Moje książeczki. Księga druga (okładka twarda)

Siedmiu autorów, siedmiu ilustratorów i siedem opowieści, które przeniosą czytelników zarówno za siedem wzgórz, mórz i rzek, jak i do całkiem bliskiego sąsiedztwa każdego z nas, pokazując, że wspaniałe przygody wcale nie muszą kryć się gdzieś poza naszym zasięgiem – wystarczy tylko chcieć i mieć dość wyobraźni!

Co konkretnie oferuje nam ta grupa autorów? Czesław Janczarski przedstawia losy niezwykle łagodnego i dobrego tygrysa, jarosza na dodatek, który pewnego dnia postanowił znaleźć sobie przyjaciela.
W „Wawie i jej panie” Jana Edwarda Kucharskiego, temat zwierzęcej przyjaźni nie znika – wracające ze szkoły rodzeństwo znajduje psa. Pies ów okazuje się zaginioną suczką Wawą, ale zaraz, zaraz, ogłoszenia o jej zaginięciu goszczą ciągle w gazetach. Dlaczego? Dzieci postanawiają tego właśnie się dowiedzieć.
Bohaterem kolejnego tekstu dla odmiany staje się znany wszystkim doskonale „Kot w butach” w interpretacji Hanny Januszewskiej, a jeszcze następnego gość zupełnie nie z Ziemi, bo sam księżyc, który zamierza kupić kapelusz.
W „Pilocie i ja” Adama Bahdaja (moim ulubionym tekście z niniejszego zbioru) mały Waluś rysuje samolot i pilota i rysunek ów wychodzi mu nadzwyczaj pięknie. Co się jednak dzieje? Pilot ożywa, a dla chłopca zaczyna się niezwykła przygoda!
„Apolejka i jej osiołek” Marii Krüger natomiast to opowieść o księżniczce, która samotnie siedząc w wieży wygląda z okna, by pewnego dnia zobaczyć kominiarczyka. Kominiarczyk jednak, po napiciu się z zaczarowanej studzienki przemienia się w osiołka. Jakie będą tego konsekwencje dla obojga?
Cały tom kończy zaś „Pampilio” w opracowaniu Ireny Tuwim – historia głodu wśród zwierząt, który staje się przyczyną wyprawy do króla zwierząt w kwestii pewnego owocu.

Każda z powyższych historii bez wyjątku powstała w latach 60 ubiegłego wieku, a co za tym idzie wychowało się na nich niejedno pokolenie czytelników. Przypomnienie ich, szczególnie w tak pięknych zbiorczym wydaniu, jak to, jest strzałem w dziesiątkę. Te opowieści to nie relikt minionych czasów, te opowieści to ponadczasowe bajki i opowiadania, które wciąż bawią, uczą i wychowują. Lekkie i łatwe w odbiorze, przesycone niesamowicie fantastyczną wyobraźnią i ujmująca prostotą, trafiają do serca i umysłu.

Poza tym nikt już tak nie pisze podobnych historii – a nawet jeśli, to robi to naprawdę niewielu – a już na pewno nikt nie ilustruje ich w ten sposób. Zarówno ilustracje, jak i zdobiący je kolor są proste, ale doskonale pasujące do treści. Czasem niepokoją, czasem ujmują uroczą prezentacją, to znów zastanawiają techniką użytą do ich uzyskania.

W skrócie: po prostu wspaniała pozycja, która - wraz z pierwszym tomem (i zapewne kolejnymi, które powstaną) - stanowi niezwykłą propozycję dla małych i dużych. Polecam gorąco.

