Pojedynek w Araluenie. Zwiadowcy. Tom 14 (okładka miękka)

Książka mocno przeciętna i niestety stanowi dowód na to iż ta seria powinna zakończyć się 2/3 tomy temu, z każdą kolejną częścią cyklu jest niestety coraz słabiej

Fantastyczna książka jak i cała seria. Idealna dla osób, które szukają czegoś przyjemnego i szybkiego do przeczytania jak i dla tych którzy dopiero zaczynają czytać serie książek i szukają czegoś co ich nie znudzi po 2 pierwszych częściach.

Świetna książka. Nie mogłam się jej doczekać. Czekam na kolejne części.

Wspaniała przygoda dla młodzieży i nie tylko kontnuacja przygód zwiadowców jak zwykle czyta się z zapartym tchem

Super książka która fajne czyta polecam bo warto

Jestem fanem twórczości Johna Flanagana. Nie mówię tylko o serii Zwiadowcy, ale także o Drużynie. Pamiętam, jakby to było dziś, że kiedy przeczytałem pierwszą część książki o zakapturzonych postaciach, wiedziałem że będzie to hit na mojej prywatnej liście ulubionych książek. Ostatnio doczekałem się części o dość ciekawym tytule, Pojedynek w Araluenie. Przyznam się, że dopiero po przeczytaniu całości i chwili zastanowienia zrozumiałem, o co chodziło w tytule. Zwykle kiedy tytuł odnosił się do konkretnego wydarzenia, lub miejsca Ruiny Gorlanu, to bez problemu można było się domyśleć o, co autorowi chodziło, w tym wypadku tak się nie stało. Nie jest to jednak wadą książki, ponieważ to, że przez cały czas czekałem na tytułowe wydarzenie, wywoływało duże napięcie. Od kiedy pamiętam była różnica w okładkach z miękką oprawa od tych z twardą. Okładki miękkie zawsze zawierały ten sam motyw, a książki w twardych okładkach zazwyczaj pokazywały twarze rozmaitych bohaterów, i to zawsze trafnie i po prostu podobało mi się to. W twej chwili wydawnictwo chyba rezygnuje z różnicowania ilustracji na okładkach do jednej jak i drugiej wersji dając taką samą grafikę. Mi ten zabieg nie bardzo się podoba ponieważ wprowadza swoistą monotonię pomimo uroku ilustracji w twardych okładkach. Z zakończenia Klanu Czerwonego Lisa dowiadujemy się zarówno że Madie dotarła na 8 i 9 piętro wieży w której zabarykadowała się jej matka. Obie postanawiają poprosić Skandian o ratunek: w pierwszej kolejności Horacegow drugiej zaś osobom przebywającym w zamku. Jak można było przewidzieć, skandianie chętnie pomagają młodej Zwiadowczyni i próbują uratować całą sytuację. Tak samo jak na rozwój wypadków czekałem na jakąś głębszą relację Madie ze Stigiem lub Halem. Niestety nie doczekałem się i chyba będę musiał długo jeszcze czekać, ponieważ rozwój wydarzeń nie wskazywał aby sytuacja uczuciowa Madie maiła by się zmienić. Moim zdaniem wprowadziło by to trochę życia do książki i pewnego rodzaju satyrę. Już sobie wyobrażam wyraz twarzy jej rodziców na wieść że zaczęła chodzić z jednym z włochatych potworów z za morza. Cała książka jednak bardzo podobała mi się. Nie skłoniła mnie do bardzo głębokich przemyśleń, ale i tak uważam ją za bardzo wartościową. Zwłaszcza dla dzieci, w których dopiero kształtuje się pogląd na świat i moralność. Cała książka niemalże emanuje spokojem i zachęca do czynienia dobra. Nie widać tego wprost, ale tak jest. Zresztą sami Zwiadowcy tacy są. Pomagają, kiedy trzeba, ale niestety czasami muszą zabić, choć nigdy nie robią tego z okrucieństwem a zawsze honorowo i obronie własnej lub królestwa.

mój syn 12 lat uwielbia tą serię. serdeczni epolecam, serce sie cieszy gdy dziecko czyta z takim przejęciem

Fantastyczna książka. Córka zaczęła dawno temu czytać serię i czeka z niecierpliwością na każdą kolejną część. Już zdecydowała, że po przeczytaniu wszystkich tomów "Zwiadowców" będzie czytać "Drużynę".

Znakomita książka, szczerze polecam wszystkim fanom serii.

Przyjemnie się czytało ale w porównaniu z poprzednimi częściami wypada bardzo kiepsko. Fabuła przewidywalna oraz brak ulubionych bohaterów.