Z ciszy (okładka miękka)

"Z Ciszy" Martyny Senator to książka, która mega mnie zaskoczyła, spodziewałam się typowego romansu z bohaterami jak ciepłe kluseczki a otrzymałam coś totalnie innego. Po pierwsze salon tatuażu i tatuaże w tle, już to wystarczyło, żeby totalnie mnie kupić ( jeśli ktoś jeszcze nie wie bardzo mocno jaram się tatuażami :D ), po za tym rorelkoster emocjonalny jaki funduje nam autorka to jest po prostu szok, z początku podchodziłam do tej książki pewnie, "przecież ja nie płacze na książkach " , a tu ryczałam jak bóbr i to bardzo często,przeszłość bohaterów jest świetnie nakreślona, bardzo łatwo się z nimi zżyć, po przez właśnie ich przeszłość , dla osób które przeszły podobne rzeczy bohaterowie będą dosłownie jak bratnie duszę. Teraz jednego jestem już pewna, że muszę się zapoznać z poprzednimi częściami serii.

Są książki, o których zdecydowanie za mało się mówi. Teraz, w czasach, gdy wydawnictwa bombardują nas nowościami, zapominamy o perełkach. Często też ludzie sceptycznie podchodzą do polskich autorów. Ja też nie zawsze potrafię wczuć się w ojczyste powieści, mają w sobie coś specyficznego. Z książkami Martyny Senator polubiłam się od razu. Z niecierpliwością czekałam na czwarty tom serii "Z miłości". Mam zaufanie do autorki i wiedziałam, że się nie zawiodę. Znam już styl i "schemat", którymi posługuje się autorka, wiem czego się spodziewać i jak to się skończy. To nie przeszkadza mi w pochłanianiu kolejnych części. Każda z nich jest magiczna. "Z ciszy" zachwyciła mnie humorem. Ten, którym posługiwali się główni bohaterowie - Filip i Zojka - idealnie pasował do mojego. Postacie były przesympatyczne! Nie potrafiłabym wybrać jednego - ulubionego. Autorka kolejny raz poruszyła bardzo ważne tematy. Ukazała sytuacje, które codziennie nas otaczają, a na które nie zwracamy uwagi: znęcanie się nad zwierzętami, choroby płciowe, przemoc seksualna. Książki Martyny Senator nie tylko poruszają serce swoją ckliwością, piękną miłością, ale też pouczają. Otwierają oczy i dają do myślenia. Gdybym miała wymienić, co mi się podobało w tej części, musiałabym Wam opowiedzieć całą historię, mocno zaspojlerować. A tego nie zrobię, bo musicie przekonać się o tym na własnej skórze. Zapewniam, że będzie to dobrze spożytkowany czas. "Z ciszy" oraz poprzednie części, to lektura, po którą wszyscy powinni sięgnąć.

Jeśli mam być szczera to kompletnie nie wiedziałam czego mam się spodziewać. Jak już mówiłam, ja dość rzadko sięgam po pozycje polskich autorów. Sama nie wiem dlaczego. Wydaje mi się, że jest to spowodowane tym, że kiedyś czytałam jakąś książkę polskiego autora i totalnie nie przypadł mi do gustu styl pisania. Teraz jednak zaczynam na nowo przekonywać się do naszych rodowych pisarzy, z czego bardzo się cieszę. W przypadku Martyny Senator zdecydowanie urzekł mnie jej styl pisania. Nie jest on wyszukany, dzięki czemu będzie zrozumiały dla każdego, a jednocześnie był on bardzo barwny i niesamowicie wciągający. Dosłownie przepłynęłam przez tę cudowną historię i jak mówię, zakochałam się w niej już od pierwszych stron. W tej historii pojawiają się trzy nieco poważniejsze wątki. Nie chcę zdradzać Wam zbyt wiele, ponieważ mógłby być to spory spojler, ale powiem Wam tylko, że Martyna pokazała nam, jak bolesna jest utrata bliskiej nam osoby, a także to, jak ludzie traktują zwierzęta. Trzeci temat pozostawię w tajemnicy i mam nadzieję, że sami zdecydujecie się sprawdzić, o czym mówię. Bardzo się cieszę, że autorka zdecydowała się w swojej pozycji poruszyć ważniejsze kwestie. Jak wiecie, ja bardzo lubię książki, w których poruszane są ważne/trudne wątki więc można powiedzieć, że w tej lekturze otrzymałam wszytko to, czego oczekuję od fajnego romansu. Ja już nie mogę się doczekać kolejnych książek Martyny Senator, ale zanim to się stanie, to planuję sięgnąć po poprzednie tomy serii "Z miłości". Zaczęłam od ostatniego to teraz chyba czas na pierwszy. Mam tylko nadzieję, że autorka od samego początku trzyma poziom, i nie zawiodę się czytając poprzednie historie. W każdym razie naprawdę nie mogę się doczekać lektury "Z popiołów" i mam szczerą nadzieję, że oczaruje mnie ta pozycja. Pełna opinia znajduje się na mim blogu. Zapraszam! www.zaczytanaanielka.blogspot.com ~Zaczytana Anielka~

