Córeczki (okładka miękka)

Książka, którą dosłownie pochłonęłam! Niedawno przeczytałam "Skazanego ns zło" Adriana Bednarka i koniecznie chciałam sięgnąć po jego inną książkę. Nie zawiodłam się, choć... powieść jest bardzo obszerna i chwilami fabuła nieco się ciągnie, pojawiają się niepotrzebne "odnogi" i dłużyzny. Niemniej jednak- pomysł na całość bardzo dobry! Główne bohaterki różni wszystko-wiek, charakter, styl życia, ale niewątpliwie łączy je mroczna tajemnica sprzed lat i nadal gorąca chęć zemsty na człowieku, który skrzywdził ich rodziny. "Córeczki" to świetnie napisany, trzymający w napięciu thriller. Porusza on niezwykle drażliwe kwestie wewnątrzrodzinnych relacji, uczuć do własnych dzieci. Ile bylibyśmy dla nich poświęcić? Czy faktycznie rodzice kochają wszystkie swoje dzieci tak samo? Autor powoli dozuje nam informacje, skrywane tajemnice, stopniowo przedstawia nam skomplikowaną psychikę bohaterów, naznaczonych traumą sprzed wielu lat. Pozwala to bardziej "rozsmakować" się w fabule, nie pozwala się przy niej nudzić. Cóż, główne bohaterki nieco mnie irytowały swoim zachowaniem, bardzo starałam się je zrozumieć i być może nawet usprawiedliwić...ale to mimo wszystko chyba niemożliwe. To tylko taki mały mankament w tej wciągającej, mrocznej książce. Gorąco polecam!

Fabuła "Córeczek" Adriana Bednarka opiera się na tragicznych historiach kilku rodzin. Wydarzenia, które miały miejsca w trakcie kilkudziesięciu lat, mocno splatają się, a łączy je jedna osoba - pan Strach na Wróble. Przydomek nadały mu Pola i Ewa. Tragedie, które wydarzyły się w ich domach, kiedy były dziećmi, mają ogromny wpływ na kształtowanie się ich charakterów i późniejsze losy. Dziewczynki wyrosły na piękne atrakcyjne kobiety - nie są już tak bezbronne jak 10 i 20 lat temu - drzemie w nich kobieca siła i chęć zemsty. Nie łączą je więzy krwi czy wspólne zainteresowania - są sobie całkowicie obce, ale mają tajemnice ukrywane przed resztą świata. Tylko one i ich matki znają prawdziwy tok wydarzeń sprzed lat. Ewa i Pola potrafią przeprowadzić własne śledztwo - z dala od policji. Dzięki swojej inteligencji na podstawie tropów są coraz bliższe poznania tożsamości mordercy ich sióstr. Napięcie rośnie z każdą stroną. W moim przypadku apogeum emocji, które we mnie buzowały w trakcie lektury, miało miejsce, kiedy dziewczyny odkryły pewien zeszyt. Gdy razem z Polą i Ewą czytałam jego fragmenty, naprawdę bałam się, byłam zszokowana. "Córeczki" mrożą krew w żyłach. Przyszłym czytelniczkom tej książki mogę poradzić, żeby przygotowali się na krwawą jatkę. Nie jest to lektura dla osób o słabych nerwach. Główne bohaterki nie są tylko ofiarami, także mają zdolność do niemoralnych czynów. Adrian Bednarek jest specjalistą w tworzeniu złych charakterów i myślę, że chyba właśnie na tym polega sukces jego książek. W "Córeczkach" mieściło się tyle zła, okrucieństwa i bólu, że muszę trochę ochłonąć po tej książce. Powieść wywołała we mnie wiele emocji, co oznacza, że w mojej ocenie jest dobra. Ilość pojawiających się we mnie emocji w trakcie czytania jest dla mnie pierwszym kryterium, na podstawie którego oceniam książkę. Fabuła odchodzi trochę na dalszy plan, ale także jest ważna. Momentami miałam wrażenie, że była ona trochę naciągana i nielogiczna, że nikt w prawdziwym świecie tak by się nie zachował. Ale to jest fikcja literacka - a fikcja przecież odbiega od rzeczywistości, rządzi się własnymi prawami. Z czystym sercem mogę polecić tę lekturę fanom thrillerów i kryminałów. Mamy swoich dobrych polskich pisarzy specjalizujących się w tych gatunkach, a Adrian Bednarek do nich należy,

