Krew Olimpu. Olimpijscy herosi. Tom 5 (okładka miękka)

Na tą książkę warto było czekać. Przeczytałam całą serię ,, Olimpijscy Herosi " i mogę powiedzieć że się nie rozczarowałam. Wiem ,że Rick Riordan jest wspaniałym pisarzem i nigdy nie zawiódł swoich czytelników. Więc ta książka kończąca te serię, będzie najlepszą i najciekawszą książką w jego życiu i fanom percy'ego.

"Nico ich ostrzegał. Przejście przez Dom Hadesa obudzi najgorsze wspomnienia herosów. Związane z nimi duchy staną się niespokojne. Jeszcze jeden skok przez cienie z Reyną i trenerem Hedge’em, a Nico sam stanie się duchem. Druga możliwość wydaje się jeszcze gorsza: pozwolić, by umarł ktoś inny, zgodnie z zapowiedzią Hadesa.
Jasona nawiedza duch matki, która porzuciła go w dzieciństwie. Jason nie jest pewny, jak sprawdzi się jako przywódca, ale wie, że nie będzie łamał obietnic jak ona. Wypełni dotyczący go fragment przepowiedni: Pastwą ognia lub burz świat się stanie.
Reyna boi się duchów swoich przodków, od których emanuje gniew. Musi jednak skupić wszystkie siły na tym, by dostarczyć Atenę Partenos do Obozu Herosów, zanim wybuchnie wojna między Rzymianami a Grekami. Czy starczy jej siły, żeby tego dokonać, zwłaszcza że po piętach depcze jej przerażający myśliwy?
Leo martwi się, że jego plan nie wypali: że mogą mu przeszkodzić przyjaciele. Nie ma jednak innej drogi. Wszyscy wiedzą, że jedno z Siedmiorga musi umrzeć, żeby pokonać Gaję, Matkę Ziemię.
Piper musi nauczyć się poddawać strachowi. Tylko wtedy zdoła wykonać w końcu swoje zadanie: wypowiedzieć jedno jedyne słowo.
Herosi, bogowie i potwory – wszyscy mają rolę do odegrania w ostatecznym wypełnieniu przepowiedni w Krwi Olimpu, niezwykłym zakończeniu bestsellerowej serii „Olimpijscy Herosi”."
Czytając powyższy opis można wywnioskować, że książka zapowiada się świetnie. Jestem pewna, że nikt kto ją przeczyta nie rozczaruje się. Tyle emocji na 528 stronach! ;)

Od razu przepraszam za wystawienie takiej oceny (1 gwiazdka), tak mi się przez przypadek kliknęło.
Czekam na tę książkę już od roku i nie mogę doczekać się jej premiery. To będzie na pewno najlepsza część. Czekam na mnóstwo momentów które jeszcze kilka dni po przeczytaniu tomu będą wirować w mojej głowie.
A tak na marginesie to obstawiam, że zginie Leo (błagam NIE!), Jason lub Oktavian.

Już po prostu nie mogę się doczekać tej części. Zapowiada się super. Mam nadzieję, że nie będzie cały czas o Anabeth bo to jest nudne. Wole o Piper, Jasonie czy o Leo. Byle nie o niej!

Nie mogę się doczekać kolejnej części. Przeczytałam wszystkie i chorobliwie czekam na "Krew Olimpu", aczkolwiek myślałam, że "Dom Hadesa", to będzie ostatnia część z powodu "wpisu" autora na początku książki, czyli :
"Moi cudowni czytelnicy!
Przepraszam, za to nagłe i niespodziewane zakończenie
No, może nie do końca szczerze...
HAHAHAHA
A teraz już poważnie : kocham was!"
Więc... :D
Jak już napisałam nie mogę się doczekać ;)

Tak, tak - premiera już tuż, tuż - na szczęście! Uwielbiam fantasy, a opis tylko zachęca do przeczytania:) Z pewnością kolejna, genialna książka Riordana :) Już nie mogę się doczekać! :D

Liczę na wieleeee momentów, które znów rozwalą mi mózg! :) Nie mogę się już doczekać premiery! Riordan rządzi :D

Czas leci nieubłaganie. 1 sierpnia zbliża się z każdą chwilą, a wraz z nim nieunikniona wojna. Siódemka herosów z przepowiedni musi dotrzeć na czas do Aten, pokonując przy tym wiele trudnych przeszkód. Jednak wierzą, że uda się im powstrzymać przebudzenie Gai. Lecz życie jest okrutne i nie pozwala im tak łatwo dotrzeć do celu. Największym problemem nie są potwory, bogowie ani pogoda. Są nim wspomnienia, które ciążą na każdym z herosów, znajdującym się na Argo II. W tym samym czasie Nico, Reyna i trener transportują Atenę Partenos do Obozu Herosów, gdzie Oktawian szykuje Rzymian na walkę z Grekami. By uniknąć krwawej wojny i dać siódemce herosów przynajmniej szansę na wygranie, muszą dotrzeć na czas. Czy im się uda? Czy Gaja się przebudzi? I czy wszyscy przeżyją?