,,Z ciszy'' to czwarta część i zarazem ostatnia cyklu ,,Z miłości". Dla mnie ten tom był nieco słabszy niż dwa środkowe, ale pierwszy też nie skradł mojego serca, stąd wniosek, że moim subiektywnym zdaniem pierwsza i ostatnia część tego cyklu są słabsze od dwóch środkowych. Nie oznacza to jednak, że nie są warte przeczytania. Każda z tych książek niosła ze sobą jakieś ważne morały, ta miała ich trochę więcej niż reszta (co w moim odczuciu niestety było minusem). Fajną sprawą jest to, że można je czytać bez znajomości poprzednich tomów. Oprawa graficzna jest super, zwłaszcza grzbiety książek! :) Fragment tekstu pochodzi z mojego bloga, po ciąg dalszy zapraszam tutaj: https://jabluszkooo.blogspot.com/2019/07/210-martyna-senator-z-ciszy.html

„Wczoraj wydawało mi się, że posuwamy się zdecydowanie zbyt szybko. Ale w nocy wszystko przemyślałam i doszłam do wniosku, że niepotrzebnie się martwię. Bo niezależnie od tego, jak wolno będziemy się do siebie zbliżać, nigdy nie dostaniemy gwarancji, że nie skończymy ze złamanym sercem.” Seria Martyny Senator porwała mnie od pierwszego tomu. Autorka tworzy niebanalne historie miłosne, które kieruje do młodzieży, ale dorosły czytelnik również znajdzie tu coś dla siebie. Przede wszystkim świeżość, to młodzieńcze spojrzenie na pierwszą miłość. „W ciszy, która nas ogarnia nieśmiało, odkrywamy przed sobą prawdziwe uczucia. Nie tłumimy łez. Nie próbujemy być silni. Nie chwytamy się złudnej nadziei. Zdejmujemy maski i przestajemy udawać, że wszystko będzie dobrze.” Bardzo się cieszyłam, gdy kurier zawitał do mnie z pięknie zapakowaną paczką, która oprócz powieści zawierała fanty dla prawdziwego fana! W każdym razie, czym prędzej zabrałam się za czytanie, aby móc poznać historię Zoji, a następnie Wam o niej opowiedzieć. „Mama zmarła zaledwie kilka godzin po porodzie, a ja zamiast w jego ramiona, trafiłam na salę operacyjną. I chociaż lekarze nie dawali mi zbyt dużych szans, tata nie tracił nadziei. To właśnie dlatego wybrał dla mnie imię, które oznacza „życie”. Dla niego byłam cudem. Światełkiem w mroku, który tak niespodziewanie go ogarnął.” Młoda dziewczyna, gdy ją poznajemy jest świeżo po zdaniu matury i czeka na wyniki rekrutacji na studia weterynaryjne. Zoja pracuje w studiu tatuażu, jednak jej wolontariat jest jej prawdziwą pasją. W wolnych chwilach dziewczyna pomaga w schronisku i praca ta daje jej wiele satysfakcji. Główna bohaterka i ja mamy trochę cech wspólnych, dlatego łatwo było mi się wczuć w jej osobowość. Zoja jest osobą spokojną, skrytą, która musi nabrać do kogoś zaufania, aby wejść z nim w bliższą relację. „Jednak jakaś trzeźwa myśl szepcze, że to wszystko dzieje się zbyt szybko. Otwieranie się na drugą osobę zawsze kojarzyło mi się z zanurzaniem w lodowatej wodzie. Niektórzy potrzebują czasu, żeby się z nią oswoić. Wolą najpierw zamoczyć stopy, ochlapać ramiona, a dopiero później wejść głębiej. Inni wprost przeciwnie. Bez wahania wskakują do wody i na krótką chwilę znikają głęboko pod powierzchnią. W tej chwili już sama nie wiem, do której grupy