Po raz trzeci sięgnęłam po twórczość Adriana Bednarka i po raz kolejny jestem zachwycona. Z każdą powieścią autor stawia coraz wyżej poprzeczkę innym, a sam dochodzi do perfekcji w swojej twórczości. Aż się boję myśleć, co może mnie spotkać przy kolejnej odsłonie jego pomysłów … Dwie tak różne osoby, a tak sobie bliskie w bólu i wspólnej tragicznej przeszłości. Ewa – niedoszła policjantka, zajmuje się prowadzeniem butiku w centrum Częstochowy. Pola – porzuciła studia medyczne i jest instruktorką polo dance. Każda z nich żyje we własnym świecie i zmaga się z bólem. Co je połączyło? Podobne tragiczne wydarzenia, które dotknęły ich rodziny. Obie dążą za wszelką cenę do schwytania sprawcy koszmarów ich rodzin. Określają go mianem Strach na Wróble. Ich rodziny ukryły w tajemnicy prawdziwy przebieg wydarzeń sprzed lat, żyły w kłamstwie i przekonaniu, że tak będzie najlepiej. Ich matki do dziś zmagają się z koszmarem, którego doświadczyły od przestępcy, wybór, którego musiały dokonać, nie daje im spokoju, cały czas dźwigają na barkach tamte tragiczne wydarzenia. Czy mogły temu zapobiec? A gdyby wybrały inaczej lub w ogóle nie dokonały żadnego wyboru, jak dziś wyglądałoby ich życie? Czy jeszcze by dzisiaj w ogóle żyły? Mnóstwo trudnych, nie dających spokoju pytań, które chyba nigdy się nie skończą … Przypadek sprawił, że Ewa wpadła na trop sprawcy. Rozpoznała go po głosie. Od tego momentu wydarzenia nabierają rozpędu, akcja się rozkręca na dobre, a nam przyjdzie tylko czekać na jej finał. Ich prywatne śledztwo mknie bez zatrzymywania, czasami zmienia dla zmylenia swój bieg, życie bliskich jest w wielkim niebezpieczeństwie, nie każdy może spać spokojnie. Nawet nie powinien … Córeczki to niebezpieczna gra na emocjach, z zagadką mającą swoje źródło w przeszłości, w tragediach rodzin, których wybór przez mordercę był przypadkowy, ale miał wspólny klucz. Autor gra na naszych emocjach, szalenie z nami się przekomarza, utrudnia dochodzenie do prawdy i zmienia wielokrotnie nasz tok myślenia. Sprawnie nami manewruje, osacza i sprawia, że czujemy się jak skrzywdzone tytułowe córeczki. Maleńkie i przytłoczone, ale z wielkim pazurem i odwagą. Nie ma miejsca i czasu na zbędne ceregiele, walczymy z demonem przeszłości, bezwzględnym psychopatą. Nawet trudno sobie wyobrazić rozmiar jego okrucieństwa, tego nie jest się w stanie przekazać w kilku słowach, to trzeba poczuć przy głębszej lekturze tej powieści. Córeczki skłaniają do konfrontacji z trudną przeszłością, pozwalają dążyć do odkrycia prawdy, nie ważne, że ogromnie bolesnej, ale taki cel mają przed sobą bohaterki. Wspólne dążenie do obnażenia Stracha na Wróble jednoczy je w działaniach, co prawda nie zawsze są zgodne w metodach, ale mają wspólnego wroga. Czy odkrycie, jakiego dokonają pozwoli im uznać, że ich rodziny zostały pomszczone? Czy będą mogły spokojnie spojrzeć w lustro? „... wspólne dźwiganie tego samego bólu zawsze jest łatwiejsze niż bycie samotnym w niedoli”. Adrian Bednarek wyczynia z nami