Tajemne miasto (okładka  miękka, 01.2017)

Ciekawa wizja świata, przygody bohaterów nieoczywiste. Polecam

Szybka dostawa, produckt bezpiecznie opakowany

Polecam!!!

Sacha mieszka w Francji, ma siedemnaście lat i nietypowy problem - nie może umrzeć. A przynajmniej dopóki nie osiągnie pełnoletności i razem z tym wydarzeniem, automatycznie, nie utraci życia. Taylor jest Angielką i ambitną nastolatką, dla której liczy się tylko to, aby uczyć się na Oksfordzie, gdzie wykłada jej dziadek. Jej jedynym problemem są uporczywe migreny. Kiedy zostaje zmuszona do internetowych rozmów z Sachą w ramach korepetycji z angielskiego, nie za bardzo jej się to uśmiecha. Chłopak jest chamski, w żadnym razie nie ma ochoty na lekcje i w dodatku zaburza jej dotychczasowy tryb życia. Dziewczyna niedługo dowie się również, że potrafi robić coś ponad uczenie się...

Czym jest alchemiczna moc i o co chodzi z pradawną klątwą?

"To co za dnia wydaje się bezpieczne i znajome, nocą staje się całkiem obce."

Zanim przejdę do recenzji dwóch tomów serii Tajemny ogień, muszę Was ostrzec - nie czytajcie opisów na okładkach, które zdecydowanie zbyt wiele tajemnic wyjawiają! Myślę, że spokojnie możecie poprzestać na moim zacnym, oszczędnym opisie, by w trakcie czytania powieści samemu odkrywać sekrety świata alchemików, a więc to, co jest moim skromnym zdaniem największym walorem obydwóch części serii. Pomysł. Klątwa, której ofiarą padł Sacha, dziwne, tajemne moce i energia, mroczne siły... Słowem - cała magiczna otoczka, w którą spowity jest Tajemny ogień.

Pierwszy tom jest jednym, wielkim oczekiwaniem. Czy Sacha i Taylor się spotkają? Czy odkryją, co jest z nimi nie tak? Jaki jest związek pomiędzy nimi? Co kryją w sobie mury Kolegium Świętego Wilfreda? Mogę Was z czystym sumieniem poinformować, że na wszystkie te pytania znajdziemy odpowiedź. Z przykrością muszę Wam też powiedzieć, że niezbyt wiele w tej książce może nas zaskoczyć. Bo choć z przyjemnością wczytuje się w historie Sachy i Taylor, nie brakuje w niej schematów. Mogę powiedzieć nawet więcej - powieść ta składa się z niemal s a m y c h schematów, które możemy spotkać w innych podobnych młodzieżówkach. Roi się tu od tanich chwytów, które w żaden sposób nie zaskakują czytelnika, nie wzruszają, nie poruszają. Ot, fajna historyjka bez żadnego emocjonalnego ładunku.

Sporym minusem Tajemnego ognia i Tajemnego miasta są bohaterowie. Widać, że autorki chciały nadać im jakiegoś charakteru, ale wyszło to nienaturalnie, sztywno i banalnie. Sacha to typowy bad boy, któremu nikt nie może podskoczyć, ciągle uśmiecha się zawiadacko i ładuje się w tarapaty. Jednak gdzieś w środku kryje się jego wrażliwa natura, która wychodzi na wierzch tylko przy jednej osobie... zgadnijcie, o kogo chodzi? Tak, Taylor. Nasza wspaniała, ułożona, grzeczna kujonka o gołębim sercu i idealnie poukładanym życiu. Oczywiście z czasem odkrywa w sobie niezwykłą odwagę i moc... zgadnijcie, dzięki komu? Tak, Sacha. Kółko się zamyka. Autorki okazały się nie konsekwentne w kreowaniu dwójki głównych bohaterów, którym co rusz charakter zmienia się o 180 stopni. W efekcie okazuje się, że są to postacie całkiem pozbawione osobowości.

"W widoku twardego człowieka o krwawiącym sercu jest coś przygnębiającego."

