Rywalki. Rywalki. Tom 1 (okładka miękka)

Książka jest na prawdę świetna. Jedna z najlepszych jakie czytałam! Pokazuje jak nie należy oceniać ludzi po wyglądzie i zachowaniu w telewizji. Pokazuje jak różna może być miłość i przedstawia to, że jednak nie istnieje przyjaźń damsko-męska, bo wkrótce i tak zmieni się w miłość :3 Na prawdę polecam każdemu nie zależnie od wieku!

Na początku nie byłam przekonana, aby "baśń" miałaby w jaki kolwiek sposób mnie zaciekawić, ale myliłam się. To najlepsza książka jaką przeczytałam do tej pory. Jest bardzo wciągająca, aż nawet chyba za bardzo :) autorkatej powieści jest niezwykle utalentowana i bez cienia wątpliwości można powiedzieć, żema rękę do pisania.

Przeczytałam wszytkie książki z tej serii i gorąco polecam, ponieważ ta książka jest po prostu cudowna i nie można się od niej oderwać. Niestety książka ,,Następczyni'' nie dorównuje tej więc będę tęsknić za historią która została umieszczona w ,,Rywalkach'' Szczerze polecam :)

Książkę kupiłam jako prezent dla mojej siostry. Sprawdziła się w 100%. Siostra była bardzo zadowolona, a i ja później ją przeczytałam. Gorąco zachęcam do lektury :)

Książka przeczytana przez 13 latkę w 2 dni. Dodam, że czytanie nie jest jej ulubionym zajęciem.

