Urok Grace'ów (okładka miękka)

Powieść Laure Eve jest tym czego oczekuje się od książek młodzieżowych z elementem fantastycznym. Dostajemy tutaj bohaterkę, która niekoniecznie jest taka jaką chciałaby być, a więc przekonuje wszystkich wokół, iż jest o wiele fajniejsza i, że świetnie "nada" się do towarzystwa rodzeństwa Grace'ów. Po drugie szkoła i dziwnie popularna grupka osób czyli rodzeństwo Grace'ów, które stwarza aurę tajemniczości. Wokół nich narosło wiele plotek i mitów łączenie z tym, że nie wolno im opuszczać murów domu poza wychodzeniem do szkoły. I na koniec tajemnice same w sobie, które w niespodziewany sposób łączą nową uczennicą z Summer, Thali i Fenrin Grace. Dodajmy do tego jeszcze niesamowitą lekkość pióra autorki, która sprawia, że przez 400 stron mknie się niczym przez ulubiony serial. Tak w skrócie można przedstawić powieść Laure Eve. Przyznaję szczerze, że nie do końca wiem jak ocenić tą książkę. "Urok Grace'ów" jest powieścią, która wciąga i może się podobać, ale jednocześnie nie jest to nic nowego i odkrywczego. Wszystko to już gdzieś było i po zakończeniu czytania miałam uczucie lekkie znużenia. Moje myśli krążyły gdzieś w okolicach 'było spoko, ale nic nadzwyczajnego, jutro już nie będę pamiętać'. I tak to wyglądało w moim przypadku. Oczywiście doceniam autorkę za jej styl i lekkość pisania, aczkolwiek to nie dużo zmienia w kwestii mojej opinii. "Urok Grace'ów" można szybko przeczytać i dobrze się bawić podczas lektury, ale w końcowym zestawieniu książek ten tytuł gdzieś umyka. Nie odradzam - decyzja należy do Was. Jeśli zdecydujecie się sięgnąć po książkę Laure Eve to mam nadzieje, że będzie Wam się podobać. (..)

Książka, o której dziś opowiem zainteresowała mnie z dwóch powodów. Po pierwsze, według mnie ma przepiękną oprawę graficzną. Czy tylko mnie te rozchodzące się promienie przypominają zagraniczną okładkę „Oddam ci słońce”? Po drugie byłam bardzo ciekawa treści. Z opisu, który przeczytałam byłam trochę niepewna czego mam się spodziewać, bo niby jest coś o magii, ale w zasadzie nikt w to nie wierzy, bardziej chodzi o wpływy, pieniądze, czy rzeczywiście w tej książce znajdziemy treści okultystyczne? Trochę trudno mi opisać tę książkę, bo dla mnie była ona po prostu nijaka. Zero akcji, zero jakiegokolwiek napięcia i do tego słabo napisane. Na początku trudno było mi się wbić w fabułę, w cały ten świat Grace’ów, a to wszystko przez ciągłe tajemnice. Nie dość, że tytułowych Grace’ów trudno było przejrzeć to na dodatek główna bohaterka coś ukrywała. Niestety Laure Eve nie popisała się swoim kunsztem pisarskim, ponieważ ten jej sekret w żadnym stopniu nie przyciągnął mnie do tej powieści i poznania wszystkich tajemnic i niedomówień, a jeszcze zirytował. Cały pomysł na fabułę, na opowieść i bohaterów nie byłby taki zły, tę lekturę da się przegryźć. Nie zrozumcie mnie też źle, ta książka zła nie była, ona po prostu była nijaka, jak już wspomniałam. Myślę, że za pół roku po prostu zapomnę, że w ogóle trzymałam ją w rękach. Wracając do pomysłu, to wszystko zapowiadało naprawdę intrygującą historię, jednak wykonanie tego