Pilny na tropie. Skarb getta (okładka  miękka, 07.2019)

Bardzo przystępnie napisana historia. Raczej dla młodszego czytelnika którego chcielibyśmy czymś zainteresować znaczy czymś dokładnie historia...bardzo fajna taka al'przygodowa książka

Wspaniała i bardzo wartościowa książka dla młodego czytelnika, ale nie tylko. Kupiłam ją dla syna, ale sama czytając ją miałam łzy w oczach.

Dziadek Davida zostawia swojemu nastoletniemu wnukowi pamiętnik z czasów II Wojny Światowej, kiedy to był jednym z wielu wychowanków sierocińca dr. Korczaka. Dziadek opisywał w nim to, jak wyglądało codzienne życie w warszawskim gettcie i nie tylko. Zawarł w nim coś jeszcze- tajemnicę, która sprawi, że jedenastoletni David i jego kolega Max wraz z ojcem Rafałem przeżyją przygodę życia. Czy trójce samozwańczych detektywów uda się rozwikłać zagadkę i znaleźć to, czego szukają? Czy nikt nie stanie im na drodze? Jak zawsze na początku- wydanie. Nie podobały mi się długie nazwy rozdziałów. Po prostu ich nie cierpię, bo uważam je za mały spoiler. Zdecydowanie wolę nazwy dwu-trzy wyrazowe. "U każdego, kto próbuje was okłamać, niezależnie, jak dobrze by mu szło i jak świetnie byłby w tym wyćwiczony, przez moment, małą chwilkę, pojawia się odruch prawdy. Dopiero po nim świadomość dokonuje zmiany w wyrazie twarzy." Za plus zaś uważam zdecydowanie spis treści, który wygląda według mnie nieziemsko. Oprócz tego wspaniałe też są te ilustracje/mapki, które pojawiają się na początku większości rozdziałów. No i numeracja stron też ładnie wygląda. Strzałka w prawo, numer strony i kolejna strzałka w prawo. Te strzałki były tak jakby zachęceniem do dalszego czytania i przekręcania stron. Kierowały nas w stronę rozwiązania zagadki. I mi na myśl przyszła też gra w podchody, bo w zasadzie książka ta była taką wielką grą. Za minus uważam brak wcięć przy akapitach. Czasami tekst się zlewał, to znaczy dialog zapełniał całą linijkę, a w następnej był już nowy akapit, jednak wyglądało to, jak ciąg dalszy dialogu. Zrobienie wcięcia przy akapicie to chyba nie aż tak duży problem? Bardzo przypadły mi do gustu fragmenty z pamiętnika dziadka Dawida. Były napisane ładną, starą czcionką na à la starym papierze i sprawiały wrażenie odbitek z prawdziwego pamiętnika. Wprowadzały też wspaniały nastrój tajemnicy, ale i grozy, bo sami wiemy, co stało się z gettem warszawskim i sierocińcem dr. Korczaka. Odchodząc już od wydania, postacie były dobrze wykreowane. Dzieci w książkach są albo zbyt dojrzałe, albo za mało dojrzałe jak na swój wiek. W tej pozycji jednak bohaterowie dziecięcy myśleli "w sam raz". Oprócz dzieci przypadł mi do gustu Andrzej Sosna, czyli jeden z pozytywnych bohaterów, który próbował pomóc dzieciom i Rafałowi w rozwiązaniu zagadki. Podobał mi się przede wszystkim jego styl z lat 80. Sprawiał wrażenie miłego pana, który zatrzymał się w czasie. No i jego pub- Metalowa Brocha, który odzwierciedlał charakter i hobby pana Sosny. "Nie ma szczęścia bez miłości/ I bez kogoś drogiego.../ Twoje serce dlatego/Tęsknotą drży..." Innym bohaterem, który zyskał w moich oczach, był zegarmistrz Julian Podsiadło. Ten starszy pan prowadził zakład odziedziczony przez swojego ojca i wiedział praktycznie wszystko o zegarach. Podobało mi się to, z jaką pasją i z jakim zaangażowaniem opowiadał o mechanizmach. Ostatnim bohaterem, który zwrócił moją uwagę jest również (pewnie dla niektórych może się to okazać dziwne) Gorylowaty, czyli osoba, która próbowała przeszkodzić głównym bohaterom w rozwiązaniu zagadki i zgarnąć tytułowy skarb dla siebie. Zazwyczaj był on krok przed nimi i dzięki niemu nie było nudno. Rozwiązanie zagadki wymykało się głównym bohaterom spod kontroli w momencie, kiedy myśleli, że już są krok od niego. Pomimo licznych porażek