Bardzo wciąga. Zalecam by przy zakupie pierwszej części kupić od razu drugą

[spoilery] Prawdę mówiąc odkąd ta książka pojawiła się w księgarniach wiedziałam, że będzie z nią coś nie tak. Opowieść o księżniczkach z ładną panią w pięknej sukni na okładce - brzmi jak coś, czym mogłaby się zainteresować każda dziewczyna, nawet taka którą czytanie książek zazwyczaj przerasta. A to... no cóż, raczej źle wróży. Czytając pierwsze strony obudziła się jednak we mnie nadzieja. Bardzo spodobał mi się pomysł z Córami Illei, podziałem społeczeństwa na osiem grup oraz charakterną rudowłosą główną bohaterką. Jednakże im bardziej zagłębiałam się w historię tym bardziej byłam rozczarowana, a gdy zbliżałam się do końca zaczęłam odliczać kartki. Kreacja świata... ale zaraz, jakiego świata. W tej książce nie ma opisu niczego. Opisy społeczeństwa i podziału są drętwe, krótkie, niewiele w nich informacji. Byłam bardzo ciekawa jak działa podział społeczeństwa ale jedyne czego się dowiedziałam to że Ósemki są bezdomne, Trójki mogą pracować jako nauczycielki a pewna Dwójka jest modelką. Opisy krajobrazu/klimatu/świata wokół również niemal nie istnieją. Illea powstałą na terenie USA a nie w wymyślonej krainie więc rzeczywiście nie trzeba się tu bardzo przejmować opisami ale jednak jakiekolwiek by się przydały. Lećmy dalej, rebelia. Ataki rebeliantów są wciśnięte w opowieść w taki sposób jakby autorka książki stwierdziła że po prostu musi stworzyć coś złego co w domniemaniu będzie zaprzątać myśli czytelnika i dodawać dreszczyku. No niestety, nie udało się. Do tego opisy - a raczej ponownie ich brak. Jedyne co wiemy to to że rebelianci z Północy rzucają w pałac zgniłymi warzywami i czegoś szukają a ci z Południa mordują jak leci. Podczas ataków wszyscy chowają się w schronach i czekają aż gwardia pałacowa zrobi swoje. Czytając tę książkę w kółko zadawałam sobie pytania: JAKIM CUDEM komukolwiek udaje się z taką łatwością przedostać na teren pałacu, który zapewne jest ogromny i bardzo dobrze strzeżony, i to RAZ PO RAZIE? Dlaczego nikt nic z tym nie robi? Dlaczego w państwie nie wybuchły już jakieś zamieszki wywołane przez przerażonych poddanych? No bo skoro pałac jest najeżdżany średnio raz na kilka tygodni to znaczy że państwo nie jest ani trochę bezpieczne. Rodzina królewska jak i wszyscy w pałacu traktują rebeliantów jak sprzedawców mleka - ot, przychodzą, coś zostawią, coś zabiorą i pójdą. Jest to okropnie naciągane i nierealistyczne. Następną nieprzemyślaną rzeczą było wprowadzenie wszystkich 35 kandydatek. Wiem że opisanie takiej ilości postaci w jednej książce może być trudne ale skoro Igrzyska Śmierci dały radę to jest oczywistym że się da. Autorka "Rywalek" poszła na łatwiznę. Zamiast opisywać kandydatki, kojarzyć każdą z jakąś cechą charakteru lub wyglądu, jedynie podawała ich imiona. Oprócz głównej bohaterki tylko trzy inne kandydatki był opisywane na tyle klarownie, że dało się je zapamiętać. Pozostałe był tylko imionami bez charakteru, tworzącymi jako takie tło. Jeśli zaś o charakterach mowa jest to następna rzecz, która nie została w książce przemyślana. Zacznijmy od łatwiejszych przykładów. Marlee jest przyjaciółką Americi ale niemalże nic się o niej nie dowiadujemy oprócz tego że jest pogodna i przyjazna. Raz czy dwa zostało wspomniane że Marlee ukrywa jakiś sekret, który najprawdopodobniej miał dodać głębii kreacji postaci jednakże wątek nie został ani pociągnięty dalej ani wyjaśniony. Celeste czyli typowa bad bitch wcale nie jest taka nikczemna. Zły charakter jakim powinna być Celeste powinien być sprytny, spiskować i grać nieczysto tak żeby nikt nie mógł udowodnić że to on. Lecz co robi Celeste? Podczas wystąpienia w programie każe Americe ściągnąć suknie, by móc ją samej założyć, wychodząc przy tym strasznie mało przekonująco. Zły charakter powinien zastraszyć głównego bohatera, wywrzeć na nim jakąś presję tak by akt odwagi (odmowa) głównego bohatera miała jakikolwiek sens. Tutaj go nie ma. Kiedy America w bardzo suchy sposób odmawia Celeste ta rwie dziewczynie sukienkę. Jest to kolejny bardzo źle rozegrany ruch, udowadniający że autorka ksiażki nie potrafi tworzyć nikczemnych postaci. Jaka spiskująca postać zostawiłaby tak jawny dowód na to że sabotuje inne osoby? Po całym wydarzeniu miałam nadzieję że America wystąpi w podartej sukni tym samym pokazując wszystkim, że Celeste jest zła i doprowadzając do wyrzucenia jej z Eliminacji. Nic takiego jednak się nie dzieje. Później, kiedy America próbuje przekazać księciu jaka tak naprawdę jest Celeste, ten kompletnie nie słucha dziewczyny i krzyczy na nią. Scena nie ma żadnych podstaw ani uzasadnienia, wygląda jak kolejna rzecz którą autorka wcisnęła do książki by móc dalej iść z fabułą (tutaj: pojawienie się Aspena, zła decyzja Americi i zdradzenie Maxona). Sama postać księcia również została wykreowana na skróty. Przystojny, miły i miejscami uroczo nieporadny - cóż za klisza. Jego słabość do Americi nie ma żadnych podstaw, tak samo jak jego szybkie zakochanie się.

"Mężczyzna lub korona. Obawiam się, że nie każdy umie dostrzec różnicę."

Kiera Cass debiutowała za granicą w 2009 roku powieścią "The Siren" (z ang. Syrena), która jeszcze nie została wydana w Polsce. Sławę i rozgłos jednak przyniosła jej seria "Selekcja", której pierwszy tom na początku lutego zawitał do polskich księgarń.