wszystkiego nie było najlepsze. Fakt, który mnie mocno zainteresował to całe nawiązanie do „Zmierzchu”. Cicha dziewczyna przyjeżdża do miasta i chce się przypodobać sławnemu rodzeństwu, które skoczyłoby za sobą w ogień. Zastanawiałam się czy autorka nie przesadzi z tym wzorowaniem się na jednej z moich ukochanych serii, ale można powiedzieć, że w trakcie książki gdzieś tam te porównania się urwały. Dlatego tu nie mam do czego się przyczepić. Może warto teraz wspomnieć o głównej bohaterce? River to jedna z najbardziej upierdliwych i irytujących postaci. Może nie przebija Cameron z „Czerwonej królowej”, czy Julii z „Dotyku Julii”, ale ona też nie pomagała mi w czytaniu tej powieści. Na początku należy wspomnieć, że to osoba totalnie pozbawiona osobowości. Jest ona jak dziewczyna, która musi egzystować w tym okrutnym świecie, wszystko jest okropne, a ona obwinia się, że nie potrafi być pewna siebie i w zasadzie jedynym jej celem jest przypodobanie się Grace’om. Można powiedzieć, że od kiedy ich poznała zaczęła tak naprawdę uczestniczyć w swoim życiu, nie tylko ciałem, ale też duchem. Jednak jeśli myślicie, że z czasem kształtuje swoją osobowość to niestety Was zmartwię, bo nie. Szczerze? Niestety muszę powiedzieć, że nie polecam tej książki. Nie pomoże Wam nawet się zrelaksować podczas lektury, a jest ona po prostu jednym z największych przeciętniaków.

Dziś przychodzę do Was z dość inną recenzją. Książkę, którą przeczytałam, bez wątpienia przenosi nas w tajemniczy świat magii ,do świata w,którym nic nie jest oczywiste.Sięgnęłam po tą książkę, bo miałam chęć przeczytać coś zupełnie innego,niż dotychczas.Czy podjęłam dobrą decyzję ,sięgając po książkę?Przekonajcie się sami. Poniekąd autorka poszła trochę w prozaiczną drogą.Poznajemy dziewczynę o imieniu River,która odbiega od pewnych siebie dziewczyn w liceum,raczej nikomu nie wadzi,a gdy może usuwa się w cień.Jak w każdej szkołę nie było,by się bez liderów.W powieści takimi osobami jest:Summer,Thalia i Fenrin.Każda osoba w szkołę marzy, by dołączyć do ich paczki,do tych osób również zaliczała się River.Jednak była zupełnie inna niż większość osób w szkole.Swoje marzenia odnośnie sympatii do Grac'ów trzymała głęboko w sobie,nie pokazując,jak bardzo jej na tym zależy.A kiedy pojawia się pierwsze spotkanie w cztery oczy z Fenrinn, wszystko zaczyna przybierać innego biegu wydarzeń. Spodziewałam się po tej książce zupełnie czegoś innego.Miałam nadzieje,że w książka będzie wręcz przesiąknięta czarami i magią.A co przeczytałam lekka powieść,w której na próżno było szukać wielkiej magii,która porwie czytelnika,taki sposób,że ciężko będzie oderwać się od książki. Jeśli chodzi o główną bohaterkę ,tutaj się rozczarowałam.Autorka stworzyła dziwną, zakompleksiona postać. Wgłębiając się w jej dialogi, byłam wręcz zniesmaczona,że są ona tak mocno infantylne.Bohaterka wręcz momentami odpychała.Jednym z ciekawszych bohaterów jest właśnie Fenrin,tej postaci magie można poczuć najbardziej. Czy polecam książkę?Niekoniecznie, aczkolwiek Wam zostawiam wybór.Jeśli macie ją chęć przeczytać to życzę ciekawej lektury.

