It's snowtime (okładka  miękka)

Kornelia przyłapuje swojego chłopaka, gdy ten oświadcza się ich współlokatorce. Dodatkowo Artur wyznaje, że zdradza ją od roku i usilnie próbuje ją przekonać do życia w trójkącie. Nie mając wyjścia wyprowadza się do domku letniskowego po babci na odludziu. Jej sąsiadem jest długoletni przyjaciel, Kamil, którego życie również nie oszczędza. Podwójny rozwodnik, musi zmagać się z natarczywą byłą drugą żoną oraz z pretensjami rodziców. Teraz Kornelia nie dość, że musi uporać się z blokadą pisarską, wkurzającym byłym chłopakiem oraz irytującym przyjacielem, to jeszcze musi zmagać się z śniegiem, który ciągle pada. Książka fantastyczna na długie zimowe wieczory. Czyta się ją lekko i przyjemnie. Wprowadza czytelnika w bardzo pozytywny nastrój, bo chociaż nasza bohaterka co chwilę wpada w tarapaty, nie poddaje się i idzie dalej do przodu. Bardzo podoba mi się kreacja głównych bohaterów, Kornelii oraz Kamila. Oboje są bardzo barwnymi postaciami, z którymi nie ma szans na nudę. Uwielbiam ich słowne potyczki. Chociaż bardzo często doprowadzają się do szału, to zawsze mogą na siebie liczyć. W książce pojawiają się motywy miłosne, ale przede wszystkim jest o przyjaźni między głównymi bohaterami. Jeżeli szukacie lekkiej i zabawnej książki to "It's snowtime" jest idealna dla Was.

„It’s Snowtime” to pisarski debiut Anity Chrząszcz, więc tak naprawdę trudno było przewidzieć, czego można spodziewać się po tej książce. Kornelia jest pisarką, która w swoim dorobku ma już cztery książki, które wspólnie tworzą sagę fantasy, więc mogłoby się wydawać, że napisanie piątej - zwieńczenia sagi będzie dla niej prostym zadaniem. To co z pozoru powinno wydawać się proste okazuje się arcytrudne. Szczególnie, że życie Kornelii postanowiło znacznie się skomplikować, kiedy jej wieloletni partner Artur został przez nią przyłapany w dość dziwnej sytuacji, wyjawia, że chciałby dzielić swoje życie uczuciowe nie tylko z nią, ale również z ich współlokatorką Darią. Dziewczyna postawia przeprowadzić się do domku w górach, by zastanowić się nad swoim życiem. I być może mogłaby wieść tam ciche i spokojne życie, gdyby w sąsiedztwie nie mieszkał jej przyjaciel z dzieciństwa - Kamil Lutowski. Chociaż z początku założyłam, że ta książka będzie romansem, muszę z przykrością stwierdzić, że do tego gatunku literatury jest jej zdecydowanie dalej, niż bliżej. Jednak mimo to książka jest zabawna i nie brakuje w niej momentów, które rozmawiają do łez, począwszy od przekomarzanek dwójki przyjaciół, aż do nieudanych randek włącznie.

Podobno to komedia. W takim razie to niedopowiedzenie roku. Z komedia nie ma nic wspólnego, prędzej z dramatem. Plusem jest że co chwile cos sie dzieje i nie ma monotonii.

Nijaka ksiazka, z plytkimi dialogami i irytujaca glowna bohaterka. Niestety, jak dla mnie ta ksiazka jest zdecydowanie przereklamowana

Oczekiwałam czegoś...innego. Wynudziłam się okropnie podczas czytania.