Pozostali bohaterowie też nie zachwycają. Choć udało mi się nawet polubić niebieskowłosą, gruboskórną Louisę i zaczytanego, ciągle przeklinającego Alastaira, i oni mogliby mieć w sobie nieco więcej życia. Nie potrafiłam znaleźć żadnej więzi z wykreowanymi przez autorki postaciami. Byli mi całkiem obojętni. Mogli umrzeć, cierpieć, być ze sob lub nie być - bez różnicy. W końcu to tylko papierowe postacie w papierowym świecie, co dało się wyraźnie, niestety, odczuć.

Drugi tom serii jest finałem nagromadzonej w pierwszym tomie akcji. Następuje rozwiązanie, wielkie być albo nie być. Co stanie się z Sachą i Taylor? Czy pradawna klątwa dojdzie do skutku? Akcja przyśpiesza, by za chwilę znów zwolnić, na zmianę porywając i nudząc czytelnika. Jedno jest pewne - obydwie książki czyta się zaskakująco szybko i z niemałą dozą przyjemności. Prosty, zrozumiały język i mała ilość opisów tylko ten efekt potęgują. Tajemny ogień to seria, w której to przygoda odgrywa główną rolę, sprawiając, że jej lektura jest idealnym sposobem na relaks i odciążenie przemęczonej mózgownicy. To lekka młodzieżóweczka, którą pochłania się w zaledwie kilka dni.

Skłamałabym mówiąc, że seria Tajemny ogień odróżnia się czymś na tle innych jemu podobnych powieści, ale z pewnością jest miłym przerywnikiem od codziennych obowiązków. Wątek alchemicznej magii jest dość ciekawy, a sama przygoda, choć przewidywalna, momentalnie porywa czytelnika. Książka w żaden sposób nie oddziałała na mnie emocjonalnie, nie wywołała żadnego poruszenia, nie zostanie też w mojej pamięci na dłużej. Sytuacji nie poprawiają płytcy bohaterowie. Mimo to nie mogę mówić o Tajemnym ogniem inaczej, niż z lekkim uśmieszkiem, bo... w sumie to nawet mi się podobało. Potrzebowałam czegoś lekkiego i przyjemnego i właśnie to dostałam.

http://zaczarrowana.blogspot.com/2016/12/czy-mozna-zatrzymac-smiertelna-klatwe.html

