Z ciszy (okładka miękka)

Z każdym kolejnym tomem serii "Z miłości", jestem coraz bardziej zauroczona lekkim, barwnym i dowcipnym piórem autorki. Nie inaczej było tym razem. "Z ciszy" pochłaniam z głupawym uśmiechem na twarzy i wypiekami na policzkach. Gdybym była emotką pewnie miałabym jeszcze wielkie serca zamiast oczu😍 Historia Zoji i Filipa jest absolutnie urzekająca i urocza. Przynajmniej do pewnego momentu... Bo wiecie, nie jest tak do końca słodko i różowo. Bohaterowie są radośni, pełni życia i zdają się nie mieć żadnych większych trosk. Jednak im dokładniej ich poznajemy, tym więcej blizn pojawia się na idealnym obrazku. Autorka w brutalnie szczery sposób udowadnia, że życie to nie tylko tęcza i jednorożce🌈🦄 ale również daje nadzieję, że po burzy wreszcie wyjdzie słońce⛈🌞 To solidna dawka dobrego new adult w przemyślanej i dopracowanej formie. Jestem zauroczona bohaterami, poruszona ich historią i zachwycona głębią przekazu. To historia przy której będziecie się świetnie bawić i nieustannie uśmiechać, ale skłoni Was również do refleksji i wyciśnie kilka łez. Przyjemna i wartościowa pozycja- musicie ją poznać bliżej!😊 http://beauty-little-moment.blogspot.com/2019/10/z-ciszy-martyna-senator.html

Pełny tekst na blogu: https://amandaasays.blogspot.com/2019/09/z-ciszy-martyna-senator-z-miosci-4.html Z ciszy to książka, o której zdecydowanie powinno być głośniej. Porusza całą masę ważnych tematów - bestialskie traktowanie zwierząt, ocenianie ludzi po pozorach i wyglądzie, choroby oraz inne tragedie, których nigdy nikomu byśmy nie życzyli. Martyna Senator, ubierając to wszystko w pięknie dobrane słowa, stworzyła powieść pełną wzruszeń, ale i nadziei. Sprawdzi się dla wszystkich miłośników YA oraz fanów takich autorek jak Colleen Hoover, Mona Kasten czy Bianca Iosivoni. Serdecznie polecam!

Martyna Senator niedawno powróciła w nowej odsłonie cyklu "Z miłości". W swoich powieściach, należących do gatunku new adult, autorka opisuje młodych ludzi, zmagających się z poważnymi problemami, które muszą przezwyciężyć, aby odnaleźć w życiu swoją drogę i pozwolić sobie na miłość. Bohaterami "Z ciszy" są Zoja i Filip - maturzystka, skrzywdzona przez swoją pierwszą miłość, i student, żyjący z ciężkim jarzmem poczucia winy po śmierci swojego przyjaciela. Zoja nie chce angażować się w nowy związek, zwłaszcza na odległość, ale nie potrafi oprzeć się urokowi i wytrwałości Filipa. Wkrótce jednak wydarzy się coś, co wystawi ich uczucie na ciężką próbę. Cenię tę autorkę przede wszystkim za to, jak pięknie potrafi pisać o emocjach i uczuciach, kłębiących się w sercach jej bohaterów; jak umiejętnie oddaje ten specyficzny stan radości połączonej z niepewnością, towarzyszący początkom nowego związku; jak w swoje historie wplata poważne i aktualne problemy, równocześnie dając wskazówki, jak sobie z nimi radzić. Bohaterowie nie są idealni - popełniają błędy, za które nierzadko płacą wysoką cenę, czasem dokonują złych wyborów i bywają irytujący, ale równocześnie nie sposób ich nie lubić i nie mieć nadziei, że czeka na nich szczęśliwe zakończenie. Niestety czytając tę powieść doszłam do wniosku, że nadeszła dla mnie pora rozstania z nurtem new adult. Pierwszy tom tej serii ujął mnie subtelnością dotyczącą fizycznego aspektu związku głównych bohaterów - było to tak bardzo inne od tego, co serwują nam amerykańskie autorki NA. Niestety z tomu na tom tej erotyki było coraz więcej, a w czwartym tomie już zdecydowanie za dużo jak na mój gust i moje konserwatywne poglądy - zwłaszcza, że bohaterowie byli bardzo młodzi. Na szczęście ostatnie 100 stron znowu skupiało się na uczuciach i walce o przetrwanie kruchego związku Zoi i Filipa, co podreperowało moją ogólną opinię o książce, ale mimo to pozostanę przy powieściach NA z chrześcijańskiego nurtu, pozbawionych drażniących mnie elementów. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że to, co dla mnie było wadą "Z ciszy", dla większości z was będzie zaletą, nikogo więc nie zniechęcam do lektury, bo uważam, że jeśli chodzi o polskie NA, to Martyna Senator jest bezkonkurencyjna, a jej książki zasługują na miejsce na waszych półkach, zaraz obok powieści Colleen Hoover.