- Co Ci? - Jakub w końcu nie wytrzymał i zadał to jakże wyszukane, jednak najbardziej pasujące do sytuacji, pytanie. - Pa… patronat. Zaraz nie wytrzymam. Oni są genialni! - Złapałam się za brzuch nie mogąc powstrzymać śmiechu. - Jaki patronat? - Przyglądał mi się dokładnie, jakby analizował, jakie są szanse, że przed chwilą wykradłam coś z naszego barku. - Mój! Mój patronat! To będzie mój patronat! - Powiedziałam dumnie i zaczęłam rozmasowywać policzki obolałe od szerokiego uśmiechu. - Uffff - wypuściłam głośno powietrze. - Słuchaj tylko tego… - Starałam się wykrzyczeć (ale po cichu…) z największą ekspresją w głosie, na jaką było mnie stać, kwestię, na której się zatrzymałam. Gdy te słowa wybrzmiały głośno, a nie tylko w mojej głowie, nabrałam powietrza w usta i szybko zakryłam je dłonią. Na marne. Jakub parsknął śmiechem, a ja padłam na kanapę znowu trzymając się za brzuch, ponieważ: 1. Jakub się śmieje, bo ja się śmieje. 2. Ja się śmieję, bo on się śmieje. 3. W zasadzie to śmieje się już z tego, że się śmieję. 4. A Kamil i Kornelia to bratnie dusze mojego poczucia humoru! ❄️ „It’s snowtime” - Anita Chrząszcz ❄️ Przedstawiam Wam mój wyjątkowy i jedyny w tym roku patronat🥹 W zasadzie to jedno zdanie powinno Was przekonać do lektury! Rozumiecie, to nie byle co! Jedna jedyna książka w ciągu ostatnich 365 dni, pod którą zdecydowałam się podpisać. To również jedyna książka podczas lektury której… śmiałam się w głos! Czasami w duchu, czasami pod nosem, jednak kilka razy głośno i do utraty tchu. Już po kilku stronach wiedziałam, że to będzie HIT, jednak dopiero, gdy wczytałam się na dobre i zaczęłam ocierać łzy z półprzymkniętych powiek, zrozumiałam, że aż taki! _ Usłyszałam głośne stukanie obcasów o płytki. Skupiłam się na tym dźwięku przez kilka sekund. Trzaśnięcie drzwiami. Cisza. Wróciłam do czytania książki, jednak coś wciąż nie dawało mi spokoju. Czy to mogła być Kornelia? Sąsiadka, która mieszka naprzeciwko ze swoim chłopakiem? Minęłyśmy się kilka razy. Cieszyłam się, że obiecująca, młoda pisarka tworzy tak blisko mnie. A na dodatek? Ona zawsze potrafiła mnie rozśmieszyć swoimi trafnymi uwagami! Ale ten szybki, nerwowy krok? To do niej nie pasowało. Gdy moje myśli znowu zaczęły uciekać w stronę dziewczyny, zamiast skupić się na tekście, usłyszałam huk. Dopadłam do drzwi ruszona przeczuciem i wyjrzałam przez wizjer. Kornelia leżała jaka długa na wycieraczce. Zebrała się szybko, jakby podłoga parzyła, kopnęła niewielki próg, przeklinając pod nosem i zbiegła po schodach, zanim zdążyłam się dobrze zorientować, co się w ogóle stało. Artur wychylił się zza futryny. Miał kamienną twarz. Już sięgał po klamkę, żeby zniknąć za drzwiami, gdy rozległ się z dołu głos Korneli. Skoro ja to usłyszałam, musiał usłyszeć to każdy mieszkaniec… Wydęłam policzki, oparłam czoło o chłodne drewno i zaczęłam się śmiać tak, że musiałam kucnąć. Trzaśnięcie drzwiami. Wiedziałam, że to Artur. I wcale mu się nie dziwiłam. Nie mam pojęcia, co zrobił, ale jeśli słowa Kornelii zadziałają niczym klątwa - nie będzie miał w życiu łatwo. Znowu się zaśmiałam i powiedziałam na głos, wracając do pokoju: NA PEWNO CHŁOPAK ZASŁUŻYŁ! A ŻEBY MU… A teraz sama rzucam dobrą klątwę na Was❤️ ŻEBYŚCIE PRZECZYTALI I ŻEBY WAS POLICZKI ZE ŚMIECHU ROZBOLAŁY! Zaczytana Querida