nie poddawali się i dalej próbowali logicznie myśleć. Brzmi jak prosty schemat jakich wiele w książkach, prawda? Aczkolwiek tutaj stanę w obronie autora, gdyż są książki ze schematami, których nie czyta się przyjemnie, ale są też takie, które nam się podobają. Ta pozycja należy do tej drugiej kategorii. Wartym wspomnienia jest również to, że w książce jest wiele autentycznych informacji o dr. Korczaku i prowadzonym przez niego Domie Sierot. Pozwala to dokładniej poznać historię Starego Doktora i jego sierocińca, co jest nie lada gratką dla osób lubiących historię. Uważam, że książka jest zdecydowanie warta uwagi. Polecam ją wszystkim, nie tylko tym najmłodszym.

Sięgając po tę książkę nie miałam pojęcia, czy jest to coś dla dojrzałego czy młodszego czytelnika. Okładka nie jest w tej kwestii jednoznaczna, a przynajmniej w moim mniemaniu. Ale gdy poznałam opis, ucieszyłam się. Obiecywał wciągającą historię, która oprócz zabawy, uczy. Układ idealny. Nie zwlekałam więc i zaczęłam czytać. Po krótkiej acz uciążliwej chorobie umiera Dawid Kantorovitz, pozostawiając swemu wnukowi nietypowy spadek – pamiętnik. Ale nie są to zapiski o byle czym, ale o czasach, gdy jego właściciel miał 11 lat, żył w warszawskim sierocińcu i każdego dnia patrzył na okrucieństwa wojny. Ale w tym wszystkim jest jeszcze mowa o skarbie… pytanie tylko, czym dokładnie jest. Opis obiecywał mi niesamowitą przygodę, pisaną lekkim piórem, ale o ciężkim kalibrze. Niestety początek nie należał do najłatwiejszych. Trochę się gubiłam i nie potrafiłam odnaleźć. Nie poddałam się jednak, czytałam dalej. Niestety dalej nie było lepiej. Pojawiało się mnóstwo opisów, jak to było kiedyś… tu stała kamienica, tam biegły tory, a obok coś tam jeszcze. Poniekąd można to docenić, ale dla osoby, dla której Warszawa jest obca, było to nużące i zbędne. Nie znam tamtejszych ulic, ani obecnego stanu budynków, więc nie jestem w stanie nic z tego wynieść. Kompletnie nic. Irytowałam się więc przy każdym kolejnym opisie. Uwierały mnie również płaskie postaci. Każda nastawiona była na skarb z getta i tylko to się liczyło. Przez to też akcja pędziła, bo autor nie koncentrował się na niczym innym, robiąc czasem spore przeskoki w czasie. To trochę tak, jakby jeść na czas. Niby człowiek się najada, ale nie ma z tego żadnej radości. Czułam dokładnie to samo. Jakbym jadła w pośpiechu. Nie podobało mi się to i jest to jeden z dwóch największych zarzutów dla tej książki. Nie byłam w stanie się wciągnąć, choć bardzo tego chciałam. A jaki jest drugi? Niesamowite zbiegi okoliczności. Coś, czego nie znoszę i nie akceptuję. Potrzebujesz fortepianu? Akurat stoi jeden u sąsiada. Potrzebujesz dużo deszczu? Polskę czeka akurat potężne załamanie pogody. Nie, nie i jeszcze raz nie! Jednocześnie książka mimo wszystko daje do myślenia. Znamy wojnę głównie od strony statystyk. Robią wrażenie, fakt, ale nie takie, jak powinny. Pamiętam lekcje historii i nie były one ciekawe. Ale znam też zupełnie inną wojnę. Również z opowieści, choć kompletnie odmiennych. Bo od ludzi, którzy naprawdę ją przeżyli. I gdy czytałam fragmenty dziadkowego pamiętnika, czułam podobną ekscytację. Nie miałam do czynienia z nudnymi informacjami, a prawdziwym życiem. A uwierzcie, 11-letni Dawid nie miał łatwego życia. Gdyby usłyszał o braku internetu, jako największy problem… ciężko mi stwierdzić, co by pomyślał. Ale na pewno nie byłoby to nic pozytywnego. Ale z czasem moje wrażenia zaczęły ulegać zmianie. Wciągnęłam się i właściwie skończyłam książkę z uśmiechem na ustach. Być może potrzebowałam trochę więcej czasu. Tak czy siak, przywykłam do stylu autora i poczułam klimat z czasów wojny. Z perspektywy czasu widzę, że ta książka jest w porządku. Trochę nietypowa, ale przez to wyjątkowa.

