Przez burze ognia (okładka miękka)

Aria mieszka w Reverie, w jednej z Kapsuł Podu- rozwiniętym technologicznie świecie. Jak wszyscy Osadnicy spędza czas w wirtualnych Sferach, dostępnych tylko za pomocą specjalnego wizjera. Mieszkańcy nie pamiętają już co to ból i niebezpieczeństwo. Co znajduje się poza Kapsułami? Dzika natura, w której o przetrwanie walczą Wykluczeni. Ową dziką naturę nawiedza niszczycielska siła- eter, który w postaci burz niszczy wszystko na swojej drodze. Wywołuje także mutacje. Wykluczeni rodzą się z niezwykłymi zdolnościami. Perry jest jednym z nich. Należy do plemienia Fal i jako Wykluczony musi walczyć o przetrwanie w brutalnym świecie plemiennych wojen, kanibali i eterowych burz. Przypadkiem los skrzyżował drogi tych dwoje. Co z tego wynikło? Aria zostaje oszukana i trafia do świata, przed którym ją ostrzegano, do świata, który niesie tylko śmierć. Jednak dziewczynie udaje się przeżyć, dzięki Perry’emu, gdy ich drogi nieoczekiwanie ponownie się krzyżują. Okazuje się, że tylko dzięki dziewczynie, Perry będzie w stanie odkupić winy, a Osadniczka dzięki Wykluczonemu odnajdzie matkę. Razem wyruszają w podróż po niszczycielskim świecie. Aria, jak wiele innych znanych nam postaci w literaturze przechodzi przemianę. Rzucona na głęboką wodę, musi zmierzyć się z wieloma niebezpieczeństwami. Z czasem u boku Perry'ego ze słabej dziewczyny, przeradza się w silną i zdeterminowaną bohaterkę. Jednak mimo wszystko, w niektórych sytuacjach wykazała się niezwykłą naiwnością, która była dla mnie nie do przyjęcia. Perry za to zaskarbił sobie moją sympatię. Od razu go polubiłam. Nie zabrakło także romansu. Nietrudno było domyślić się, że między dwójką bohaterów narodzi się uczucie. Na szczęście romans między Arią a Perrym nie przyćmiewa głównych wydarzeń. Choć zestawienie światów na zasadzie kontrastów, może wydawać się sztampową koncepcją, ale mi ta idea bardzo się spodobała. Oryginalnym pomysłem okazały się burze eterowe. niszczycielski żywioł, którego ani Osadnicy, ani Wykluczeni nie są w stanie pokonać. Niektórych Wykluczonych cechują niezwykłe zdolności. Jedni mają niewiarygodny słuch, inni sokoli wzrok. Jestem zwolenniczką paranormalnych zdolności w literaturze, dlatego zabieg ten uznałam za atut. Książka jest napisana lekkim i przyjemnym językiem, dzięki czemu czyta się ją bardzo, bardzo szybko. Na szczęście nie ma przynudzających i przydługich opisów, które spowalniałyby akcję. Kończąc jeden rozdział, z przyjemnością zaczynałam kolejny, aby tylko dowiedzieć się jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Nie miałam jednak okazji czytać książek, w którym istniały plemiona, dlatego dla mnie była to dobra odmiana. Główni bohaterowie są nastolatkami. Czego można od nich oczekiwać? Perfekcji? Otóż nie. Niektóre ich zachowania mogą denerwować, ale gdy sami sięgniemy w głąb naszej pamięci, na pewno znajdziemy sytuacje, w których jako nastolatkowie zachowywaliśmy się podobnie. Książka może jest wyróżniającą się pozycją, gdyż pomysł na fabułę nie jest niczym nowym, a niektóre ruchy bohaterów do przewidzenia. Jednak mimo swojej prostoty, nie mogłam się od niej oderwać. A czy nie o to w tym chodzi? Aby zatonąć w książce na długie godziny? Z przyjemnością sięgnę po kolejny tom, aby poznać dalsze losy bohaterów oraz świat, który nawiedzają eterowe burze.

Trzysta lat temu ogromne rozbłyski słoneczne uszkodziły strefę Ziemi, otwierając ją na burze kosmiczne. Spowodowały niewyobrażalne zniszczenia i pojawienie się eteru - niezwykle groźnych ognistych lejów spadających z nieba, palących wszystko na swojej drodze. Życie na ziemi stało się niezwykle niebezpieczne. Istnieje milion sposób, aby umrzeć. Cześć ocalałych skryła się pod ochronnymi kapsułami Podu, gdzie funkcjonują w Strefach - wirtualnej rzeczywistości, w które wszystko jest możliwe. Jednak nie wszyscy mieli tyle szczęścia.