River jest nową uczennicą w szkole, gdzie prym wiedzie rodzeństwo Grace'ów- Summer, Thalia i Fenrin. Plotki głoszą że parają się oni magią-potężną i niebezpieczną, która może mieć dla reszty fatalne skutki. Nie przeszkadza to jednak River- ona ma nadzieję, że to prawda, bo tylko magia może ją uratować...a przynajmniej dziewczyna sama tak sądzi. Zaprzyjaźnia się z Grace'ami i powoli odkrywa ich sekrety. Największym plusem całej książki zdecydowanie jest tajemnicza aura, która ją otacza. Laure Eve odwaliła kawał dobrej roboty jeśli chodzi o klimat- mroczy, przygnębiający i zagadkowy. Nie sposób stwierdzić co jest prawdą, a co iluzją stworzoną dla czyichś potrzeb, a przynajmniej tak jest na początku. Nieodgadniona rodzina, dla której liczy się nieskazitelny wizerunek, liczne starania ludzi,aby wbić się w krąg Grace'ów i odgrywanie roli niedostępnych. Autorka podzieliła bohaterów na dwa typy -niedotykalną i perfekcyjną rodzinę oraz resztę pospólstwa. Wiem jak bardzo dziecinnie to brzmi, ale to prawda. Denerwowało mnie pokazywanie jak bardzo rodzina Grace'ów jest cudowna i jak bardzo reszta ludzi nie może się z nimi równać. Tak jakby był podział na lepszych i gorszych. Na tych, którzy są niegodni dotykać nawet dłoni kogokolwiek od Grace'ów i na tych, którzy te ręce chowają. Podział na biel i czerń. A w środku tego wszystkiego River. Mogłabym znaleźć pozytywną cechę w każdym bohaterze i bohaterce, w każdej niecodziennej sytuacji, ale nie w przypadku River. Ta dziewczyna żyje życiem innych ludzi, ma obsesję na punkcie magii i tajemniczej rodziny, którą skrzętnie ukrywa, bo jest lepsza od reszty i zasługuje na to by być przyjaciółką, a nie tylko zamazaną twarzą w tłumie. Pozuje na wyluzowaną i najbardziej nudną osobę, aby tym zwrócić na siebie uwagę. Żeby pokazać jak bardzo różni się od reszty i żeby Grace'owie zobaczyli jej odmienność. Kiedy już jej się to udaje, gra dalej. Pilnuje się, żeby zawsze mówić to czego od niej oczekują i być tym kogo chcą w niej widzieć, jednocześnie nie widząc hipokryzji w swoim postępowaniu. Jest niesamowicie bezczelna i denerwująca.Nie ma skrupułów przed ukrywaniem przed nimi prawdy o sobie, ale chciałaby poznać ich największe rodzinne tajemnice. Nic nie robi sobie z faktu, że przeszukuje pokoje swoich domniemanych przyjaciół i tym samym niechybnie traci ich zaufanie. River jest największym minusem powieści stworzonej przez Laure Eve. Bardzo dawno nie spotkałam się z tak irytującą bohaterką, która uważa że wszystko jej wolno. Sam pomysł na fabułę jest naprawdę świetny. Magiczne klimaty, niedopowiedzenia i rodzinne tajemnice to coś, na co zawsze spoglądam łakomym wzrokiem. Autorka miała wspaniały pomysł, gorzej jednak z tym jak go wykorzystała. Albo raczej jak tego nie zrobiła, ponieważ książka ma tak zmarnowany potencjał, że to aż przykre. Mogłabym powiedzieć, że wszystko psuje River i ta jej totalnie nieudana kreacja jako głównej bohaterki, ale to nie do końca prawda. Jasne- główna postać to ta, z którą spędzamy czas przez te 400 stron, zwłaszcza że narracja