Niepełka (okładka miękka)

W pierwszej chwili pomyślałam - taka książka dla młodzieży - uwierzcie - dorośli też mają co czytać.

niesamowite przesłanie. wielka wrażliwość sumienia. dająca poczucie ogromnej godności osób niepełnosprawnych

"Niepełka" Doroty Schrammek to wbrew pozorom książka nie tylko dla młodzieży. Pozwala czytelnikowi wcielić się w główną bohaterkę i postrzegać codzienne problemy jej oczami. Ukazuje nam jak młodzi ludzie potrafią być bezwzględni, dążą po trupach do celu często raniąc niczemu niewinne osoby.

Główna bohaterka, Weronika, jest osobą niepełnosprawną, której niedawno zmienił się świat. Przeprowadzka do innego miasta, zmiana gimnazjum... Już nie chodziła do szkoły integracyjnej, a do zwykłej szkoły z barierami architektonicznymi. Trafiła do klasy, gdzie rządziła Kinga, utalentowana wokalne, wygrywająca różne konkursy muzyczne i rozpieszczona przez ojca oraz olewająca naukę. Kinga i jej 2 koleżanki lubiły pokazywać swoją wyższość, szczególne nad Weroniką. Natomiast Weronika nie pokazała nigdy swojego cierpienia. Los w pewnym momencie się odmienia, gdy Weronika wygrywa konkurs fotograficzny. Kinga coraz bardziej dokucza koleżance i spada na samo dno przez pewien incydent. Z pomocą przychodzi...... Weronika..... Więcej znajdziecie w książce.

Na wstępie chcę podziękować Pani Dorocie Schrammek za to, że w swojej najnowszej książce „ Niepełka” zdecydowała się poruszyć tak ważny temat, jakim jest tolerancja i akceptacja społeczna osób niepełnosprawnych. Sama jestem osobą niepełnosprawną i z własnego doświadczenia wiem, że osobom z niepełnosprawnością nie jest łatwo. Z reguły problemy zaczynają się już w szkole, a rówieśnicy bywają bezwzględnie okrutni. W takim właśnie trudnym położeniu znajduje się główna bohaterka powieści czternastoletnia Weronika. Dziewczyna wraz z samotnie wychowującą ją matką przeprowadza się z Warszawy do Trzebiatowa. Nie jest jej łatwo, ponieważ w nowym miejscu musi zaczynać wszystko od nowa, co uwierzcie mi dla osoby niepełnosprawnej jest bardzo trudne. Musi rozstać się ze znanym i bezpiecznym sobie dotychczas światem i trafia w nieznane. Jak wiemy nowy ma zawsze pod górkę niezależnie od miejsca i okoliczności, a jeśli nowa osoba jest tak jak Weronika osobą niepełnosprawną wówczas jest jeszcze gorzej. Nastolatka trafia do nieprzystosowanej dla niepełnosprawnych szkoły, gdzie zdana jest na pomoc osób trzecich, Jednak to jest najmniejszy problem bohaterki biorąc pod uwagę to, co spotyka jej ze strony klasy do której trafia. Jak to również w życiu bywa w takich sytuacjach zazwyczaj znajduje się w grupie prowodyr, który robi wszystko, aby wszystkich wokół nastawić przeciwko osobie niepełnosprawnej, a jej samej uprzykrzyć życie. Tak też dzieje się i tym razem. Kinga jest utalentowaną muzycznie szkolną gwiazdą, która nieustannie oczekuje od swoich szkolnych kolegów i koleżanek nieustannej uwagi i uwielbienia. Kiedy do klasy Kingi dołącza Weronika, ta czuje, że nowa zaczyna przyćmiewać jej blask. Dlatego stara się zrobić wszystko, aby w oczach całej klasy umniejszyć osobie naszej bohaterki. Do czego postawa dziewczyny doprowadzi i jak poradzi sobie sama Weronika przekonacie się sięgając po książkę. To, co jest bardzo istotne i na co sama autorka zwraca uwagę to rola rodziców w kształtowaniu osobowości i charakteru młodego człowieka. Ojciec Kingi dumny z utalentowanej córki traktuje ją jak wschodzącą gwiazdę. Czternastolatka wychowywana jest w przeświadczeniu bycia najlepszą, przez co łaknie adoracji i poklasku. Nie ma w niej ani krzty pokory i szacunku dla drugiego człowieka. Czy dziewczyna zrozumie co tak naprawdę liczy się w życiu i co jest jego największą wartością? Czy to, co prezentuje swoim zachowaniem to rzeczywistość, czy tylko maska pozorów? Na te i wiele innych pytań znajdziecie odpowiedz podczas lektury. Ta niewielka objętościowo książeczka jest ogromna w swojej wymowie. Z pełnym przekonaniem uważam, że powinien przeczytać ją każdy, a szczególnie młodzież szkolna i rodzice. Sądzę również, że tytuł ten jest doskonałym punktem wyjścia do dyskusji z młodzieżą dla nauczycieli, pedagogów, wychowawców na temat tolerancji, poszanowania innych, równości każdego człowieka w społeczeństwie. Świat nie dzieli się na lepszych i gorszych, po prostu jesteśmy różni, ale inny nie znaczy gorszy. Muszę przyznać, że pozycja ta wzbudziła we mnie wiele emocji od złości poprzez wzruszenie, a samo zakończenie spowodowało, że łza zakręciła mi się w oku. Nie chciałam rozstawać się z Niepełką i mocno trzymałam za nią kciuki przeżywając wraz z nią każdy smutek i ciesząc się każdym osiągnięciem. Ku mojej ogromnej radości Pani Dorota pozostawiła zakończenie pozycji otwartym, co sugeruje, że my czytelnicy będziemy mogli ponownie spotkać Weronikę i zobaczyć co u niej słychać. Czekam więc z niecierpliwością. Moja ocena to: 8/10 Pozdrawiam, Agnieszka Kaniuk.