Harry Potter i Przeklęte Dziecko. Część 1-2 (okładka  miękka, 10.2016)

Jestem wielką fanką Harrego Pottera i nie jestem zadowolona, że J.K Rowling go pogrąża. Czytając Harrego Pottera i Przeklęte Dziecko czułam się jakbym czytała fanfiction. Nie podobał mi się sposób w jaki zostali przedstawieni bohaterowie. Cała akcja toczyła się zbyt szybko, ale to pewnie dlatego, ponieważ jest to sztuka teatralna. Czytało mi się lekko, dialogi nie były takie złe, jednak czasami na siłę chcieli wprowadzić współczesne wyrażenia. Niestety ten scenariusz/książka ani trochę nie oddaje magii Harrego Pottera. Uważam, że to zupełnie zbędna rzecz. Nie warto kupować, lepiej przeczytać ebooka. Daję 3 gwiazdki, bo zawsze mogło być gorzej. Przeklęte Dziecko samo w sobie czytało się przyjemnie, ale to jednak nie to samo co Harry Potter. Uznaję to za fanfiction, a nie prawdziwe dopowiedzenie dalszych losów Harrego Pottera i jego dzieci. Uważam, że Harry Potter skończył się wraz z Insygniami Śmierci.

"Dzieło" to, jest próbą - moim zdaniem średnio udana - zaistnienia autorki na rynku innym niż czysto księgarski. Fabuła skromniusia w porównaniu do poprzednich (książek) o przygodach młodego czarodzieja. Przeczytać to warto tylko i wyłącznie z (niezdrowej) ciekawości.

