Kochaj mnie szeptem (okładka  miękka)

Super

eden seks rani, inny seks leczy Dokładnie kilka chwil temu odłożyłam na półkę książkę Anny Dąbrowskiej, która powaliła mnie na kolana, wcisnęła w fotel, rozkochała w sobie. Dzięki niej mogłam poznać bardzo ciekawą kobiecą postać. "Kochaj mnie szeptem" okazało się wspaniałą lekturą, którą czytałam z wypiekami na twarzy. Okraszona pikantnymi scenami seksu powieść poruszyła bardzo ważne kwestie, które spotykają nas w życiu, a które niosą w sobie bardzo wiele złego. Toksyczne relacje mają wiele twarzy i imion. Zawsze są złe, zawsze wysysają z nas energię i zabierają radość z życia, poczucie własnej wartości i święty spokój. Pisząc tak na gorąco mam nadzieję, że oddam słowami te wszystkie emocje, które towarzyszyły lekturze, a ja już dziś zabiorę się za czytanie jej kontynuacji. Gabriela jest młodą kobietą, która przyszła na świat w toksycznej rodzinie. Jej matka to typowa despotka, która zrobiła córce poprzez niewłaściwe wychowanie wiele złego. Gabi by ukrócić patologiczne relacje wyprowadziła się z domu i zamieszkała na stancji. Rozpoczęła studia i zaczęła oddychać pełną piersią. Miała plany i marzenia, ale szukając prawdziwej miłości i mężczyzny przy którym będzie szczęśliwa, w pełni akceptowana i kochana, trafiła z deszczu pod rynnę. Pewnego wieczoru jej współlokatorka wyciągnęła ją do klubu. Tam Gabrysia poznała Eryka, który na początku zrobił na niej pozytywne wrażenie i zaimponował młodej kobiecie, która nie miała żadnego doświadczenia w kontaktach damsko-męskich. Ich relacja zacieśniła się bardzo szybko. Gabi zdecydowała się rzucić studia, poślubić narzeczonego i stać się idealną żoną. Choć ślub odradzała jej zarówno matka, jak i współlokatorka, dziewczyna postawiła na swoim. Sakramentalne "tak" stało się jednak nie bramą do szczęścia, ale do piekła. Gdy się zorientowała, że się w nim znalazła nie było już odwrotu, a kolejne ciosy powalały na kolana... Ale przecież nie ma sytuacji bez wyjścia i zawsze istnieje jakieś światełko w tunelu... Gabrysia, główna bohaterka książki, to bardzo ciekawie skonstruowana postać. Zdominowana przez matkę od dziecka wyrasta i wkracza w pełnoletność, ale mentalnie czuje się jak zagubiona, mała dziewczynka. Szuka miłości i akceptacji w ramionach mężczyzny, niestety trafia fatalnie. Na jej głowę spada lawina nieszczęść, a Gabrysia musi zmagać się ze stratą, bólem i krzywdą. Te wszystkie doświadczenia i nieszczęścia boleśnie ją ranią, ale i hartują. Ona sama zaczyna się zmieniać. Wstaje z kolan, unosi głowę, stawia opór i uczy się być asertywna. Uczy się mówić stanowcze "nie". Mówi stop bezkarnemu krzywdzeniu jej. Zaczyna odkrywać siebie, zaczyna odkrywać swoją wartość, poznaje co to znaczy mieć własne zdanie i być pewną siebie. Wkracza na drogę, która jest jedyną dobrą dla niej opcją. Nie jest to łatwa ścieżka, ale konieczna, by życie i źli ludzie jej nie zniszczyli doszczętnie. Gabi odbiera od życia bolesną lekcję, uczy się walczyć o własne szczęście, uczy się oddawać ciosy, porzuca bierność i stan rozpaczy. Wstaje jak Feniks z popiołów. Jej metamorfoza może być idealnym przykładem dla kobiet, które znalazły się w podobnej jak ona sytuacji. Jej postawa może być przykładem, że można, że trzeba, że nie jest to niemożliwe by przeciwstawić się truciźnie, która niszczy i sprawia ból. Autorka śmiało i odważnie porusza temat toksycznych relacji, które mogą nas dotknąć ze strony otoczenia. Mąż, matka, ojciec, brat, koledzy z pracy - zło może płynąć w naszym kierunku z różnych stron. Nie ma innej recepty na szczęście jak przeciwstawienie się złu. Anna Dąbrowska nie oszczędza swojej bohaterki. Daje jej przeżyć mnóstwo niespodzianek, a nam czytelnikom pokazuje, jak wiele można zmienić w swoim życiu na lepsze, jak konkretnie można zacząć zmieniać je na lepsze. Chowanie głowy w piasek zdecydowanie się nie sprawdza, trzeba stanąć z problemami twarzą w twarz. Książka podzielona jest na rozdziały, a każdy z nich opatrzony jest odrębnym mottem. W fabule wiele się dzieje, a akcja toczy się wartko. Gabi to postać, która stała się bliska mojemu sercu. Współczułam jej, ale i miałam ochotę potrząsnąć, podpowiedzieć i doradzić. Wściekłość rodziła zaś we mnie osoba matki Gabrieli, która jest moim zdaniem postacią równie negatywną jak Eryk. To jej przyznałabym miano damskiego czarnego charakteru, który kładzie się cieniem na życiu dziecka bez powodu. Wspomniany Eryk to już mistrz zła sam w sobie. Jego zachowanie pokazuje, że są mężczyźni, którzy dorastają tylko w zakresie siły, a nie ducha. W moich oczach nic go nie usprawiedliwiało. Przeżycia z wojny, doświadczenia z misji to słaba wymówka dla jego czynów. Jeremi zaś to dla mnie postać zagadka. Tajemniczy, zbudowany z czarno-białych puzzli nie przekonał mnie do siebie. Jak zatem widzicie postaci to mocna strona tej książki podobne jak sceny erotyczne. Z pod pióra Anny Dąbrowskiej wychodzą rewelacyjnie. Kolejnym atutem tego tytułu jest zakończenie. Ostre jak brzytwa, otwarte i naprawdę mocne daje do myślenia i wręcz przykuwa do lektury