należę. Targają mną sprzeczne emocje. Chciałabym jednocześnie zwolnić i zaryzykować. A to przecież niemożliwe...” Życie dziewczyny toczy się spokojnym rytmem do czasu, aż poznaje Filipa. Ich relacja stopniowo się zacieśnia i dla niego dziewczyna postanawia złamać swoje zasady. „Po raz kolejny tego dnia nasze spojrzenia zatracają się w sobie na kilka długich sekund. A kiedy rozlega się sygnał zapowiadający zamknięcie drzwi, niechętnie odwracam wzrok i wysiadam. Chowam dłonie do kieszeni spodni i wpatruję się w tył odjeżdżającego tramwaju. „To był niezwykły dzień”, powtarzam w myślach słowa Zoi. A potem wzdycham głęboko, bo uświadamiam sobie, że już nigdy jej nie zobaczę.” Bardzo lubię książki Martyny Senator, które poza urokiem pierwszej miłości poruszają dość trudne tematy. Wątki poboczne tych powieści są momentami brutalne i ukazują realizm świata, który nie zawsze jest nam przychylny. Autorka dba o zwroty akcji, dynamikę i emocje, których zdecydowanie tu nie brakuje. „Nie sztuką jest zauroczyć się kimś w ciągu jednej chwili. Sztuką jest wytrwać w tym uczuciu przez wiele lat i każdego dnia na nowo odkrywać jego piękno.” Uważam, że ta część powinna być czytana jako ostatnia, bo mimo, iż każdą z powieści można czytać osobno, to bohaterowie się tu przeplatają, przez co można sobie coś zaspoilerować. „„Być może jesteśmy połówkami tego samego jabłka, ale moją część pokryła pleśń. I jeśli się nie odsunę, oboje zgnijemy.” Ostatnia z części porusza naprawdę trudną tematykę, jaką jest wirus Hiv, czy tematyka gwałtu. Książka gra na emocjach, bohaterka jest fantastyczna, mimo, iż trochę nieporadna. Aczkolwiek Zoja powinna znienawidzić autorkę za to, co jej zaserwowała w tej historii. Oj, Martyna, jak mogłaś… „Jak mocno trzeba szorować skórę, żeby zmyć bolesne wspomnienia? Jak długo trzeba płakać, żeby wyrzucić z siebie nagromadzony żal? Jak daleko można się posunąć, żeby odzyskać chociaż namiastkę spokoju? Głosy w mojej głowie szepczą, że to wszystko może być dużo prostsze. Wystarczy wyciszyć myśli, uśmierzyć ból, zapomnieć… Po prostu przestać istnieć.” „Z ciszy” to ostatni tom, który kończy tę cudowną serię. Mimo, iż jest mi przykro, że to już koniec, to czuję swojego rodzaju spełnienie, gdyż ta seria była naprawdę dobra i pozostawiła mi wiele przyjemnych wspomnień i nadzieję na to, że autorka napisze coś jeszcze w podobnym klimacie. Jestem bardzo wdzięczna Martynie Senator za historię Sary, Kasi, Elzy oraz Zoji, chociaż trudno mi stwierdzić, która z książek jest moją ulubioną. Wszystkie wywarły na mnie duże wrażenie, ale najbardziej polubiłam chyba Sarę i jej partnera. Niemniej, polecam zapoznać się z całą serią!

Dobrze było posiedzieć chwilę z Zoją i Filipem. Wróciły wspomnienia ze studenckich czasów i beztroska, za którą dzisiaj tęsknię. Powinna podobać się młodszym i starszym czytelnikom. 01101101 01110101 01110011 01101001 01100011 01101001 01100101 00100000 01110100 01101111 00100000 01110000 01110010 01111010 01100101 01100011 01111010 01111001 01110100 01100001 11000100 10000111 00001101 00001010