Gdyby mi ktoś kiedyś powiedział, że po dwudziestce, będąc już na studiach, zostanę fanką powieści o Harrym Potterze to odesłałabym go do lekarza. Jako nastolatka przeczytałam tylko trzecią część i obejrzałam pierwszą ekranizację. Podobało mi się, ale na tym się skończyło. Aż do momentu, gdy w wieku 21 lat za namową chłopaka zgodziłam się obejrzeć wszystkie ekranizacje. To była moja literacka strzała Amora, ponieważ po wszystkich obejrzanych filmach kupiłam sobie pozostałe książki i przeczytałam. Pokochałam tę magiczną historię za prawdziwą przyjaźń, miłość, i prostotę życia. Niestety po raz kolejny przekonałam się jak rozdarte jest serce czytelnika, gdy na Twoich oczach zakańcza się wspaniała historia, o której mógłbyś czytać w nieskończoność.
Na szczęście J.K. Rowling dała swoim czytelnikom trochę eliksiru szczęścia w postaci ósmej historii o Harrym Potterze, która wydarzyła się prawie dwadzieścia lat po Bitwie o Hogwart. Jasna sprawa, że nabyłam książkę już w przedsprzedaży. I wiecie, co? Po przeczytaniu tej książki nie będziecie już tak samo postrzegać historii Harrego jak do tej pory. Szczerze, nie przypuszczałam, że może być jeszcze bardziej poruszająca.
Harry Potter i Przeklęte Dziecko - scenariusz sztuki napisany przez Jacka Thorne’a, a reżyserowanej przez Johna Tiffany’ego. A wszystko dzięki uwielbianej przez miliony ludzi J.K. Rowling. W książce znajdziemy dwie części sztuki teatralnej, więc prozy tu nie ujrzymy w przeciwieństwie do poprzednich części. Dlatego same dialogi i odrobina didaskaliów powodują, że w szybkim czasie dowiadujemy się dosyć sporo, zarówno o bohaterach jak i toczącej się akcji, która jak się potem okazuje jest zależna również od wydarzeń z przeszłości.
Głównymi bohaterami są Harry, jego najmłodszy syn Albus oraz jego przyjaciel, lecz nie należy umniejszać na znaczeniu innym bohaterom, którzy również wiele odegrali w całej historii. W ósmej części ojciec i syn mają wspólny mianownik, jakim jest przeszłość i jej skutki, które komplikują życie nie tylko sławnej rodzinie Potterów. Piętno sławy i mroczna przeszłość, których nie jest w stanie nikt udźwignąć połączą dwoje nastolatków w więzi prawdziwej przyjaźni. Przyjaźni, która będzie musiała stawić czoła nie tylko rodzinnym zawirowaniom, ale mrocznej stronie. Natomiast istnieje coś jeszcze, co znacznie wpływa na większość wydarzeń w tej historii. Chodzi o miłość, która pomimo różnych serc bije przecież z takim samym rytmem, ale czasami potrafi zaślepić do tego stopnia, że nie widzimy własnych błędów. Miłość, która zaślepia okaże się przeciwnikiem nie tylko dla Harrego, ale również dla jego byłego wroga. A przecież, gdy ma się wspólny cel warto połączyć siły i próbować walczyć z ciemnością nawet wtedy, gdy czas jest ograniczony, zmienny bądź go nie ma wcale. Gdy historia ma okazję się powtórzyć, trzeba być naprawdę dzielnym i odważnym, aby dla własnych korzyści nie zniszczyć znanej już przyszłości. Czy miłość i przyjaźń pokonają dziecko mrocznej przeszłości? Czy Ron i Hermiona faktycznie byli sobie pisani?
Musicie przekonać się sami, gdyż nie ma takiej frajdy w czytaniu, kiedy wiemy, co się wydarzy. Inna sprawa gdy czytamy coś po raz kolejny.
Jeśli chodzi o moje odczucia, to z początku pierwsze strony książki mnie przygnębiły. Po prostu myślałam, że kolejne pokolenie Potterów, Granger-Weasleyów i Malfoyów nie będzie aż tak żyło historią swoich rodziców i zamiast tego skoncentruje się na swoim życiu. Jednak, gdy czujemy się niedopasowani do otoczenia, w którym usilnie wymaga się od nas cech utalentowanego chłopca a nie ma się oparcia u najbliższych to rodzi się bunt. A umiejętna manipulacja zbuntowanym nastolatkiem może okazać się niebezpieczna dla świata czarodziejów. Mimo wszystko rodzi się prawdziwa przyjaźń i kiedy myślałam, że dwójka niedoświadczonych nastoletnich czarodziejów nie zdoła zmienić teraźniejszości to właśnie oni mnie zaskoczyli swoją odwagą i sprytem. Natomiast znajdziecie w tej książce scenę, która mnie poruszyła do szpiku kości. Jest w niej ból, smutek, żal oraz niezwykła dzielność i miłość. Jest ona bardzo krótka, ale naładowana taką ilością emocji, których nie życzyłabym najgorszemu wrogowi do doświadczenia. W każdym razie to była bardzo bolesna scena dla Harrego, jak nie najboleśniejsza z całego życia.

Więcej wam nic nie zdradzę, oprócz małego podsumowania.
W ósmej części przygód Harrego nie spodziewajcie się znanego nam trio w postaci Harrego, Rona i Hermiony, którzy razem stawiają czoła przeciwnościom losu. Przynajmniej nie w takim samym stopniu. Dorosłość, praca, dzieci, przeszłość to o wiele więcej niż Turniej Trójmagiczny.Gdy kolejne pokolenie chce się uwolnić od sideł przeszłości, sytuacja wymyka się spod kontroli. Jest naprawdę niebezpiecznie a wszystko w rękach dwóch przyjaźniących się ze sobą nastoletnich Ślizgonów. W tej książce poznacie przyszłość naszych bohaterów i jednocześnie przeszłość, jakiej dotąd nie znaliście. Ta historia o przyszłości nie zmienia przeszłości, ale już w niej żyje.

Miałam obawy gdy zabierałam się za czytanie tej książki.

Pomimo iż książkę otrzymałam w dniu premiery, przeczytałam ją dopiero w zeszłym tygodniu.