Boziu, jak Wam opisać tę książkę? Od czego zacząć, jak przeprowadzić i zakończyć moją recenzję? Mam nadzieję, że podołam zadaniu i moje słowa wzbudzą u Was nie tylko chęć poznania książki, ale i głębokiego zastanowienia się nad miłością, naszą i tą, która dzieje się gdzieś za ścianą. Każda z nas ma marzenia, ma ochotę i pragnienia. To, że książę na białym koniu raczej nie zajedzie pod nasz blok na osiedlu wierzymy, ale jakoś po 30-tce. Kiedy mas 20 lat i dorastałaś w domu, gdzie na nadmiar szczęścia i miłości unoszącej się w każdej przestrzeni zdecydowanie nie mogłaś narzekać, a przestrogi mamy niczym grawer na metalowej płytce wryły ci się w umysł z czasem nie dopuszczasz do siebie myśli, że ktoś mógłby się tobą zainteresować na tyle poważnie, by chciał z tobą po prostu być. Nagle, jest „zakazany owoc”, samo zło, mężczyzna w żołnierskim mundurze. „Oddaję wszystko i pragnę dostać wszystko w zamian” – kiedy patrzysz maślanymi oczami w usta wypowiadające te słowa gwarantuję, że już przepadłaś. Wszystko potoczyło się w zaskakująco szybkim tempie. Sakramentalne „tak” było jak otwarcie drzwi do nieba, gdzie nie liczyło się nic więcej, niż miłość. Tylko czy nie sądzicie, że „tak” to zgoda na całą resztę, która pozwala na to, by miłość mogła istnieć? W przypadku głównej bohaterki Gabrieli „tak” okazało się hasłem na otwarcie drzwi do samych piekieł. Autorka książki poruszyła temat, który do tej pory mogłam poznać tylko ze szklanego ekranu. Kiedy o tym czytasz i robisz to w tobie tylko odpowiedni sposób na 100% bardziej przeżywasz. Małżeńska sielanka przystanęła na chwilę, po to tylko by ogłosić dobrą nowinę, Gabrysia zaszła w ciążę. Choć było to dna niej zaskoczeniem, pokochała małe serduszko bijące tuż pod jej. Coś jednak poszło zdecydowanie nie tak. Mąż Eryk bierze udział w wewnętrznej bitwie ze wspomnieniami z udziału w misji w Afganistanie. Tylko czy jego tłumaczenie zmiany w swoim zachowaniu nie ma podwójnego dna? Czy można pod wpływem impulsu wspomnień zmienić się jak chorągiewka, którą smaga wiatr? Agresja, którą ujawnia wobec swojej żony przemienia w pył marzenia o rodzinie. Ramiona, które miały chronić, dawać poczucie bezpieczeństwa i miłość przynoszą ból i cierpienie. Jak to się mogło stać? Nie można żyć cicho jak mysz, która wciąż nasłuchuje, a kiedy czuje, że zbliża się zagrożenie czmycha w kąt … nadaremnie szukając tam miotły, która dawała by schronienie, choć na chwilę. Czytając o przemocy, o miłości niechcianej jakiej doświadczała zastanawiałam się ilu z nas przeżywa to w realu. Czy nie mamy w sobie już żadnej małej iskry, która dałaby nam siłę do powiedzenia nie, do głośnego wykrzyczenia „pomocy!”. Miłość jest ślepa, miłość jest głucha. Lawina nieszczęść, jaka dosięga bohaterkę jest wprost nie do wyobrażenia. Co musi się stać, by ponownie poczuć się pewnie, poczuć chęć do życia i otworzyć się na to co mąż „kameleon” w mistrzowski sposób okrył bólem? Zmiany nadchodzą i naprawdę nie mają daleko. Kiedy Eryk wyjeżdża na kolejną misję odkrywamy nową Gabrysię. Co lub kto się wydarzy? Poznając losy tej pary zastanawiałam się nad tym, że jeśli kazano by mi wybrać którąś ze stron, stanąć u czyjegoś boku w ramach poparcia kogo bym wybrała. Kto nie stałby już w pojedynkę?. Jako kobieta zapewne bliżej mi do Gabrysi, ale czy na pewno? Nie mam pojęcia jak postąpiłabym będąc na jej miejscu, czy nie próbowałabym pomóc mężowi…jakoś tak bardziej, wcześniej. Nie twierdzę, że można w jakikolwiek sposób usprawiedliwiać jakąkolwiek przemoc, ale gdzieś musi znajdować się jego źródło. Czy wcielając się w rolę Gabrysi, nie zostawiłabym więcej siły na rozmowę o tym co było powodem bólu, o oczekiwaniach i pragnieniach, o odczuciach i uczuciach, o przeszłości i przyszłości, o nas? Może to byłby sposób na ratunek dla obojga. Jak to możliwe, że wybawienie, które odnalazła mogło ja tak szybko „naprawić”. Po prostu nie wiem. Jaskółeczka… Książka już samą okładką poleca się do przeCZYTANIA, a jeśli tego Wam mało do i ja dołączam do polecenia. Dajcie się jej pochłonąć, niech uczucia Wami zawładną i nigdy nie zapomnijcie kochać.