Zoja zdała właśnie maturę i planuje się wybrać się na studia weterynaryjne. Na co dzień pracuje zarówno w schronisku jako wolontariuszka jak i w studiu tatuażu należącym do jej ojca. To właśnie w tym drugim miejscu poznaje Filipa. Chłopak przyjechał specjalnie aż z Warszawy aby zrobić sobie tatuaż- szkopuł tkwi w tym, że panicznie boi się igieł. Zoja niemalże od razu wpada Filipowi w oko i ten w myśl zasady, że nie ma co się zastanawiać tylko od razu trzeba działać, próbuje się z nią umówić. Ponieważ dziewczyna dopiero co zakończyła trudny związek i nie ma zamiaru z nikim wiązać się na stałe, więc daje mu kosza. Jednak Filip wcale nie ma zamiaru odpuścić i robi dosłownie wszystko, żeby się z nią umówić. Mimo wszystko Zoja również jest nim nieco zafascynowana i stopniowo wyłamuje się ze swoich postanowień. Los jednak bywa przewrotny i niezwykle okrutny; już na samym początku związku rzuca im kilka kłód pod nogi. Filip wcześniej zawsze dawał nogę, gdy pojawiały się pierwsze problemy. Czy teraz zostanie przy boku Zoji, aby wraz z nią stawić czoła tragicznym wydarzeniom, które wywróciły jej życie do góry nogami, czy ponownie podda się bez walki? Przejrzałam przelotnie kilka recenzji na Lubimy Czytać i doszłam do wniosku, że jestem chyba z bardzo nielicznych osób, które "Z ciszy" nie powaliło na kolana. Nie zrozumcie mnie źle, to nie jest zła książka. Mnie po prostu nie wywaliło z kapci, nie miałam ścisku w gardle i wcale się nie czułam jakbym siedziała w emocjonalnym rollercoastrze. To jest właśnie ten problem, że ta historia nie wywołała u mnie kompletnie żadnych emocji mimo, że w drugiej połowie fabuła kręci wokół dość przykrych wydarzeń. Również w porównaniu do innych nie widzę tutaj nic nowatorskiego- wręcz przeciwnie, autorka jedzie na wielu utartych schematach. Ona, chociaż na co dzień wygadana i nie daje sobie w kaszę dmuchać, była jednocześnie poniewierana przez byłego chłopaka, dupka przez duże "D". W efekcie zamyka się na relacje damsko-męskie. On jest przystojny, zabawny i ciągną się za nim obowiązkowe demony z przeszłości z którymi wciąż się nie uporał. Ktoś też wspominał, że relacja między bohaterami rozwijała się powoli i w tym momencie zaczęłam się zastawiać, czy ja na pewno czytałam tę samą książkę. Wierzcie mi, Zoja jak na osobę twardo twierdzącą, że z nikim się nie zwiąże po trudnych doświadczeniach, zaskakująco szybko ląduje w ramionach Filipa ( i nie tylko). To jest "fast big love" z rodzaju tych, której potęgą można pokonać każde życiowe zawirowanie. Nie mogę zarzucić autorce, że nie porusza w swojej powieści istotnych tematów. Takich jak chociażby wykonywanie profilaktycznych badań na wirus HIV. Osoby aktywne seksualnie chociaż raz powinny wykonać taki test- nawet jeśli mamy stałego partnera, przezorności nigdy nie za wiele. Marta Senator poprzez postać Zoji pracującej w schronisku, uświadamia nas jak rozległym problemem są u nas bezdomne zwierzęta. Niekochane, porzucane ( a w szczególności w okresie wakacyjnym), nierzadko katowane. Ściśnięte w klatkach, w wiecznie przepełnionych i niedofinansowanych schroniskach, pragną chociaż odrobiny miłości. Zawsze mi się łezka w oku kręci, gdy czytam o okrucieństwie w stosunku do zwierząt i tak było również w tym przypadku. Generalnie lubię czytać książki "New adult" i z reguły aż tak bardzo nie przeszkadzają mi utarte klisze. Jednak coś zdecydowanie nie pykło między mną a tą historią. I chociaż przeczytałam ją niemalże na raz, to nie potrafiłam się w nią zaangażować i losy bohaterów były mi kompletnie obojętne. Jak już mówiłam, nie uważam "Z ciszy" za słabą książkę i jest wielka szansa, że wam się spodoba. U mnie po prostu zabrakło tego efektu "wow" i wraz z ostatnią przeczytaną stroną, puszczam tę historię w niepamięć.

Po poprzednich trzech tomach myślałam, że temat się wyczerpał i nic nowego nie dostanę do Pani Martyny, jednak jestem człowiekiem małej wiary. "Z ciszy" to zupełnie coś innego niż do tej pory, jeśli chodzi o polską literaturę. Książkę udało mi się przeczytać w jeden dzień - dosłownie nie potrafiłam się od niej oderwać, rzuciłam obowiązki w kąt i siedziałam raz z wielkim rogalem na twarzy, raz z poważną miną i raz ze łzami. Jest to na pewno powieść ciepła, intrygująca i wzruszająca. Uważam, że to co autorka chciała przekazać, zostało przekazane w stu procentach.