Kiedy tylko zaczęłam czytać pierwszy rozdział, w mojej głowie powoli narastały pewne obawy. To nadzwyczaj zrozumiałe, gdyż po mocnym wejściu w [Tajemnym ogniu] byłam gotowa na identyczną petardę, kiedy to otrzymałam... „sielankę”. Chyba właśnie w ten sposób mogę ująć to, co mnie spotkało. Jednakże autorki zrobiły to specjalnie. Uśpiły moją czujność, aby uruchomić pisarską bombę w najmniej spodziewanym momencie. Wybuchnęła ona znienacka, a ja byłam pod wrażeniem jej siły wrażenia. Siedziałam jak na szpilkach, pochłaniając słowa, a moja ciekawość była wręcz niezaspokojona! Bacznie obserwowałam zmagania z okropną klątwą dobrze mi znanych bohaterów. Sacha i Taylor mieli niewiele czasu na zniszczenie jej, a nikt im nie ułatwiał sprawy. Nieraz to drżałam o ich życie, obgryzając przy tym – już i tak krótkie – paznokcie, wręcz przygryzając palce. Obie panie zadbały również o to, żebym nie umiała przewidzieć większości ich ruchów, co naprawdę im się udawało. Byłam zaskoczona ich kreatywnością, gdzie jest to nie lada wyczynem, jeżeli chodzi o fabułę w kontynuacjach serii. Ten jakże trudny egzamin zdały ocenę bardzo dobrą! A dlaczego tylko na bardzo dobrą? Ponieważ zdarzały się również drobne potknięcia. Może to wina tłumaczenia albo korekty, ale natrafiałam na drobne powtórzenia w zdaniu po zdaniu, gdzie chciałam krzyczeć: Synonimy! Te słowa posiadają synonimy! Także zakończenie tej części także było dla mnie częściowo przewidywalne, jednak duet Daugherty&Rozenfeld dodał do niego drobny element zmieniający nieco moją ocenę całokształtu. Oczywiście nie jest on negatywny. Wręcz przeciwnie – panie przemieniły banał na coś przyswajalnego dla mojego wymagającego umysłu. Ponownie przyszło mi powiedzieć, że jeżeli ktokolwiek kazałby mi wybierać między Sachą oraz Taylor pod kątem lepszego „pokrzywdzonego przez los” bohatera to bez wahania wskazałabym na naszego wspaniałego francuza. Strasznie mu współczułam tego uwięzienia między alchemikami, pomiędzy którymi czuł się jak przybysz z obcej planety, kiedy tak naprawdę to on był ich eksponatem muzealnym. Nieraz nie wytrzymał tego napięcia, przez co miał ochotę uciec od tego wszystkiego, gdzie wcale mu się nie dziwię. Ja sama w takiej sytuacji planowałabym ewakuację. Niestety w Taylor ponownie wybudziło się wcielenie pilnej uczennicy niepotrafiącej łamać zakazów i nakazów. Dopiero gdy ta dwójka ponownie spędzała ze sobą czas (wcześniej pracowali oddzielnie) dziewczyna zmieniła swoje nastawienie. Ponownie stała się odważna i gotowa na wszystko. W tej części autorki pozwoliły również wyjść z szeregu drugoplanowych postaci samej Louisie. Ta charyzmatyczna i szczera do bólu dziewczyna już w [Tajemnym ogniu] podbiła moje serce i bardzo się cieszę z takiego posunięcia tego kobiecego duetu. Tym samym mogłam poznać ją znacznie lepiej, utwierdzając w zdaniu, że naprawdę nie wolno oceniać ludzi po wyglądzie czy też krótkiej rozmowie. Chociaż Louisa nadal nie znosi sprzeciwów i działa pod wpływem impulsu to wykazuje empatię i gotowość poświęcenia się dla najbliższych. A to bardzo odważny krok w czasach, kiedy panuje epidemia znieczulicy społecznej. Pozwolę sobie teraz zwrócić się ku pozostałym bohaterom, bo oni również zasługują na uwagę. Ponownie zostali oni dopracowani pod każdym względem, gdzie nawet miałam wrażenie, że niektórzy z nich jadą na dwa fronty. Zapewne to specjalny zabieg, gdzie tak zarysowane postacie miały skupiać na sobie naszą uwagę, odciągając myśli od innych sfer książki. Także ogromne brawa należą się za antagonistę, wroga publicznego numer jeden, którego chciałam rozszarpać własnymi rękoma. Miałabym w nosie konsekwencje – liczyłoby się to, że próbowałam się go pozbyć. Tym samym można zauważyć, iż doskonale odegrał swoją paskudną rolę. Tylko to jego imię kojarzące mi się z pewną postacią z jednego popularnego symulatora życia... Można to wyciąć, nieprawdaż? Panie Daugherty oraz Rozenfeld nie obijały się, dzięki czemu utrzymały książkę w tym dobrze mi znanym klimacie. Ich kunszt pisarski trzyma poziom, dzięki czemu z lekkością wbiłam się w fabułę, wręcz towarzysząc bohaterom w ich niecodziennych zmaganiach. I chociaż pojawiły się drobne zakłócenia to sygnał ich nadawania okazał się bardzo silny, dzięki czemu naprawdę nie żałuję poznania ich wspólnej twórczości. Podsumowując: [Tajemne miasto] to kolejna z wielu książek uderzających mnie w twarz i krzyczących, że kontynuacje serii naprawdę mogą być dobre. Dlatego też, zapominając o niezbyt miłym czytelniczym posmaku związanym z pierwszymi stronami, mogę śmiało powiedzieć, że ten tytuł trzyma poziom swojej poprzedniczki. Ba – nawet nieco podniósł poprzeczkę! Ponowne zetknięcie się z tym pełnym magii światem zasponsorowało mi wiele wspaniałych godzin spędzonych z lekturą. Prędkość akcji może nie dorównuje formule jeden, ale gdybyśmy ją wypuścili na ulicę to fotoradary nie nadążałyby z robieniem zdjęć. Nie znacie jeszcze Sachy i Taylora? Koniecznie to nadróbcie! Warto!