Po brzegi wypełniona uszczypliwym sarkazmem i złośliwą ironią, tworzącymi na kartach powieści wybuchową parę, otulona śnieżnym puchem, który chłodzi temperamentne osobowości bohaterów, wzniecająca niekontrolowane eksplozje śmiechu kompilacją zdarzeń, naznaczonych nutami groteskowości. „It’s snowtime” to niezwykle lekko nakreślony debiut literacki, który niczym ujemna zimowa temperatura i ogień buchający z kominka, jednocześnie orzeźwia rozgrzane policzki i ociepla skostniałe dłonie. Ze świeżym podmuchem mroźnej mgiełki, Anita Chrząszcz kreśli subtelnie przerysowane, a tym samym tak zabawne sceny serii pomyłek, które szturmem eksplorują codzienne zmagania z losem głównej bohaterki – postaci charakternej, niewątpliwie zadziornej, więc ewidentnie pasującej do fabularnej osnowy. To nie jest kolejna historia nasączona słodkim lukrem z pierników, ale dobrze wykreowana komedia, osadzona na podłożu prawdziwej przyjaźni – gdzie z niebywałą przyjemnością chce się swoją bratnią duszę przytulić i uśmiercić w tym samym momencie. Pod humorystyczną warstwą skryto problematykę wyzutą z banalności – poruszono bowiem złożoną kwestię rodzinnych konfliktów, które cieniem kładą się na egzystencjalne wybory i mgliście wyczuwalną pewność siebie. It’s snowtime” intencjonalnie akcentuje, że miłości nie należy traktować jako wyznacznika szczęścia, a codzienność świadomie przekraczająca ramy społecznych oczekiwań i konwenansów nie odzwierciedla dojmującej samotności – nie tylko śnieg ma swój ustalony czas. Nietuzinkowo cięte, ale bezsprzecznie podszyte nićmi czystej sympatii wymiany zdań, kuriozalne, wywołujące salwy śmiechu incydenty i esencjonalne emocje – to osobliwa mieszanina fabularnego blamażu i jawnego pecha, które swoim szalonym tańcem na deskach życia Kornelii z pewnością poprawią nastrój każdemu czytelnikowi. Schematyczna konstrukcja zostaje z głośnym hukiem obalona w starciu z kontrastującą goryczą, która jak płatek śniegu opada na karty powieści, mimochodem czyniąc ją autentyczną pomimo tej zauważalnie ekscentrycznej i nieprzewidywalnej w przebiegu ekspresyjnych zdarzeń kompozycji. Swawolna, symbolicznie podparta upadkami i wyróżniająca się na tle reszty tytułów z tego gatunku deficytem miłosnej aury, w konsekwencji pozostawiająca po sobie piekielnie ostry posmak bez krzty słodkości – to z pewnością niesztampowy, ale i ryzykowny zamysł na budowę treści. W moim odczuciu jednak bezsprzecznie trafny!

‘It’s snowtime’ to przyjemna komedia zimowa oraz debiut literacki Pani Anity Chrząszcz. Jako że lubię debiuty, to musiałam sprawdzić ten tytuł z klimatem zimowym. Ta książka pięknie oddaje zimowy klimat, którego tak bardzo brakuje nam za oknem ostatnimi czasy. Sięgając po debiut zawsze towarzyszy mi pewien dreszczyk emocji związany z niepewnością, jak będzie czytało się historię. W przypadku tej pozycji miło się zaskoczyłam, gdyż spędziłam z nią naprawę przyjemne chwile, a wszystko za sprawą dużej dawki humoru w niej zawartej. Jeśli chodzi o styl pisania autorki to jest on lekki i dość prosty co w połączeniu z niezbyt skomplikowaną fabułą sprawia, że potrafi wprowadzić czytelnika w pozytywny nastrój. W tej książce dużo się dzieje, głównie za sprawą bohaterki, która jest jak magnes na problemy. Czytając, momentami miałam wrażenie lekkiego przesytu: było poruszane sporo wątków, pojawiały się nowe postacie i nie zawsze wszystko było szerzej wyjaśniane. Nie mogłam pozbyć się odczucia, że były to takie wstawki zapychacze co nie koniecznie przypadło mi do gustu. Jeśli chodzi o bohaterów to mamy tutaj dość barwne grono. Zwłaszcza kreacja głównych bohaterów sprawia, że nie da się ich nie lubić. Szczególnie Kornelii - jej czarny humor bardzo przypadł mi do gustu, a jej potyczki słowne z Kamilem dostarczyły dużo uśmiechu. Podziwiam tę postać za to, że pomimo przeciwności losu, a było ich naprawdę dużo, nie poddała się i dalej brnęła przed siebie. Przy tej dwójce warto zwrócić uwagę na ich relację. Autorka pięknie ukazała czystą i piękna przyjaźń, taką prawdziwą oraz oddaną. Powiedziałbym wręcz, że od tej dwójki bije cudowna siostrzano-braterska miłość. Historia jest lekka i przezabawna, lecz muszę zwrócić Waszą uwagę na fakt, że porusza też poważne tematy takie jak zdrada, problemy rodzinne czy też rozmaite przeciwności losu. To wszystko w połączeniu z wcześniej wspomnianym humorem daje nam prawdziwą i pełną emocji lekturę na ponure wieczory. ‘It’s snowtime’ to lekka historia i zarazem warty uwagi debiut literacki. Jeśli macie dość deszczu za oknem i marzy Wam się poczuć śnieżny klimat bądź mieliście ciężki dzień i potrzebujecie lektury na odstresowanie się, pośmianie oraz zapomnienie o wszystkim to oto uśmiecha się do Was ta pozycja.