Życie Americi Singer jest ciężkie. Urodziła się w rodzinie Piątek, czyli klasie artystów i muzyków. Pieniądze więc starczają im na najważniejsze potrzeby. Choć nie narzeka i pomaga rodzicom jak tylko może oraz cieszy się sekretnymi spotkaniami z chłopakiem klasy niżej - Aspenem. I nagle zostają ogłoszone Eliminacje, do których może zgłosić się każda dziewczyna w odpowiednim przedziale wiekowym, wypełniając formularz. Ami jednak nie takie rzeczy w głowie, choć po namową ulega i wypełnia formularz. Okazuję się, że los spłatał jej figla i jest jedną z 35 kandydatek, które dostały się do Selekcji. Przypadek, który sprawia, że życie dziewczyny diametralnie się zmienia... Ale Ami nie chce ani korony, ani księcia Maxona... Czy wiec pozostanie w "grze" o bycie tą jedyną?

"Starasz się zwyciężyć, ale nie w ten sposób, że wyprzedzisz kogoś innego. Wystarczy, że będziesz sobą."

Już przed premierą o tej książce wrzało, były osóbki, które nie mogąc doczekać się Polskiej premiery sięgały po wersję angielską i zachęcały do jak najszybszego przeczytania książki, przez co czytelnicy wyczekiwali tej powieści jeszcze mocniej! A potem nagle wielki huk i wysyp opinii po premierze...

I wiecie co wam powiem? Nie mam BLADEGO pojęcia, co w tej książce jest, ale choliba wciąga, i to mocno! Może to jakiś urok, który rzuca ta okładka, może umieszczony w niej magnes, który jest niewidzialny? Jakaś siła jednak działa, że czytelnik aż oderwać się nie może!

Fabuła powieści jest ciekawa - 35 dziewczyn, które walczą o jedno miejsce przy boku księcia, 35 rywalek, których z każdą chwilą ubywa... Pomysł jest więc oryginalny, a czytelnik z każdą stroną chce znać dalszy bieg tej historii, dalszy etap Eliminacji i zmagań rywalek o względy u przystojnego księcia.

"Miesiąc temu oglądałam w telewizji sztywną, zdystansowaną, nudną osobę – kogoś, w kim nie wyobrażałam sobie, żeby ktoś mógł się zakochać. A mimo, że nie był zupełnie podobny do osoby, którą pokochałam, on okazał się osobą wartą, aby ktoś go kochał."

Ale żeby nie było tak pięknie, trzeba też wypomnieć wady. Otóż książka jest strasznie przewidywalna, a patrząc na tytuł części ostatniej jak i okładkę "The One"... no jak można się nie domyślić zakończenia? No właśnie można i to nawet bez czytania części pierwszej. Choć, gdy spędzałam miło czas z "Rywalkami", nie zbyt bardzo mnie to obchodziło, czy irytowało aż tak, pochłaniałam historię...
Jest też kilka szablonów, jak trójkąt miłosny (no ale... ja i tak jestem pewna zakończenia), los, który sprawia, że szara myszka staje się jedną z Wybranych...

Jako, że jest to młodzieżówka - powieść ta jest lekka, ale powiedziałabym że nieskomplikowana również. Akcja jest spokojna, co pozwala nam powoli wdrążyć się w świat podziału na klasy oraz przebiegiem Selekcji. Naprawdę rzadko zdarza mi się lubić tak wolną akcję, która tylko czasem przyśpieszała (dodając dreszczyka), tutaj wprost nie wyobrażam sobie, by fabuła gnała jak struś pędziwiatr. Autorka specjalnie wprowadziła taki zabieg, by wprowadzić napięcie i zauroczyć tą historią.

"W większości przypadków, kiedy kobieta płacze, wcale nie chce, żeby ktoś rozwiązał jej problem. Chce tylko usłyszeć, że wszystko będzie w porządku."

Ale jest jedna rzecz, za którą autorka ma u mnie przekichane - a mianowicie koniec powieści. Zakończenie jest okropne! Przerwane, tak jakby ktoś opowiadał swoją historię, powiedział długi wstęp i zawiesił się, zamilczał. Przez 10 minut patrzyłam tępo w słowa "Koniec części pierwszej" i nie mogłam uwierzyć, że muszę czekać ok. 3 miesięcy , by dowiedzieć się jak dalej potoczy się ta opowieść i jakiej pikanterii doda autorka oraz czym zaskoczy... Głuchy sygnał... Hallloo! Ja chcę więcej!