Chociaż „Z ciszy” jest czwartym tomem serii Martyny Senator, dla mnie była to pierwsza książka jaką miałam okazję czytać spod pióra tej autorki. Dużo osób zawsze chwaliło te książki ale ja podeszłam do nich z bardzo neutralnym nastawieniem. Dawno nie czytałam już nic z tego gatunku więc z jeszcze większym zapałem zabrałam się za czytanie i o mamo... przepadałam od pierwszego rozdziału 😻 mimo, że mogłoby się wydawać, że cała książka będzie tylko miłosną historyjką Zojki i Filipa, to tak w ogóle nie jest. Oczywiście jest to jeden główny wątków ale autorka przemyca tu też dużo ważniejszych tematów jakimi są choroba i smierć bliskiej osoby, znęcanie się nad zwierzętami czy gwałt. I chociaż jest to powieść młodzieżowa myślę, że każdy wyniesie z niej coś wartościowego. Nie jest to głupia historyjka o dwójce małolatów ale historia, która otworzy nam oczy na wiele spraw. Po za tym bardzo spodobał mi się styl pisania autorki. Strasznie polubiłam Zoję i Filipa, uwielbiałam ich dialogi przy których nie sposób było się nie śmiać 😂 Podsumowując bardzo polecam wam tę książkę nawet jeśli nie czytaliście poprzednich, ja też będę je dopiero nadrabiać 🙊

"Z Ciszy" Martyny Senator to książka, która mega mnie zaskoczyła, spodziewałam się typowego romansu z bohaterami jak ciepłe kluseczki a otrzymałam coś totalnie innego. Po pierwsze salon tatuażu i tatuaże w tle, już to wystarczyło, żeby totalnie mnie kupić ( jeśli ktoś jeszcze nie wie bardzo mocno jaram się tatuażami :D ), po za tym rorelkoster emocjonalny jaki funduje nam autorka to jest po prostu szok, z początku podchodziłam do tej książki pewnie, "przecież ja nie płacze na książkach " , a tu ryczałam jak bóbr i to bardzo często,przeszłość bohaterów jest świetnie nakreślona, bardzo łatwo się z nimi zżyć, po przez właśnie ich przeszłość , dla osób które przeszły podobne rzeczy bohaterowie będą dosłownie jak bratnie duszę. Teraz jednego jestem już pewna, że muszę się zapoznać z poprzednimi częściami serii.

Są książki, o których zdecydowanie za mało się mówi. Teraz, w czasach, gdy wydawnictwa bombardują nas nowościami, zapominamy o perełkach. Często też ludzie sceptycznie podchodzą do polskich autorów. Ja też nie zawsze potrafię wczuć się w ojczyste powieści, mają w sobie coś specyficznego. Z książkami Martyny Senator polubiłam się od razu. Z niecierpliwością czekałam na czwarty tom serii "Z miłości". Mam zaufanie do autorki i wiedziałam, że się nie zawiodę. Znam już styl i "schemat", którymi posługuje się autorka, wiem czego się spodziewać i jak to się skończy. To nie przeszkadza mi w pochłanianiu kolejnych części. Każda z nich jest magiczna. "Z ciszy" zachwyciła mnie humorem. Ten, którym posługiwali się główni bohaterowie - Filip i Zojka - idealnie pasował do mojego. Postacie były przesympatyczne! Nie potrafiłabym wybrać jednego - ulubionego. Autorka kolejny raz poruszyła bardzo ważne tematy. Ukazała sytuacje, które codziennie nas otaczają, a na które nie zwracamy uwagi: znęcanie się nad zwierzętami, choroby płciowe, przemoc seksualna. Książki Martyny Senator nie tylko poruszają serce swoją ckliwością, piękną miłością, ale też pouczają. Otwierają oczy i dają do myślenia. Gdybym miała wymienić, co mi się podobało w tej części, musiałabym Wam opowiedzieć całą historię, mocno zaspojlerować. A tego nie zrobię, bo musicie przekonać się o tym na własnej skórze. Zapewniam, że będzie to dobrze spożytkowany czas. "Z ciszy" oraz poprzednie części, to lektura, po którą wszyscy powinni sięgnąć.