przeprowadzona jest tylko z jej punktu widzenia i logiczne jest, że jeśli ona nas denerwuje, to i książka traci na wartości. Jednak problem tkwi również gdzie indziej. A mianowicie w pierwszych dwustu stronach, które są do bólu mdłe i nudne. Niewiele się tam dzieje i tylko własną zawziętością można przez nie przebrnąć. Niby warto, bo druga połowa książki przedstawia się trochę lepiej- mamy więcej akcji, a mniej gadania, jednak dalej nie jest to coś, co porwałoby czytelnika na kilka godzin i oddało w stanie totalnego oszołomienia. Co jeszcze mogłabym napisać na temat tej książki? Czytając, niejednokrotnie miałam uczucie deja vu, jednak nie potrafiłam dokładnie powiedzieć gdzie ma ono swoje źródło. Dopiero pewien komentarz gdzieś w czeluściach internetu uświadomił mi, że myślę o "Zmierzchu". Za mną wszystkie filmowe seanse i żadnych spotkań papierowych, jednak doskonale pamiętam co czułam widząc pierwsze sceny na ekranie i dokładnie to samo miało miejsce podczas czytania "Uroku Grace'ów". Zagubienie, surowy i zimny klimat, podziw jaki wzbudza pewna tajemnicza rodzina i ludzie, którzy chcą być blisko nich. To wszystko połączone razem i tworzące dość specyficzną mieszankę, tworzy historię co do której mam mieszane uczucia. Z jednej strony średnio mi się podobało, zwłaszcza pierwsze 200 stron, potem historia nabrała rozpędu, ale dalej nie było to coś co totalnie by mnie pochłonęło. Muszę jednak przyznać, że po skończeniu tej książki i odłożeniu na półkę-czasem wracam do niej myślami. Jest w niej coś co sprawia, że czytelnik czuje się wręcz zobowiązany poznać resztę tomów i dowiedzieć się więcej. Czy to zrobię? Zależy. Potrzebuję jeszcze ochłonąć po pierwszej części i dopiero później spojrzę na to pytanie jeszcze raz.

Czy wierzysz w istnienie rzeczy nadprzyrodzonych? W to, że jeżeli czegoś naprawdę pragniesz, to się spełni? Być może jednak taka moc byłaby zbyt niebezpieczna… niosła by ze sobą zbyt groźne konsekwencje… kosztowałaby zbyt dużą cenę. Gdy nowa uczennica trafia do małomiasteczkowej szkoły świat staje na głowie. Zaczyna się nią interesować cudowne i sławne rodzeństwo Grace’ów: Summer, Thalia i Fenrin. To oni tak naprawdę rządzą tą szkołą. Tylko jak takiej niepozornej dziewczynie udało się tego dokonać? Dlaczego chcą się z nią przyjaźnić? Czemu to właśnie ją zapraszają do domu, mimo że od lat nikogo obcego tam nie wpuszczają? Co takiego ma w sobie River Page? Główną bohaterką powieści jest nastoletnia River (choć tak naprawdę na początku nosi inne imię, o którym jednak dość szybko się zapomina). Dziewczyna czuje się samotna i niezrozumiana. Od zawsze wierzy w istnienie czarów i gdy tylko dowiaduje się, że rodzina Grace’ów rzeczywiście może władać magią, natychmiast postanawia się z nimi zaprzyjaźniać. To, że przy okazji wykąpie się w blasku ich chwały wydaje się być całkiem miłym bonusem. Z początku właściwie trudno zrozumieć motywy jej działań, wydaje się być po prostu żałosna, z czasem jednak pisarka odsłania tajemnice River i wówczas czytelnik zaczyna wszystko rozumieć. Opis z tyłu