Opowieść ta zaczyna się w Stanach Zjednoczonych, nowojorskim Brooklynie, gdzie po śmierci dziadek Davida pozostawia mu list oraz jego pamiętnik z czasów wojny. Będący wówczas dzieckiem przebywającym w sierocińcu Korczaka na terenie getta warszawskiego, Dawid opisał swoje dzieje i przemyślenia związane z tamtymi wydarzeniami. Wspomina o tajemniczym skarbie, który ukrył przed laty w Warszawie. Jaka szkoda, że nie wspomniał ani słowem na ten temat przed swoją śmiercią... O pamiętniku i ukrytym skarbie dziadka Davida dowiaduje się jego kolega Max wraz z ojcem Ralphem Pilnym. Akurat zaczynają się wakacje, zapada więc szybka decyzja o wyjeździe do Polski śladami Dawida seniora. To świetna okazja dla chłopców, aby odwiedzić rodzinne strony, poznać ich historię i poszukać skarbu getta. Wakacyjny klimat udziela się wszystkim, są ogniska, wycieczki po lesie, po starym mieście, nowe, wakacyjne znajomości. Śladami Pilnego i chłopców podąża ktoś, kto również chce odnaleźć zaginiony skarb. Kim jest tajemniczy Gorylowaty i jego kompan pojawiający się w tych miejscach, gdzie oni? Nie raz pokrzyżują im plany, a momentami będzie naprawdę groźnie. Na szczęście nie powstrzyma to naszej paczki w dalszych poszukiwaniach i w dążeniu do odkrycia prawdy. W książce oprócz fabuły związanej z poszukiwaniami Pilnego mamy wplecione fragmenty pamiętnika Dawida z getta, jego dziecinne przemyślenia, pełne szczerości, radości, smutków i wzruszeń. Są one oczywiście fikcyjne, lecz wiele wydarzeń w nim zawartych jest prawdziwych. To wspaniała lekcja historii, o której rzadko mówi się w szkole. Ilustracje i opisy rodziałów w stylu komiksowym dodają książce ciekawego wyglądu. Dość duża czcionka, jak również świetny w odbiorze styl autora, pozwoli na czytanie zarówno młodszym, jak i starszym czytelnikom, a wartka akcja wciągnie każdego. Czekałam na tą powieść z niecierpliwością i warto było, bowiem udowadnia, że tematy trudne i smutne można pokazać w sposób ciekawy i interesujący, szególnie dla młodego człowieka. Poza tym, niesie ze sobą wartościowy przekaz - prawdziwy skarb to nie złoto ani inne drogocenne przedmioty, a pamięć o tych, którzy walczyli za to, abyśmy my mogli teraz spokojnie żyć. Naprawdę świetna książka, przyjemnie czytało się ją w letnie wieczory, bo i bohaterowie przeżywali swoje pewnie jedyne w życiu tak wyjątkowe wakacje. Bardzo polecam "Skarb Getta" i mam nadzieję, że przeczytam coś jeszcze z "Pilnym na tropie"