cuda. Gra na naszych emocjach. Nerwy rozpala do czerwoności. Serce mało z nas nie wyskoczy. Serwuje nam masę okrucieństw i przerażenia. Nawet brak mi słów, aby opisać wszystkie stany emocjonalne, jakie przy tej lekturze mnie nawiedziły. Strach, ból, rozpacz, złość, obawa czy chęć zemsty były ze mną przez ponad 600 stron. Nie opuszczały mnie nawet na chwilę, ich konfiguracja i natężenie w danej chwili zależały tylko od wydarzeń, których byłam uczestnikiem. Czasem ból zamieniał się miejscem ze strachem, rozpacz mijała się z chęcią zemsty, ale wszystkie zawsze były przy mnie obecne. Takie emocjonalne eldorado. Muszę przyznać szczerze, że z każdą kolejną stroną pragnęłam coraz bardziej dojść do prawdy, to był mój cel - odkryć ją. Z każdą minutą czytania rozpalam się do czerwoności, czy to ze strachu czy przerażenia, nie istotne, ważne, że nie chciałam tej powieści wypuścić z ręki. Chciałam ją chłonąć całą tu i teraz. Cały dzień spędziłam przy niej, po prostu nie mogłam jej odstawić, nawet kosztem zaniedbania niektórych codziennych obowiązków. Nie będę chyba zbyt oryginalna, gdy wspomnę, że zakończenie mnie zaskoczyło i nie w pełni usatysfakcjonowało. Rozbiło mnie na drobny mak. Było nieprzewidywalne. Czy takiego oczekiwałam? Chyba nie do końca. Czy mogę ją polecić? Nie, jej nie trzeba reklamować, ona sama w sobie jest cenną wartością. Bombą z opóźnionym zapłonem, która w każdej chwili może wybuchnąć. A kiedy wybuchnie? W najmniej spodziewanym momencie. Więc chwytajcie ją, póki jeszcze lont powoli się tli ...

Historia dwóch młodych kobiet-Ewy, która ma 30 lat i Poli, dziesięć lat młodszej. Obydwie doświadczyły jako dzieci tego samego-okrutnej gry Stracha na wróble! Gry w której trzeba dokonać wyboru,który jest najcięższym wyborem w życiu matki.Czytając serce biło mi szybciej gdy próbowałam postawić się na miejscu bohaterów.Nie da się podjąć dobrej decyzji gdy stoi nad Tobą przerażający mężczyzna z workiem na głowie, a w rekach trzyma broń. Każda będzie zła,i będzie niosła za sobą konsekwencje. Autor nie szczędzi nam tutaj emocji!Sceny z przeszłości są opisane tak że niemal byłam w tym domu i stałam obok nich.Scena z dzieciństwa samego Stracha, spowodowała że miałam łzy w oczach, i poczułam żal.Wielką sympatią obdarzyłam w tej książce Ewę,która była zdeterminowana i oddana,i to nie znaczy że Poli nie polubiłam. Polubiłam...ale! Pola żyje pełnią nienawiści...nienawiści do każdego,ale patrząc na to jak wyglądało jej życie przed i po „grze” nie ma się co dziwić.Chociaż Strach zagrał w obu domach w tą samą grę, różniła się ona diametralnie. Ciężko jest napisać cokolwiek by nie zdradzić zbyt wiele i nie zepsuć wam świetnej i grubej 😆 lektury! A do tak owej was zachęcam. Jest to świetny thriller, w którym znajdziecie wszystko co powinno się znaleźć-strach,ból,zaskoczenie,miłość,poświęcenie i zemsta. Sięgając po książki pana Adriana już z góry zakładam świetną lekturę i nigdy się nie pomyliłam!Jestem pełna podziwu jak autor konstruuje postaci,buduje napięcie i o zgrozo! Wymyśla te historie i motywy jakimi kierują się zbrodniarze 😱 to jest dla mnie zawsze najciekawszy element książki👌🏻i zawsze jestem w szoku 😆 Uwielbiam! I polecam każdemu! A panu Adrianowi życzę by któraś z jego książek doczekała się ekranizacji, a ta książka nadaje się do tego świetnie!

