Najlepiej w życiu ma twój kot. Listy (okładka twarda)

Jako niedoszła pani filolog powinnam być zachwycona lekturą "Najlepiej w życiu ma Twój kot" i tak jest do pewnego stopnia, choć raczej nie mogę się nazywać fanką Wisławy Szybmorskiej, a tym bardziej Kornela Filipowicza. Ale abstrahując od ich zawodowej twórczości - co to byli za ludzie, co ta był za związek! Związek dwójki dojrzałych ludzi z przeszłością. A co najważniejsze ludzi nie pozbawionych poczucia humoru czy fantazji. Dwójki kochanków rozmiłowanych w pisaniu licznych listów oraz kartek. A wreszcie dwójki osób, których mieszkania dzieliło nieco ponad 100 metrów, ale nigdy nie zdecydowały się zamieszkać razem. Początkowy okres korespondencji jest okresem nader żywym, co potęgowała tylko półroczna, nieco przymusowa rozłąka pary. W listach przewijały się liczne nazwiska związane przede wszystkim z ówczesnym światem pisarskim, a także nawiązania do cenzury czy braków związanych z okresem komunizmu. Obok trosk dnia codziennego, takich jak stan zdrowia, pojawiły się również humorystyczne postacie fikcyjne, będące prywatnym żartem pomiędzy Wisławą, a Kornelem. Niestety zebrane listy z ostatnich lat straciły zarówno na wyrazistości, jak i częstotliwości. Ba, straciły nawet coś z poczucia humoru, a kilka z nich pozostawiło nas bez odpowiedzi. Niemniej "Najlepiej w życiu ma Twój kot" to fascynujący zapis uczucia dwojga niezwykłych ludzi. Jeżeli nie nużą Was powieści epistolarne, to bym bardziej powinniście sięgnąć po ten zbiór prywatnej korespondencji dwójki ludzi, którzy mocno zapisali się w historii naszej polskiej kultury.

Piękna historia miłości :) Bardzo polecam, można się przy niej i uśmiechnąć i wzruszyć.

Piękna historia z tymi listami! Miłość ma różne oblicza!

Próbuję sobie przypomnieć mój pierwszy list. Pierwszy, który napisałam zupełnie świadomie, nie w postaci rysunku dla babci, tylko pełnowartościowy tekst na papeterii, którą zapewne za 1.50 zł zakupiłam w kiosku. Bo inaczej chyba nie mogło być… choć może był na zwykłej, białej kartce papieru i pokrywały go moje staranne kulfony początkowego piśmiennego. Dobrze pamiętam, że szał listowny przezywałam z dziewczynami z obozu językowego. Jedna z tych dziewczyn dalej jest w moim życiu, choć już nie tak intensywnie, ale to nadal osoba szczególna. Tylko już w innym, dorosłym życiu – o Tobie, Uleńko, piszę, bo przecież zapomnieć się nie da Piwnicznej, ani twoich esów floresów, które rysowałaś na kopertach; wszystkich zawijasów w rogach, tuż obok znaczka, albo liter wycinanych z gazet, które układały się w moje imię, nazwisko i adres. Jakiż to był czas! I dwie Ole też pisały, i Kinga, i Olimpia. List jeden za drugim przychodził do mnie i wcale nie należały do najkrótszych! Leżą u mnie, wiecie? W takim wyblakłym pudełku w niebieską kratę, na najniższej półce regału z książkami. Są tam Walentynki z podstawówki, kartki świąteczne od uroczego, starszego małżeństwa z Anglii, których dane mi było spotkać na campingu we Francji oraz te wspaniałe listy od mężczyzn, którzy zniknęli z mojego życia, ale pisali pięknie, oj pięknie. Muszę Wam kiedyś przytoczyć kilka zdań tych listów. Mam też listy mojego taty do mojej mamy i zastanawiam się czy powinnam to pisać tak na forum, bo o tym nie wiedzą, a mama tu zagląda! Tata też potrafił być jak Bukowski;) A teraz próbuję sobie przypomnieć, kiedy napisałam ostatni list. Nie wiem, już nie pamiętam. Na studiach chyba, taki prawdziwy, że wysłany i ze znaczkiem pocztowym, stemplem i czerwoną skrzynką po drodze. Nie wiem. Powinnam napisać prawdziwy list. Na pięknej papeterii, Nienagannym charakterem pisma. Z serca. Wisława Szymborska i Kornel Filipowicz stworzyli doprawdy niezwykłą relację. Nie mieszkając razem byli ze sobą bliżej niż niejedni mieszkańcy kilku metrów kwadratowych – ciągle i wspólnie. Ciężko pisać o ludziach, których się nie znało, nie dotknęło, nie powąchało i nie zamieniło zdania. Kornel Filipowicz odszedł z tego świata, kiedy miałam 4 lata, biegałam na golasa wokół domu i nie miałam pojęcia o pisarzach i pisarkach tego świata, a Szymborska – nigdy nie mignęła mi w Krakowie z papierosem. Poza tym – to noblistka! Chyba boję się wielkich ludzi, choć była chyba drobniutka? Sięgnęłam po książkę, licząc na dowcip poetki. Nie zawiodłam się. Co może zawieść, kiedy czytasz: „[10 XII 69] Kochany Kornelu! zaraz jak wyjechałeś (czy szczęśliwie?), a ja wróciłam do domu, zadźwięczał telefon i pani z antykwariatu oznajmiła mi, że przyszły trzy albumy, więc czy nie zechciałabym ich obejrzeć? Nie dziwisz się chyba, że zaraz ubrałam się i pojechałam. Przecież nie mogłam czekać z tym na Twój powrót, prawda? Jeden album kupiłam w całości, z dwóch wybrałam jakieś sto parę karteczek. ciąg dalszy na literackakavka.pl:)

Prezent dla żony udał się. Bardo lubi Panią Szymborską Jest Bardzo zadowolona z tej książki :-) Polecam

rewelacja, podarowałam mamie na prezent, jednak najpierw sama się w nią zatopiłam. Na każdy dzień i nastrój

książka absolutnie ujmująca, co chyba ma swoje źródło w byciu ujmującym przez korespondującą Dwójkę. Fantastyczna, bardzo ładnie wydana, dobre jakościowo materiały.

Niezwykłe jest poznać świat Wisławy Szymborskiej, nie będący jednocześnie elementem "podstawy programowej" Cudowna książka pełna wspomnień i refleksji.

Inna twarz pisarki, zabawna i pełna radości. Szkoda, że po nas nie zostanie już tak wiele... polecam wszystkim ,którzy lubią biografie i historie oparte na korespondencji.

PYSZNA LEKTURA. SIC! Chyba nikt nie ma wątpliwości, że Poetka Wszechświata mogłaby przynudzać, prawda? Mnie ta książka uświadomiła smutną prawdę o tym, jak daleko (w jakże krótkim czasie!) zdołaliśmy odejść od pięknej i intymnej czynności pisania do bliskich nam osób. Odręcznie. Na papierze. Kwestia niebywałej inteligencji i poczucia humoru Autorów jest sprawą indywidualną ;)