Pakt Piłsudski-Lenin czyli jak Polacy uratowali bolszewizm i zmarnowali szansę na budowę imperium (okładka miękka)

Jest to kolejną pozycja autorstwa Piotra Zychowicza, który popularyzując wiedzę historyczną, jednocześnie wzbudza szeroką polemikę – zwłaszcza w kontekście prezentowanych cząstkowych opinii czy też końcowych konkluzji.
Książka szeroko opisuje zdarzenia, jakie związane były z tworzeniem się naszej granicy wschodniej po zakończeniu I wojny światowej. Świadomość faktów i sytuacji które miały wówczas miejsce, w większości nie jest znana szerszemu gronu naszych obywateli – a szkoda!
„Pakt Piłsudski-Lenin” nie jest zbiorem dokumentów z ówczesnego okresu –pozycję tą można zaliczyć do kategorii publicystyki historycznej. Książka napisana jest w sposób niezwykle dostępny, ze wspaniałą lekkością pióra – ogromnym zaangażowaniem uczuciowym autora, które nie kryje własnych poglądów i ocen. Jest to wspaniały materiał pozwalający przeciętnemu studentowi czy też uczniowi zrozumieć wreszcie, jaka w praktyce była różnica pomiędzy koncepcją państwa polskiego prezentowaną przez Romana Dmowskiego a koncepcją Józefa Piłsudskiego.
Prezentowany materiał jest doskonałą bazą do zrozumienia dalszego ciągu historii II Rzeczypospolitej
Narracja autora balansuje pomiędzy zdarzeniami w skali ogólnej a przedstawianiem losów pojedynczych ludzi uwikłanych w dany kontekst historyczny. Czyta się ją od „deski do deski” nie nudząc się przy tym – a nie każdy potrafi tak napisać!
Książkę uzupełniają ilustracje, i mapy łącząc wiedzę i wyobraźnią – słowem wspaniała intelektualna przygoda na coraz dłuższe wieczory.

Ksiazke pare razy mialem ochote wyrzucic do kosza ze zlosci. Ze zlosci nie na autora, lecz na pewnych "polakow" przedstawionych w ksiazce - ich decyzji, postawy etc. Naprawde polecam kazdemu, wiele faktow wczesniej nieznanych. Warto !

