Lew, czarownica i stara szafa. Opowieści z Narnii. Tom 1 (okładka miękka)

Bardzo ciekawe opowiadanie fantasy. Wydanie Filmowe zawiera bodajże 8 stron ze zdjęciami z filmu

Umiejętność pisania baśni to niebywały dar. Baśnie są bowiem mostem rozwieszonym nad światem fantazji i rzeczywistości, przeznaczonym dla najwybredniejszych czytelników - dzieci. Odrzucą one z prostotą i szczerością każdy bubel, zaś z wypiekami na twarzy będą śledzić historię, która da pole dla ich nieograniczonej wyobraźni. Wkraczamy tu jednak na kruchy lód, bowiem takie pole można stworzyć również na gruncie zupełnie nieprzeznaczonym dla dzieci, co widać w wielu dzisiejszych bajkach i baśniach. Dlatego tym bardziej cenię sobie „Opowieści z Narnii”, w których mądre i wartościowe treści podane są w sposób fascynujący. Jest to przepiękna opowieść o tym, że dobro zwycięża i jest wartością samą w sobie. To historia o przyjaźni, poświęceniu i bezinteresowności. Takie właśnie powinny być dziecięce fantazje – dzieci powinny marzyć o bohaterstwie, heroizmie, odwadze i miłości, a tymczasem o czym marzą? O wiedźmach i chodzących trupach. Podsuwajmy więc najmłodszym mądre książki, pamiętając, że dzisiejsze dzieci, to jutrzejsi dorośli.

II wojna światowa to czas, w którym rozpoczyna się akcja powieści, stanowiącej pierwszą część serii. Londyn zaczyna być oblegany przez niemieckie wojska. Każdy z mieszkańców poszukuje schronienia, a co za tym idzie - pomysłu na ochronę swoich dzieci. W tej sytuacji miasto opuszcza czwórka rodzeństwa – Łucja, Zuzanna, Edmund i Piotr. Razem z resztą dzieci, odjeżdżają pociągiem do miejsc, w których mają mieszkać. Pewnego dnia, znudzone brzydką pogodą dzieci, postanawiają pobawić się w chowanego. Łucja otwiera pokój, w którym nie znajduje się nic prócz wielkiej, tajemniczej szafy. Uznając, że będzie to najlepsze miejsce na kryjówkę, wchodzi do niej i… ląduje w śniegu. Zachwycona bajkowym otoczeniem, idzie przed siebie. Gdy dochodzi do latarni, stanowiącej początek fantastycznej krainy, spotyka fauna. Jest to mężczyzna z koźlimi kopytami.

Pierwszą styczność z Opowieściami z Narnii miałam bardzo, bardzo dawno temu. Oczywiście podczas klasowego wyjścia do kina. Nie znałam wtedy jeszcze gatunku fantasy, oprócz Harrego Pottera. Miło mi po tylu latach powrócić do Narnii, tym razem w wersji książkowej, która jest stanowczo lepsza od ekranizacji. Gdybym nie oglądała filmu inaczej wyobraziłabym sobie cały świat, jednak styl pisania Lewisa, mało współczesny język nadają całej książce pewną otoczkę magii i tajemnicy, których nie da się odczuć podczas oglądania filmu. Wzruszyłam się nie raz podczas czytania, uśmiechy też się zdarzały. Jednym słowem książka jest rewelacyjna. Porwie w świat fantasy i dziecko i dorosłego. Polecam!

Pewnie nie będę oryginalna ale książka ta za każdym razem kiedy do niej wracam, przypomina mi dzieciństwo kiedy była moją ulubioną lekturą. Duży plus za sporą czcionkę(drobny druk w książkach zniechęca mnie do czytania mimo, że bardzo lubię czytać) oraz poręczny format. W owym wydaniu umieszczono zdjęcia z filmu pod tym samym tytułem. Czyni to tę pozycję bardziej atrakcyjną szczególnie dla dzieci, gdyż jest to lektura szkolna. Zachęcam do kupna. W Empiku w bardzo atrakcyjnej cenie. Jeśli się kupi cały pakiet ze wszystkimi częściami, wychodzi jeszcze taniej.

Opowieści z Narni to książka mojego dzieciństwa. Niezwykła, niezapomniana, magiczna, wypożyczana z Biblioteki Dla Dzieci i Młodzieży, której - niestety - już w Bydgoszczy nie ma. Sentyment do literatury angielskiej, dziecięcej jest u mnie niezrównanie wielki. Z okazji Świąt obdarowuję tymi opowieściami kolejne dzieci w naszej Rodzinie, wierząc, że i dla nich staną się one czarowne. Ja sama też wróciłam do OPOWIEŚCI po wielu, wielu latach. Wspaniałe tłumaczenie i naprawdę ładne wydanie. Polecam gorąco!!!

Świetna książka dla dziecka w młodszych klasach szkoły podstawowej. Na tle niezwykłych przygód, które zawsze są w stanie zaciekawić i pochłonąć młodych podróżników, ukazana jest odwieczna walka dobra ze złem. dziecko poznaje wartość przyjaźni, pojęcie lojalności i wybaczania. Polecam znakomita lektura.
Od strony technicznej książka nie jest zbyt gruba, pisana w miarę dużą czcionką - to zachęca czytania.