ZOSTAŁ JUŻ TYLKO TYDZIEŃ
Nasi bohaterowie żyją w coraz większym stresie. Do urodzin Sachy pozostało zaledwie siedem dni, a jest jeszcze tak wiele niewiadomych. Jako, że czas akcji to zaledwie tydzień, to wydarzenia naprawdę pędzą. Mkniemy przez książkę z wielką lekkością. Dzieje się dużo, co sprawia, że lektura wciągnęła mnie i z wielką ciekawością śledziłam losy bohaterów, cały czas trzymając kciuki za powodzenie ich misji. Czy udało się zdjąć klątwę? Tego musicie dowiedzieć się sami. ;-)

BOHATEROWIE
Winters nadal jawił mi się w głowie jako Jeremy Kapone i dalej darzyłam go sympatią. I tym razem tylko raz wspomniano o jego cudnych kościach policzkowych! ;-) Taylor zaś nadal momentami miała jakieś irytujące wpadki, ale zdecydowanie bardziej ją polubiłam niż w pierwszej części. Dziewczyna trochę dojrzała i na swój sposób starała się radzić sobie z sytuacją, w jakiej się znaleźli. Cieszę się również, że dowiedzieliśmy się trochę więcej na temat Louisy i Alastaira - zdecydowanie ich polubiłam, a małe wspominki ich przeszłości na pewno w tym pomogły. Pojawiło się również kilku nowych bohaterów, jednak to ta czwórka oraz nasz czarny charakter, wiedli prym w Tajemnym mieście.

CZARNY CHARAKTER, CZARNE MOCE
Nie musimy długo czekać na poznanie tożsamości naszego głównego czarnego charakteru, gdyż rzuca nam wyzwanie. Dobrze wie, że jest tak silny, że pokonanie go jest niemalże niemożliwe. Dodatkowo, pojawiają się nowe, coraz silniejsze potwory i jak to na miłośnika zła przystało, bardzo podobała mi się ta różnorodność. I jak w pierwszym tomie wątek mocy momentami był przeplatany jeszcze zwykłym życiem bohaterów, tak tutaj docelowo skupiamy się na walce z czarną mocą. Pojawiają się miejsca pełne groźnej, przerażającej wręcz energii, miejsca pozornie bezpieczne oraz te zdradliwe. I nigdy nie wiesz, gdzie trafiłeś. Wszędzie czai się zło.

WĄTEK MIŁOSNY - OSTATNIO NIE BYŁO, TO TERAZ BĘDĄ DWA!
Dokładnie! Jak w Tajemnym ogniu wątku miłosnego jako takiego nie było, tak w Tajemnym mieście pojawiają się aż dwa takie wątki. Jednak w tym miejscu chcę uspokoić wszystkich zaniepokojonych - autorki wybrnęły z sytuacji po mistrzowsku. Wszelakie elementy romantyczne były bardzo sporadyczne i pojawiały się w momentach, kiedy trzeba było już rozładować napięcie po pędzącym wirze zdarzeń i naprawdę cieszyłam się, kiedy takie przerywniki się pojawiały. Dzięki takiemu zabiegowi otrzymujemy powieść z idealną równowagą - nadal pierwsze skrzypce gra wątek tajemnej mocy i klątwy wiszącej nad Sachą, a miłość jest jedynie delikatną nitką przeplataną przez tkaninę zdarzeń.

TRZYMA W NIEPEWNOŚCI DO SAMEGO KOŃCA
Dzieje się dużo i powstaje dużo znaków zapytania. Do samego końca nie wiemy, jaki będzie finał. Czy uda się zdjąć klątwę, czy może czarne moce są nie do pokonania? Do jakich czynów posunie się demon, by wygrać walkę? I tu pochwała, bo autorki umiejętnie wykorzystały wszelkie postacie, czy inne elementy, jakie wcześniej wplotły w fabułę. Nie spodziewałam się nawet, że postać, która wcześniej wydawała mi się zupełnie niepotrzebna, zostanie wykorzystana w tak ciekawy sposób. Brakowało mi tylko wykorzystania jednej postaci, co do której miałam pewne przeczucia, ale z drugiej strony - gdyby wykorzystano tego bohatera, może byłoby to zbyt brutalne, a droga, którą poszły autorki i tak była pasująca do całej historii.

PODSUMOWUJĄC
Tajemne miasto, to zdecydowanie udana kontynuacja, która utrzymuje poziom pierwszej części. Autorki nie spoczęły na laurach i doprowadziły historię do końca w niesamowicie wciągający sposób, jednocześnie nie zapominając o dostarczaniu nam rozrywki. Mamy pełno groźnej mocy, która stwarza niezwykły klimat lektury oraz umiejętnie wpleciony wątek miłosny, który wywołuje uśmiech na twarzy, a nie grymas zirytowania. Spędziłam miło czas z tą serią! Zdecydowanie polecam!