Ostatnio usłyszałam w pracy opinię, że dawniej książeczki dla dzieci były brzydko ilustrowane, szare i bure nie przyciągały wzroku. Muszę przyznać, że ta ocena, ogromnie niesprawiedliwa i niesłuszna, poruszyła mnie do głębi, ponieważ właśnie z dzieciństwa głównie pamiętam niektóre bajki z powodu wspaniałych rysunków. Tak było w przypadku „Kopciuszka” i „Małego pokoju z książkami” ilustrowanych przez Bożenę Truchanowską, której prace pamiętam ze szczegółami do dzisiaj, a po raz pierwszy spotkałam się z nimi mają około pięciu lat. I właśnie to co przyciąga uwagę w „Moich Książeczkach” to ogromna różnorodność prac polskich ilustratorów, równocześnie kojarzących się właśnie z tą serią. Wydanie to, dla dorosłych jest wspaniałą podróżą w krainę dzieciństwa, kiedy to każdy z nas miał swoją ukochaną bajkę, a naturalną rzeczą na koniec dnia, było czytanie na dobranoc. Tak samo nie wyobrażam sobie jak bym przetrwała wiele przechorowanych dni, gdyby nie było tych właśnie książeczek. Piękny, najnowszy zbiór zdecydowanie wzbudził moją tęsknotę za tamtymi dniami, kiedy to poznawałam historię o tygrysku, który z ogromnym trudem szukał przyjaciela czy też rysowałam portret wyobrażonego pilota. Najbardziej jednak przypadł mi do gustu „Kot w butach” z jakże cennymi i aktualnymi radami głównego bohatera, przepięknie ilustrowany przez Janusz Grabiańskiego. Ogromną rolę w tych wydaniach, odgrywała oprócz tekstów, bardzo dobrych pisarzy ( Adama Bahdaja, Czesława Janczarskiego, Hanny Januszewskiej, Lucyny Krzemienieckiej, Jana Edwarda Kucharskiego czy Ireny Tuwim) właśnie ilustracja, dlatego też bajki te mogły być już polecane najmłodszym dzieciom. Rysunki np. Józefa Wilkonia czy Zdzisława Witwickiego fantastycznie uzupełniają treść i są pełne niezapomnianych barw i szczególików. Wszystkie te opowieści wzbudzają moc emocji, poruszają nieprzemijające problemy np. samotności, pewnej inności czy też nauki współpracy. Nie zawsze dobro zwyciężało a zło było karane, jednak wspólnymi siłami bohaterowie mogli sobie poradzić sobie nawet w najtrudniejszych momentach.
Uzupełnieniem treści są notki biograficzne pisarzy i ilustratorów.
Zbiór „Moje książeczki” może być wspaniałym prezentem zarówno dla rodzica jak i dzieci, na pewno czas z nimi spędzony będzie atrakcyjny dla jednych i drugich, wspólne, ciekawe chwile, gwarantowane.

Wzruszający powrót do dzieciństwa - "Moje książeczki. Księga druga"
Czy można wzruszyć się na widok czarnego kota? Ależ oczywiście, że tak! Piękne zielone oczy, czarna sierść i cudowne czerwone buty, a w łapkach karteczka, na której widnieje zapis: "Moje książeczki". Tak, wzruszyłam się na widok uroczego kocura, którego pamiętam z dzieciństwa, bo jego wizerunek zdobił absolutnie wspaniałe opowiadania dla dzieci. Kota namalował Zbigniew Rychlicki i po raz pierwszy pojawił się na środku tylnej okładki w 1959 r., potem zdobił kolejne serie lektur dla dzieci z przepięknymi ilustracjami najwybitniejszych polskich artystów.
Autorami tekstów zamieszczonych w książce są: Adam Bahdaj, Czesław Janczarski, Hanna Januszewska, Maria Kruger, Lucyna Krzemieniecka, Jan Edward Kucharski i Irena Tuwim, a to nie koniec wybitych postaci, ponieważ twórcami ilustracji są Antoni Boratyński, Janusz Grabiński, Danuta Konwicka, Hanna Krajnik, Józef Wilkoń, Zdzisław Witwicki i Ignacy Witz.
Nie mam pojęcia, ile razy przeglądałam tę książkę, ale naprawdę trudno się oprzeć, bo każda kartka to ogromne emocje i lawina wspomnień z dzieciństwa. Na widok "Apolejki i jej osiołka" Marii Kruger po prostu się popłakałam. Książka jest zachwycająca, rewelacyjne teksty i przepiękne ilustracje tworzą spójną całość i zapewniają czytelnikowi mnóstwo wrażeń. Bardzo się cieszę, że na końcu książki znalazły się biografie twórców, chociaż wiem, że dzieciom encyklopedyczna wiedza nie jest do niczego potrzebna, ale tym wybitym postaciom należy się nasza pamięć i uznanie, wszak bawią kolejne pokolenia. A dzieci w końcu dorastają i być może któregoś dnia zechcą dowiedzieć się, kto napisał ich ulubioną opowieść i czyjego autorstwa są ilustracje.
Wydawnictwu "Nasza Księgarnia" należą się brawa i słowa wdzięczności za piękne powroty lektur z dzieciństwa!
A tak na marginesie, polecam "Moje książeczki. Księga pierwsza".
Dominika Ławicka http://matkapolkaczytajaca.blox.pl/