Osoby znające choć trochę historię, już z samego tytułu książki wiedzą, że traktuje ona o wojnie polsko-bolszewickiej lat 1919-1920 i jej następstwach. Jest to ze swadą napisany esej historyczny, łatwy w odbiorze, przybliżający nam wydarzenia sprzed prawie 100 lat, czyli z epoki naszych dziadków i pradziadków. Poznajemy istotę i tło polityczne strategicznych decyzji militarnych marszałka Piłsudskiego, kulisy rokowań w Rydze - prowadzących do zawarcia zawieszenia broni w październiku 1920 r. i podpisania traktatu pokojowego w marcu 1921 r., oraz losy ok. 1,5 mln ludności polskiej pozostawionej po radzieckiej stronie granicy, wytyczonej traktatem ryskim. Wszystko to autor opisuje emocjonalnie i dość szczegółowo, przywołując prace wybranych (przez siebie) i uznanych historyków, a także wspomnienia osób żyjących w tamtych czasach. Choćby dlatego tej książki nie przeczytać – nie można. Ja sam, choć uważam się za obeznanego z historią Polski, zostałem dopiero przez p. Zychowicza „oświecony” w zakresie zachowania się marszałka Piłsudskiego podczas negocjacji ryskich, w których osobiście nie uczestniczył, ale o których przebiegu był na bieżąco informowany i – gdyby bardzo chciał – zdołałby wpłynąć na ich finalny rezultat. Autor przyrównuje traktat ryski do IV rozbioru Polski – motywując to tym, iż pokój w Rydze stworzył Polskę dla Polaków rozumianych w znaczeniu „plemiennym”, grzebiąc wielonarodową Rzeczpospolitą, która upadła w drugiej połowie XVIII w. Aby przyznać panu Piotrowi oczywistą rację wystarczy porównać mapy Polski z 1772 r. i 1921 r. Ale tu zdobędę się też na małą uszczypliwość – jeśliby uznać, że w 1921 r. doszło do rozbioru Polski, to jednak nie do czwartego, lecz już szóstego. Gdyż piąty nastąpił na Kongresie Wiedeńskim w 1815 r., gdy „reaktywowano” Królestwo Polskie, a czwarty miał miejsce w 1807 r., kiedy to pokojem w Tylży ustanowiono Księstwo Warszawskie. W książce znajdujemy też sporo opisów możliwych wydarzeń alternatywnych – co by było, gdyby Piłsudski dobił bolszewików w 1919 r. w przymierzu z Antonem Denikinem, albo uczynił to w 1920 r. w przymierzu z Piotrem Wranglem. Jak również, czego by nie było, gdyby na czele polskiej delegacji w Rydze nie stali ludzie Dmowskiego i Witosa. Można się z taką historią alternatywną wg pana Piotra Zychowicza zgodzić lub nie. Ja, generalnie, od historii alternatywnej nie odżegnuję się, ba – wręcz ją bardzo lubię. Buduje się w niej piętra, z których jednak każde następne może być już coraz mniej prawdopodobne. Przykładowo – autor twierdzi, że w kampaniach 1919 r. i 1920 r. mogliśmy pójść dalej na wschód, dobić czerwonych we współdziałaniu z białymi, a nawet zdobyć Moskwę. Tak, tu się z panem Piotrem raczej zgadzam. Natomiast nie wierzę, żeby tak odrodzona biała Rosja wpadła w długoletni porewolucyjny i powojenny chaos, oraz żeby zgodziła się na swoją zachodnią granicę sprzed 1772 r. Wręcz przeciwnie - uważam, że Wojsko Polskie niechcące powrócić za Bug i Zbrucz, tj. do wschodnich granic Królestwa Kongresowego i Galicji Wschodniej, rychło zostałoby uznane za armię najeźdźczą. W Rosji rozpętałaby się antypolska histeria. Przypomnijmy, że w 1920 r. nawet bolszewicy nieco zagrali na nacjonalistycznej, antypolskiej nucie, ściągając do swoich szeregów byłych carskich oficerów (pomimo ze wtedy na południu Rosji ciągle pozostawał niepokonany Piotr Wrangel). I paradoksalnie, owa antypolska nagonka pomogłaby nawet przyspieszyć zakończenie rosyjskiej smuty - skonsolidowałaby wszystkich Rosjan do walki z Polską. A Rosja była wówczas rezerwuarem milionów żołnierzy – wyćwiczonych i doświadczonych na frontach I wojny światowej. Odpowiednio zmotywowani (rosyjskim patriotyzmem i obietnicą amnestii za wcześniejsze dezercje, zbrodnie i walkę w szeregach Armii Czerwonej) licznie ruszyliby na Polskę pod dowództwem białych oficerów. Reszty dokonałyby zimowy klimat Rosji, jej przestrzenie oraz jednak słabość dopiero co odrodzonej Polski. A państwa Ententy nawet nie kiwnęłyby palcem, aby wspomóc Polskę w wojnie z Rosją białą, to chyba jasne. Wygląda więc na to, że tajny pakt „Piłsudski-Lenin” wcale nie okazał się dla Polski takim najgorszym rozwiązaniem. Czego oczywiście nie można powiedzieć o traktacie ryskim z 1921 r. – wskazując jego konsekwencje oraz wieszając psy na jego polskich negocjatorach pan Piotr Zychowicz ma 100 % racji. I jeszcze jedna refleksja odnośnie paktu „Piłsudski-Lenin”, słusznie uznanego przez autora za praprzyczynę wydarzeń 17 września 1939 r., a nawet powstania PRL. Ale ten wniosek p. Zychowicz wyciągnął już z historii rzeczywistej, choć sam w swoich książkach gorąco zachęca, aby starać się myśleć kategoriami opisywanych czasów. Owszem, pan Piotr wskazuje ówczesnych nielicznych Polaków i białych Rosjan, którzy przedstawili polityczne prognozy, jakie się później sprawdziły. Ale przecież, na miły Bóg, tak wcale być nie musiało.