Zacznę od tego, że mój umysł podzielił tę książkę na trzy części. Nie była to emocjonalnie łatwa lektura, ale dała mi nadzieję, pozwoliła na chwilę zatrzymać się i pochylić nad sensem miłości i potrzebą bliskości. Poznajemy Gabrysię, która jest dość wycofaną kobietą. Dzięki namową swojej współlokatorki idzie z nią na imprezę do klubu, gdzie poznaje przystojnego, i zainteresowanego nią mężczyznę. Eryk jest z zawodu żołnierzem. Już sam ten fakt powinien w jakikolwiek sposób zaalarmować dziewczynę, ponieważ był to typ człowieka, przed którym tak bardzo była przestrzegana przez matkę, jednak na przekór temu co zawsze od niej słyszała - postanowiła ciągnąć te relacje i dać im szanse. Mężczyzna dawał jej poczucie bliskości, nie szczędził komplementów - wyznał miłość. Gabi nie potrzebowała zbyt wiele, żeby dać się omamić i stracić rozum. Była tak spragniona uczuć i miłości, że mimo obaw z tyłu głowy zaryzykowała wszystko i postanowiła wziąć ślub z Erykiem. Czy mogła wierzyć, że jej życie potoczy się w taki sposób ? Że jej mąż okaże się tyranem bez serca, który bez mrugnięcia okiem będzie ją krzywdził z dnia na dzień coraz bardziej? Tak, czytanie o tym piekle, przez które przechodziła główna bohaterka było emocjonalnie trudne i bolesne. Nie jednokrotnie miałam ochotę wyciągnąć ją z tej powieści, wstrząsnąć nią i pomóc stanąć na nogi, byle by uciekła jak najdalej od tego całego koszmaru. Ile tak naprawdę jesteśmy w stanie znieść, kiedy wszelka nadzieja nas opuści ? Czy życie z despotyczną matka, która jest mistrzynią manipulacji nie jest wystarczająco trudne i krzywdzące ? Czy do tego pasma nieszczęść potrzeba jeszcze męża, który okazuje się damskim bokserem i gwałcicielem ? Czy strata dwójki nienarodzonych dzieci, nie jest zbyt wysoką karą dotychczasowe cierpienie? Czy bylibyście w stanie się po tym wszystkim podnieść i żyć dalej i odnaleźć w nim mimo wszystko odrobinę szczęścia i nadziei ? Tak dla mnie kończy się pierwsza część tej powieści. Wszechogarniającym smutkiem. Na drodze Gabrieli pojawia się tajemniczy sąsiad - Jeremi. Kiedy jej mąż wyjeżdża na misję do Afganistanu, ona przypadkiem zaczyna znajomość z Jeremim. Zaczyna mu ufać, otwiera się przed nim i opowiada o skrywanych przez siebie lękach i piekle, które zgotował jej mąż. Kiedy ich relacja zaczyna przechodzić na inny poziom, zakochują się w sobie i jest miłość z tych dających spokój i bezpieczeństwo. Gabi wie, że gdy wróci mąż - musi się z nim rozwieść i go zostawić. ‘ Kochaj mnie szeptem ‘ . To tylko trzy krótkie słowa, ale wyrażają więcej niż tysiące innych. Ta relacja jest naprawdę niesamowita. Kibicowałam tej dwójce. Jeremi pokazał Gabrieli, że seks który rani, może być seksem który leczy. Pokazał jej jak znaleźć swoją seksualność, jak nauczyć się swojego ciała i odczuwać przyjemność. Przez moment, zarówno jak i bohaterka przestałam czuć strach i lęk, a jedynie wdzięczność. Tylko cały czas z tyłu głowy miałam Eryka, i podświadomie obawiałam się jego reakcji na to co zostanie po powrocie z misji i jak zareaguje na informację o rozwodzie... I tutaj, w tym miejscu, gdy mężczyzna wraca –zaczyna się dla mnie trzecia część historii. Nie będę zdradzać co się dzieje na końcówce, ale z pewnością nie spodziewałam się takiego zakończenia. W zasadzie autorka zostawiła otwartą furtkę na kolejną książkę ( którą w zasadzie również, dziś przeczytałam - ale o niej napisze osobny post) . To co jeszcze mogę dodać na zakończenie, to że podoba mi się styl autorki, jej pióro przypadło mi do gustu, a emocje i uczucia które wzbudzili we mnie wykreowani przez nią bohaterowie jak i cała historia są intensywne i zostaną ze mną na dłużej. Czułam całą gamę emocji. Od rozpaczy poprzez szczęście, tak więc wierzcie mi na słowo - dzieje się tutaj sporo ! Polecam! Myślę, że czasami są nam potrzebne takie książki, żeby spojrzeć dzięki nim na nasze życie z zupełnie innej perspektywy i docenić ten spokój ducha, który większość z nas ma... Za swój egzemplarz dziękuje wydawnictwu @amare.

