Zabić drozda (okładka miękka)

Nie jestem wielkim fanem komiksów ale przyznam, że jest to bardzo ciekawa alternatywa dla książki. Znakomita jakość rysunków i papieru. Warto mieć jeszcze "Rok 1984" Orwella z tego samego wydawnictwa. Polecam.

SUPER pomysł. Jednak polecam najpierw przeczytać książkę, a komiks na deser. Powieść powinni przeczytać wszyscy, niezależnie od wieku. Szczególne młodzi ludzie. Ma tylko jedną uwagę na minus- to jakości papieru. Za te pieniądze wydawca mógłby postarać się o lepszy papier i jakość druku.

Fred Fordham wykonał kawał świetnej roboty i sprawił, że fani powieści znów mogą powrócić do Maycomb i poczuć klimat lat trzydziestych w Stanach Zjednoczonych. Wersja komiksowa powstała z dbałością oraz szacunkiem dla oryginału i czytelnika. Dla wielu osób taka lektura może być uznana za pójście na skróty, a i sam pomysł może być uznany za niezbyt udany, ale skoro nikt nie buntuje się przeciwko ekranizacjom powieści, to wszelkie literackie eksperymenty również powinny być przyjmowane przynajmniej bez uprzedzeń. Ja polecam!

Lata 30. XX w. i małe miasteczko Maycomb w Alabamie, gdzie mieszka prawnik o wielkim sercu, Atticus Finch, wraz z dziećmi - wygadaną i przeuroczą Smyk oraz jej mądrym starszym bratem Jemem. Konflikty na tle rasowym, bądź społecznym, obecne i dziś, narastały w tej małej społeczności i otaczały chłonące to dzieci, które pod przewodnictwem ojca uczyły się o życiu i wartości ludzi. "Zabić drozda" to jedna z moich ulubionych książek, którą mogę czytać i czytać bez opamiętania. Trafiła do mojego serca jeszcze gdy byłam w podstawówce, choć wtedy nie byłam aż tak świadoma tego, co czytam, jak dziś. To był jeden z głównych powodów poznania tej wspaniałej historii w wersji ilustrowanej. "W tym kraju wszyscy ludzie są równi pod jednym względem - istnieje jedna instytucja, wobec której nędzarz jest równy Rockefellerowi, głupiec znaczy tyle samo, co geniusz na miarę Einsteina, ignorant jest równy profesorowi uczelni. Tą instytucją [...] jest sąd." Cudowny klasyk pani Lee w komiksowej adaptacji Freda Fordhama, to coś, co polecam od dostania tej historii w swoje ręce i co polecać będę długo. Szczególnie w czasach, w których tak wiele mówi się o niedocenianiu innych ze względu na ich orientację czy kolor skóry, lektura ta powinna być priorytetem dla każdego człowieka, szczególnie młodych osób, które dopiero poznają życie. Harper Lee pokazała jak ważne jest docenianie innych, nieuwłaczanie im ze względu na błahe sprawy, takie jak na przykład kolor skóry, który jest zupełnie nieważny w ocenie tej osoby. Spojrzenie autorki skupiło się na zaglądaniu ludziom w serca i wprost do dusz, nie zaś na ubranie czy do kieszeni. Do tego warta akcja, która nie pozwala oderwać się od lektury i humor, szczególnie w wydaniu Smyka, który bawi do łez. Uwielbiam tę książkę i niesamowitą przyjemność sprawiło mi poznanie jej na nowo, wraz z ilustracjami zaakceptowanymi przez spadkobierców pani Lee. Cieszę się, że Wydawnictwo Jaguar postanowiło ją wydać i nie mogę się doczekać kolejnych klasyków w wersji ilustrowanej, na przykład "Folwarku zwierzęcego", który już można zakupić!