„Moje książeczki” to kolejny reprint (po serii „Poczytaj mi, mamo”) wydawnictwa Nasza Księgarnia. Grube, pięknie wydane tomy w twardych oprawach, a w nich kilka opowiadań, które przed laty wydawane były w oddzielnych woluminach. Dla mnie to sentymentalna i pełna wzruszeń podróż do lektur z czasów mojego dzieciństwa, dla mojej córki to pełne magii opowieści, które czytamy każdego wieczoru. Opowiadania w „Moich książeczkach” ocierają się o baśniowość i elementy fantasy, a przez to nie tracą na aktualności. Dla współczesnego czytelnika są nadal ciekawe i całkowicie zrozumiałe. Można tu dostrzec upływ czasu, ale ta niedzisiejszość dodaje tylko opowieściom uroku. Współczesna literatura dla dzieci stoi na wysokim poziomie i ma wiele do zaoferowania, ale opowiadania sprzed kilkudziesięciu lat to jednak zupełnie inna kultura i jakość. Klasyczne są tu nie tylko teksty najznakomitszych polskich autorów, ale także niesamowite ilustracje, które chyba najbardziej oddają ducha minionej epoki. Tu polecę banałem: takich ilustracji już nie ma. Na dodatek wydanie książki odwołuje się do pierwotnego wyglądu serii; duży format, gruby, kredowy papier – prawdziwy skarb domowej biblioteczki! Cieszę się, że moje dzieci mogą poznawać taką klasykę.

Książka jest bardzo ładnie wydana – ma twardą oprawę oraz drukowana jest na grubym papierze, więc przetrwa nawet bardzo intensywne czytanie. Każda z opowieści jest bogato zdobiona ilustracjami pochodzącymi z oryginalnych książeczek, wydawanych na przestrzeni lat 60. ubiegłego wieku. A w środku znajdziemy opowieści przygotowane między innymi przez Adama Bahdaja, Czesława Janczarskiego, Lucynę Krzemieniecką i Irenę Tuwim.

Ja największy sentyment mam do wspomnianego wyżej Kota w Butach, a kiedy czytaliśmy bajeczki razem z synkiem polubiliśmy bardzo opowieść o Pampilio.

Moje książeczki to niezwykła, sentymentalna podróż do czasów dzieciństwa. Jest to też doskonały sposób, aby zapoznać dziecko z piękną literaturą napisaną ładnym, przystępnym językiem.

Bajeczki zawarte w tej książeczce są bardzo dobre do czytania na dobranoc.

http://www.czytajac.pl/2016/06/ksiazeczki-ksiega-druga/

wystarczył mi jeden rzut oka na tę księgę i natychmiast wróciły do mnie wszystkie wspomnienia z dzieciństwa. Uwielbiałam te nasze wspólne wieczory z książką. I choć zazwyczaj bardzo szybko usypiałam i rzadko kiedy udawało mi się wysłuchać całej opowieści - byłam szczęśliwa, że mama nam je czyta. Pamiętam większość naszych książek. W ciągu dnia mama pozwalała mi je przeglądać a ja wiedziałam, że muszę być bardzo ostrożna, bo były bardzo delikatne. Ale uwielbiałam przyglądać się tym wszystkim obrazkom, tak innym od tych we współczesnych książkach moich dzieci. Więc gdy zerknęłam do środka tej księgi i zobaczyłam, że wydawnictwo niczego w tych historiach nie zmieniło - cieplej mi się zrobiło w serduszku. Te same opowiadania, tak samo wykonane, te same ilustracje. Tak jakby ktoś wziął kilka moich starych lektur i umieścił w jednej grubej okładce. No po prostu cudo!!!