Kochaj mnie ciszą i spokojem. Dotykaj mnie szeptem i subtelnie. Takie przyjemności to pewnie marzenie większości kobiet. Delikatność i powab w okazywaniu uczuć, miłe i ciepłe słowa, elektryzujący dotyk ciepłą dłonią. Ale czy oczekiwania zawsze idą w parze z rzeczywistością? Czy zawsze jest tak, jak sobie wymarzymy? Na pewno chciałybyśmy, aby tak było. Ale życie często pisze nieprzewidywalne scenariusze, o czym przekonała się bohaterka najnowszej powieści Anny Dąbrowskiej, Gabrysia. Dziewczyna jest studentką polonistyki, młodą, pełną kompleksów i uprzedzeń. Te wycofanie zafundowała jej oschła i despotyczna matka, która nie nauczyła ją kochać, która nie potrafiła okazywać córce matczynych uczuć. Gabrysia nie wierzy, że taka szara myszka jak ona może spodobać się jakiemukolwiek mężczyźnie. Do czasu aż na dyskotece poznaje żołnierza z przeszłością, uczestnika misjii w Afganistanie. Eryk z początku wydaje się miły i czarujący i bardzo szybko osiąga swój cel. Młodzi się pobierają i wkrótce spodziewają się dziecka. Dziewczyna nie posiada się z radości, ale przyszły tata już tak. Jednak wkrótce mąż się zmienia, pokazuje swoje prawdziwe, nieznane dziewczynie oblicze. Przerażające oblicze. Czy dziecko zmieni ich życie? Jak daleko posunie się Eryk w swoich poczynaniach, czy cokolwiek jest w stanie go powstrzymać? Czy wyjazd na kolejną misję będzie tym, co poprawi ich relacje? Jaką rolę w życiu kobiety odegra przystojny i czarujący sąsiad, Jeremi? Czy jednak miłość do męża jest tak ogromna, że żaden mężczyzna nie jest w stanie zmienić jej uczuć? Pomimo, że jest to książka erotyczna, to autorka stawia przed nami ogromne wyzwania. Porusza bardzo istotne zagadnienia, obok których nie można przejść obojętnie. Tematy, z którymi często musimy sobie sami radzić. Nie zawsze możemy liczyć na pomoc innych, nie zawsze też chcemy takiej pomocy. Wstydzimy się, czujemy się upokorzeni, że to właśnie nas taki los spotkał. Dlaczego właśnie ja? Nie wiem ... Kochaj mnie szeptem to poruszająca historia o wymarzonej, ale niespełnionej miłości, mającej niewiele wspólnego z oczekiwaniami. To pełen smutku obraz trudnych i toksycznych relacji między matką a córką. Mamy bohatera z zespołem stresu pourazowego, któremu trudno jest pomóc, tym bardziej, że ukrywa przed nami swoje problemy. Bohaterka walczy, niezbyt skutecznie z przemocą fizyczną, ucieka przed bólem i cierpieniem. Alkohol wdziera się do związku i jak trucizna niszczy relacje małżeńskie. Jak na jedną kobietę to chyba wystarczy tych problemów. Smutne jest to, że rodzina męża nie wierzy w jej opowieści i wini ją za całą sytuację. Przyznam szczerze, że trzeba być bardzo silną i odporną, aby sobie poradzić z takim natłokiem złych emocji. Bohaterka wiele zniosła i wycierpiała, ale szczęście się w końcu do niej uśmiechnęło. Doznała pięknych przeżyć, nauczyła się czerpać radość z seksu. Otworzyła się i dopuściła do siebie myśl, że przeżycia seksualne mogą być źródłem satysfakcji, a nie tylko wiecznego bólu i upokorzenia. Nauczyła się kochać, przeżywać miłe chwile, dawać upust swoim emocjom. Cieszę się, że bohaterka przeszła taką metamorfozę w swoim krótkim jeszcze życiu. Ona wyraźnie pokazała kobietom, że należy zawsze walczyć o swoje marzenia. Nie wolno się poddawać. Trzeba mieć wiarę, że zawsze po złych dniach nastąpią te piękne i kolorowe. Każdy ma prawo do szczęścia. Elektryzująca opowieść, pełna nadziei, miłości i pożądania. Namiętność wypełnia karty powieści i nieustannie mruga do nas prawym oczkiem. Dajmy się jej ponieść i pozwólmy, aby ekscytacja na długo rządziła naszym jeszcze rozgrzanym i wijącym się z orgazmu ciałem … w nieskończoność … Polecam tę niekończącą się podróż do krainy erotycznych uniesień i wymarzonych przeżyć u boku namiętnego przystojniaka ...