Co robisz, kiedy w domu natykasz się na oświadczyny swojego chłopaka, które nie są przygotowane dla ciebie? A: wyprowadzasz się do małego domku na końcu świata, B: zabierasz ze sobą wielkie, wygodne łóżko, C: całe wieczory spędzasz na graniu w planszówki z sąsiadem, który bardziej cię irytuje niż pomaga, D: próbujesz odnaleźć wenę do napisania ostatniego tomu serii, a całą frustrację wkładasz w zaawansowane odśnieżanie podjazdów, Poprawna odpowiedź: E – robisz wszystkie wyżej wymienione rzeczy. „It’s snowtime” to mieszanka wszystkich pechowych sytuacji, jakie mogą dopaść człowieka w najmniej spodziewanym czasie, opisanych w taki sposób, że czytelnik nie może przestać się śmiać, choć raczej powinien współczuć głównej bohaterce. To historia w klimacie „Kevina samego w domu” tylko jedynym włamywaczem, który cudownym trafem wpada we wszystkie zastawione pułapki jest nie kto inny, a Kornelia – nasza gwiazda programu. Zjazd po rynnie, niecodzienna klątwa, kolacja wigilijna z „ziółkami” i wiedźmami przy stole, a do tego najbardziej problematyczne wesele z możliwych – czy to nie brzmi dobrze? I wyjątkowo nietypowo jak na grudzień, który powinien być czasem radości, a nie magicznych obrzędów? Do tego dochodzi pisanie książki wraz z agentem w prawdziwym włoskim stylu i ogromna potrzeba uśmiercenia jednego z bohaterów… I mamy całe 398 stron śmiechu i lekkości dających nam to, co w czytaniu takich książek jest najważniejsze – relaks, odpoczynek i energię. Relacja Kamila i Kornelii jest wręcz rewelacyjna – uwielbiam to, jak potrafili sobie przez cały czas przyjacielsko dogryzać i jednocześnie pomagać we wszystkich trudnych sytuacjach. Żałuję jednak, że sam wątek tego tajemniczego hydraulika z opisu skończył się tak szybko i zajął tak mało stron. Po streszczeniu, przygotowałam się na sytuację rodem z filmów świąteczno-romantycznych, a dostałam coś zupełnie innego – było śmiesznie, niekomfortowo i wywoływało reakcję „o boże”, ale na pewno nie można się tu doszukać wątku romantycznego. Ostatecznie jednak na to nie narzekam, bawiłam się świetnie, a chyba o to głównie chodzi w czytaniu komedii.

Kornelia myślała,że jej jedynym problemem jest brak weny na napisanie ostatniego tomu swojej powieści. Oj jakże się przeliczyła. Jej życie wywraca się do góry nogami, kiedy przyłapuje swojego faceta na zdradzie. Dziewczyna się załamała. Na dodatek on zaproponował jej absurdalny układ – który ją doszczętnie dobił. Jak go poznacie to wyrzuci Was z butów – obiecuje! Kornelia postanawia rzucić wszystko i wyjechać daleko na odludzie, gdzie jest cisza, spokój, wielka ilość śniegu oraz sąsiad…. który jest jej najlepszym przyjacielem od najmłodszych lat. Uważam,że jest to bardzo udany debiut! Ta historia to nie jest opowieść o wielkiej miłości, ale o przyjaźni, która jest tak silna i wartościowa,że wszystkie złe rzeczy na świecie nagle przestają mieć znaczenie – bo bohaterowie wiedzą,że mają siebie nawzajem i razem pokonają wszystkie przeciwności losu. Korni i Kamil są zdecydowanie idealnym duetem. W ich relacji widać taką prawdziwość. Pomimo tego,że ich relacja nie jest przestawiona jako romantyczna to między wierszami można bardzo dużo wyczytać. To jak się względem siebie zachowują pokazuje,że zależy im na sobie i są w stanie zrobić dla siebie wszystko. I co najważniejsze – potrafią rozbawić siebie do łez. Książka jest przepełniona wielką dawką humoru. Tak naprawdę już od pierwszych stron co chwile śmiałam się sama do siebie. Myślałam,że w pewnym momencie taka forma powieści mnie przytłoczy, ale na szczęście tak się nie stało. Nie myślcie sobie,że w tej historii jest tylko śmiech i wielka zabawa w śniegu. Bohaterowie zmagają się z szarą codziennością oraz ze swoją rodzinką, która bardzo lubi uprzykrzyć im życie. A co do Artura… matko jak on mnie denerwował! Mam nadzieję,że nigdy nie traficie na taką osobę w swoim życiu jak on. I liczę na to,że ta klątwa była prawdziwa. Zdecydowanie zasłużył! Jeśli macie ochotę na historię, która Was rozbawi i na dodatek dzięki niej poczucie klimat pięknej, mroźnej zimy to jak najbardziej polecam!