Wojna Niemców. Naród pod bronią 1939-1945 (okładka twarda)

Wybuch wojny w 1939 roku naród niemiecki przyjął z głęboką niechęcią. Nie zgodzę się z tym i to już przemawia przeciw informacjom książki. Przeciętny Niemiec poddany był propagandzie i chciał wojny na równi z przywódcami III Rzeszy.

Podarowałem ją w prezencie, ciężko mi cokolwiek powiedzieć o fabule.

Wydawać by się mogło, że na temat II wojny światowej powiedziane zostało już wszystko. Szczególnie, gdy chodzi o udział Niemców oraz ich odpowiedzialność. Niestety w ostatnich latach coraz mocniej propagowana jest teoria, że winni tej największej tragedii XX wieku są naziści, natomiast nie powinno się obwiniać niemieckiego społeczeństwa. W skrajnych przypadkach mówi się nawet o zwykłych Niemcach jako ofiarach terroru nazistowskiego. Sprawę należy jednak przedstawić w sposób jednoznaczny. II wojna światowa była wojną Niemców i Niemcy jako naród są za nią całkowicie odpowiedzialni. Trzecia Rzesza Niemiecka rzuciła na szalę wszystkie swoje rezerwy fizyczne i moralne. Nicholas Stargard na kartach swojej książki, która ukazała się na naszym rynku wydawniczym nakładem Domu Wydawniczego Rebis udowadnia, że twierdzenie inaczej jest całkowicie bezzasadne. Oczywiście nie wszystko jest czarne albo białe. Według autora, wybuch wojny w 1939 roku naród niemiecki przyjął z głęboką niechęcią. Nie oznacza to jednak, że w jakikolwiek sposób się temu przeciwstawiał. Niestety bez całkowitego zaangażowania społeczeństwa nie było by możliwe prowadzenie tak wyczerpujących operacji trwających sześć lat na kilku frontach. Autor na poparcie tych tez prezentuje wiele dowodów na niemiecką skłonność do podporządkowywania się władzy w życiu publicznym jak i prywatnym. Stargard pokazuje jak wielu bohaterów jego książki uznawało początek wojny, w tym również morderstwa na ludności cywilnej jako całkowicie zasadne. Ukazuje również protestanckich duchownych, którzy w kazaniach często propagowali bezbożny nazizm jako drogę do wielkości Trzeciej Rzeszy. Co ciekawe autor stara się w pewnym stopniu usprawiedliwiać pewne zachowania. Może "usprawiedliwiać", to za dużo powiedziane, bo takiej zbrodni nic nie jest w stanie usprawiedliwić. Autor pokazuje jednak cynizm i perfidne działania reżimu, który manipulował niemieckim społeczeństwem, aby wyolbrzymić, a nawet nawet zupełnie zakłamać obraz wroga. Miało to doprowadzić do stanu, w którym nawet zwykli żołnierze w obawie przed swoimi przeciwnikami woleli ich zamordować niż sami zostać zamordowani. Najciekawsze jest jednak to, że według Stargarda Niemcy - w momencie gdy zdali sobie sprawę, że mogą przegrać tę wojnę - rozpoczęli różnego rodzaju działania, aby postawić się w roli ofiar. Zrobili to na tyle skutecznie, że wiele osób, nawet współczesnych wyraża podobny pogląd. Przykładem może być oczywiście regularne stosowanie w wielu światowych mediach nazwy "polskie obozy śmierci", w myśl zasady: kłamstwo powtórzone kilkanaście razy staje się prawdą. Finalnie sprowadzi się to do tego, że II wojnę światową wywołali naziści, którzy nie wiadomo kim byli i skąd się wzięli, a bezbronny niemiecki naród był jego największą ofiarą. Wojna Niemców to publikacja bardzo potrzebna we współczesnym świecie. Mistrzowsko napisana historia przedstawia dla wielu bardzo niewygodny punkt widzenia i finalnie sprowadza się do tego, że naród niemiecki mimo iż nie przestrzegał nazistowskiego prawa w drobnych sprawach, to popierał jego wymowę i kształtował narodową wspólnotę, opartą na terrorze, rasizmie, przemocy, a nawet ludobójstwie. http://www.mechaniczna-kulturacja.pl/2017/06/wojna-niemcow-narod-pod-bronia-1939-1945.html

Przyznam, że jestem książką nieco zawiedziony. Zbyt dużo rozważań, a trochę zbyt mało życia codziennego niemieckich cywilów w czasie II wojny. Dobrze jest uzupełnić lekturę tej książki lekturą np. "Historią społeczną Trzeciej Rzeszy" Richarda Grunbergera, "LTI" Victora Klemperera (który jest jednym z bohaterów książki Stargardta), czy też pamiętnikami niemieckiego lekarza Hansa von Lehndorffa "Dziennik z Prus Wschodnich". Najciekawszym wątkiem jest kwestia zrozumienia przez zwykłych Niemców swojej odpowiedzialności za zbrodnie II wojny i poczucia winy. Wniosek jest smutny: o wiele łatwiej znaleźć tysiące tłumaczeń swojej niewinności niż uznać winę. Zarówno w czasie wojny jak i długo po niej. Autor obala mity o tym, że zwykli Niemcy nic nie wiedzieli o Zagładzie, o zbrodniach w Polsce czy Rosji, mit o czystości moralnej Wehrmachtu i wyłącznej winie SS. Opisuje nader niemoralną postawę Kościoła Katolickiego dla którego ważniejsza była obrona majątków kościelnych przed konfiskatą przez Nazistów niż obrona mordowanych milionami ludzi (za co zresztą najważniejsi biskupi niemieccy po wojnie zostali przez Piusa XII mianowani kardynałami). Po przeczytaniu tej książki łatwiej zrozumieć Rosjan gwałcących masowo Niemki w 1944 i 45 i palących niemieckie miasta. Mieli wystarczająco dużo powodów do zemsty. Ciekawy jest ostatni rozdział poświęcony Niemcom po 1945 i podejmowanym próbom zakłamywania zbrodni czy traktowania zbrodni niemieckich na równi z cierpieniami Niemców np. podczas bombardowań. Ta książka to ważna przestroga przed pojawiającą się niekiedy u młodych hipersprawiedliwością wobec Niemców. Warta przeczytania.