Gabrysia jest wycofaną i ostrożną dwudziestolatką. Powściągliwości nauczyła ją matka, z którą ma słaby kontakt. Studentka polonistyki ma wiele kompleksów i nie wierzy w miłość. Pewnego dnia, za namową współlokatorki ze stancji idzie do klubu. Tam poznaje o siedem lat starszego żołnierza Eryka Milewicza. Ich relacja szybko się zacieśnia. W trybie ekspresowym biorą ślub. Ale tuż po dziewczynie spadają klapki z oczu. Eryk nie jest tym, kim chciała. Jej życie zmienia się w piekło a nadzieję daje sąsiad, Jeremi. Czy ten trójkąt ma rację bytu? Co zrobi Eryk, gdy odkryje prawdę? Czy Gabrysia nadal będzie tkwić w toksycznym związku? Lubię twórczość autorki. Książki pani Ani są zawsze naładowane emocjami. Tak było i tym razem. Od początku poczułam na sercu ten ciężar atmosfery. Klimatu panującego w powieści. Toksycznego i totalnie niesprawiedliwego losu głównej bohaterki. Autorka pokazała, jak oschłe, zimne i despotyczne wychowanie wpływa na człowieka. Jak załamuje się pewność siebie i wiara w swoje możliwości, gdy zabraknie beztroski i wsparcia od rodziców. Akceptacji wyborów i i motywacji, zamiast notorycznego gaszenia entuzjazmu i bezczelnego podcinania skrzydeł. Ten obraz był okrutny. Współczułam głównej bohaterce. Na domiar złego trafiła z deszczu pod rynnę. I to taką, przez którą przepływają hektolitry wody. Młócą bezlitośnie kalecząc na ciele i duszy. Ale czemu się dziwić skoro Gabi pragnęła tylko akceptacji i wsparcia. A przede wszystkim prawdziwej i szczerej miłości. Moje serce płakało z rozpaczy na widok tego, czego dopuszczał się jej "ukochany". Eryk jako żołnierz musiał nauczyć się pewności siebie, powagi. Ale po misji w Afganistanie stał się zawzięty, honorowy, nieustępliwy i pamiętliwy. Przerażał mnie brutalnością i tego, do czego bywał zdolny. To istny diabeł. I nie ma w nim niczego pozytywnego. To nie jest żaden bad boy. To sadysta i totalnie zła osoba. O takiej lepiej trzymać się z daleka. Od początku wydał mi się jakiś dziwny Chciałam jej otworzyć oczy. Powiedzieć, aby spowolniła i najpierw lepiej go poznała. Ale jak widać, człowiek uczy się na własnych błędach. Nadzieją zdawał się być sąsiad kobiety. Jeremiasz był całkowitym przeciwieństwem jej męża. Nic więc dziwnego, że niczym ćma lgnęła do niego. Do dobra, troski, ciepła i seksu takiego, jak sobie wyobrażała. Autorka ze scenami uniesień poszalała. Najpierw pokazała je od możliwe jak najgorszej strony, by potem podarować raj. Istna bomba. Nie spodziewałam się tych wszystkich wątków. Wątków, które przyszpiliły skutecznie moją uwagę. Co tu się działo to istne tsunami. Totalny rollercoaster. Przerażenie i panika mieszały się ze słodkością i morzem spokoju. Wszystko było świetnie zrównoważone. Autorka napisała niezwykle emocjonalną i bolesną historią. O szukaniu miłości i o tym, jak człowiek może wydać się inny, niż pierwotnie sobie to wyobrażamy. W pogoni za marzeniami można popaść w tarapaty i na chwilę odstawić rozsądek. Trzeba tylko wiedzieć, kiedy powiedzieć dość. Finałowe wydarzenia spowodowały u mnie ogromny szok i już nie mogę się doczekać momentu, kiedy zacznę czytać kontynuację. Cieszę się ogromnie z tego, że dotarły na recenzję obie i nie muszę czekać. Co za historia. Co za bohaterowie. Jazda bez trzymanki zapewniona. Drżę z trwogi nawieść o tym, co jeszcze autorka zgotowała swojej bohaterce. Ale muszę ją przeczytać. Jeśli szukacie realnej ,pisanej życiem powieści to jest to lektura dla Was. Tylko przygotujcie się na mocne i mrożące krew w żyłach wydarzenia. Niech Was nie zmyli słodka i gorąca okładka. Czytajcie. Polecam.