Cudownie spędziłam czas z "Rywalkami" (bardziej podoba mi się polska nazwa, niż przetłumaczony tytuł "Selekcja", bo to jakoś kojarzy mi się z sekcją żaby xD) i wprost nie mogę doczekać się "Elity"! Okładki zachwalać nie będę, bo chyba każdy widzi, jak piękna jest szata graficzna.

Nie wiem dlaczego, ale powieść kojarzy mi się z baśnią i to o "Kopciuszku". Choć czytając różne opinie zauważyłam porównanie do "Igrzysk śmierci"... które jakoś mi tu nie zbyt bardzo pasuje, ale każdy ma swoją wizję i interpretacje.
Tak więc "Rywalki" to kawał dobrej książki, która spowita jest magią otumaniającą czytelnika. I choć jest kilka błędów i niedociągnięć, są one porzucane w niepamięć. Nie wiem co ta książka ma w sobie, ale zawładnęła mym serduchem! Z pewnością ląduje w moich ulubionych.
Kocham i polecam gorąco baśniowe klimaty i marzenia o pięknych sukniach i przystojnym księciu z bajki!

O czym marzy każda kilkuletnia dziewczynka? A no tak, o długiej, lśniącej sukni, diamentowej koronie i tytule księżniczki w zestawie. Te marzenie dopiero po kilku latach modyfikuje się w paradoksalnie bardziej odrealnioną i pozbawioną jakichkolwiek podstaw marę. Ta sama niewinna dziewczynka, która jeszcze parę lat temu paradowała w plastikowej koronie zaczyna śnić o księciu. O szlachetnym paniczu, który tylko dla niej pokona smoka i będzie spełniać nawet jej najmniejszy kaprys. I wiecie co? Mija naprawdę wiele nieprzyjemnych zderzeń z rzeczywistością zanim zauważa ona, że smoki nie istnieją, szlachetność została rozdana nazbyt oszczędnie, a książę z bajki zagubił się gdzieś między światem realnym a fantazją.
A później na półki księgarni trafia powieść Kiery Cass pt. „Rywalki” i cały świat zaczyna przewracać się do góry nogami, budząc ze snu wszystkie małe dziewczynki, które głęboko zasnęły pod powłoką dorosłości.

„Rywalki” Kiery Cass to pierwsza część młodzieżowej trylogii pt. „Selekcja”. Spuścizna jaką pozostawiły po sobie „Igrzyska Śmierci” okazała się owocna dla wielu pisarzy, którzy z gatunku antyutopii robili już takie cuda, że poszukiwanie żony dla księcia wśród kamer i rywalizacji nie powinno nas zbytnio dziwić.
Fabuła jest prosta, aż do bólu, to dopiero bohaterowie i ich decyzje komplikują. Tysiące dziewczyn wypełnia formularz bo gra jest bezapelacyjnie warta świeczki. Tytuł księżniczki, serce młodego księcia Maxona i dostatnie życie wśród Elity. Każdy znajdzie coś dla siebie. Każdy prócz Americi Singer, głównej bohaterki serii, której nie uśmiecha się opuszczać swojego potajemnego chłopaka, Aspena. Ami swój, a los swoje. Nim się spostrzega staje się częścią Eliminacji i rywalizacji o serce Maxona.

Nadal nie jesteście przekonani? W takim razie muszę wydobyć z siebie całą rycerskość, wziąć w dłoń miecz i bronić „Rywalek”. Równouprawnienie jest w końcu!
Do głowy przychodzą mi dwa największe pozytywy pierwszej części serii, które zaspokoiły mój gust czytelniczy. Przede wszystkim relacje Ami- Maxon .Tylko we dwójkę potrafią rozbawić i wzruszyć. Pani Cass za sprawą tej dwójki przedstawia całą gamę emocji, którą przeżywamy razem z bohaterami. A to zawsze jest w cenie! W sumie nie ma co się dziwić już sama postać Americi to małe arcydzieło literatury młodzieżowej. Główna bohaterka trylogii stworzona po to, aby wyróżnić się wśród 34 pozostałych piękności, które walczą o koronę. Jako jedyna dba jedynie o to, aby nie zatracić siebie wśród kryształów i jedwabiu. Jej jedynym doradcą jest jej charyzmatyczne serce, które niejednokrotnie wpędza ją w kłopoty. Takie bohaterki jak Ami są potrzebne! Koniec z szarymi i zwyczajnymi myszkami, kobieta musi umieć też kopnąć gdzie trzeba gdy poczuje zagrożenie;)