Po raz pierwszy zetknęłam się z powieścią Harper Lee z 14 lat temu. Mój syn miał zaledwie kilka miesięcy, gdy zaczęłam mu kupować kolekcję książek przygotowaną przez Fundację „ABCXXI -Cała Polska czyta dzieciom” i tygodnik Polityka. Tom 20 to była właśnie powieść: „Zabić drozda”. Na okładce można nawet przeczytać, że „Zabić drozda” to jedyna powieść Harper Lee. Autorka tymczasem zrobiła wszystkim psikusa i w tak zwanym międzyczasie, w wieku 89 lat, opublikowała jeszcze jedną książkę pt. „Idź, postaw wartownika” (poczytajcie w Internecie na temat domysłów: kto tak naprawdę napisał tę książkę i jak badano styl pisarki). Atticus Finch jest ojcem dwójki dzieciaków: Smyka i Jema. Razem mieszkają na południu Stanów Zjednoczonych. Akcja rozgrywa się w latach trzydziestych ubiegłego wieku. Obserwujemy dzieciństwo rodzeństwa i ich przyjaciela Charlesa – ich wspólne zabawy w ogrodzie, fascynacje tajemniczym sąsiadem, nauką w szkole, relacjami z kolegami. Są mądre i dorosłe rozmowy z ojcem, który sam wychowuje córkę i syna (dziewczynka nie wiedzieć czemu, nosi chłopięce przezwisko). Atticus jest zapracowanym i zaangażowanym w wiele spraw rodzicem, ale zawsze znajduje czas dla swoich dzieci. Możemy wyobrazić sobie trochę senną atmosferę małego miasteczka, w którym panują nierówności i podziały rasowe, gdzie trzeba uważać na to, co się mówi i na to, co mówią inni. Niełatwo żyć w takim małym świecie. Atticus wychowuje dzieci w poszanowaniu innych, bez względu na kolor skóry czy pochodzenie. W tamtych, odległych czasach, to naprawdę trudne. Tym wyróżnia się spośród Południowców, wśród których jest wielu takich, którzy wywyższają się nad innych, głośno krytykują czarnych, prześladują ich. Pewnego dnia dochodzi do przestępstwa. W okolicy ktoś dopuścił się gwałtu. Oskarżenia kierowane są w kierunku czarnego chłopca. Cała społeczność szybko dokonuje oceny sytuacji i sprawcy – stając po stronie białego łajdaka i oskarżając czarnego chłopaka. Atticus staje w obronie osamotnionego młodego mężczyzny, co nie podoba się mieszkańcom Maycomb. Ci nie rozumieją, dlaczego Atticus podjął się tej sprawy i ostrzegają, że prawnik wszystko może stracić. W życiu rodziny pojawiają się strach i niepewność jutra. Dzieci żyją wprawdzie w swoim dziecięcym świecie , ale dotyka ich coraz więcej spraw dorosłych. Ta opowieść to nie tylko losy pewnych bohaterów. To też ciekawy obraz życia w innej epoce. Bieda, różnice klasowe, czasem głód. Nic nie wskazuje na to, że w tej książce pojawi się burza. Na początku jest spokojnie. Beztroskie zabawy na świeżym powietrzu. Rasizm postępuje powoli. Gdzieś tak po przeczytaniu jednej trzeciej książki pojawia się już w dojrzałej postaci, by całkowicie zdominować całą fabułę. Efekt jest naprawdę wstrząsający. Powieść Harper Lee została przedstawiona w formie komiksu. Z przyjemnością przypomniałam sobie książkę sprzed lat, zaadoptowaną przez Freda Fordhama. Rysownik zadbał o wiele szczegółów z oryginału, dotyczących wyglądu, cech charakterologicznych, ukształtowania miasteczka. Wiele scen zostało przedstawionych w detalach – uwzględniono zmiany mimiki twarzy i reakcji bohaterów. Komiks jest wierny pierwowzorowi. Czy tak wyobrażaliście sobie głównych bohaterów powieści Harper Lee? Ja nie ukrywam, że kilka lat temu obejrzałam oskarową ekranizacje filmową i stąd „mój” Atticus zawsze wygląda jak Gregory Peck. Podoba mi się pomysł szukania nowych rozwiązań, by docierać do współczesnego młodego czytelnika. Jeśli będzie to dawało owoce w postaci większego zainteresowania dobrą literaturą, książką w ogóle – jestem zdecydowanie na tak.

ZABIĆ DROZDA Harper Lee to jedna z tych powieści, które zapadły mi w pamięć. Super było przypomnieć sobie tę historię po latach w formie komiksu. Można chyba powiedzieć, że Fred Fordham swoimi genialnymi, dynamicznymi grafikami tchnął w nią nowe życie. A także odkurzył i dał szansę poznać ją współczesnym nastolatkom. Jest tego warta! . ZABIĆ DROZDA przenosi nas w czasy Wielkiego Kryzysu, do małego miasteczka Maycomb w Alabamie, a narratorka i główna bohaterka to bojowa dziewuszka, paradująca w drelichowych ogrodniczkach zamiast wyprasowanej sukienki. Ma na imię Jean Louise, ale w domu mówią na nią Smyk. Smyk i jej trochę starszy brat Jem to dzieci prawnika, Atticusa Fincha, który cieszy się w miasteczku dużym poważaniem. Lecz wśród niektórych zyskuje też opinię "sługusa czarnuchów", broniąc w procesie ciemnoskórego oskarżonego. . Chociaż ta powieść ma już 60 lat, wcale nie straciła na aktualności. Mamy tu rasizm, uprzedzenia i przylepianie krzywdzących łatek, a społeczne podziały i ówczesna bieda wręcz biją po oczach. Powieść świetnie też oddaje zderzenie dziecięcego świata z nonsensami rządzącymi światem dorosłych. Smyk staje przed niejednym moralnym dylematem i przekonuje się, że sprawiedliwość, równość nie dla wszystkich oznacza to samo, a cena za człowieczeństwo w trudnych czasach bywa bardzo wysoka. . Ależ to jest dobre! Dynamiczna fabuła i emocje oddane w rysunkach Fordhama sprawiają, że ten komiks praktycznie czyta się sam. Znam też adaptację filmową, i myślę, że Fred Fordham stworzył coś idealnie "pośrodku" - ładnie nawiązując i do powieści Harper Lee, i do filmu z Mary Badham w roli Smyka (Mary w wieku bodaj 11 lat zgarnęła za tę rolę nominację do Oscara). Wspomnę też, że sama powieść otrzymała Pulitzera i do dziś jest jedną z najczęściej czytanych książek na świecie. Sami widzicie - pierwsza liga w literaturze. Gorąco polecam zarówno tę ponadczasową książkę, jak i ten cudny komiks, który tak dobrze ją odświeżył😍