I tak oto przeczytałam ostatnią część Olimpijskich Herosów. Długo na nią czekałam i muszę przyznać, że to było wyjątkowo niecierpliwe oczekiwanie. Koniecznie chciałam się dowiedzieć, co będzie dalej i jak zakończy się historia. Gdy wreszcie zdobyłam powieść, od razu wzięłam się za jej czytanie. W tamtej chwili nie było dla mnie nic ważniejszego. Nie mogłam się od niej oderwać. Wszystkie moje myśli były poświęcone herosom. Sprawiło to, że przeczytałam książkę w zadziwiająco szybkim tempie. Teraz tego żałuję, ponieważ tylko przyśpieszyłam ostateczne rozstanie się z jedną z moich ulubionych serii.

Książka ma tak dużo zalet, że nie wiem od czego zacząć... Jak z poprzedniego akapitu pewnie już wywnioskowaliście, jest niezwykle ciekawa. Stwierdzenie, że nie mogłam się od niej oderwać, nie do końca ukazuje stan rzeczy. Ja po prostu nią żyłam. Byłam tam, przeżywałam wszystko z bohaterami i pomagałam im pokonać trudności. To niesamowite uczucie towarzyszyć im w tej ciężkiej i pełnej emocji walce.

Jednak najbardziej rzuciła mi się w oczy realność tej powieści. Prawdopodobnie bardzo dziwnie to brzmi. Opowieść pełna bogów, herosów, magii i nieziemskich istot jest jak najbardziej rzeczywista. Paradoksalne... Jednak pod całą tą magią, nierealnymi wydarzeniami jest ukryta nasza rzeczywistość. Historia różnych herosów i innych dziwnych istot pokazuje nam nasze życie, nasze problemy. Może codziennie nie ratujemy świata przed zagładą, ale jesteśmy jego częścią i powinniśmy to pamiętać. Każdy z bohaterów był całkowicie inny. Żadne cechy charakteru się nie powtarzały, talenty nie były takie same, a problemy ukazywały całą swoją różnorodność. Każdy musiał się zmierzyć ze swoją rzeczywistością i albo się poddać, albo zwyciężyć.

Jedno słowo przeraża w całej książce, a dokładniej twórczości Riordana - śmierć. Wojna zawsze niesie ją ze sobą, więc żadną tajemnicą nie jest, że i tu się pojawi. Już dawno śmierć bohaterów nie poruszyła mnie tak bardzo. Przywiązałam się do nich całym sercem i nie mogłam wyobrazić sobie świata bez ich istnienia. Teraz muszę. Nie będę opowiadać, co mną tak bardzo wstrząsnęło, ponieważ zepsułabym Wam całą przyjemność z czytania, jednak ostrzegam, żebyście się przygotowali psychicznie.

Powinnam też coś napisać o wadach, ale jest to bardzo trudne zadanie. Nie ma wątpliwości, że jakieś są, ale przecież każda powieść je posiada. Dużo osób zwraca uwagę na brak logiki w niektórych zdarzeniach. Niestety jest to prawdą. Lecz jeśli ktoś naprawdę się wczuje w akcję, nie ma szans ich zauważyć. Ja sama ich nie zauważyłam. Dopiero mój przyjaciel powiedział mi o nich. Na początku nie zgadzałam się z nim, ale po przemyśleniu okazało się, że miał rację. Jednakże to nie zmienia faktu, że błędy są prawie niewidoczne.

Żałuję, że to jest ostatnia książka serii i przede wszystkim całej tej historii. Z Bogami Olimpijskimi i Olimpijskimi Herosami przeżyłam wiele dobrych chwil i naprawdę przykro mi się z nimi rozstawać, a raczej nie wygląda, żeby Rick miał napisać kolejną serię, która przedłuży losy bohaterów. Im też należy się szczęście. Pociesza mnie fakt, że jest jeszcze seria o bogach egipskich i prawdopodobnie niedługo ukaże się cykl o bogach nordyckich. Kolejna przygoda czeka... Natomiast wszystkim, którzy lubią fantastykę polecam zapoznać się twórczością Ricka Riordana. Ci, którzy ją już znają, koniecznie muszą przeczytać "Krew Olimpu".