To już trzecia książka Pana Zychowicza, którą przeczytałem. Zacząłem od "Paktu Ribbentrop - Beck" i to był przełom, moment w którym zmieniłem swoje spojrzenie na historię Polski. Autor pokazał mi, że decyzje ludzi uważanych powszechnie za bohaterów narodowych można i należy poddawać krytyce. Cel jest prosty - wyciągać wnioski i uczyć się na błędach poprzednich pokoleń Polaków. Książki Pana Zychowicza rozwijają intelektualnie i pozwalają spojrzeć szerzej nawet na dzisiejsze wydarzenia polityczne. Do tej pory łykałem jak pelikan wyidealizowaną, zmitologizowaną wersję historii, ale ten etap już za mną. "Pakt Piłsudski - Lenin" to książka o zaprzepaszczonej szansie na odbudowę potężnego mocarstwa. Była ku temu możliwość, ale ówczesne władze świadomie zrezygnowały z koncepcji Rzeczypospolitej od morza do morza. Polecam, naprawdę warto przeczytać.

Jest to najlepsza książka jaką na temat historii Polski w swoim życiu przeczytałem. Wartością książki są stawiane przez Autora pytania i problemy. My Polacy lubimy żyć w świecie ułudy i zwidów, żyć pod dewizą: "Nieważne jak jest ważne jak się umówimy".
Autor zmusza czytelnika do stawiania sobie niewygodnych pytań, burzy od lat utrwalony obraz wydarzeń i postaci politycznych. Nie lubimy być odzierani z prawdy w którą od lat wierzymy w tak bezlitosny sposób.
Ale niezależnie od chóru wszystkich oburzonych - wielkie uznanie i brawa dla Autora.
Książka powinna być polecana jako obowiązkowa lektura historyczna w szkołach. Na te tematy powinni nauczyciele dyskutować z młodym pokoleniem, które bardzo mało o tych ważnych sprawach wie.
Polecam do przeczytania z wielkim przekonaniem.

Tak przynajmniej okreslił zawartosc książki mój tesc dla którego kupiłem tą książkę. Umówmy się, z Panem Piotrem Zychowiczem można się zgadzać, albo się nie zgadzać, jednak wczesniej, lepiej zapoznać się z tą książką. Otwiera ona perspektywę na pewne niuanse polityki zagranicznej II RP, która, przynajmniej dla mnie była nieznana. Bardzo Polecam i nie zdradzam treści, bo jak kogoś interesuje- przeczyta, a jak nie interesuje- to po co mam się produkować!

Autor lubi poprzeć swoje argumenty świadectwami z epoki, którą opisuje, więc trudno zarzucić im stronniczość i brak rzetelności. Książkę czyta się lekko, ale jest wprost przerażająca ze swoimi wnioskami. Tym nie mniej każdy kto chce na prawdę poznać ten rozdział naszej historii i to prawdziwie zdemitologizowany po prostu musi ją przeczytać, nawet jeśli nie ze wszystkimi argumentami będzie się zgadzał.

Jestem wielkim miłośnikiem historii i z wielkim zapałem czytam wszystkie książki o tej tematyce. Bardzo mi się poodbało, że jest ona napisana prostym językiem, ale za to niezwykle ciekawym. Autor rzeczywiście zabiera czytelnika w doskonałą podróż po historii!!!

Z faktami nie powinno się dyskutować, choć różne wnioski można wyciągnąć. Dużo informacji których w publicznych szkołach nie przekazywano.

Bardzo dobrze napisana ksiązka,kolejna w dorobku tego autora.poparta przykładami i dokumentami.Bardzo gorąco polecam,naprawde warto