Sacha wraz z Taylor ukryli się w oksfordzkim Kolegium Świętego Wilfreda. To właśnie tam przygotowują się do walki z siłami mroku. Dopóki są pod ochroną alchemików nic im nie grozi, jednakże dobra passa nie trwa wiecznie. Wszechobecny strach jest niemal namacalny. Taylor uczy się kontroli nad swoimi mocami, aby efektywnie sprawdzić się w czasie walki. Sacha zaś całe dnie spędza z nosem w księgach, wertując każdą stronicę poszukuje wszelkich wskazówek dotyczących klątwy. Niestety – brak rezultatu podsyca dozę niepokoju. Z każdą sekundą Sacha zbliża się ku końcowi swej egzystencji. Zegar wybije godzinę zero dokładnie za siedem dni – wówczas chłopak zawita u progu śmierci. Jest tylko jeden sposób, aby powstrzymać klątwę. Bohaterowie muszą wyruszyć do miejsca w którym rozpoczął się ten koszmar. Muszą stawić czoła ciemności. Jedno jest pewne – podróż jest szalenie niebezpieczna, a bohaterowie mogą stanąć na cienkiej linii łączącej dwa światy…

Jako, że do urodzin Sachy pozostał tydzień, to możesz się domyślić w jaki ekspresowy sposób pędzi akcja. To coś niemożliwego! Czytając powieść czułam się jakbym brała udział w maratonie, a jednocześnie była na szalonej kolejce górskiej. Lektura porywa w nurt wydarzeń. Niekiedy płyniesz pod prąd by innym razem wyjść na powierzchnię – ale tylko na chwilę. „Tajemne miasto” postawi przed Tobą mnóstwo niewiadomych, a czająca się za rogiem śmierć nie ułatwi Ci zadania w poszukiwaniu odpowiedzi.

Książka jest świetnym dopełnieniem pierwszej części cyklu. Uniwersum, które masz możliwość poznać jest nietuzinkowe, zarysowanie od A do Z – wszystko znajduje się na swoim miejscu. Bohaterowie są barwni i wyraźni. Postanowiłam dać szansę głównej bohaterce i… zaczęłam ją rozumieć. Dziewczyna musi dokonywać trudnych wyborów, nie jest jej łatwo karmić kłamstwami swoich bliskich. Każdy nowy dzień przynosi niepewność i strach przed przyszłością. Taylor całą swoją energię pożytkuje na rzecz skrupulatnych treningów, aby w razie potrzeby być gotową. Wie, że musi walczyć nie tylko o życie Sachy, ale też swoich najbliższych. Niestety… Nie zmieniłam o niej zdania (choć się starałam!) – wciąż mnie irytowała. Na chwilę refleksji zasługują nowi bohaterowie, którzy przewijali się w „Tajemnym ogniu”. Louisa i Alastair – duet wyjątkowy. Ona – twardzielka z mocnym charakterem, tatuażami i niebieskimi włosami od razu przypadła mi do gustu! Nie miałabym nic przeciwko gdyby to właśnie Louisa była główną bohaterką. On – ścisłowiec z nieskazitelną duszą. Będziesz miał okazję bliżej ich poznać i… polubić!

Fabuła w dużej mierze skupia się na klątwie Sachy – czego można się domyślić. Autorki sprawnie opisują poczynania bohaterów – ich rozterki czy chwile zwątpienia. Na tej płaszczyźnie nie ma się do czego przyczepić, ale… Mam jedno, małe zastrzeżenie, które dotyczy zakończenia książki. Czuję się nieco rozczarowana… Wydaje mi się, że C.J. Daugherty i Carina Rozenfeld zmarnowały potencjał powieści. Finał okazał się przewidywalny! Spodziewałam się czegoś zupełnie innego – dramatu, rozmachu… Tymczasem jedynym uczuciem, które wówczas we mnie wezbrało była melancholia.