"Opowieści z Narnii" to chyba najpiękniejsza baśń dla dzieci( i nie tylko).
Dynamiczna, z wartko toczącą się akcją, a jednocześnie mądra, pouczająca i pełna ukrytych przesłań i alegorii.
Pierwsze skojarzenie z dziecięcymi zabawami i światem przygody to właśnie Narnia.
Te kilkaset stron jest więcej warte niż całe biblioteki pustych słów.

Clive Staples Lewis – brytyjski pisarz, historyk, filozof i teolog. Stworzył cykl fantasy dla dzieci Opowieści z Narnii. Znany jest również z esejów religijno-filozoficznych.* Była to moja ulubiona lektura w podstawówce, dlatego postanowiłem odświeżyć sobie ten utwór. Nadal bardzo mi się on podoba. Piotr, Zuzanna, Edmund i Łucja muszą przenieść się do starego Profesora. Mieli wakacje, ale pogoda im nie sprzyjała, dlatego musieli siedzieć w tym przeogromnym domu. Pewnego dnia Łucja wchodzi do szafy i… przechodzi do Narnii – krainy, w której cały czas jest zima. Żyje tam dużo różnych stworzeń oraz ona, Biała Czarownica. Dzieci przeżywają tam mnóstwo przygód, które na pewno na długo zapadną w ich pamięci. Autor opowiada historię tak, jakby była to bajka na dobranoc. Posługuje się prostym i lekkim językiem, dzięki czemu utwór czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Ze względu na to, że dzieło to jest przede wszystkim dla dzieci i młodzieży, fabuła jest w miarę prosta i są schematy typu dobro zawsze zwycięża itd. Mimo iż wiedziałem jak się ta historia skończy, to czytało mi się ją bardzo dobrze i czasem zaskoczenie było, bo niektórych wydarzeń nie pamiętałem. Wadą są dość skąpe opisy. O ile Narnia została opisana dość dobrze (liczę na to, że w kolejnych tomach bliżej poznam jakieś jej fragmenty, coby na koniec mieć spójny obraz), o tyle sceny batalistyczne niekiedy przypominały streszczenia. Rozumiem, że autor nie chciał, aby były one kilkudziesięciostronicowe i żeby tym samym dzieci/młodzież zniechęciły się do sięgnięcia po tę powieść, bo książka miałaby wtedy czterysta stron, ale mógł on poświęcić na nie trzy-cztery strony i pochwalić się swoimi umiejętnościami pisarskimi. Kolejny mankament to złe umiejscowienie fotosów z filmu. Znajdują się one mniej więcej w środku książki i zajmują parę stron. Problemem jest to, że jeśli ktoś czyta po raz pierwszy ten utwór, to sobie go zaspoileruje. Edmund jest chłopcem, który lubi dokuczać innym, a zwłaszcza swojej młodszej siostrze. To osoba kreowana na tą negatywną, której, szczerze powiedziawszy, nie polubiłem. Potrafi dość dobrze kłamać i jest materialistą. Łucja jest najmłodsza, co widać w jej zachowaniu i wypowiedziach. To osoba naiwna, dobra i lubiąca pomagać. Wydaje mi się, że nie zdawała ona sobie z niebezpieczeństwa, na które zostaje narażona, wchodząc do Narnii. Zuzanna i Piotr są dziećmi najrozsądniejszymi. On – strateg, odważny i skory do udzielenia pomocy. Ona – spokojna, niepoddająca się emocjom i mądra. Biała Czarownic jest moją ulubioną bohaterką, ponieważ wie czego chce, jest przebiegła, mądra, zła i powodująca, że na ciele ma się ciarki. Książkę uzupełniają przepiękne szkice. Są one minimalistyczne i idealnie wpasowujące się w klimat powieści. „Lew, czarownica i stara szafa” uczy, że rodzeństwo zawsze pomoże sobie w potrzebie, że zło przegrywa z dobrem. To, co na początku wydaje się być nieprawdopodobne, może rzeczywiście istnieć, dlatego nie można oceniać innych z góry. Książka spełniła swoją funkcję, czyli dostarczyła mi rozrywki i sprawiła, że przeżyłem ciekawą przygodę. Nie nauczyła mnie czegoś nowego, ale wynikać to może z tego, że mam 18 lat. Pamiętam, że w podstawówce chciałem przenieść się do Narnii i wchodziłem do szafy, ale niestety prócz zawodu nic mi to nie dało. Najbardziej spodobał mi się styl pisarski autora. Jest on nieprawdopodobnie lekki i przyjemny. Książkę polecam wszystkim tym, którzy chcą umilić sobie wieczór i przeżyć ciekawą literacką przygodę. ** Źródło – Lubimy Czytać.

Książka jest o czworgu dzieci, które przyjeżdżają do wujka i tam spotykają się z szafą, która przenosi do innego świata, Narnii. Świat ten nie jest przyjemny, wiecznie skuty mrozem, nad którym władzę trzyma Biała Czarownica. Sam pomysł nie jest najgorszy, dobry pisarz mógłby zrobić z tego naprawdę niesamowitą książkę. Jednak fauny, gadające zwierzęta? Ten rodzaj fantastyki według mnie jest trochę żałosny i w ogóle mi się nie podoba. Myślę, że książka mi się nie spodobała też dlatego, że autor żył w dawniejszych czasach niż nasze, a wtedy pisało się znacznie innym stylem, który nie przypadł mi do gustu. Uważam, że nie warto czytać tej książki, o wiele lepiej przeczytać film.