Jeśli mam być szczera to kompletnie nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Jak już mówiłam, ja dość rzadko sięgam po pozycje polskich autorów. Sama nie wiem dlaczego. Wydaje mi się, że jest to spowodowane tym, że kiedyś czytałam jakąś książkę polskiego autora i totalnie nie przypadł mi do gustu styl pisania. Teraz jednak zaczynam na nowo przekonywać się do naszych rodowych pisarzy, z czego bardzo się cieszę. W przypadku Martyny Senator zdecydowanie urzekł mnie jej styl pisania. Nie jest on wyszukany, dzięki czemu będzie zrozumiały dla każdego, a jednocześnie był on bardzo barwny i niesamowicie wciągający. Dosłownie przepłynęłam przez tę cudowną historię i jak mówię, zakochałam się w niej już od pierwszych stron. W tej historii pojawiają się trzy nieco poważniejsze wątki. Nie chcę zdradzać Wam zbyt wiele, ponieważ mógłby być to spory spojler, ale powiem Wam tylko, że Martyna pokazała nam, jak bolesna jest utrata bliskiej nam osoby, a także to, jak ludzie traktują zwierzęta. Trzeci temat pozostawię w tajemnicy i mam nadzieję, że sami zdecydujecie się sprawdzić, o czym mówię. Bardzo się cieszę, że autorka zdecydowała się w swojej pozycji poruszyć ważniejsze kwestie. Jak wiecie, ja bardzo lubię książki, w których poruszane są ważne/trudne wątki więc można powiedzieć, że w tej lekturze otrzymałam wszytko to, czego oczekuję od fajnego romansu. Ja już nie mogę się doczekać kolejnych książek Martyny Senator, ale zanim to się stanie, to planuję sięgnąć po poprzednie tomy serii "Z miłości". Zaczęłam od ostatniego to teraz chyba czas na pierwszy. Mam tylko nadzieję, że autorka od samego początku trzyma poziom, i nie zawiodę się czytając poprzednie historie. W każdym razie naprawdę nie mogę się doczekać lektury "Z popiołów" i mam szczerą nadzieję, że oczaruje mnie ta pozycja. Pełna opinia znajduje się na mim blogu. Zapraszam! www.zaczytanaanielka.blogspot.com ~Zaczytana Anielka~

,,Z ciszy'' to czwarta część i zarazem ostatnia cyklu ,,Z miłości". Dla mnie ten tom był nieco słabszy niż dwa środkowe, ale pierwszy też nie skradł mojego serca, stąd wniosek, że moim subiektywnym zdaniem pierwsza i ostatnia część tego cyklu są słabsze od dwóch środkowych. Nie oznacza to jednak, że nie są warte przeczytania. Każda z tych książek niosła ze sobą jakieś ważne morały, ta miała ich trochę więcej niż reszta (co w moim odczuciu niestety było minusem). Fajną sprawą jest to, że można je czytać bez znajomości poprzednich tomów. Oprawa graficzna jest super, zwłaszcza grzbiety książek! :) Fragment tekstu pochodzi z mojego bloga, po ciąg dalszy zapraszam tutaj: https://jabluszkooo.blogspot.com/2019/07/210-martyna-senator-z-ciszy.html