Podsumowując, uważam że książka jest godną kontynuacją „Tajemnego ognia” i dorównuje poziomem swojej poprzedniczce, chociaż wciąż miałam wrażenie, że niektóre wątki nie są dobrze dopracowane. Podobnie jak i w poprzedniej części, „Tajemne miasto” otulone jest grozą, tajemnicą i wartką akcją. W powietrzu roznosi się zapach strachu, paniki, napięcia… Pędzisz przez strony niczym Hamilton zdobywający złoty medal w Formule 1. Charakterystyczny klimat nie wypuści Cię ze swych szponów, jednakże przymknij oko na zakończenie. Uzbrój się w dobrą herbatę i ciasteczka, a następnie przekrocz próg „Tajemnego miasta”.

C. J. Daugherty jest autorką bestsellerowej serii "Wybrani". Urodziła się w Teksasie, od lat mieszka jednak w Anglii. Niegdyś była reporterką kryminalną i dziennikarką śledczą.

Carina Rozenfeld najpierw podjęła pracę we francuskich pismach młodzieżowych, w międzyczasie pisząc wieczorami własną powieść, jednak pełnoetatową autorką została po opublikowaniu swojej pierwszej książki. Obecnie mieszka w Paryżu, a na swoim koncie ma ponad dwadzieścia nagród literackich i prawie dwadzieścia poczytnych książek.

"Tajemne miasto" to kontynuacja powieści "Tajemny ogień". W tej części bohaterowie stają się dojrzalsi, ciężko trenują, aby pokonać klątwę rzuconą na rodzinę Sachy wieki temu. Przyjdzie im się zmierzyć z największym koszmarem, zmorą i własnymi lękami. Ponadto niebezpieczeństwo zaczyna wyłaniać się z każdej strony. Już nawet mury Akademii nie są w stanie ich obronić. Kto wygra wojnę, potężny demon czy dwójka nastolatków?

Jeśli w poprzedniej części zdało się wyczuwać napięcie, to w obecnej nie ustępuje ono nam na krok. Cały tom drugi to jedno pole walki. Sama przyłapywałam się na wstrzymywaniu oddechu. Już na samym początku wybrałam stronę po której się opowiem, mimo rychłej śmierci, która była zapowiadana od pierwszych rozdziałów.

Bohaterowie są dojrzalsi, świadomi niebezpieczeństwa i ogromu cierpienia. Z całą świadomością są w stanie poświęcić swoje życie za życie przyjaciela. Ich moce rosną w sile, a fakt, że zbliżają się osiemnaste urodziny Sachy wywołuje niepokój. Jednak starają się oni zachować zimną krew, niezbędną do odczynienia klątwy.

Wątek romantyczny to coś, co mnie najbardziej zadziwia w całej tej serii. Autorki nie skupiają na nim całej uwagi, przewija się on przez kartki w sposób niezauważalny, delikatny i naturalny, jak u dzieci. Najpierw pojawia się zafascynowanie, a dopiero później stopniowo czytelnik wyczuwa coś jeszcze. Jednak bohaterowie podchodzą do tego z ogromną nieśmiałością, sami przed sobą ukrywając prawdziwe uczucia.

Choć całość skupia się na dwóch głównych bohaterach, to kreacja pozostałych również zasługuje na uznanie. Nie odczuwamy mniejszego zainteresowania Louisą czy inną postacią, ponieważ w równym stopniu została im poświęcona uwaga.

Niezmiennie zadziwia mnie również fakt, że autorki potrafią zachować ciągłość wydarzeń. Mam wrażenie, że są stworzone, by razem współpracować. W powieść w żaden sposób nie wkrada się chaos, systematycznie wprowadzana akcja i jednolici bohaterowie nie pozwalają odczuć, która z obecnych pisarek stworzyła dane fragmenty. Nadaje to spójności i nie rozprasza czytelnika.

W tej części pojawiają się również liczne opisy stworów, co wskazuje na bogatą wyobraźnię. Mamy do czynienia ze zmorami, demonami, trupami i innymi potworami, które swoim wyglądem potrafią zmrozić krew w żyłach. Plastyczne opisy rozbudzają i nasz umysł, w którym zaczynają się pojawiać obrazy tych postaci, tak umiejętnie przedstawione przez autorki.