Poznajemy tutaj historie, kilku bohaterów i co już na początku potrafiłam zauważyć, to mamy podane za dużo informacji na raz. Uwierzcie mi , że przez to musiałam książkę odłożyć na dłuższy czas. Starałam się nie wracać do poprzednich stron, ponieważ to nie miałoby sensu. Chciałam przeczytać ją tak, jak bym przeczytała normalną książkę. Możliwe, że ta książka dostanie ode mnie niższą ocenę, ponieważ nie czytałam tej pierwszej wersji. Smyk, Jem, Dziki Radley to nie wszyscy bohaterowie tej książki, ale osoby, które zdecydowanie pokazały mi problem jaki był w tamtych czasach, ale oczywiście i teraz on jest. Lata 30. XX wieku i to właśnie wtedy pojawiły się konflikty rasowe i klasowe. Coraz częściej można było usłyszeć hipokryzje i heroizm, a to nie wszystko. Dzięki Smykowi i Jem poznałam tę historię bardzo blisko. Chociaż są wiekowo młodsi ode mnie, potrafili to w bardzo mądry sposób przedstawić. Właściwie bohaterowie byli w porządku. Było ich dużo jak na sam początek, ale z biegiem historii dało się ich odróżnić. Tytuł "Zabić Drozda" właściwie dowiadujemy się o tym fakcie w kilku miejscach w książce. Przyznam, że fajny tytuł, który zawiera w sobie podwójne znaczenie. Nie powiem, bo książka była na swój sposób dobra. Zresztą pierwszy raz czytałam książkę w takie wersji i bardzo mi się to spodobało. Myślę, że muszę więcej takich przeczytać. Wracając do książki, gdy czytałam ją próbowałam zauważyć powiązania, aby szybciej odnaleźć prawdę tej historii. Jednak się nie dało. Autorka napisała to w taki sposób, że byłam w szoku tego co dowiedziałam się na samym końcu. I właściwie mogłabym powiedzieć, że książka cudowna i ocenie ją 9/10 gwiazdek. Ale całą historia jakoś ogromnie na mnie nie wpłynęła. To znaczy zachęciła mnie aby czytać jeszcze więcej takich książek, bo temat bardzo mnie zainteresował. Ale Harper Lee napisała to w taki sposób, że niestety historia mnie nie porwała. Oczywiście bardzo ciekawy pomysł na napisanie książki. Co do wyglądu książki, jestem oczarowana. To jak pięknie i estetycznie te ilustracje wyglądają to szok. Bardzo szybko i w miarę zrozumiale książkę udało mi się przeczytać. Bardzo ciekawy pomysł na zrealizowanie książki i z miłą chęcią przeczytałam w takiej formie jakąś książkę fantasy. Może to wyglądać świetnie!

Nie czytałam wcześniej "Zabić Drozda", więc podeszłam do komiksu bez żadnych oczekiwać. Miałam świeży umysł. Książka, a raczej komiks bardzo mi się podobał. Bohaterami są Jean i jej starszy brat Jem. Ich ojciec jest prawnikiem i broni czarnoskórego chłopaka oskarżonego niesłusznie o gwałt za co mieszkańcy miasteczka są na niego źli. Uważają, że "czarnuch" na pewno dopuścił się zbrodni. Jest to opowieść ponadczasowa. Opowiada o niesprawiedliwości świata, o ludziach, którzy swoimi uprzedzeniami niszczą społeczności i o dzieciach, które próbują zrozumieć jak wygląda życie. Z komiksu wyniosę wiele mądrości, ale i żalu. Polecam.