Aria, Osadniczka z Reverie zostaje wyrzucona z kapsuł Podu na pewną śmiercią za zbrodnie, których nie popełniła. W Umieralni poznaje Perrego, człowieka żyjącego w świecie na zewnątrz. Dzikusa. Pomimo wszelkich różnic, jakie ich dzielą zawierają sojusz i wyruszają w podróż, aby odzyskać to co zostało im brutalnie odebrane.

"Przez burze ognia" zaskakuje świetnie wykreowanym i przedstawionym światem. Barwne opisy ukazują świat dobrodziejstw, gdzie nie ma rzeczy niemożliwych - wszystko można mieć dzięki jednej myśli oraz zupełnie inny brutalny świat, w którym walka o przetrwanie toczona jest każdego dnia. I chociaż początkowe opisy książki mogą sugerować podobieństwo to trylogii Suzanne Collins, szybko o tym zapomnimy. Nie rażące na pierwszy rzut oka zbieżności zanikają dzięki genialnie kreacji świata, wartkiej akcji i niebanalnych postaciach.

Zarówno Aria, jak i Perry nie pasują do standardów literatury młodzieżowej do jakich przywykłam. Nie działają w sposób nieprzemyślany, starannie planują każde działanie, nie obrażają się na siebie i nie marnują czasu na niepotrzebne kłótnie i spory, nie targa nimi burza hormonów. Nie płaczą po nocach. Oboje są urodzonymi wojownikami. Starannie wykreowane i przemyślane postacie zaskakują pomysłowością, inteligencją i urzekającym poczuciem humoru. Należą do tej kategorii bohaterów, których uwielbiamy, kochamy i z którymi nie możemy się rozstać. Każda ukazana postać ma swoją specyfikę, dynamikę i barwę.

"Przez burze ognia" od czasów "Igrzysk Śmierci" jest moim zdaniem jedną z najlepszych trylogii osadzonych w świecie fantasty, since-fiction na przestrzeni ostatnich lat. Nie ważne ile razy ją się czyta, w dalszym stopniu porusza, zaskakuje i wzrusza, tak samo jak za pierwszym razem. Nie wiem, jak można nie zwariować na punkcie Arii i Perrego, ponieważ dla mnie są doskonali w swojej niedoskonałości. Wciągająca akcja, która nie pozwala oderwać się nawet na chwile, zachwycająca i niebanalna fabuła, świetnie kreowana dramaturgia, fascynujące i barwne postacie. To wszystko oprawione w piękne wnętrze. Książka do której z rozkoszą wrócę nie jeden raz i z przyjemnością przeczytam każdą pozycje, jaka ukaże się spod pióra Veronici Rossi.

Nie wiem właściwie dlaczego zainteresowałam się tą książką. Może to okładka, może opis, ale nie żałuję zakupu. Bardzo ciekawy świat, a właściwie można by powiedzieć dwa światy zupełnie różne. I dwóch całkowicie różnych bohaterów, których ścieżki się przecinają. Wciągnęły mnie zwłaszcza budowanie relacji między głównymi bohaterami. A i to co przeżywali nie było nudne. Język nie był trudny, zdecydowanie dla każdego. Polecam.

Poruszające losy Arii, dziewczyny wygnanej ze swojego świata za przestępstwo, którego nie popełniła. Piękna wzruszająca opowieść fantastyczna, którą polecam wszystkim, którzy lubią dobre książki z dużą dawką fantasy. Bardzo fajny wątek miłosny. Świetna książka o nienawiści, przyjaźni, walce, miłości... PO prostu polecam J

Serię zaczęłam czytać od książki Przez bezmiar nocy i powiem szczerze, że gdbym gdzieś nie przeczytała, że to kontynuacja to wcale bym nie wiedziała. Szybko powróciłam dp Przez burze ognia i wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce. Świetna seria, obijająca się o fantasy i science fiction tak jak lubię.