W tej powieści zewsząd otacza nas siła, determinacja, rosnące uczucia i poświecenie. Wartka akcja pozwala na pełne skupienie, a lodowate macki demona próbują sięgać duszy odbiorcy. Wytwarza się w nas empatia, która w końcowym rozliczeniu może powalić na kolana. Z niecierpliwością wyczekiwałam urodzin Sachy, pełna obaw i lęku o moich bohaterów, którym kibicowałam z całego serca.


Recenzja znajduje się również na www.zksiazkadolozka.blogspot.com

Skomentuj na: http://majkabloguje.blogspot.com/2017/01/zapnijcie-pasy-ta-podroz-to-prawdziwy.html#comments

„Tajemne miasto” zabiera swojego czytelnika w podróż, o której tak łatwo nie zapomni. O ile, dla mnie osobiście, pierwszy tom był wprowadzeniem. Tak druga część, mimo niemrawego i wątpliwego początku, z rozdziału na rozdział przybrała na sile i zmianie zdania. Czy moja podróż mi się podobała, czy czuję się usatysfakcjonowana? A może na „Tajemnym mieście” ciąży klątwa drugiego tomu? Jak sądzicie?

Nasi bohaterowie ukrywają się w oksfordzkim Kolegium Świętego Wilfreda. Każde z nich próbuje jak najlepiej wykorzystać ten czas. Taylor pod opieką trenuje ile sił, by walczyć jak najlepiej, a Sacha, który ma niedługo obchodzić swoje osiemnaste urodziny szuka odpowiedzi i wskazówek, które pomogą im pozbyć się klątwy. Klątwy, która za kilka dni ma przestać go chronić. Jednak nie jest to takie proste, ponieważ ktoś bardzo chce aby im się nie udało. Ciemne moce nie są już takie słabe, jak wcześniej i zagrażają całemu światu. Bohaterowie postanawiają wyruszyć w jedno miejsce, by zmierzyć się z demonami. Czy udało im się to?

Autorzy: C.J. Daugherty, Carina Rozenfeld
Tytuł: Tajemne miasto
Cykl: Tajemny ogień #2
Wydawnictwo: Otwarte
Strony: 464

Zawsze drżę o drugie tomy jak osika. Bardzo często się zdarza, że są one dużo słabsze i nie mają w sobie tylu emocji co pierwsze części. Jednak w przypadku „Tajemnego miasta”, co dwie głowy to nie jedna. Autorki nie zapomniały o tym, że wspólnie napisały tę książkę przez co tak jak w przypadku pierwszej części dobrze mi się wszystko czytało. Oprócz dobrze zbudowanego korpusu fabuły, autorki oparły na nim kolejne wątki, przez co powieść dla mnie jeszcze bardziej zyskała. Faktycznie, początek był dla mnie niemrawy, ale później... tempo i szybkość z jaką gnała historia. Tak zdecydowanie lubię takie powieści. Dla mnie „Tajemne miasto” to prawdziwy rollercoaster emocji.

Nie spodziewałam się, że jednak pokocham tę serię. Utonęłam w niej bez pamięci i wielu rzeczy się nie spodziewałam, a nieczęsto zdarza mi się takie oderwanie i polubienie serii. Do tego autorki nie zapomniały o bohaterach i ich osobowościach. Doskonale wskazały na to czego boją się i czego nie lubią robić. Taylor źle czuła się gdy musiała kłamać. Wyrzuty sumienia były duże i na próżno choć doskonale zdawała sobie z tego sprawę, że to wszystko dla dobra innych. Podobała mi się jej siła i determinacja w dążeniu do celu i to jak dużo od siebie wymagała, by być najlepszą. Z kolei Sacha też wyznaczył sobie cel, nienależący do najłatwiejszych. Wszystko ze sobą splecione jak najlepsza sieć pająka.

Jednak mimo dobrze skonstruowanej fabuły to niestety, ale według mnie, niestety, książkę dopadła klątwa drugiego tomu. Wszystko jest piękne, ale zakończenie, skrócone, proste i no co tu dużo mówić, rozczarowało mnie. Liczyłam, że emocje, które towarzyszyły mi przez całą książkę, że zmiotą mnie i nie pozostawią nic. Że będę miała książkowego kaca, a tak dostałam zakończenie, przy którym powiedziałam sobie: *acha spoko, koniec. Fajnie*.