Co mają wspólnego menażka, zegar i Hitler? O tym w debiucie Adama Michejdy „Pilny na tropie. Skarb getta”. Spadek po dziadku Dawidzie Kantorowitzu, pamiętnik z sierocińca w getcie warszawskim, prowadzi Davida, jego kolegę Maxa i jego ojca z Nowego Jorku do Warszawy. Po ponad 70 latach losy 11-letnich chłopców, dziadka i wnuka, łączy tajemnica. Rusza akcja „Skarb getta”. Zapiski w pamiętniku z lat 1941-1942 nie zawsze są czytelne, niektóre strony zeszytu zbyt zniszczone, Warszawa się zmieniła. Pojawia się konkurencja, ktoś wie o skarbie i za wszelką cenę chce go zdobyć. Bywa groźnie. Łatwo nie jest. Pamiętnik to źródło wiedzy o życiu w Domu Sierot Janusza Korczaka przekazanej przez jednego z wychowanków. Szczerze opisuje zdarzenia z sierocińca i getta, relacje polsko-żydowskie. Najbardziej skupia się na Starym Doktorze Januszu Korczaku. Tu czuć najwięcej emocji Dawida, bo Dobry Doktor był dla żydowskich sierot jak ojciec. Autor w naturalny sposób wplótł do akcji wydarzenia historyczne i nazwiska innych autentycznych postaci, choćby Władysława Szpilmana i Jana Żabińskiego. Wyjaśnia kim byli, czego dokonali, jakim kosztem. Historia przeplata się z fikcją literacką. Tematyka Holocaustu w tej książce jest wyważona. Nie przeraża dzieci i nastolatków okrucieństwem wojny, nie nudzi ich, a zaciekawia i zachęca do poszerzenia wiedzy. Moim zdaniem autor znalazł złoty środek. Historię przekazuje za pomocą pamiętnika, Natalki posiadającej ogromną wiedzę o Warszawie, od spotkanych ludzi. Dzięki wpisom z pamiętnika wplecionym w bieżące wydarzenia młody czytelnik wnika w wojenną historię, poznaje ją w naturalny sposób, przyswaja wiadomości i czeka na kolejny fragment. W prostych słowach przemawia do niego „jego kolega”, opisując fakty, angażując go emocjonalnie i wciągając w rozwiązanie zagadki i znalezienie skarbu. Finał zaskakuje. Żywa i dynamiczna akcja przyciąga uwagę zagadką do rozwiązania, poszukiwaniem skarbu, pościgami, ucieczkami, nagłymi zwrotami. Chwile oddechu dają wszystkim wycieczki, wakacyjny luz. Książka łączy kilka gatunków: powieść przygodową, detektywistyczną, historyczną, chwilami sensacyjną. Klimatu dodają czarno-białe ilustracja, a długie tytuły „zapowiadają” wydarzenia. Historia wojny, getta i Domu Sierot, w której oprócz smutku jest też dziecięca radość, została ukazana w przystępny i zrozumiały sposób, a przede wszystkim interesujący. Trudno się oderwać.

