Papierowe serca (okładka miękka)

Pierwsze co się rzuca w oczy, to styl, w jakim książka została napisana. Brak jest formy, którą znamy z większości powieści, w tym tworze mamy do czynienia tylko i wyłącznie z listami, które kierują do siebie bohaterowie. Mniej możemy się dowiedzieć, o wyglądzie danych rzeczy, zjawisk czy pomieszczeń, ale za to dostajemy lepszy zarys samego bohatera. Una i Dan nie widzą się, ale przez to, że pozostają anonimowi, łatwiej im nawiązać relację. Przez swój charakter pisma, mogą już na pierwszy rzut oka ocenić, jaka jest ta druga osoba, poprzez wiedzę o tym, czym się interesują, dostają o sobie kolejne informacje. W późniejszym czasie tworzy się takie zaufanie, że bez obaw piszą o swojej historii. Nie często spotykam się z tak napisaną książka, wiem, że wolę jednak standardowo napisane powieści, ale czasem odskocznia od codzienności nie jest zła. Co stronę łatwiej było mi się przyzwyczaić do takiej formy i czytanie szło mi płynnie i gładko. Z początku myślałam, że to będzie tylko relacja dwóch osób, którzy poznają się przez listy, a w konsekwencji dojdzie do spotkania i głębszego uczucia, a tu taka niespodzianka. Opowieść nie jest tylko o relacji dwójki młodych ludzi, ale jeszcze o tym, co kryje się za murami szkoły. Młodzieży podawany, jest lek, który tak naprawdę jest tajemnicą, odizolowani są od świata i pozbawieni własnych imion, a leczenie, które tak skrupulatnie jest prowadzone, może odebrać im wszystko.

Jak wyglądają współczesne szkoły? To wie chyba każdy z nas. Duże, murowane budynki w centrum miast lub wsi, dookoła gwar, pełno ludzi. Skupiające młodzież o różnych zainteresowaniach, gdzie prawie nikt nie jest anonimowy, a obecnie... praktycznie nikt ze sobą nie rozmawia., albo robi to rzadko. Wszechobecne smartfony, sieć, rozmowy w wirtualnej rzeczywistości. Biblioteka? Coś takiego było, jest, ale do czego służy? Ktoś może pójdzie po jakąś książkę, ktoś może wie... Szkoła o której czytałam ostatnio jest...nietypowa. Drewniana, oddalona od ludzi i cywilizacji, pełno w niej uczniów anonimowych. Nikt nie zna swoich imion, nie zna zainteresowań. Szkoła ma oczywiście bibliotekę i właśnie tam, zaczyna się pewna historia... Całkiem przypadkiem ktoś napisał list i schował go w mało popularnej książce. Całkiem przypadkiem ktoś inny właśnie tą książkę wybrał i przeczytał wiadomość. I tak zaczęła się wymiana zdań, budowa relacji, w końcu coraz większe zainteresowanie i... uczucie? Chyba tak można nazwać tych młodych ludzi - Dan i Una - chłopiec i dziewczyna, o imionach książkowych bohaterów. Nim jednak uczucie pomiędzy nimi się narodziło, oboje przy pomocy swoich przyjaciół, odkryli jeszcze jedną cechę szczególną szkoły. Cechę, która niekoniecznie była dobra i niekoniecznie warta rozgłosu... Pewien eksperyment, w który zamieszani byli rodzice, lekarze, a nawet rząd... Zaciekawiłam Was? Mam nadzieję, że chociaż trochę. Jeśli tak, (jeśli nie, to oczywiście tym bardziej musicie przeczytać!) to sięgnijcie po tą książkę, albo podsuńcie ją swoim nastoletnim dzieciom. Bardzo nietypowa opowieść. Coś wiadomo, ale nie do końca wszystko. I tak naprawdę, rozwiązanie zagadki znajdziemy na ostatnich stronach. Byłam bardzo, bardzo zaskoczona. Poza ciekawą fabułą, książka porusza ważne tematy, takie jak akceptacja, wiara w siebie, przemoc, zalety wspólnej pracy, przyjaźń. Oczywiście jest namiastka problemów rodzinnych - ważnych - ale przecież nie mogę Wam zdradzić wszystkiego. Cieszy przeogromnie fakt, że w opowieści biblioteka wygrała z salą komputerową, listy z mailami, a książki z telewizją. I, że młodzi ludzie (14, 16 lat) potrafią i chcą rozmawiać. Nie wstydzą się tego. "Papierowe serca" to książka dla młodzieży, ale dorośli też odniosą korzyści z zapoznania się z jej bohaterami. Warto czasem cofnąć się w czasie i spojrzeć na świat z innej perspektywy... www.zaczytanaemigrantka.eu