Ryba o imieniu Fabian (okładka twarda)

Selma ma 8 lat i wraz z rozpoczęciem roku szkolnego idzie do nowej klasy. W tej poprzedniej nie miała nikogo bliskiego, źle się w niej czuła. Dziewczynka często mówi do siebie, często rozmawia też z ptakiem. Ten ptak pewnego dnia wyfrunął z niej i zamieszkał na zewnątrz. Dawniej dziobał Selmę od środka, ale teraz ptak i Selma kolegują się, wymieniają myśli, radzą się siebie, co robić. Ptak, którego na próżno szukać w jakichś encyklopediach i poradnikach, jest po prostu ptakiem. Dla Selmy bez przyjaciół jest swego rodzaju powiernikiem i pocieszycielem w trudnych sytuacjach. A tych u ośmioletniego dziecka nie brakuje. Selma ma wiele obaw. Na przykład boi się, co będzie, gdy spotka znajome dzieci ze starej klasy. Na szczęście jest ptak, który dodaje otuchy. Selmie w pierwszym tygodniu nauki towarzyszy cały czas Andżelika. Jest to dziewczynka wyznaczona przez nowego wychowawcę do opieki nowej koleżanki w klasie. Tylko, że ani jedna, ani druga strona nie jest z tego faktu zadowolona. Dziewczynki nie nadają na tych samych falach. Selma tęskni za swoją wakacyjną przyjaciółką Sznurówką. Pewnego dnia dzieci pracują w grupach i Selma poznaje Fabiana. Niepozorny chłopiec, do tej pory schowany za plecami Andżeliki, okazuje się naprawdę dobrym kompanem do wspólnej nauki, zabawy i rozmów. Zupełnie w nieoczekiwanym momencie zaczyna się piękna przyjaźń. Książka porusza problem dziecka, które nie radzi sobie dobrze w relacjach z innymi dziećmi: nie jest przebojowe, głośne. Jest za to ciche, musi pomyśleć i dobrze się zastanowić, zanim coś powie. Chce być w grupie, jednocześnie, gdy ma taką potrzebę, chce się z niej wycofać. Selma poznała smak prawdziwej przyjaźni. Wie, co to znaczy dzięki Sznurówce. Dlatego relacja z Andżeliką, zresztą narzucona przez wychowawcę klasy, jest dla niej sztuczna i niezadowalająca. To pokazuje, że dzieci potrzebują czasu, muszą coś przeżyć, niczego nie powinno im się narzucać. Piękne są relacje z kolegą z klasy. Są takie naturalne, niewymuszone, spontaniczne. Dorośli w książce Ellen Karlsson niczego nie narzucają, są obok, pomagają, gdy zachodzi taka potrzeba, obserwują. Podoba mi się scena, w której mama Fabiana przygląda się przygotowaniom do prezentacji o kamieniach. To dzieci decydują, jaki kształt ostatecznie będzie miało wystąpienie przed klasą. Dzieci wybierają z jej sugestii to, co uznają za słuszne. Ot, takie szwedzkie podejście do życia i szkoły. Książka w znakomity sposób uzmysławia, jak bardzo dzieci potrzebują na pewnym etapie swojego rozwoju towarzystwa innych dzieci – do wspólnej zabawy, przeżywania, poznawania świata. I jak my dorośli – potrzebujemy ich – by poznać lepiej swoje pociechy, i by lepiej poznać siebie.