okładki niestety w ogóle nie pasuje. Sugeruje, że „Urok Grace’ów” to kolejny „Zmierzch”, tylko tym razem o czarodziejach. Nowa dziewczyna pojawia się w szkole i zakochuje się w chłopaku, po drodze mają parę problemów, ale ostatecznie zostają cudowną para. Stop! To nie ta książka! W „Uroku Grace’ów” wątku romantycznego w ogóle nie ma (chyba, że chcemy wziąć pod uwagę jedno graniczące z obsesją zadurzenie i homoseksualną parę). Najprościej mówiąc „Urok Grace’ów” to opowieść o samotnej dziewczynie, która za wszelką cenę pragnie spotkać kogoś, kto ją zrozumie. Wszystko to natomiast otoczone zostało magią, która, być może (ale tylko być może) gdzieś tam naprawdę istnieje. Podoba mi się zarówno styl pisania jak i sposób myślenia Laure Eve. Stworzyła ciekawą, niewymuszoną historię, którą przyjemnie się czyta, momentami zastanawiając się nad swoim własnym postrzeganiem świata. Ciekawym elementem książki jest niepewność. Autorka aż do ostatnich stron zmusza czytelnika by zastanawiał się czy magia jest czymś prawdziwym, a może tylko osłoną, za którą skrywa się rodzina Grace’ów? „Urok Grace’ów” to tytuł, który mnie bardzo pozytywnie zaskoczył. Posiada wszystko to, co powinno mieć dobre, młodzieżowe fantasy. Tajemnice, niedomówienia, magię, od której aż iskrzy powietrze. Laure Eve nie zapomniała również, że pisze o nastolatkach i dla nastolatków. Zagłębiła się w szkolny świat, poruszając wiele aktualnych problemów i zmuszając czytelników do zastanawiania się nie tylko nad istotą magii. Tytuł szczególnie polecam młodszym czytelnikom, myślę jednak, że każdy odnajdzie w tej historii coś dla siebie.

„Urok Grace’ów”, to książka, której nie da się zaszufladkować. Jest niepokojąca, tajemnicza, pełna niedomówień i skrząca się od magii, a za razem całkowicie nieoczywista. Mieszanka zachwycająco-rozzłoszczająca, wywołująca skrajnie różne emocje, raz pozytywne raz negatywne. Historia poszukiwania swojego miejsca na świecie, odkrywania tego, kim się naprawdę jest i na jak wiele nas stać. To także opowieść o przyjaźni, zaufaniu, szukaniu akceptacji, zrozumienia i pragnieniu bycia kochanym. Wszystko w magicznej otoczce, która choć otula całość niczym barwna bańka mydlana może znacznie zniekształcić obraz. Jestem pewna, że takiej książki jeszcze nie czytaliście, ale jeśli się zdecydujecie, cokolwiek by się nie działo, pod żadnym pozorem nie rzucajcie jej w kąt przed poznaniem zakończenia. Każde zaklęcie trzeba wypowiedzieć do końca. Inaczej magia nie zadziała.

"- Kochamy jedno z nich, ale kochamy też ich wszystkich - odpowiedział -Wszystkich Grace'ów. Chcemy być nimi, chcemy ich kochać i chcemy, żeby oni kochali nas. To klątwa. Nie rozumiesz? To jest klątwa Grace'ów." Nie po raz pierwszy czytam książkę o magi. Kiedy zabierałam się za czytanie tej powieści nie wiedziałam do końca czego oczekiwać. Zainteresowałam się nią ze względu na ciekawy opis, który jasno nakreślał z jaka tematyką i bohaterami, będziemy mieli do czynienia. Skusiłam się na tę lekturę również dlatego, ponieważ zawsze przepadałam za książkami o