No dobra... to teraz zostały wytoczone wielkie działa - bo przyznam szczerze, że nie spodziewałam się dostać taką lekturę od Pani Anny, bo jakby nie było seria Płomienie (polecam Wam moje patronaty!), która też dotyka poważnych tematów, jest zdecydowanie napisana w innym tomie. Czy to wyszło na dobre autorce, tak jak i serii? Moim zdaniem tak! A czemu to przekonacie się w dalszej części opinii. Zdecydowałam się sięgnąć po tą serię, bo tak n prawdę nigdy nie czytałam niczego określanego jako dramat erotyczny, co jest ogólnie bardzo ciekawą kategorią, a ja przyjęłam sobie za cel - czytać nowe gatunki i otwierać się na co raz to nowe gatunki w tym roku! I się tego trzymam, dlatego też sięgnęłam po Kochaj mnie szeptem - historię Gabrieli, która jest młodą dziewczyną, na progu dorosłości, ale nie znającą życia czy przyjemności z niego. Jak potoczą się jej losy? Nasza główna bohaterka nie wierzy w siebie, ma poczucie, że nikt nigdy na nią nie spojrzy z zainteresowaniem oraz, że szczęcie to nie jest coś dla niej, bo jak może je znaleźć taka nieciekawa osoba jak ona? Jeden dzień, gdy w końcu jej współlokatorka (jej całkowite przeciwieństwo) namawia ją na wyjście do klubu, i tam właśnie poznaje Gabrysia pewnego przystojnego mężczyznę. Jak się później okaże ma on na imię Eryk i jest żołnierzem. I teraz zaczyna się rozwój relacji, bo on jest nią zainteresowany, co imponuje Gabrysi i dodatkowo jest też zdecydowanie bardziej doświadczony. Brzmi to cudownie, prawda? Ich znajomość rozwija się w tempie torpedy, oboje tego chcą, bo czują się w tym wszystkim cudownie. I tak oto bardzo szybko stają na ślubnym kobiercu i zostają małżeństwem. Czy aby nie za szybko? W końcu żołnierz z misji wracający może nieść ze sobą demony i to nawet nie widać jak głęboko sięgające! Część z czytelników może uznać, że ta książka nie jest życiowa, moim zdaniem jest wręcz przeciwnie - ja odnalazłam siebie w Gabrysi, która będąc tak na prawem osamotniona i niedoświadczona postanawia zaufać osobie, którą pokochała i chcieć przez życie. Nie ukrywam, że początkowo ta lektura wywołała u mnie uśmiech, bo było tak miło i słodko poprzez odczucia Gabrysi. Jednak jak się okazuje ideały nie istnieją, co to to nie! To co miało być piękne i idealne zostaje naznaczone przez wiele różnych wydarzeń, jednak jakich to się przekonacie podczas lektury! Ja tylko zaznaczę, że miejcie w pogotowiu chusteczki i najlepiej kilka godzin samotności, aby przeczytać "Kochaj mnie szeptem" w spokoju, a jeśli poruszyło to moje nieczułe serce to już coś znaczy, bo ja staram się jednak nie pokazywać zewnętrznie emocji w czasie lektury, a tu mi się oczy zaszkliły i to delikatnie mówiąc kilka razy! Co do tego oprowadziło nie zdradzę - zajrzyjcie naprawdę warto! A punktu kulminacyjnego się nie spodziewałam co było dla mnie szokiem, bo miałam inne wyobrażenie, to samo się tyczy zakończenia książki! Oczywiście nie jest idealnie, bo chociaż znalazłam swoją część w Gabrysi to wiem, że jej postać została przerysowana, nie wiem czy aby nie za bardzo, ale takim podejściem do jej postaci autorka podkreśliła i uwypukliła pewne zachowania, które zdarzają się w naszych relacjach i domach, a na które trzeba zwracać uwagę. Jeśli lubicie przejmujące książki, które działają na nasze wewnętrzne struny emocji, to myślę, że idealnie odnajdziecie się w czasie lektury „Kochaj mnie szeptem”.