"Z ciszy" jest zdecydowanie najlepszym tomem tej serii. Jeśli chcecie się za nią zabrać, to pamiętajcie, że nie trzeba czytać wszystkich części po kolei! Chociaż wydawać by się mogło, że będzie to kolejna zwykła, przepełniona schematami historia, to całkowicie się mylicie. Autorka wplata kilka ważnych, jednak często pomijanych tematów. Jednym z nich jest HIV i badanie się. Główna bohaterka bardzo namawia na nie Filipa i sama mówi, że nie pójdzie do łóżka z nikim, kto nie zrobił tych testów. Sama autorka przez swoje słowa namawia nas- czytelników, do tego. Kolejnym tematem, którego nie mogłabym pominąć, jest temat zwierząt w schronisku. Autorka uświadamia nam, jak niektóre z przebywających tam zwierzaków zostały poszkodowane. A to wszystko jest nasza wina- człowieka. Zastanówmy się dwa razy (albo nawet więcej) zanim będziemy chcieli sprawić sobie jakiegoś zwierzaka. Mówiąc ogólnie o tej książce, była ona naprawdę dobra. Styl pisania autorki bardzo się polepszył. Szczególnie widać to, gdy porównamy sobie tom 1 z 4. Ta część zaoferowała mi dużo śmiechu, ale także smutku. Przepłakałam na tej historii około 150 stron. Fabuła bardzo mną wstrząsnęła i na pewno nie zapomnę tej książki.

„Z ciszy” to czwarty tom serii „Z miłości” i jeśli nie znacie poprzednich tomów, to nie ma czego się obawiać, bo książki można czytać w dowolnej kolejności i to bez znajomości poprzednich tomów. Zoja wkracza w dorosłość i jest to bolesny początek. Została zraniona przez byłego chłopaka i teraz zaufanie przychodzi jej z wielkim trudem. Kiedy w salonie tatuażu, w którym jest recepcjonistką, spotyka Filipa, wszystko się zmienia. Jego determinacja, pogoda ducha i cięty dowcip robią na niej wrażenie, z czasem ulega pokusie, by ta znajomość poszła dalej niż przyjaźń, okazuję się, że każdy kryje w sobie mroczne tajemnice. Zacznę od stylu, bo to on mnie zauroczył! Autorka pisze niezwykle plastycznie. Od pierwszej strony poczułam to coś, czyli talent autorki. Książkę przeczytała z prawdziwą rozkoszą i dosłownie płynęłam przez tę historię. Kreacja bohaterów jest świetna. W tej powieści nie znajdziecie płytkich i błahych problemów, oczywiście jakieś sceny zazdrości się pojawiają, na szczęście nie między głównymi bohaterami, co przyjęłam z ulgą. Ich relacja rozwija się na oczach czytelnika i to jest piękne. Nie jest to miłość od pierwszego wejrzenia. Ich uczucia dojrzewają wraz z rozwojem wypadków, co jest niezwykle naturalne. W końca miłość pokazana w prawdziwy sposób, taka jaka jest, bez tego zwierzęcego magnetyzmu, który zawsze mnie irytował. Tu bohaterowie stajają się poznać i choć jest między nimi chemia, to dążą do zrozumienia drugiej osoby i dopiero wtedy ich relacje stają się bardziej intensywne. Zoja to tak naprawdę normalna dziewczyna, która jest córką właściciela salonu tatuażu, a jeśli chodzi o ten motyw, to mam słabość do tatuatorów. Bardzo sympatyczna dziewczyna. Filip również niczym szczególnym się nie wyróżnia, jednak oboje są cudowni! Mają urok, któremu trudno się oprzeć i uwielbiam ich za to. Akcja jest zawrotna, naprawdę dużo się tu dzieję i choć całą powieścią jestem oczarowana, to odnoszę wrażenie, że autorka dosłownie wszystko poruszyła w tej książce. Jest upierdliwy i chamowaty chłopak, strata rodzica, choroba, uraza z przeszłości i jeszcze wiele dramatów, z którymi bohaterowie muszą się zmierzyć. Jest to znaczący powód, który nieco stonował mój entuzjazm, bo ten cały natłok wrażeń okazał się przytłaczjący, lecz styl autorki i sami bohaterowie podnoszą poziom. „Z ciszy” to niezwykle intensywna powieść, która zgotuję Wam masę zaskoczeń i jeszcze więcej wybuchów emocji! Oszałamiająca historia, może nie idealna, ale napisana pięknie i równie pięknie się ją czyta. Jak najbardziej polecam! 7+/10