Historia dwóch młodych kobiet-Ewy, która ma 30 lat i Poli, dziesięć lat młodszej. Obydwie doświadczyły jako dzieci tego samego-okrutnej gry Stracha na wróble! Gry w której trzeba dokonać wyboru,który jest najcięższym wyborem w życiu matki.Czytając serce biło mi szybciej gdy próbowałam postawić się na miejscu bohaterów.Nie da się podjąć dobrej decyzji gdy stoi nad Tobą przerażający mężczyzna z workiem na głowie, a w rekach trzyma broń. Każda będzie zła,i będzie niosła za sobą konsekwencje. Autor nie szczędzi nam tutaj emocji!Sceny z przeszłości są opisane tak że niemal byłam w tym domu i stałam obok nich.Scena z dzieciństwa samego Stracha, spowodowała że miałam łzy w oczach, i poczułam żal.Wielką sympatią obdarzyłam w tej książce Ewę,która była zdeterminowana i oddana,i to nie znaczy że Poli nie polubiłam. Polubiłam...ale! Pola żyje pełnią nienawiści...nienawiści do każdego,ale patrząc na to jak wyglądało jej życie przed i po „grze” nie ma się co dziwić.Chociaż Strach zagrał w obu domach w tą samą grę, różniła się ona diametralnie. Ciężko jest napisać cokolwiek by nie zdradzić zbyt wiele i nie zepsuć wam świetnej i grubej 😆 lektury! A do tak owej was zachęcam. Jest to świetny thriller, w którym znajdziecie wszystko co powinno się znaleźć-strach,ból,zaskoczenie,miłość,poświęcenie i zemsta. Sięgając po książki pana Adriana już z góry zakładam świetną lekturę i nigdy się nie pomyliłam!Jestem pełna podziwu jak autor konstruuje postaci,buduje napięcie i o zgrozo! Wymyśla te historie i motywy jakimi kierują się zbrodniarze 😱 to jest dla mnie zawsze najciekawszy element książki👌🏻i zawsze jestem w szoku 😆 Uwielbiam! I polecam każdemu! A panu Adrianowi życzę by któraś z jego książek doczekała się ekranizacji, a ta książka nadaje się do tego świetnie!

Ewę i Pole różni wszystko : wiek, charakter, styl życia, ale połączyło jedno - tragedia sprzed lat i chęć zemsty na człowieku, który bezpowrotnie zniszczył ich życie. "Córeczki" to doskonały thriller, który po prostu trzeba znać. Doskonała fabuła, która w pewnym momencie sprawiła, że autentycznie się bałam,😱😱😱 odpowiednie budowanie napięcia, przez które wiesz, że nie porzucisz tej historii póki nie dowiesz się prawdy, a które w pewnym momencie zaczynało mnie denerwować bo chciałam wiedzieć wszystko od razu 😁 Zakończenie też mnie nie zawiodło. @adrian_bednarek_autor chylę czoła bardzo nisko i gratuluję wyobraźni 😁

"Chodź tu, kochanie, może nic ci się nie stanie" Na książki Adriana Bednarka zawsze czekam z ogromną niecierpliwością i za każdym razem jestem bardzo ciekawa jaki psychopata, tym razem wyjdzie spod jego pióra. Tak też było z tą powieścią. "Córeczki" różnią się od poprzednich książek autora, ale mi to zupełnie nie przeszkadzało. Po raz kolejny dałam się wciągnąć w opowiadaną przez niego historię. Nie jest ona co prawda tak trzymająca w napięciu jak choćby seria z Kubą Sobańskim, jednak moim zdaniem warto po nią sięgnąć. Ewa - trzydziestolatka, prowadząca ekskluzywny butik w centrum Częstochowy. Pola - wytatuowana instruktorka pole dance. Dzieli je prawie wszystko. Tak różnym kobietom trudno byłoby znaleźć wspólny język, jednak chęć zemsty potrafi łączyć jak mało co. Strach na Wróble to morderca, który od lat pozostaje nieuchwytny. Zniszczył rodziny Ewy i Poli, a ich życie zamienił w piekło. Trauma, którą przeżyły w dzieciństwie sprawiła, że postanowiły działać wspólnie i odnaleźć psychopatę. Rozpoczynają własne śledztwo, nie spodziewając się dramatycznego zakończenia. "Córeczki" to zdecydowanie łagodniejsza odsłona Adriana Bednarka. Nie jest tu tak mrocznie i krwawo, jak zwykle w jego powieściach, co nie znaczy, że jest źle. Choć muszę szczerze powiedzieć, że jest najsłabszą z książek autora. Mimo to "Córeczki" czytało mi się przyjemnie i szybko. Dozowanie informacji, stopniowe przedstawianie psychiki bohaterów tylko wzmagało moje zaintrygowanie napisaną przez Bednarka historią. Ewa i Pola to zdecydowanie postaci, których nie da się lubić. Obie są wyjątkowo irytujące. Było mi ich żal, ale swoim zachowaniem sprawiały, że momentami kibicowałam Strachowi. Oczywiście nie sposób o nim nie wspomnieć. Kolejny raz Adrian Bednarek stworzył pokręconego i bezwzględnego psychopatę. Ciekawym wątkiem powieści jest jego pamiętnik, w którym opowiada o tym co pchnęło go do popełnienia takich okropnych zbrodni. Jest kilka rzeczy, które przeszkadzały mi w czasie lektury, jak na przykład zbyt rozwlekłe opisy czy sceny seksu ciągnące się przez kilka stron książki. Generalnie jednak moim zdaniem jest to lekki thriller z zaskakującym zakończeniem, który warto przeczytać.

