Ostateczne rozwiązania. Ludobójcy i ich dzieło (okładka  twarda)

Po przeczytaniu,autor mnie utwierdził w przekonaniu,że antysemityzm wyssałem z mlekiem matki.Szkoda tylko,że nic nie wspomina o udziale co niektórych Żydów(imiona,nazwiska)w tzw.holokauscie czyżby takich nie było? Pomijając to książka ciekawa.

Świetnie napisana. Inne spojrzenie na świat. Gorąco polecam.

Polecam, cenna lektura. Opisane w bardzo dostępny sposób.

Lektura obowiązkowa, jako przestroga dla współczesnych.

Straszne...

Konstanty Gebert "Ostateczne rozwiązania" Ludobójcy i ich dzieło, Historię Zagłady znamy wszyscy. 6 milionów zamordowanych Żydów w wielu miejscach na świecie. A jednak nawet po tak ogromnym ludobójstwie, świat nie nauczył się niczego. Niedługo potem, bo w drugiej połowie XX wieku, przykład Kambodży i 2 miliony ofiar, Rwandy, gdzie zginęło 800 tysięcy Tutsich czy najbliższa nam położeniem Srebrenica z 8 tysiącami zabitych bośniackich muzułmanów mężczyzn i chłopców. Kolejne miejsca i kraje różniące się liczbą ofiar, sposobem zabijania, a wreszcie motywami, które do ludobójstwa, aktów znamionujących ludobójstwo, doprowadziły. Genocide XX wieku nie zaczęło się jednak od Zagłady Żydów, należy wspomnieć również o żyjącej w Namibii ludności Herero, zamieszkujących Turcję Ormianach czy wreszcie zagłodzonych przez Stalina Ukraińcach. Zdarza się jednak, że oprawcy czy mordercy niewinnych ludzi, swój udział w zbrodniach przeciwko ludzkości widzą zupełnie inaczej. Postawiony w stan oskarżenia, za ludobójstwo, czystki etniczne,  dwa zabójstwa, a później jeszcze za zbrodnie wojenne, przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym w Hadze generał Radislav Krstić już przed sądem apelacyjnym bronił się twierdząc, że liczba "rzekomych ofiar" jak określił zabitych, była zbyt niska, żeby można było mówić o ludobójstwie. Wtedy przewodniczący trybunału zadał mu pytanie, jaka liczba zabitych byłaby zatem zadawalająca? Uchwalona w 1948 roku przez Zgromadzenie Narodów Zjednoczonych, oparta na zagadnieniach, które jeszcze w latach trzydziestych podejmował prawnik i twórca pojęcia "ludobójstwo" Rafał Lemkin, Konwencja w sprawie zapobiegania zbrodni ludobójstwa jest bardzo precyzyjna w wyniczaniu czynów, które ludobójstwem należy nazwać w odniesieniu do zamiaru zniszczenia w całości lub części grup narodowych, etnicznych, rasowych czy religijnych (zdjęcie nr 2). Kiedy zobaczyłam "Ostateczne rozwiązania" w lutowych zapowiedziach, nie sądziłam, że przyjdzie mi je czytać w okolicznościach, kiedy w kolejnym kraju tuż za naszą granicą giną niewinni ludzie.  Ogromnie boli to, w jaki sposób historia lubi się powtarzać, w większym lub mniejszym od nas oddaleniu, z różnym natężeniem, niosąc za sobą kolejne ofiary w ludziach. Tym bardziej, nie należy dzisiaj przegapić tej kilkusetstronicowej, bardzo szczegółowo napisanej monografii, w której autor skupia się na wybranych, a zarazem największych zbrodniach przeciwko ludzkości XX wieku. Co sprawia, że normalni ludzie mając tragiczne przykłady z przeszłości, nie nauczyli się niczego i w pewnym momencie potrafią zmienić się w sprawców ? Stać się oprawcami swoich sąsiadów czy też zamieszkujących kraj mniejszości? Dzisiaj nie dymią już kominy  krematoriów, z różnych stron Europy do obozów zagłady nie jadą pociągi, nie wyładowuje się ludzi na rampie przygotowując ich do selekcji pomiędzy życiem a śmiercią. A mimo to w różnych miejscach na świecie co jakiś czas dokonuje się mnóstwo mających większe lub mniejsze znamiona ludobójstwa lub aktów ludobójstwa, działań. Bo świat na to pozwala, bo pozwalamy na to my, ludzie.