takiej tematyce. Ta powieść jest I częścią otwierającą cykl The Graces. Stosunkowo może wydawać się, że książka nie należy do zbyt wymagających ani ciekawych, lecz jest to czyste niedomówienie. Lektura wciągnęła mnie nie od pierwszych stron, lecz pomimo tego, rozwijała się na moich oczach rozdział za rozdziałem. Postanowiłam, że dam jej szanse do zakończenia. Dobrnąwszy do końca stwierdzam, że książka należy do dobrych lektur, które chce się kontynuować. Zaczynając od bohaterów to powiem, że mam do nich nieco mieszane uczucia. Narratorką i zarazem główną bohaterką jest River. Dziewczyna przeprowadza się z rodzinnych stron do niewielkiej miejscowości. Los chce, że w nowej szkole, River zakochuje się w Fenrinie. Chłopak należy do rodziny Grace'ów, którzy uważani są przez miasteczko za czarowników. Fenrin jest przystojny, tajemniczy oraz zadziorny, co tylko potęguje w River, przychylność do niego. Niespodziewanie dla niej, najmłodsza z rodu Grace'ów, Summer, zaczyna zwracać uwagę na River. Między nimi rodzi się przyjaźń. Summer należy do osób bardzo przyjaznych, nieskomplikowanych a zarazem mocno pokręconych. Jest to bohaterka, którą można polubić. Jest również Thalia, bliźniaczka Fenrina. Postać ta dużo miesza w akcji i działa na czytelnika raczej niepokojąco. Osobiście najmniej ją polubiłam. "Grace’owie mieli przyjaciół, a zarazem ich nie mieli. Raz na jakiś czas spadali znienacka na kogoś, z kim się nigdy wcześniej nie kumplowali, adoptując go na chwilę, ale rzadko na dłużej. Zmieniali znajomych tak, jak co niektórzy zmieniają fryzury, jakby wiecznie czekali, aż napatoczy im się ktoś lepszy." Ta czwórka bohaterów, łączy się ze sobą w stosunkach przyjaznych. Zaczynają ze sobą przebywać i przede wszystkim odkrywać między sobą tajemnice. Przyznam się, że nie polubiłam ani jednego z tych bohaterów, lecz mimo wszystko do samej książki mnie szczerze ciągnie. Chce wiedzieć co będzie dalej, a to mnie dziwi. Zwykle kiedy nie polubię głównych bohaterów, to nie mam ochoty czytać dalej serii. Tutaj jest tak, że dalszy los tych postaci, po prostu chcę poznać do końca... Jak dla mnie, bohaterowie są jedynymi minusami. Ja ich źle odebrałam, ale to nie znaczy, że każdy z was tak samo ich zapamięta. Mnie najbardziej pociąga w tej powieści tajemniczość, widmo magi, oraz jej potęga. Skupiałam się głównie na tych pozytywnych stronach, dzięki czemu książkę przeczytałam do samego końca. Po skończeniu powieści stwierdziłam, że ją lubię. Nie jest do końca lekka, ale za to przyciąga do siebie. Trudno jest pozostawić ją niedoczytaną. Lekturę przeczytałam przez sobotni dzień, a to znaczy, że jednak ma w sobie jakiś pociąg. Czy polecam powieść? Jak najbardziej tak! Autorka operuje dobrym stylem i przyjemnych językiem a to zawsze jest wielki plus! Do tego dochodzi łatwość z jaką każdy może odnaleźć się w akcji - a to kolejna zaleta. Możecie nie polubić bohaterów, lecz to w niczym nie wadzi. Sama akcja jest bardzo tajemnicza i poruszająca, więc na pewno się w niej zatopicie. Czekam z niecierpliwością na kolejne tomy.