Ewa ma trzydzieści lat, pochodzi z niewielkiej wioski spod Częstochowy, prowadzi butik ze sportowym obuwiem, lubi seks i właśnie odnalazła szczęście u boku Iwa, młodego, dobrze prosperującego fryzjera. Pola jest dziesięć lat młodsza, do tej pory miała tylko jednego chłopaka, który ją porzucił dla kariery, zrezygnowała ze studiów medycznych, pracuje w pubie i jest niepokorną młodą kobietą. Łączą je dwie rzeczy - obie mają skomplikowane relacje z matkami i obie straciły siostry, zamordowane przez tajemniczego Stracha na Wróble. Przez lata starały się na własną rękę odnaleźć morderczego psychopatę, ale do tej pory ich próby spełzały na niczym. Nie pomagał fakt, że tak naprawdę nie pałały do siebie sympatią a złośliwy chichot losu, który je połączył, także ogromnie je odmienił. Na gorsze. Tę książkę ciężko jest zrecenzować w taki sposób, aby Was zachęcić a jednocześnie nie uszczknąć ani grama z aury tajemniczości. Adrian Bednarek, autor, tym razem nie zaczyna prowadzenia fabuły "od wysokiego C". Oh, oczywiście jest prolog, który zapowiada potworności, o których będzie mowa, ale powieść zaczyna toczyć się wolno, miarowo przybierając niczym kula śnieżna. Poznane w pierwszych rozdziałach kobiety okazują się bardziej skomplikowane, niż możnaby przypuszczać a zbrodnia, która je łączy jest o wiele potworniejsza, niż możnaby sobie wyobrazić. Co dziwne, ani Ewa ani Pola, nie są bohaterkami, które da się polubić, aczkolwiek czuje się żal, że taki los spotkał właśnie je. I ich matki - totalnie różne, kompletnie inne osobowości, które musiały podjąć najtrudniejszą w życiu decyzję i które przez to straciły tak naprawdę wszystko. I których nie docenia nikt - ani córki, ani one same, ani... czytelnik. Nie wiem czy tylko ja odniosłam wrażenie, że kobiety celowo przedstawione są w tak krytyczny sposób, aby łatwiej było zrozumieć postępowanie ich córek - ale być może naprawdę nie miały zbyt wiele do zaoferowania a ja na siłę doszukuję się w ich postaciach tego matczynego oddania, nieskończonej, choć potwornie trudnej miłości. W każdym razie, Strach na Wróble przypieczętował ich los w najgorszy z możliwych sposobów; sprawił, że umarły już za życia. Wielkie uznanie należy się autorowi za ogrom pracy, jaki włożył w stronę psychologiczną swojej powieści. Spokojnie mógł skupić się jedynie na akcji i też "Córeczki" byłyby bardzo dobre, ale dzięki tym wszystkim emocjom złym i dobrym, nabrały całkiem innego znaczenia. Jestem pewna, że ten tytuł zadowoliłby fanów najlepszych pisarzy i mógłby stanąć na półce pomiędzy Kingiem, Carterem czy Slaughter - jako tytuł równorzędny, z tej samej wyżyny literatury współczesnej.

