Pakt Piłsudski-Lenin czyli jak Polacy uratowali bolszewizm i zmarnowali szansę na budowę imperium (okładka miękka)

Ok

Książka była prezentem i z tego co wiem obdarowana osoba jest bardzo zadowolona z prezentu :-)

Ciekawa książka, można się nie zgadzać z tezami, ale na pewno warto przeczytać, bardzo wciągająca.

Ksiazke pare razy mialem ochote wyrzucic do kosza ze zlosci. Ze zlosci nie na autora, lecz na pewnych "polakow" przedstawionych w ksiazce - ich decyzji, postawy etc. Naprawde polecam kazdemu, wiele faktow wczesniej nieznanych. Warto !

Tak przynajmniej okreslił zawartosc książki mój tesc dla którego kupiłem tą książkę. Umówmy się, z Panem Piotrem Zychowiczem można się zgadzać, albo się nie zgadzać, jednak wczesniej, lepiej zapoznać się z tą książką. Otwiera ona perspektywę na pewne niuanse polityki zagranicznej II RP, która, przynajmniej dla mnie była nieznana. Bardzo Polecam i nie zdradzam treści, bo jak kogoś interesuje- przeczyta, a jak nie interesuje- to po co mam się produkować!

Z faktami nie powinno się dyskutować, choć różne wnioski można wyciągnąć. Dużo informacji których w publicznych szkołach nie przekazywano.

To już trzecia książka Pana Zychowicza, którą przeczytałem. Zacząłem od "Paktu Ribbentrop - Beck" i to był przełom, moment w którym zmieniłem swoje spojrzenie na historię Polski. Autor pokazał mi, że decyzje ludzi uważanych powszechnie za bohaterów narodowych można i należy poddawać krytyce. Cel jest prosty - wyciągać wnioski i uczyć się na błędach poprzednich pokoleń Polaków. Książki Pana Zychowicza rozwijają intelektualnie i pozwalają spojrzeć szerzej nawet na dzisiejsze wydarzenia polityczne. Do tej pory łykałem jak pelikan wyidealizowaną, zmitologizowaną wersję historii, ale ten etap już za mną. "Pakt Piłsudski - Lenin" to książka o zaprzepaszczonej szansie na odbudowę potężnego mocarstwa. Była ku temu możliwość, ale ówczesne władze świadomie zrezygnowały z koncepcji Rzeczypospolitej od morza do morza. Polecam, naprawdę warto przeczytać.

Autor lubi poprzeć swoje argumenty świadectwami z epoki, którą opisuje, więc trudno zarzucić im stronniczość i brak rzetelności. Książkę czyta się lekko, ale jest wprost przerażająca ze swoimi wnioskami. Tym nie mniej każdy kto chce na prawdę poznać ten rozdział naszej historii i to prawdziwie zdemitologizowany po prostu musi ją przeczytać, nawet jeśli nie ze wszystkimi argumentami będzie się zgadzał.