Bałam się, że po latach od poprzedniej części całkowicie zmienił się styl autorki,
bałam się tego, że są współautorzy i nie będzie tego samego klimatu,
i przede wszystkim bałam się tego, że jest w formie scenariusza sztuki i że Harry jest już dorosły i to nie to samo.

W szkole nie przepadałam za lekturami, które były w formie dialogów, gdyż wiele rzeczy było dla mnie niejasnych, nieczytelnych i generalnie byłam raczej na nie dla tego typu form.

A TU SZOK!

Książka cudowna. Wciąga od samego początku. Mimo że to nie bohater mojego dzieciństwa gra tu główną rolę, tylko jego syn, to cały czas czujemy jego (HP) obecność. W książce było kilkanaście momentów, które mnie zaskoczyły totalnie - w życiu się tego nie spodziewałam. Myślałam że to będzie nudna opowieść o tym, jak to jego synowi jest ciężko mieć takiego ojca, a tu proszę - zaskoczenie - książka pełna dynamiki, zwrotów akcji, wciągająca i co najważniejsze - NIE ZOSTAŁAM NIĄ ROZCZAROWANA, TYLKO OCZAROWANA. Cieszę się, że miałam przyjemność ją przeczytać, z całą pewnością sięgnę po nią po raz kolejny, kolejny (...) i kolejny (jak z resztą po poprzednie części również). Były momenty, że się zgubiłam i musiałam się cofnąć o kilka kwestii, ale to tylko dlatego że byłam tak pochłonięta książką i tak szybko chciałam się dowiedzieć, co się za chwilę wydarzy, że nie wszystko uważnie czytałam, tylko myśląc "o jaa... serio?!? ciekawe co będzie dalej" pochłaniałam wręcz kolejne kwestie, gubiąc czasem mówcę, co powodowało odwrotny efekt i musiałam czytać jeszcze raz.

Widać że był pomysł i został on cudownie zrealizowany, chociaż i tak wolałabym książkę w formie tradycyjnej, a nie teatralnej (ale to może tylko taki mój uraz z czasów szkolnych :p). Bardzo żałuję, że pierwszy raz, mogłam przeczytać tą książkę tylko raz i nie zostanę znowu tak pozytywnie zaskoczona, ale było warto.

Szczerze polecam, czytajcie i nie myślcie, że "sztuka czytania zanikła" zwłaszcza wśród dorosłych!!!

Wszyscy z niecierpliwością wyczekiwali, kolejnej części historii "chłopca który przeżył". Premiera książki była wielkim wydarzeniem i wszyscy spodziewali się arcydzieła. Niestety forma w jakiej książka jest napisana zyskała rzesze zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Osoby, które nie czytały, zastanawiają się o co chodzi. A chodzi tutaj o to, iż książka ma formę dramatu, czy jak kto woli scenariusza. Moim zdaniem sama treść jest ciekawa, przyjemna w odbiorze i jest ciekawą kontynuacją serii o Harrym Potterze. Jednakże nie jest to już to samo. Tym razem spotykamy Harrego i jego ekipę, gdy Ci są już dorośli, mają rodziny i pracę. W tej części pałeczkę przejmuje młodsze pokolenie. Ku zaskoczeniu wszystkich syn Harrego - Albus zaprzyjaźnia się z synem Draco Malfoya - Scorpiusem. Młodzi chłopcy nie dogadują się ze swoimi ojcami, co ma duży wpływ na nich samych, jak i na późniejsze wydarzenia. Albus podsłuchując rozmowę ojca, dowiaduje się o niejakim Cedriku Diggory, który przypadkiem zginął w Turnieju Trójmagicznym. Postanawia cofnąć się w czasie i go ocalić. Niestety, nie pomyślał on o konsekwencjach, jakie przyniosą zmiany, których dokona w przeszłości. Magia, czarodzieje, eliksiry i podróże w czasie. Czyli po prostu świat Harrego Pottera. Jedyne co dla mnie jest minusem książki, to didaskalia, które przeszkadzały mi i czasem irytowały. Gdyby książka została napisana, jako normalna powieść byłoby znaczniej lepiej. Książka w formie scenariusza, byłaby ciekawym dodatkiem do serii, lecz jako zamiennik powieści wypada średnio. Jednakże treść jest jak najbardziej na plus. Seria Harrego Pottera, jest przeznaczona dla młodzieży, lecz zawiera wiele treści uniwersalnych. "Przeklęte dziecko", daje nam pewną refleksję. Chyba każdy w swoim życiu chciałby zmienić, coś co było dla niego nieprzyjemne, bądź niewygodne. Jednakże już nic nie byłoby takie samo. Nie bylibyśmy tymi samymi ludźmi, nie przeżylibyśmy wielu wspaniałych chwil. Może jednak warto czasem cieszyć się, nie tylko z tych pozytywnych, ale i negatywnych zdarzeń.