Mogłabym stworzyć tabelkę z zaletami i wadami „Rywalek”, przyznać punkty i podsumować rezultat. Ale po co? Już samo spojrzenie na okładkę ( swoją drogę cudną !) ogranicza grupę docelową, która sięgnie po powieść Kier Cass. Nie mogę wyobrazić sobie, że jakikolwiek chłopak w wieku nastoletnim złamie żelazny mur oddzielający literaturę dla chłopców i dziewcząt. O dorosłych mężczyznach nie wspomnę.
Wystarczy przejrzeć blogowy światek, aby zobaczyć, że nawet wśród płci pięknej pozycja ta budzi skrajne emocje. Ale może taki właśnie jest jej urok. Jedni będę uparcie trzymać się od niej z daleka, drugich spęta swoimi sidłami na długie tygodnie.

Swoją drogą przez „Rywalki” zaczynam zastanawiać się, czy ludzkość już całkowicie zapomniała o innych formach narracji? Jasne, że pierwszosobówka się sprawdza . Ale może jeszcze jakaś młodzieżówka kiedyś spełni moje marzenie. W cuda trzeba wierzyć.

Baśniowy zamek? Był! Szukający swej wybranki serca książę z bajki? Aż do znudzenia! Podział na kasty według poziomu zamożności? Ostatnio bardzo często! Zwykła dziewczyna zakochana w dwóch zupełnie różnych przystojniakach? Historia stara jak świat! Zniechęciłam Was? Mam nadzieję, że jeszcze tu jesteście bo niezwykłym paradoksem tej historii jest to, że wszystkie te ( bądźmy szczerzy, zużyte) elementy tworzą pewien wyjątkowy klimat. America prowadzi nas niemal za rękę w głąb jej nieposkromionego charakteru i nie pozwala oderwać się od jej historii aż do ostatniej kartki.

Czasem staram się spojrzeć na „Rywalki” obiektywniej, jakbym była mężczyzną lub kobieta z większym bagażem doświadczeń. Czy wtedy, onieśmielony przez 35 pięknych kobiet, Maxon mógłby zrobić na mnie wrażenie? Czy ta historia wydałaby mi się tylko baśnią zapakowaną w pudło aktualnych trendów literackich?

Ale mam 21 lat i już nie mogę doczekać się kiedy dorwę kolejną część.