Tydzień temu miała swoją premierę dylogia Anny Dąbrowskiej "Kochaj mnie szeptem", "Zamień mnie w krzyk". Bohaterką tej historii jest Gabrysia, dwudziestoletnia studentka, nie znająca jeszcze życia, wychowana przez despotyczną matkę. Wiążąc się z trochę starszym od siebie Erykiem, zawodowym żołnierzem, dziewczyna myślała, że wyrwie się z toksycznej rodziny i stworzy swoją, idealną. Myślała, że jej miłość wystarczy. Nie spodziewała się, że trafi z deszczu pod rynnę. Że ukryte demony jej małżonka ujawnią się i to w najgorszym wydaniu. Podczas pobytu Eryka na misji w Afganistanie w życiu dziewczyny pojawia się Jeremi, przystojny sąsiad, zupełne przeciwieństwo jej męża. Dzięki niemu Gabi odżywa i zaczyna odkrywać siebie. Aż do powrotu Eryka z misji. Wtedy dopiero sytuacja się komplikuje... Ania Dąbrowska uwikłała swoich bohaterów w miłosny trójkąt. Doprawiła tę relację skrajnymi emocjami, bolesnymi przeżyciami, miłosnymi uniesieniami i zwrotami akcji. Cała trójka nie jest idealna. Są popieprzeni jak mało kto. Obserwujemy ich wzloty i upadki, porażki i zwycięstwa, błędy i słuszne decyzję. Obserwujemy zmiany w nich zachodzące. W tej dylogii naprawdę dużo się dzieje. Ale fabuła nie jest ani nudząca, ani zbyt rozbudowana. Książki czyta się bardzo szybko. Dużym plusem jest realizm tej historii. To nie jest przerysowany słodki romans z przewidywalnym zakonczeniem. To jest historia życia, którą spokojnie moglibyśmy usłyszeć z ust znajomej czy koleżanki. Takie rzeczy się dzieją. Może nie dotykają jednej osoby, ale są. Dzieją się za zamkniętymi drzwiami, a my dowiadujemy się o nich często wtedy, jak już jest za późno. Za późno, żeby naprawić lub za późno, żeby uratować czyjeś życie. Ile ofiar przemocy domowej przeżywa dramat za zamkniętymi drzwiami, bo wstydzi się poprosić o pomoc? A ile odsiaduje wyrok za zabicie kata, bo to bylo jedyne wyjście, by np. ochronić dzieci? Nie chcę za dużo zdradzić i napisze tylko, że Ania w tej powieści porusza szereg ważnych tematów, od błędów młodości zaczynając poprzez trudne wybory, poznanie siebie i swoich potrzeb, brak wsparcia i zrozumienia ze strony bliskich, odpowiedzialność, aż po przemoc fizyczna i psychiczna, walkę z chorobą i wiele wiele innych. Żaden wątek tej powieści nie jest bez znaczenia. Wszystkie są umiejętnie poprowadzone i tworzą logiczną całość. Na szczególną uwagę zasługują sceny erotyczne. Odważne, nieoklepane i bardzo wyważone. Jestem pod wrażeniem. Są napisane z ogromnym wyczuciem, a pamietajcie, że w tej historii jest i seks, który rani, i seks, który leczy. Tylko mogę sobie wyobrazić ile sił kosztowało autorkę pisanie tego pierwszego, gdyż czytanie tych scen było naprawdę trudne. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że to jeden z najlepszych erotyków, które czytałam i jak dla mnie, jedne z najlepszych książek marca. Uwielbiam wciągające książki, które poruszają wiele tematów i skłaniają do refleksji. Trudne, nieoczywiste, wywołujące emocje, a jednocześnie nie obciążające czytelnika w procesie czytania. Te z pewnością takie były. Otrzymałam wszystko, czego się spodziewałam i to z nawiązką. I czuję niedosyt. Ta dylogia spokojnie mogłaby być trylogią i po cichu na to liczę. Czapki z głów, Aniu! Mistrzostwo! 

„Życie nie jest kadrem upragnionego filmu. Potrafi zaskoczyć najbardziej wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewamy”. Do przeczytania tej książki skusiła mnie intrygująca okładka i opis. Tak! Przeczytałam opis, a to zdarza się bardzo rzadko. Gdy okazało się, że to dramat erotyczny, byłam jeszcze bardziej zainteresowana, bowiem miałam przeczucie, że to będzie coś …mocnego… emocjonalnego… i zapewne szokującego. I co? I właśnie tak było! Młoda i nieśmiała Gabrysia, jest studentką polonistyki. Już dawno przestała wierzyć w to, że ktokolwiek mógłby się nią zainteresować. No bo przecież nawet rodzice się nią nie interesują…przez co dziewczyna ma bardzo niskie mniemanie o samej sobie. Gdy pewnego dnia poznaje żołnierza Eryka, całe jej życie nabiera kolorów. W końcu ktoś, dla kogo znaczy wszystko! Czy to nie brzmi wspaniale? Dla Gabrysi owszem. Dlatego para bardzo szybko, postanawia przypieczętować swoją znajomość węzłem małżeńskim. Ale dopiero z czasem dziewczyna przekona się w co tak naprawdę się wpakowała i z czym będzie się musiała zmierzyć w momentach, gdy jej męża będą nawiedzać demony przeszłości.. Niezwykle życiowa, emocjonalna i wzruszająca historia Gabrysi, która przeżyje więcej niż normalny człowiek jest sobie w stanie wyobrazić. Jest to dramat. Zdecydowanie tak. Nie ma ludzi idealnych. I choć nasz główna bohaterka myślała, że na takiego trafiła, niestety grubo się pomyliła. Jesteśmy tylko ludźmi, a ludzie popełniają błędy. I ta książka właśnie o tych błędach opowiada. Myślę, że mogłaby być idealną przestrogą, ale czy nie zawsze jest tak, że człowiek nawet mimo przestróg, najszybciej uczy się dopiero jak się na czymś sam przejedzie? Autorka wlała do tej książki tak wiele emocji – tych dobrych i tych złych, że podczas czytania ciężko o jakąkolwiek nudę, czy moment w którym możemy odetchnąć. Już od pierwszych stron, historia łapie za serce! Wszystko dzieje się bardzo szybko, ale to jest stworzone w określonym celu, więc tym się nie ma co zrażać. I jak z początku uśmiechałam się pod nosem podczas czytania, bo wiecie – radość, szczęście, związek, tak później otwierałam buzie z niedowierzania. Rozpoczął się dramat głównej bohaterki, który z każdą stroną przeżywałam razem z nią.. Nie chce przytaczać konkretnych przykładów, bo myślę, że na pewno lepiej jak sami się przekonacie co tam się działo, na pewno wywoła to więcej emocji, niż jakbym Wam od razu napisała co i jak i byście wiedzieli czego się spodziewać ;) „Kochaj mnie szeptem” pochłonęłam w parę godzin. Były momenty, które dosłownie czytałam na wdechu. Nie obyło się bez fragmentów, które doprowadziły mnie do łez. A to znaczy tylko jedno – autorka wiedziała jak zagrać na emocjach czytelnika i idealnie to w swojej książce przedstawiła. A zakończenie tej części było dla mnie takim szokiem, że dobrze, że miałam pod ręką kolejną część, bo nie wiem czy bym się za mocno nie zdenerwowała ;) Żeby nie było do końca tak kolorowo, to powiem, że trochę irytowała mnie główna bohaterka, która nie miała w sobie ani krzty ikry. Ale obstawiam, że ona taka właśnie miała być! No i trochę mi było za słodko pod koniec :P to z takich małych minusików ;) ale książkę oczywiście jak najbardziej polecam! Bo jest świetna!