Podsumowując oprócz słabego końca, który zasługiwał na lepsze dopracowanie to „Tajemne miasto” jest książką, która jako kontynuacja potrafi zaskoczyć swojego czytelnika. Książkę czyta się lekko i szybko. Zdecydowana lektura dla wszystkich fanów cyklu i autorek.

O KSIĄŻCE W SKRÓCIE
Wielkimi krokami zbliżają się urodziny Sachy. Wszyscy zaangażowani w pomoc próbują znaleźć jakieś rozwiązanie by uratować chłopaka, jednak sytuacja jest skomplikowana. Na ratunek spieszy im niemiecki profesor, który wyczytując ze starej księgi jest pewien, że można uniknąć strasznego końca. Stawka za uratowanie Sachy jest ogromna, a szansa powodzenia znikoma.
Gdy nasi bohaterowie nie mogą czuć się już bezpiecznie w murach Oksfordu ruszają do miasteczka we Francji, gdzie wszystko się zaczęło. Niestety siły zła depczą im niebezpiecznie po piętach. Czy Taylor zdoła odwrócić klątwę?


[...] Jesteśmy zbyt piękni, by umierać. No i zbyt mądrzy.


STYL
Obie autorki i tym razem nie zawiodły. Nie czułam żadnego podziału na dwa odrębne style co na prawdę ułatwiało czytanie. Dopracowanie i lekkość sprawiały, że kartki przelatywały w mgnieniu oka. Pojawiało się kilka słów po francusku, które nie były tłumaczone, można było wyłapać je z kontekstu, ale czy to dobrze zrobiłam nie mam zielonego pojęcia, bo ten język mnie bardziej denerwuje niż przyciąga.

AKCJA
No i tu wreszcie było tak jak powinno być w pierwszym tomie. Akcja pędziła tu szybko, jedne wydarzenia pociągały za sobą kolejne przez co oderwanie się od książki było ciężkie bo chciało się dowiedzieć jak najszybciej co będzie dalej.

BOHATEROWIE
Niczym szczególnym się nie wyróżnili. Może poza tym, że ich wola walki była silniej odczuwalna niż w pierwszym tomie. Stali się bardziej tacy dorośli i stawiali czoła każdej przeciwności. Choć czasem było to trochę sztuczne. Nie zaskoczył mnie związek Taylor i Sachy bo wyczuwałam go w poprzednim tomie, a teraz nabrał tylko mocy prawnej, że tak to ujmę. Trochę mnie to szczerze wam powiem odstraszyło. No dobra czułam, ze tak będzie, ale się łudziłam, że a nóż jakaś wreszcie książka bez wątka miłosnego, a tu o masz.
Lou jak zwykle okazała się najlepszą postacią, ale i Al był taki cudowny :D Jedyny pozytywny facet w tej książce. Dobra dodaję go do Haremu ♥

WYDAWNICTWO
Mimo wcześniejszych problemów ze zlokalizowaniem słowa "wściekało go ... " jako poprawnie zapisanego, okazało się, że wszystko z tym w porządku, toteż żadnych błędów nie znalazłam.

OKŁADKA
Mam e-booka, ale patrząc na internetowe zdjęcia, okładka utrzymana jest w takim samym klimacie. Na żywo na pewno będzie wyglądać dużo lepiej.

PODSUMOWANIE
Tom drugi okazał się o niebo lepszy od pierwszego. Oczywiście na początku jak to ja musiałam mieć opory, by w ogóle zacząć, ale już potem nie było źle. Moje problemy z "wściekało go ..." najpierw mnie lekko irytowały, bo rozumiałam znaczenie słowa, ale czy było ono poprawne? tego nie wiedziałam. Gdy okazało się, że tak już tylko z tego śmiałam i czytałam dalej. W całej książce najbardziej dobił mnie fakt, że ścigał ich potwór, a Sacha miał jeszcze czas żeby podziwiać kafelki na podłodze. No gdzie sens i logika?
Jeśli ktoś przeczytał pierwszą część i ją polubił to w drugim tomie przepadnie totalnie. Dzieje się dużo, a czyta błyskawicznie przez co skończyć książkę można w jeden dzień. A jeśli zdarzy się ktoś kto jeszcze nie zna tej historii to warto przemęczyć poprzedniczkę, by w ta się spodobała.
Książka dla każdego odbiorcy, który ma tylko ochotę na trochę fantastyki i szybszego bicia serca.