America nigdy nie pragnęła pieniędzy, luksusów, pięknych sukni, biżuterii. Ona marzyła o prawdziwej miłości. Miała wyjątkowe szczęście... Spotkała ją. Zakochała się w chłopaku o imieniu Aspen. Jej marzenia o kochającym mężu, wielu dzieciach mogły spełnić się w każdej chwili. Jednak zawsze jest jakieś ale. Aspen należy do Szóstek, a ona do Piątek. Nie jest to wielka przepaść, jednak dość kłopotliwa. Tym czasem zaczynają się zgłoszenia do Eliminacji. Trzydzieści pięć młodych dziewczyn rozpocznie rywalizację o księcia Maxona. America zajęta swoimi sprawami uczuciowymi, nawet nie spodziewała się, że również otrzyma taką szansę - szansę, o której marzą tysiące dziewczyn, a którą ona otrzyma, mimo że jej nie chce. Jedynym pozytywnym aspektem są pieniądze. A dla głodnej rodziny człowiek jest w stanie dużo zrobić. Jednak czy dobry charakter pozwoli jej na to? Czy zbyt pochopne wnioski nie sprawią, że pojawią się kłopoty? Czy miłość można tak po prostu wybrać?
Ostatnio bardzo głośno o tej książce, zwłaszcza po wydaniu drugiej części, co prawda pojawiła się już i trzecia, ale już jest prawie tak popularna jak jej poprzedniczki. Wszystkie opinie na początku były zgodne - książka jest fantastyczna. Lecz z upływem czasu zaczęły się też pojawiać mniej pozytywne. Ja radziłabym zwracać uwagę na te pierwsze, książka jest po prostu GENIALNA!
Cała moja przygoda z nią zaczęła się od opowieści koleżanki. Wyrażała się z pasją i zafascynowaniem, jednak ja od początku nie chciałam czytać o mieszance reality show i baśni. Podczas naszej wyprawy do empiku zobaczyłam okładkę książki i po raz pierwszy w życiu złamałam swoją zasadę aby nie oceniać książki po okładce, ale ta mnie oczarowała. Jaka dziewczyna nie chciała by być posiadaczką takiej pięknej sukni?
Nie sięgnęłam po nią od razu, nie ze względów chęci, lecz po prostu braku czasu. Leżała i czekała na mnie na półce, aż w końcu w sobotni wieczór - głównie z nudów - zaczęłam czytać i nie potrafiłam jej ponownie odłożyć. Powieść już od pierwszych stron zafascynowała mnie na tyle, że dosłownie nie mogłam się od niej oderwać.
Kiera Cass pokazuję nam jak trudna bywa rzeczywistość - bardzo ją za to szanuje. W swoim dziele opowiada o pasjonującej miłości rodzącej się w świetle jupiterów i zaciętej rywalizacji. Książka pokazuje wolność i jednocześnie trudność podejmowania decyzji, potęgę przyjaźni i przywiązania do przeszłości. Daje nam do zrozumienia, że życie o jakim marzymy wcale nie jest niedostępne, ale nie jest również łatwe.
Trudno mi wskazać wady, ale jednak takie istniały. W pewnych momentach książka strasznie mi się dłużyła. Było to spowodowane częstym brakiem akcji, naciąganiem scen i prostym językiem. Często zdarzały się też błędy gramatyczne. Sama często je robię, ale to jest książka, która przed wydaniem była czytana, poprawiana i ilość błędów powinna być ograniczona do minimum.
Gdybym miała skupić całą swoją uwagę na zaletach, zapewne zajęłoby mi to tyle stron ile same "Rywalki".
Całość okazała się świetną komedią. Szczerze wręcz nie mogłam momentami powstrzymać śmiechu, przyglądając się potyczkom słownym jak i wyczynom Ameriki i Maxona. Nie były to wyszukane dowcipy, czy skecze ale sprawiały mi przyjemność. Miło było oglądać, jak nie umiejący sobie radzić z kobietami książę walczy z nieokrzesaną dziewczyną. O dziwo był bardzo wyrozumiały i cierpliwy w stosunku do niej.
Z każdą stroną coraz bardziej zagłębiałam się w świecie, trudnym dla mnie do zrozumienia, a jednak czułam się jakbym dosłownie tam była, jakbym to ja uczestniczyła w rywalizacjach i jakbym to ja musiała dokonać bardzo trudnej decyzji.
Wszystko nabrało kolorów w momencie pojawienia się Maxona. Od początku byłam nim zafascynowana, wręcz oczarowana. Pragnęłam jak najwięcej scen z nim, opowieści o nim i wszystkiego co było z nim związane. Bywało, że to on był głównym powodem dalszego czytania.
Zawsze kiedy kupuję książkę, staram się kupić jej następne części w tym samym czasie, jednak wtedy było to nie możliwe. Po zakończeniu lektury byłam tak ciekawa dalszych losów, że zaczęłam czytać na nieoficjalnym tłumaczeniu. Nie potrafiłabym czekać miesiąca na pojawienie się Elity. Książka za bardzo mnie pochłonęła.
Czy polecam?
Oczywiście! Nie pamiętam kiedy jakakolwiek powieść zafascynowała mnie na tyle, że siedziałam w nocy wmawiając sobie po cichu "To już ostatni rozdział".
"Moje miłe” informuje, każdego kto postanowił ją przeczytać, bądź dopiero się za nią zabierze –
MAXON NALEŻY DO MNIE I NIE ZAMIERZAM SIĘ NIM DZIELIĆ!