„Wczoraj wydawało mi się, że posuwamy się zdecydowanie zbyt szybko. Ale w nocy wszystko przemyślałam i doszłam do wniosku, że niepotrzebnie się martwię. Bo niezależnie od tego, jak wolno będziemy się do siebie zbliżać, nigdy nie dostaniemy gwarancji, że nie skończymy ze złamanym sercem.” Seria Martyny Senator porwała mnie od pierwszego tomu. Autorka tworzy niebanalne historie miłosne, które kieruje do młodzieży, ale dorosły czytelnik również znajdzie tu coś dla siebie. Przede wszystkim świeżość, to młodzieńcze spojrzenie na pierwszą miłość. „W ciszy, która nas ogarnia nieśmiało, odkrywamy przed sobą prawdziwe uczucia. Nie tłumimy łez. Nie próbujemy być silni. Nie chwytamy się złudnej nadziei. Zdejmujemy maski i przestajemy udawać, że wszystko będzie dobrze.” Bardzo się cieszyłam, gdy kurier zawitał do mnie z pięknie zapakowaną paczką, która oprócz powieści zawierała fanty dla prawdziwego fana! W każdym razie, czym prędzej zabrałam się za czytanie, aby móc poznać historię Zoji, a następnie Wam o niej opowiedzieć. „Mama zmarła zaledwie kilka godzin po porodzie, a ja zamiast w jego ramiona, trafiłam na salę operacyjną. I chociaż lekarze nie dawali mi zbyt dużych szans, tata nie tracił nadziei. To właśnie dlatego wybrał dla mnie imię, które oznacza „życie”. Dla niego byłam cudem. Światełkiem w mroku, który tak niespodziewanie go ogarnął.” Młoda dziewczyna, gdy ją poznajemy jest świeżo po zdaniu matury i czeka na wyniki rekrutacji na studia weterynaryjne. Zoja pracuje w studiu tatuażu, jednak jej wolontariat jest jej prawdziwą pasją. W wolnych chwilach dziewczyna pomaga w schronisku i praca ta daje jej wiele satysfakcji. Główna bohaterka i ja mamy trochę cech wspólnych, dlatego łatwo było mi się wczuć w jej osobowość. Zoja jest osobą spokojną, skrytą, która musi nabrać do kogoś zaufania, aby wejść z nim w bliższą relację. „Jednak jakaś trzeźwa myśl szepcze, że to wszystko dzieje się zbyt szybko. Otwieranie się na drugą osobę zawsze kojarzyło mi się z zanurzaniem w lodowatej wodzie. Niektórzy potrzebują czasu, żeby się z nią oswoić. Wolą najpierw zamoczyć stopy, ochlapać ramiona, a dopiero później wejść głębiej. Inni wprost przeciwnie. Bez wahania wskakują do wody i na krótką chwilę znikają głęboko pod powierzchnią. W tej chwili już sama nie wiem, do której grupy należę. Targają mną sprzeczne emocje. Chciałabym jednocześnie zwolnić i zaryzykować. A to przecież niemożliwe...” Życie dziewczyny toczy się spokojnym rytmem do czasu, aż poznaje Filipa. Ich relacja stopniowo się zacieśnia i dla niego dziewczyna postanawia złamać swoje zasady. „Po raz kolejny tego dnia nasze spojrzenia zatracają się w sobie na kilka długich sekund. A kiedy rozlega się sygnał zapowiadający zamknięcie drzwi, niechętnie odwracam wzrok i wysiadam. Chowam dłonie do kieszeni spodni i wpatruję się w tył odjeżdżającego tramwaju. „To był niezwykły dzień”, powtarzam w myślach słowa Zoi. A potem wzdycham głęboko, bo uświadamiam sobie, że już nigdy jej nie zobaczę.” Bardzo lubię książki Martyny Senator, które poza urokiem pierwszej miłości poruszają dość trudne tematy. Wątki poboczne tych powieści są momentami brutalne i ukazują realizm świata, który nie zawsze jest nam przychylny. Autorka dba o zwroty akcji, dynamikę i emocje, których zdecydowanie tu nie brakuje. „Nie sztuką jest zauroczyć się kimś w ciągu jednej chwili. Sztuką jest wytrwać w tym uczuciu przez wiele lat i każdego dnia na nowo odkrywać jego piękno.” Uważam, że ta część powinna być czytana jako ostatnia, bo mimo, iż każdą z powieści można czytać osobno, to bohaterowie się tu przeplatają, przez co można sobie coś zaspoilerować. „„Być może jesteśmy połówkami tego samego jabłka, ale moją część pokryła pleśń. I jeśli się nie odsunę, oboje zgnijemy.” Ostatnia z części porusza naprawdę trudną tematykę, jaką jest wirus Hiv, czy tematyka gwałtu. Książka gra na emocjach, bohaterka jest fantastyczna, mimo, iż trochę nieporadna. Aczkolwiek Zoja powinna znienawidzić autorkę za to, co jej zaserwowała w tej historii. Oj, Martyna, jak mogłaś… „Jak mocno trzeba szorować skórę, żeby zmyć bolesne wspomnienia? Jak długo trzeba płakać, żeby wyrzucić z siebie nagromadzony żal? Jak daleko można się posunąć, żeby odzyskać chociaż namiastkę spokoju? Głosy w mojej głowie szepczą, że to wszystko może być dużo prostsze. Wystarczy wyciszyć myśli, uśmierzyć ból, zapomnieć… Po prostu przestać istnieć.” „Z ciszy” to ostatni tom, który kończy tę cudowną serię. Mimo, iż jest mi przykro, że to już koniec, to czuję swojego rodzaju spełnienie, gdyż ta seria była naprawdę dobra i pozostawiła mi wiele przyjemnych wspomnień i nadzieję na to, że autorka napisze coś jeszcze w podobnym klimacie. Jestem bardzo wdzięczna Martynie Senator za historię Sary, Kasi, Elzy oraz Zoji, chociaż trudno mi stwierdzić, która z książek jest moją ulubioną. Wszystkie wywarły na mnie duże wrażenie, ale najbardziej polubiłam chyba Sarę i jej partnera. Niemniej, polecam zapoznać się z całą serią!

Dobrze było posiedzieć chwilę z Zoją i Filipem. Wróciły wspomnienia ze studenckich czasów i beztroska, za którą dzisiaj tęsknię. Powinna podobać się młodszym i starszym czytelnikom. 01101101 01110101 01110011 01101001 01100011 01101001 01100101 00100000 01110100 01101111 00100000 01110000 01110010 01111010 01100101 01100011 01111010 01111001 01110100 01100001 11000100 10000111 00001101 00001010