Tajemnicza rodzina, sekrety które skrzętnie ukrywają... Hmm, coś mi tutaj świta. Aha, było coś podobnego w Zmierzchu. Niemniej, na tym podobieństwa się kończą. Na szczęście, bo nie chciałabym otrzymać kolejnej wampirzej sagi. Urok Grace'ów stanowi zupełną odrębność. Historia tutaj opowiedziana wciąga i to od pierwszych stron. Jestem bardzo zadowolona z tego, że zdecydowałam się przeczytać książkę. Ja wiem, iż nie zmieni ona mojego życia, że nie jest czymś wybitnym. Jednak Urok Grace'ów czyta się znakomicie. To takie lekkie, niezobowiązujące, ale jakże interesujące czytadło. Przypadło mi do gustu prawie wszystko. Prawie, bo od czasu do czasu miałam wrażenie, że akcja jest nierówna. Miejscami dosłownie gnała, ale są momenty, przez które trudno przebrnąć. Mam nadzieję, iż w tomie drugim wszystko zostanie odpowiednio dopracowane. https://czytambolubieo.blogspot.com/2017/07/urok-graceow.html

Powiem wam, że gdy pierwszy raz dowiedziałam się o tej książce, nie byłam do niej jakoś mocno przekonana. Chociaż fabuła wydała mim się dość ciekawa, wciąż miałam wrażenie, że to może być coś na prawdę przeciętnego. Ale z racji tego, że bardzo lubię ten wątek magiczny w tle, który dotyka tak na prawdę zwykłych ludzi, postanowiłam dać tej pozycji szansę. Czy się nie zawiodłam? River trafia do nowego miasta i nowej szkoły - w obydwóch tych miejscach niewątpliwe rządzi rodzina Grace'ów. Od samego początku, gdy dziewczyna poznaje wszystkie krążące wokół nich plotki, coś mocno ją do nich ciągnie. Uważa ona bowiem, że tylko oni mogą jej pomóc odnaleźć prawdę o sobie. W jaki sposób? Otóż wszyscy w mieście plotkują o tym, że Grace'owie pałają się magią. Widząc, jak dzieci państwa Grace'ów oddziałują na innych uczniów, jak nic nie robiąc przyciągają ich do siebie, mają nad nimi władzę River zaczyna wierzyć, że plotki mogą być prawdziwe. Postanawia wkraść się w łaski rodzeństwa, aby dzięki znajomości z nimi odkryć samą siebie. Książka wciąga tak na prawdę już od pierwszych stron. Bardzo spodobało mi się to, że w pierwszym rozdziale autorka postanowiła przedstawić czytelnikowi tytułowych Grace'ów. Wydawać by się to mogło mało przekonujące, jednak wszystkie te historie na temat rodziny opowiada nam główna bohaterka River, która przedstawia wszystko tak, jak opowiadali jej uczniowie nowej szkoły. Dzięki temu czytelnik ma wrażenie, jakby to właśnie on sam był tą główną bohaterką i to jemu wszyscy zdradzali by opowieści o tajemniczych nastolatkach. Mi osobiście na prawdę się to spodobało, bo chociaż dowiedziałam się co nieco o Grace'ach, to jednak były to tylko i wyłącznie plotki i historyjki przekazywane z ust do ust, a jak wiadomo, nie zawsze wszystko w takich historyjkach jest prawdziwe. Z każdym kolejnym rozdziałem, razem z główną bohaterką coraz bardziej poznajemy u źródła mit Grace'ów, powoli zagłębiając się w niego coraz bardziej. Mówiłam, że książka wciąga od pierwszych stron - i jest to całkowita prawda, jednakże odniosłam wrażenie, że później autorka sama nieco pogubiła się w swojej historii i chyba nie do końca wiedziała, co w danym momencie przedstawić. W środkowej części Uroku Grace'ów jest zwyczajnie trochę za dużo wszystkiego, lecz jednocześnie dzieje się trochę mało, przez co większa część książki na prawdę mocno mi się dłużyła. Historia sama w sobie była spójna, jednakże mało dopracowana. Niektóre fragmenty czytałam, czytałam, czytałam i końca nie było widać. Dopiero tak na prawdę w drugiej części książki (powieść podzielona została na dwie)zaczyna się dziać więcej, nie ma zbędnych fragmentów, czy opisów i zwyczajnie wszystko zaczyna się bardziej rozkręcać. Od