy tutaj szybkich i efektownych wydarzeń, pościgów i nagłych zwrotów akcji. Ale za to wielość aspektów psychologicznych postaci, różnorodnych emocji i wzruszeń, wspomnień i powrotów do tego, co minęło, a nie zawsze było powodem do dumy w naszym życiu. Po lekturze tej powieści nasuwa się wiele pytań. Czy znamy swojego partnera, czy jesteśmy pewni, że jest tym, za kogo się podaje? Czy możemy zawsze na niego liczyć? Czy to, że zapewnia mi stabilizację finansową i dba, aby mi niczego nie brakowało to przejaw miłości czy zniewolenia i uzależnienia od siebie? Oczy się otwierają i ogarnia nas niepokój. Już sami nie jesteśmy do końca pewni odpowiedzi na te pytania. Spowodowały zamęt i niepokój w naszym ułożonym życiu. Warto sięgnąć po ten thriller psychologiczny i pozwolić się porwać w daleką podróż do krainy wzruszających i emocjonujących przeżyć, oderwać się od szarej codzienności i wznieść na wyżyny trudno dostępnych przeżyć.