Mniejszy format niż standardowej książki przyciąga mnie od razu, bo wydaje się taka mała idealna do przeczytania na raz, i tak właśnie było, jak zaczęłam czytać to nie umiałam skończyć. David ma 11 lat i właśnie zmarł jego ukochany dziadek Dawid Kantorowicz, wnuk dostaje po nim stare, zakurzone pudełko przewiązane wstążeczką. "Data otwarcia, którą wybrał, nie była przypadkowa. Koniec maja, odkąd pamiętał, kojarzył mu się z urodzinami dziadka." Kiedy otwiera pudełko znajduje w nim pamiętnik z czasów wojny który pisał jego dziadek, niestety wszystko co tam pisze jest po Polsku a ani on, ani jego tata Joseph nie znają tego języka, więc David zwraca się z prośbą do swojego kolegi Maxa o przetłumaczenie tekstu. "W ten właśnie sposób ta niesamowita historia została nierozerwalnie związana z moją rodziną. Max stał się bowiem kimś więcej niż tylko tłumaczem." Tate Maxa również zaciekawia ta historia, i kiedy okazuje się że w Polsce jest ukryty skarb nie zastanawia się długo tylko za zgodą najbliższych, swoich i dzieci, organizuje chłopakom wakacje w Polsce u swojej mamy. Odpoczynek ma być połączony z szukaniem skarbu oraz odkrywaniem historii Polski. Pomimo tego że to 11-letni David dostał w spadku "skarb getta" to narratorem jest tata Maxa, i to jemu chyba najbardziej zależy na odkryciu co zostało schowane kilkadziesiąt lat w pewnym miejscu. Obecnie młodemu pokoleniu ciężko jest wyobrazić sobie czasy wojny, czasami dla nas jest to jak legenda, a bardzo ważne jest żebyśmy pamiętali i wyciągali wnioski z przeszłości tak żeby nigdy już się to nie powtórzyło. Bardzo zaskoczyło mnie to że ta książka jest dostosowana do czytelnika w każdym wieku, i dorosły i dziecko na pewno nie będzie się przy niej nudzić, szczególnie ważne takie książki są dla dzieci ponieważ temat wojny typowo historyczny na pewno ich znudzi, ale kiedy zamienimy suche fakty na ciekawą historię z nutką pościgów i zagadek, to na pewno zapamiętają więcej niż z lekcji historii. Kiedy czasami wspominacie zmarłą bacie lub ciocie, pomyślcie też o tych osobach które za niewinność zginęły na wojnie, bo nim też należy się pamięć i ogromny szacunek.

"To okrucieństwo wojny pozbawiło nas kawałka nas samych" "Pilny na tropie. Skarb getta" to książka, która porusza bardzo trudny temat, jakim jest II Wojna Światowa. Adam Michejda napisał niesamowicie wciągająca historię, która mnie pochłonęła od pierwszych stron. To powieść, która przez ciekawą fabułę i wplecione w nią prawdziwe wydarzenia, jest niezwykłą lekcją historii, nie tylko dla młodszych czytelników. David Kantorovitz - jedenastoletni uczeń szkoły podstawowej z Brooklynu po śmierci dziadka, otrzymuje w spadku pamiętnik, który pisał on będąc w jego wieku. Są to wyjatkowe zapiski, ponieważ dziadek był wychowankiem Domu Sierot Janusza Korczaka i powstały one w Warszawie w czasie II Wojny Światowej. Opisuje w nim dobre oraz złe momenty swojego dzieciństwa i to jakie piętno odcisnęła ma nim wojna. Wspomnienia spisane w jezyku polskim pomaga Davidowi czytać kolega - Max Pilny. Są oni zafascynowani dziennikiem, tym bardziej, że znaleźli w nim informacje o największym skarbie warszawskiego getta. Tata Maxa - Ralph( Rafał ) postanawia zabrać chłopców na wakacje do Polski. Chce pójść śladami Dawida Kantorovitza, dowiedzieć się jak wygladało jego życie w okupowanej Warszawie, a przede wszystkim spróbować odnaleźć Skarb Getta. Będą to dla nich niezapomniane chwile. Z reguły nie sięgam po literaturę młodzieżową, ale muszę przyznać, że świetnie się przy tej książce bawiłam. Zresztą nie tylko ja, bo pierwsza czytała ją moja nastoletnia córka, która już czeka na kolejne przygody Pilnego. Obie zgodnie twierdzimy, że jest to niezwykle ciekawa lektura, zarówno dla starszych i młodszych czytelników. Adam Michejda napisał powieść pełną przygód, zagadek i historii. Wiedza przez niego przekazywana jest w tak przystępny sposób, że na pewno zainteresuje czytelników w różnym wieku. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Na uwagę zasługuje też samo wydanie książki. Format i okładka przyciągają wzrok. Mnie najbardziej spodobały się czarno - białe grafiki rozpoczynające każdy rozdział. Jeżeli macie ochotę na zwiedzanie Warszawy, w nietypowym stylu musicie przeczytać "Skarb Getta". Polecam!