drugiej połowy czytanie poszło mi tak na prawdę w mgnieniu oka, gdy tymczasem poznawanie pierwszej było po prostu z lekka nudne. Miejscami nawet zastanawiałam się, czy czasem nie odłożyć tej książki na jakiś czas i wrócić do niej później ponownie. Teraz bardzo się cieszę, że tego nie zrobiłam, bo autorka zaserwowała mi takie zakończenie, jakiego się w ogóle nie spodziewałam. Jeśli chodzi o Raven, czyli główną bohaterkę książki, to sama tak na prawdę nie wiem, co mam do niej czuć. Przez całą powieść w ogóle nie mogłam jej rozgryźć - nie potrafiłam poprawnie jej zamiarów, cały czas miałam wrażenie, że gra, że jej przyjaźń względem Grace'ów to tylko jeden wielki pic na wodę. I chociaż po części miałam rację, to jednak nadal nie wiem, co tą postacią tak do końca kierowało. Frapuje mnie też jedna rzecz odnośnie Raven, a mianowicie jej imię. Szkoda, że autorka nie przedstawiła nam, jak na prawdę dziewczyna ma na imię, tylko później przedstawiła nam moment, w którym staje się właśnie Raven. Przeszkadzało mi to dość mocno we wczuciu się w nią. Jeśli chodzi o Grace'ów to tutaj określiłabym ich dwoma słowami - dziwni a za razem intrygujący (i to bardzo). Ja sama byłam ich na prawdę bardzo ciekawa i w równym stopniu, jak Raven chciałam wszystko o nich wiedzieć - a uwierzcie mi skrywają oni na prawdę dużo tajemnic. O Uroku Grace'ów mogę więc powiedzieć, że z jednej strony książka mi się podobała, a z drugiej lekko nie. Gdyby nie to, że dość mocno nudziłam się w niektórych momentach, oceniłabym tą pozycję o wiele wyżej. Jest to bowiem powieść, która ma na prawdę spory potencjał. Sama Laure Eve pisze w przyjemy sposób, choć jak mówiłam ma tendencje do gubienia się w tym, co sama chce przedstawić. Myślę jednak, że mimo wszystko moje pierwsze spotkanie z tą autorką mogę uznać za udane. Z pewnością będę czekać na kolejne tomy serii, bo już wiem, że na pewno będą niezwykle interesujące. Mam tylko nadzieję, że autorka troszkę popracuje nad swoim stylem i następnym razem będę mogła wypowiedzieć się o niej w samych superlatywach. A Urok Grace'ów polecam wszystkim tym, którzy mają ochotę oderwać się na chwilę od wszystkich tych romantycznych historii i tym, którzy lubią poznawać wszystkie te magiczne tajemnice.

,,Urok Grace'ów'' to książka, którą czytało mi się w dziwny sposób naturalnie i płynie, tak jakbym oglądała to wszystko w jakimś serialu czy filmie. Jakbym sama była tego częścią. Nie powiem jednak, że mimo to miała tylko same plusy, bo tak nie było. Nie potrafię dokładnie powiedzieć co mi się spodobało. Za to z precyzją mogę powiedzieć co mi się NIE spodobało. Najbardziej chyba irytowała mnie trochę oś czasu, która była nieco dziwna. Nie czułam się jakbym przeczytała jedną książkę, a kilkadziesiąt. I sama nie wiem dlaczego, bo niby dużo się działo, ale jak bym miała określić pod względem akcji i zaskoczeń, to wyszłoby, że wcale tak dużo ich nie było. Sama nie wiem czemu miałam takie odczucia. Co do bohaterów, to też niezbyt przypadli mi do gustu. W jednej chwili darzyłam ich sympatią, a w drugiej miałam ochotę ich rozszarpać. Nie potrafię jednoznacznie ocenić tej książki, była naprawdę dziwnaaa. Nie potrafię też dać jej jakieś słabej oceny, bo w ogólnym rozrachunku wypadła naprawdę dobrze. Czekam na dalsze części, które zamierzam przeczytać, mam nadzieję, że w nich autorka trochę podciągnie się w górę, bo po tej części mam wrażenie, że chciała napisać coś powalającego, ale nieco sama się w tym wszystkim pogubiła. Fragment tekstu pochodzi z mojego bloga, po ciąg dalszy zapraszam tutaj: https://jabluszkooo.blogspot.com/2017/07/96-laure-eve-urok-graceow.html