Przenosimy się do lat trzydziestych, do małego amerykańskiego miasteczka Maycomb w stanie Alabama, kiedy to rodzina Finchów, czyli Atticus, głowa rodziny oraz jego dzieci, starczy syn Jem i mała Smyk, żyją sobie beztrosko. Jednak te leniwie upływające dni, kończą sie w momencie gdy Atticus, który jest prawnikiem podejmuje się obrony czarnoskórego mężczyzny Toma Robinsona, oskarżonego o gwałt na białej kobiecie. Mieszkańcy miasteczka nie ukrywają swojej złości, dlatego życie rodziny Finchów przewraca sie do góry nogami. Ja osobiście uważam powieść Harper Lee za genialny, współczesny klasyk ale dziś nie mowa o pierwowzorze a o samym komiksie, który swoją drogą również mnie zachwycił. Na wstępie zaznaczę, że autorem grafiki i adaptacji jest Fred Fordham, który w mojej ocenie wykonał bardzo dobra robotę. Stworzył nowoczesną i wierną oryginałowi graficzną wersję książki. Co prawda brakuje mi tam paru elementów ale nie uważam, żeby to w jakiś sposób ujmowało komiksowi. Co do kreski to przyznaje, że trafiła w mój gust. Jest dość oszczędna, ale to właśnie ta prostota mnie tak ujęła a wypłowiałe kolory, którymi operuje grafik wprawiają w nostalgiczny nastrój co potęguje odczuwanie emocji. Komiks, tak samo jak i książka, porusza bardzo istotne problemy społeczne a mianowicie nietolerancje jak i segregacje rasową. Warto również zaznaczyć, że historia przedstawiona jest z perspektywy dziecka, dzięki czemu nie ma tutaj problemu w odbiorze przekazywanej treści. Kończąc już, ogromnie się cieszę, że powstał ten komiks i z całego serducha go polecam. Jednak osoby nie znające tej książki zachęcam najlepiej do przeczytania oryginału, gdyż komiks stanowi idealne dopełnienie tej historii. https://www.instagram.com/evii.reads/?hl=pl

Rodzeństwo Jean Louis i Jem wiodą spokojne i beztroskie dzieciństwo w małym miasteczku na południu USA. Wszędzie ich pełno, w wakacje całe dnie spędzają na podwórku i wraz z przyjacielem Dillem dla zabawy próbują rozwiązać tajemnicę swojego nigdy niewychodzącego z domu sąsiada – Artura „Boo” Radleya. Oboje są niezwykle bystrymi dziećmi. Jednak, gdy ich ojciec prawnik – Atticus Finch – spotyka się z niemal społecznym wykluczeniem za obronę oskarżonego o przestępstwo młodego czarnoskórego mężczyzny, nie potrafią pojąć, dlaczego większość członków ich rodziny oraz znajomi właściwie zaczynają się od nich odwracać. Są lata 30. XX wieku. Komiks „Zabić drozda” Freda Fordhama, konsultowany przy tworzeniu ze spadkobiercami Harper Lee, jest niemal wiernym przekładem tekstu na obrazy. Nie wyczułam tu ani jednej fałszywej nuty, ani jednego opuszczenia ważnego wydarzenia, które pojawiło się w pierwowzorze. Komiks, podobnie, jak książka, porusza ważne aspekty społeczne, problemy nietolerancji i okrucieństwa wobec drugiego człowieka oraz tego, do jak dalekich kroków jesteśmy w stanie się posunąć, by uratować samego siebie, jednocześnie całkowicie pogrążając bliźniego. Całość przedstawiona jest z perspektywy dziecka i dzięki temu aspekty, które mogły być nie do końca jasne są tłumaczone od podstaw – jak dziecku. Dzięki temu, czyta się go bardzo szybko. Kreska Fordhama jest bardzo realistyczna, mimo że kontury postaci są mocno zarysowane, tak jak i przedmioty, z którymi mają „interakcje”. Tło natomiast pozbawione jest konturów, miejscami wygląda, jakby było namalowane farbami. Autor bardzo wprawnie posługuje się też światłocieniem. Natomiast, mimo realistycznego przedstawienia postaci, odniosłam wrażenie, że ich mimika bardzo często wydaje się być nieadekwatna do sytuacji i przerysowana, np. nienaturalnie wytrzeszczone oczy z tęczówkami zmniejszającymi się do wielkości kropki w chwili szoku bohatera. Komiks „Zabić drozda” autorstwa Freda Fordhama może być bardzo dobrą alternatywą w stosunku do książki Harper Lee. Mimo że pozbawiony jest on większości przemyśleń głównej bohaterki, to i tak wypełniony jest po brzegi treścią i zawarta jest w nim główna myśl powieści. Uważam, że warto jest się z nią zapoznać nawet właśnie poprzez komiks niż w ogóle nie poznać tej historii, która jest naprawdę piękna i daje dużo do myślenia.