„Krew Olimpu”, czyli piąta i, jak mam nadzieję, ostatnia część „Olimpijskich herosów”, której autorem jest Rick Riordan.
Załoga statku „Argo II” ma tylko kilka dni, aby powstrzymać krwiożerczą Gaję, Matkę Ziemię, pierwotną boginię. Po drodze oczywiście muszą zabić gigantów, których uśmiercić jest bardzo trudno, rzecz jasna.
Tyle można o tej książce napisać! Ale zacznę od akcji, a właściwie od jej tempa, które gna na łeb, na szyję. Zdecydowanie akurat ten pisarz ma do tego dar. Książka nie jest chuda, ma około pięciuset stron, a one wszystkie aż ociekają akcją. To dość niesamowite, bo niewielu jest twórców, którzy potrafią utrzymać taką pogoń.
No i bohaterowie. Oni oczywiście, tak wspaniale wykreowani. Ich dosłownie „czuć”. Na pewno nie są papierowymi postaciami, mają zarówno wady jak i zalety, ale też cel istnienia. Autor połączył ich doskonale – na zasadzie kontrastu. I nie chodzi mi tylko o Greków i Rzymian, ale również cechy charakteru. Na ten przykład warto przytoczyć postacie Jasona i Percy’ego. Obydwaj są przywódcami, ich osobowości ścierają się ze sobą bardzo silnie. Muszą nauczyć się ze sobą współpracować, albo zginą.
Niektórzy zarzucą Riordanowi wtórność. I tutaj muszę przyznać, że taka rzeczywiście się znajduje. Ale przecież to to, za co tyle milionów czytelników go uwielbia. Jego najlepsze cechy, które zyskały powszechne uznanie. Dlatego właśnie zgadzam się na powtórkę z rozrywki.
Na samym początku recenzji wspomniałem, iż mam nadzieję, że ta część będzie ostatnią. Dlaczego? Otóż wszystkie poprzednie powieści tego autora wywoływały we mnie pewien niedosyt. Czułem żal, że opuszczam świat przedstawiony. I tutaj ten żal też odczułem, ale najpierw przyszła satysfakcja. To już koniec. Nie spotka się już ponownie z bohaterami, ale wszystko sprawy zostały rozwiązane, doprowadzone do końca. Z radością mogę porównać to do Jasona, który także ten spokój odnajduje.
Ale dla wiernych fanów Ricka Riordana mam też dobrą wiadomość. To nie koniec działalności autora. Zapowiedział już kolejną serię! Będzie nosić nazwę „Magnus Chase i bogowie Asgardu” i tym razem autor przedstawi nam nordycką mitologię. Można też się spodziewać oczywistego powiązania. Bo w końcu która z głównych bohaterek też nosi takie nazwisko?
Podsumowując, to znakomite zakończenie serii. Wspaniały, riordanowski humor. Wartka, niepozwalająca się oderwać akcja. No i niesamowici bohaterowie! To wszystko składa się na niepowtarzalny klimat, za który cenię autora. A zakończenie… Cóż można rzec? Mistrzowskie.

"Krew Olimpu" wywarła na mnie mieszane wrażenia.
To w końcu ostatni tom "Olipijskich Herosów"-rozwiązanie całej akcji, budowanej praktycznie przez dwie serie.
Język książki jest bardzo przystępny, przez co wręcz się ją pochłania.
Czuję jednak niedosyt.
To już jest KONIEC?!
Nie będzie kolejnych części?!
Ciężko jest mi się z tym pogodzić, bo herosi towarzyszą mi od dawna i dorastali wraz ze mną.
Sytuacja jest podobna do zakończenia cyklu 'Harry'ego Potter'a"- ta sama pustka i niedowierzanie.

A teraz wracając do treści.
Szkoda, że Riordan nie dał "głosu" Percy'emu, przecież to on rozpoczął całą historię i zasługuje na więcej uwagi.
Wielu istotnych bohaterów zeszło na drugi plan,a ich losy bardzo mnie ciekawiły.
Muszę przyznać, że finał mnie zaskoczył.
Niektórych scenariuszy nie byłam w stanie przewidzieć.
Po poprzednich częściach nie wyobrażałam sobie tego do końca w ten sposób.

Bardzo się cieszę, że autor wprowadził narrację Reyny i Nico.
To pozwoliło mi ich lepiej poznać i zrozumieć.
Jeszcze bardziej ich uwielbiam.
Nie będę wdrażała się bardziej, bo spoilery nie są wskazane.

Rick Riordan stworzył piękną opowieść.
Może nie jest perfekcyjna, ale dla mnie ma znaczenie.
Przez "Krew Olimpu" jeszcze bardziej czuję się herosem.
Wujku Ricku odwaliłeś kawał dobrej roboty.
Najchętniej zabiłabym cię za to, że to już koniec.
Jednak wszystko co dobre, musi się kiedyś skończyć.
Jednocześnie kocham cię, ponieważ napisałeś coś tak wspaniałego.
Dziękuję, że pozwoliłeś uczynić mój świat piękniejszym i pełnym fantazji.
Katarzyna, 15 lat