Tego naprawdę się nie spodziewałam. Powiem szczerze, że w trakcie czytania ta myśl przyświecała mi nieraz. Pojawiła się także na samym końcu, a to najlepszy dowód na to, jak zaskakująca, nieprzewidywalna i zarazem jak bardzo dobra okazuje się najnowsza powieść Anny Dąbrowskiej. Nie dajcie się zwieść okładce, a właściwie zerknijcie na oba obrazki stanowiące jej front. Nie taka ta historia słodka, jakby mogła sugerować pochłonięta pożądaniem para z górnej części oprawy. Ale przejdźmy do rzeczy. Główna bohaterka powieści to cicha, skromna dziewczyna, która w swoim życiu nie stawiała na szaleństwa. Pełna kompleksów studentka, kiedy inni szaleli, postawiła na powściągliwość. Tym mocniejsze okazało się dla niej zderzenie z żołnierzem, który wkrótce został najbliższą jej osobą – mężem. Przerażona codziennością, która boleśnie ją dotyka, nie potrafi otwarcie mówić o tym, co ją boli, a nawarstwiające się problemy tylko dociskają ją pod mur. Życie staje się dla niej pułapką. Piekłem zgotowanym przez męża. Eryk z kolei to postać z niezwykle zawoalowaną osobowością. Namiętny kochanek, ogier z niepohamowanym popędem, facet do szaleństwa zakochany w swojej żonie. No właśnie – do szaleństwa! Brutalny? Na pewno walczący z własnymi demonami. Ciężko było mi odnieść się do jego portretu psychologicznego, bo nie wszystko jest tutaj takie czarno białe. W pewnym momencie została przekroczona jednak pewna granica, która pozwoliła mi zadecydować. Na jego korzyść, czy niekoniecznie? Tego zdradzić Wam nie mogę. Jest i Jeremy, mężczyzna z urokiem chłopca, niebuchający testosteronem, za to niepozorny kochanek, który potrafi pokazać zupełnie nowe oblicze namiętności. Banał? Niekoniecznie. Gwarantuję, że każda z tych postaci ma szansę wykazać się i zaskoczyć. Nie tak łatwo pisać recenzję, kiedy chce się zachować powściągliwość i nie zdradzić zbyt wiele, a przy tym zachęcić do przeczytania książki. Być może streszczenie brzmi banalnie, ale książka daleka jest od bycia sztampową. Pod kołderką namiętności i seksu, który w wielu erotykach stanowi smaczek (z czasem monotonny), autorka ukazała wiele problemów i przemyciła jakże istotną tematykę stawiającą przed czytelnikiem wartościowe pytania. Są traumy, jest przemoc, są kłamstwa. Czy pożądanie może boleć? Czy można kibicować zdradzie? Czy w przypadku seksu małżeńskiego można mówić o gwałcie? Uff… to było namiętne, piękne, ale i bolesne. Książka przeczołgała mnie emocjonalnie, a koniec sprawił, że drugi tom nie pozwoli mi na siebie długo czekać. Spodziewasz się schematycznego erotyku? Chyba nie znasz Ani Dąbrowskiej! Seks wiele może mieć wymiarów, a namiętność różne oblicza – od tych przyjemnych, po te mroczne (i niekoniecznie warto mieć tutaj skojarzenia z BDSM). Autorka stawia przed czytelnikiem emocjonującą bombę, w której oczywiste sytuacje stają się nieoczywiste, a dokonane wybory niosą ze sobą prawdziwe wyzwania. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą pozycją i gwarantuję, że poszukiwaczki niebanalnych powieści będą usatysfakcjonowane. To nie jest zwyczajny romans, choć pikanterii tutaj nie brak. Przekonajcie się o tym i Wy. Nie pożałujecie. https://www.instagram.com/kto_czyta_zyje_podwojnie/?hl=pl