o moja pierwsza styczność z autorem i juz wiem, że nie ostatnia. "Wspólna tajemnica jednoczy bardziej niż więzy krwi". Ewa, trzydziestolatka, prowadzi butik w cetrum Częstochowy. Pola, ledwo wiąże koniec z końcem, udzielając lekcji pole dance. Różni je wszystko, a łączy straszna tragedia, która spotkała je kilka lat wcześniej. I nagle zdarza sie coś co naprowadza je na pewien ślad i od tej pory przyświeca im jeden cel, zemsta na mężczyźnie, którego nazwały Strachem na Wróble. Autor bardzo powoli wprowadza nas w świat "córeczek", wiemy, że wydarzyło sie coś strasznego, ale długo musimy czekać na rozwinięcie. Oprócz tragedii, która spotkała Ewę i Pole, musimy też poświęcić chwilę uwagi dwóm matką, które zostały postawione przed wyborem jakim chyba żadna matka nawet sobie nie wyobraża. Książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. Jest to dość obszerna historia, bo przed czytelnikiem aż 608 stron ale niech Was to nie zniechęca. Książkę czyta sie bardzo szybko, bo historia jest bardzo ciekawa. Polecam gorąco. Za możliwość przeczytania dziekuję @wydawnictwo_novaeres

„Kochana, dobra, otwarta i wyrozumiała. Prawdziwa mamusia. Jedna decyzja i jeden niefortunny splot okoliczności zmieniły ją w podłą matkę, złą kobietę..” Ciężko mi w duszy gra, bo Strach na Wróble okazał się nie taki straszny, mroczny i krwawy. Nie ma co ukrywać, że Adrian Bednarek do tej pory ostro z nami czytelnikami pogrywał. Więc z wypiekami na twarzy oczekiwałam „Córeczek”. Mając już w rękach swój egzemplarz, zaczęłam patrzeć na ilość kolejno przeczytanych stron i zastanawiałam się, kiedy akcja nabierze tempa? Niestety, nic takiego się nie stało. Wręcz przeciwnie, w połowie książki, miałam ochotę ją odłożyć. Bohaterkami powieści są kobiety, Ewa i Pola, których łączy trauma z dzieciństwa i nieznajomy im Strach na Wróble. Obydwie mieszkają w Częstochowie, każda zajęta własnym życiem, lepiej lub gorzej radząc sobie finansowo i prywatnie. Skutki tragicznych wydarzeń z przeszłości odczuwają do dziś dnia. Nie pomagają o tym zapomnieć również ich relacje z matkami, na których to piętno tragedii też pozostawiło ślady. Nie ma tu miejsca na miłość i przyjaźń, a niewypowiedziane słowa i dokonane czyny, pozostawiły po sobie pretensje i mnóstwo żali. I tak właściwie, historia ta krąży wokół tego wszystkiego. Jeśli chcecie się dowiedzieć, co takiego przydarzyło się „bliźniaczkom” i jakie przygody je czekają, sięgnijcie i dajcie znać. „..wykonała zdjęcie maski, która obu śniła się nocami i jawiła jako największy życiowy koszmar”. Ciekawym wątkiem w tej powieści na pewno jest morderca, który pewnego dnia znów pojawia się w życiu naszych bohaterek. Ewa i Pola, które jakoś nie nawiązały wcześniej wspólnego języka, rozpoczynają razem jego poszukiwania i własne śledztwo. Gdyby nie używany tu język młodzieżowy/slang, charakterystyczny dla A.Bednarka, nic nie wskazywałoby na to, że wyszło to spod jego pióra. Do tej pory w każdej powieści, ba nawet w krótkim opowiadaniu nie brakowało ostrości w słowach, a co dopiero w czynach. Brutalność, sadyzm i manipulacja, do których mnie przyzwyczaił, tutaj były niewystarczającą namiastką. Przez to, że losy naszych głównych postaci zostały rozwleczone w czasie, straciłam zainteresowanie tą lekturą. Pojawiająca się postać psychopatycznego mordercy, która przez kilka stron uzewnętrznia się czytelnikowi. też pozostawiła mi niedosyt. Pomysł na tę fikcję jest bardzo dobry i historia ta może się podobać czytelnikom. Ja czuję się zawiedziona.