„Przez burze ognia” to świetna powieść. Przedstawia ciekawą wizję przyszłości i interesujące nowe urządzenia. Zastanawiam się, jak doszło do takiego podzielenia ludzkości i mam nadzieję, że Veronica Rossi wyjaśni to w kolejnej części. Spodziewałam się po książce czegoś naprawdę niezwykłego, ale w tym się trochę zawiodłam. Mimo wszystko jest to warta uwagi powieść. Wciąga i przyjemnie się ją czyta. Polecam!

Na Ziemi skończył się pokój. W obliczu katastrofy ludzie podzielili się na Osadników i Wykluczonych. Ci pierwsi żyją w sterylnych kopułach nie mając kontaktu z zewnętrznym światem. Wykluczeni zaś, żyją w lasach tworząc plemiona rodem ze średniowiecza. Od dawna "Osadnicy" i "Dzicy" nie utrzymują ze sobą kontaktu niczym dwa odrębne gatunki - lepszy i gorszy.
Głównymi bohaterami powieści są Aria, która mieszka w jednej z kopuł i Perry - Wykluczony. Wskutek niefortunnych wydarzeń wyruszą razem w niebezpieczną podróż po zewnętrznym świecie.
Książka od razu mnie wciągnęła. Jest tajemnicza, pełna nagłych zwrotów akcji i opowiada o przyszłości - dla mnie mieszanka doskonała.Pokazuje też jak ogromna przepaść dzieli ludzi biednych i bogatych w obliczu katastrofy, a przecież wspólne nieszczęście powinno nas łączyć!
Zdecydowanie polecam tę książkę wielbicielom opowieści o przyszłości i nie tylko...

Przez burze ognia czyta się w zastraszającym tempie. Akcja jest wartka, postacie ciekawe, a świat przedstawiony intrygujący i tajemniczy nawet dla żyjących w nim ludzi. Nie sądziłam, że autorka przygotuje tak wiele zaskakujących zwrotów. Autorka stworzyła niesamowicie oryginalną, futurystyczną wizję świata. Co prawda bohaterowie dosyć często działali mi na nerwy, szczególnie Aria. Muszę stwierdzić, że tym, co podniosło notowania powieści, jest lekkie, niewymuszone i zrozumiałe pióro autorki. Mimo wszystko miałam pewne problemy z wbiciem się w rytm, czego powodem była pewna niezrozumiałość. Autorka wrzuciła mnie w wir wydarzeń już na samym początku.
Nie jest to książka wysokich lotów, ale mimo wszystko bardzo mi się spodobała.

Książka od samego początku wzbudziła moje zainteresowanie. Ładna okładka, zachęcający opis zdecydowały o tym, że "Przez burze ognia" bardzo mnie zaciekawiło. Autorka bardzo dobrze wykreowała świat przedstawiony. Pobudza on wyobraźnie i intryguje czytelnika. Stworzyła zupełnie inny, bardzo fascynujący wymiar. Nie tylko przedmioty są tam niespotykane, ale także zjawiska. Jako powieść fantastyczna jest bardzo dobra. Nie nudzi, ale mnie nie do końca wciągnęła. Bohaterowie są bardzo zróżnicowani. Od tajemniczych i zakłamanych do miłych i przyjaznych. Aria jest nieco zagubiona, ale wyprawa robi z niej twardą kobietę. Perry jest nieco tajemniczy i czasem lekkomyślny. Roar chyba najbardziej przypadł mi do gustu. Jest miły i zabawny. Konsul Hess przypomina mi prezydenta Snowa z "Igrzysk śmierci". Świetnie kłamie i brak mu uczuć. Pod tymi względami podobny jest do swojego syna - Sorena. Książka jest bardzo dobra i polecam ją osobom lubiącym książki fantastyczne z dodatkiem cech nadprzyrodzonych

Książkę przeczytałam dwa razy i nie ma możliwości mówić o nudzie. Wątki miłosne, które toczą się przez całą książkę, jednak nie powodują mdłości tylko subtelne wzruszenia. Przyznaję, że czytając popłakałam się we wstępie oraz zakończeniu książki, a nie zdarza mi się to często. Przez całą powieść moje serce chciało wyskoczyć z piersi, gdyż akcja nawet na chwilę nie zwalniała tempa. Jest to idealna książka na te chłodne i jakże wciąż zimowe wieczory, jednakże radzę nie zaczynać czytać, gdy ma się w zamiarze posprzątać mieszkanie. Szansa odłożenia książki jest zerowa. Z czystym sercem polecam lekturę i zachęcam do zakupu!