Osoby znające choć trochę historię, już z samego tytułu książki wiedzą, że traktuje ona o wojnie polsko-bolszewickiej lat 1919-1920 i jej następstwach. Jest to ze swadą napisany esej historyczny, łatwy w odbiorze, przybliżający nam wydarzenia sprzed prawie 100 lat, czyli z epoki naszych dziadków i pradziadków. Poznajemy istotę i tło polityczne strategicznych decyzji militarnych marszałka Piłsudskiego, kulisy rokowań w Rydze - prowadzących do zawarcia zawieszenia broni w październiku 1920 r. i podpisania traktatu pokojowego w marcu 1921 r., oraz losy ok. 1,5 mln ludności polskiej pozostawionej po radzieckiej stronie granicy, wytyczonej traktatem ryskim. Wszystko to autor opisuje emocjonalnie i dość szczegółowo, przywołując prace wybranych (przez siebie) i uznanych historyków, a także wspomnienia osób żyjących w tamtych czasach. Choćby dlatego tej książki nie przeczytać – nie można. Ja sam, choć uważam się za obeznanego z historią Polski, zostałem dopiero przez p. Zychowicza „oświecony” w zakresie zachowania się marszałka Piłsudskiego podczas negocjacji ryskich, w których osobiście nie uczestniczył, ale o których przebiegu był na bieżąco informowany i – gdyby bardzo chciał – zdołałby wpłynąć na ich finalny rezultat. Autor przyrównuje traktat ryski do IV rozbioru Polski – motywując to tym, iż pokój w Rydze stworzył Polskę dla Polaków rozumianych w znaczeniu „plemiennym”, grzebiąc wielonarodową Rzeczpospolitą, która upadła w drugiej połowie XVIII w. Aby przyznać panu Piotrowi oczywistą rację wystarczy porównać mapy Polski z 1772 r. i 1921 r. Ale tu zdobędę się też na małą uszczypliwość – jeśliby uznać, że w 1921 r. doszło do rozbioru Polski, to jednak nie do czwartego, lecz już szóstego. Gdyż piąty nastąpił na Kongresie Wiedeńskim w 1815 r., gdy „reaktywowano” Królestwo Polskie, a czwarty miał miejsce w 1807 r., kiedy to pokojem w Tylży ustanowiono Księstwo Warszawskie. W książce znajdujemy też sporo opisów możliwych wydarzeń alternatywnych – co by było, gdyby Piłsudski dobił bolszewików w 1919 r. w przymierzu z Antonem Denikinem, albo uczynił to w 1920 r. w przymierzu z Piotrem Wranglem. Jak również, czego by nie było, gdyby na czele polskiej delegacji w Rydze nie stali ludzie Dmowskiego i Witosa. Można się z taką historią alternatywną wg pana Piotra Zychowicza zgodzić lub nie. Ja, generalnie, od historii alternatywnej nie odżegnuję się, ba – wręcz ją bardzo lubię. Buduje się w niej piętra, z których jednak każde następne może być już coraz mniej prawdopodobne. Przykładowo – autor twierdzi, że w kampaniach 1919 r. i 1920 r. mogliśmy pójść dalej na wschód, dobić czerwonych we współdziałaniu z białymi, a nawet zdobyć Moskwę. Tak, tu się z panem Piotrem raczej zgadzam. Natomiast nie wierzę, żeby tak odrodzona biała Rosja wpadła w długoletni porewolucyjny i powojenny chaos, oraz żeby zgodziła się na swoją zachodnią granicę sprzed 1772 r. Wręcz przeciwnie - uważam, że Wojsko Polskie niechcące powrócić za Bug i Zbrucz, tj. do wschodnich granic Królestwa Kongresowego i Galicji Wschodniej, rychło zostałoby uznane za armię najeźdźczą. W Rosji rozpętałaby się antypolska histeria. Przypomnijmy, że w 1920 r. nawet bolszewicy nieco zagrali na nacjonalistycznej, antypolskiej nucie, ściągając do swoich szeregów byłych carskich oficerów (pomimo ze wtedy na południu Rosji ciągle pozostawał niepokonany Piotr Wrangel). I paradoksalnie, owa antypolska nagonka pomogłaby nawet przyspieszyć zakończenie rosyjskiej smuty - skonsolidowałaby wszystkich Rosjan do walki z Polską. A Rosja była wówczas rezerwuarem milionów żołnierzy – wyćwiczonych i doświadczonych na frontach I wojny światowej. Odpowiednio zmotywowani (rosyjskim patriotyzmem i obietnicą amnestii za wcześniejsze dezercje, zbrodnie i walkę w szeregach Armii Czerwonej) licznie ruszyliby na Polskę pod dowództwem białych oficerów. Reszty dokonałyby zimowy klimat Rosji, jej przestrzenie oraz jednak słabość dopiero co odrodzonej Polski. A państwa Ententy nawet nie kiwnęłyby palcem, aby wspomóc Polskę w wojnie z Rosją białą, to chyba jasne. Wygląda więc na to, że tajny pakt „Piłsudski-Lenin” wcale nie okazał się dla Polski takim najgorszym rozwiązaniem. Czego oczywiście nie można powiedzieć o traktacie ryskim z 1921 r. – wskazując jego konsekwencje oraz wieszając psy na jego polskich negocjatorach pan Piotr Zychowicz ma 100 % racji. I jeszcze jedna refleksja odnośnie paktu „Piłsudski-Lenin”, słusznie uznanego przez autora za praprzyczynę wydarzeń 17 września 1939 r., a nawet powstania PRL. Ale ten wniosek p. Zychowicz wyciągnął już z historii rzeczywistej, choć sam w swoich książkach gorąco zachęca, aby starać się myśleć kategoriami opisywanych czasów. Owszem, pan Piotr wskazuje ówczesnych nielicznych Polaków i białych Rosjan, którzy przedstawili polityczne prognozy, jakie się później sprawdziły. Ale przecież, na miły Bóg, tak wcale być nie musiało.

Jest to najlepsza książka jaką na temat historii Polski w swoim życiu przeczytałem. Wartością książki są stawiane przez Autora pytania i problemy. My Polacy lubimy żyć w świecie ułudy i zwidów, żyć pod dewizą: "Nieważne jak jest ważne jak się umówimy".
Autor zmusza czytelnika do stawiania sobie niewygodnych pytań, burzy od lat utrwalony obraz wydarzeń i postaci politycznych. Nie lubimy być odzierani z prawdy w którą od lat wierzymy w tak bezlitosny sposób.
Ale niezależnie od chóru wszystkich oburzonych - wielkie uznanie i brawa dla Autora.
Książka powinna być polecana jako obowiązkowa lektura historyczna w szkołach. Na te tematy powinni nauczyciele dyskutować z młodym pokoleniem, które bardzo mało o tych ważnych sprawach wie.
Polecam do przeczytania z wielkim przekonaniem.