Czy o tak przejmującym i straszliwym temacie jak ludobójstwo można napisać książkę, która wciąga skuteczniej niż najpopularniejszy netflixowy serial. Książkę tak przerażającą, że boimy się odwrócić kolejną stronę i czytać dalej, a jednak z trudem przychodzi przerwanie lektury, odłożenie na dłużej jest wręcz niemożliwe. Owszem - jak najbardziej możliwe o ile autor nazywa się Konstanty Gebert. Swoim “Ostatecznym rozwiązaniem” Gebert stworzył monografię idealną - wyczerpująco i szeroko omawiająca, zarówno od strony historycznej, politycznej jak i społeczno-psychologicznej, zagadnienie ludobójstwa, rzetelną, doskonale udokumentowaną rozmaitymi źródłami. Autor w trakcie pracy nad tym monumentalnym dziełem przewertował liczne dotychczas opublikowane pozycje naukowe i tony archiwalnych dokumentów. Nie można nie wspomnieć także o będących daleko istotnym i cennym elementem publikacji wywiadach, o przeprowadzenie których łatwo nie było - przez lata Gebert zbierał materiał prowadząc rozmowy ze świadkami i sprawcami najgorszego typu zbrodni. Przy tej całej imponującej dokumentacji wykorzystanej do stworzenia książki jest to pozycja napisana z wyjątkową swadą, przenikliwością i erudycją. Ogromna znajomość tematu przez autora jest bezdyskusyjna i godna podziwu. Na szacunek zasługuje również respekt, takt i obiektywizm z jakimi Gebert podszedł i opracował omawiane zagadnienie. W “Ostatecznym rozwiązaniu” Konstanty Gebert wychodzi od uznanego za pierwsze ludobójstwo w XX wieku, a niestety dosyć słabo udokumentowanego wymordowania ludu Herero przez Niemców by potem - im liczniejsza i dokładniejsza dokumentacja się zachowała - tym szczegółowej i obszerniej zaprezentować kolejne zbrodnie przeciwko ludzkości w historii - rzeź Ormian (Mec Jeghern), zagładę Cyganów - Romów i Sinti (Pojramos), ukraiński Hołodomor, słynną Rwandę czy nie tak dawną masakrę w Srebrenicy - żeby wymienić kilka. Książka dostarcza przekrojowej wiedzy, a jednocześnie Gebert dokładnie i sumiennie opisuje konkretne ludobójstwa, przybliża sylwetki kluczowych figur czy przytacza konkretne zdarzenia powołując się na osobiste historie i przeżycia uczestniczących w nich osób. Uderza w przedstawionych w książce zbrodniach jak historia zatacza koła. Z jednej strony nie mieści nam się w głowie jak tak bestialskie mordy ktokolwiek, nawet najgorsza istota ludzka, była w stanie dokonać; rozliczamy, tępimy i skazujemy winnych, i naiwnie, oszukując się i przymykając oczy wierzymy, że w naszych czasach i obecnym cywilizowanym świecie ludobójstwo jest już niemożliwe, że należy już do przeszłości. A jednak nadal w społeczeństwie obecne są jednostki i grupy, które i w XXI wieku z zimną krwią, bez mrugnięcia okiem dokonują masowych mordów. Gebert pod sam koniec trzeźwo konstatuje gorzko, że „było możliwe. Będzie. Jest.” Ogromnie ważna i potrzebna książka. I jakże aktualna i prorocza w kontekście bieżących wydarzeń. https://www.instagram.com/joannaoksiazkach/

O ile prostrze byłoby moje życie, gdybym nie sięgnęła po tę książkę, podobnie jak po kilka innych. Niemniej jednak przytłoczona bezgranicznym okrucieństwem, piszę POLECAM. Dlaczego? Bo błogostan może zmniejszyć naszą czujność i znów wszystko się powtórzy, a my będziemy się tłumaczyć, że nic nie wiedzieliśmy, że nikt nas nie uprzedził. Czytałam tę książkę na przełomie lutego i marca 2022 r., kiedy niedaleko, prawie za rogiem ludzie giną, bez broni, bez winy i jak zwykle bez nadziei na skuteczną pomoc.

Porażająca i znakomita książka! Czyta się jak reportaż, nie da się przestać o niej myśleć. Dostracza ogromu wiedzy historycznej ale też daje narzędzia do zrozumienia historii i do interpretacji współczesności. Koniecznie trzeba przeczytać, szczególnie dzisiaj!

Bardzo ważna książka, szczególnie w tych czasach warto sobie uświadomić jak historycznie wyglądały te tematy, szczególnie w dzisiejszych czasach