Najpierw nie wiedziałam, że kupiłam ciąg dalszy losów HP w postaci SCENARIUSZA. Kiedy zauważyłam swój (tak mi się wtedy wydawało) błąd, odłożyłam książkę na półkę, gdzie przeleżała kilka tygodni. W końcu z braku zajęcia zajrzałam do środka. I wiecie co? Tu wyjaśnia się tytuł mojej recenzji - chciałam lekkiej książki, która przypomni mi trochę magiczny świat z dzieciństwa. Nie oczekiwałam kolejnej części przygód Harrego Pottera, ta seria jest dla mnie idealna dokładnie taka, jaka była, bez dodatków. Chciałam spojrzeć na nią z odrobinę innej strony, a że zawsze jednak troszeczkę do niej tęskniłam, ze wzruszeniem spojrzałam na ukochane postacie z brzegu. I taka jest ta pozycja - jakbym stała na brzegu jeziora i złapała ostatni promyk zachodzącego słońca po dobrym dniu. Trochę dziwnie to zabrzmiało i rozpisałam się, ale może komuś ta recenzja pomoże podjąć decyzję:)

Powieść Harry Potter i Przeklęte Dziecko J. K .Rowling, John'a Tiffany'ego oraz Jack'a Thorne'a jest świetną kontynuacją sagi o Harrym Potterze. Mamy tu do czynienia z wyjątkowo świetnie ujętymi wątkami. Ukazuje nienawiść jednego z bohaterów do bliskiej osoby, co doprowadza do tragedii. Prawdziwa przyjaźń, mimo wrogości rodzin przezwycięża. Prowadzi to do zakopania toporu wojennego Harrego z jego odwiecznym wrogiem z czasów szkolnych. Zjednoczenie się znienawidzonych przez siebie osób pomaga ponownie przezwyciężyć ciemne moce. Utwór napisany jest językiem prostym i zrozumiałym zapewne dla każdego. Książkę czyta się niestety szybko, przez co prędko opuszczamy fantastyczny świat magii. Ja zapewne powrócę jeszcze nie raz do tej powieści a także do pozostałych części o Harrym, gdyż chyba za mocno mnie ujęła. Pozdrawiam serdecznie i życzę magicznej przygody! :)

Z pewnością jest to pozycja obowiązkowa dla fanów Harrego i chociaż książkę czyta się przyjemnie, to pozostaje jednak pewien niedosyt wynikający z jej formy - scenariusza, przez co tekstu jest zdecydowanie mniej niż by się chciało, bo jest to ledwie kilka godzin lektury. Fabuła jest na tyle barwna i bogata, że zdecydowanie wystarczyłoby jej na standardową książkę (a może nawet i na dwie). Po lekturze historii w tej formie, stwierdzam że wolałabym wybrać się najpierw na przedstawienie, gdyby było to możliwe. Osobom, które nie czytały wcześniejszych książek, raczej odradzam, z uwagi na bardzo liczne odwołania do wydarzeń z przeszłości. Niemniej zdecydowanie polecam wszystkim, którym podobał się wcześniejszy cykl książek o Harrym.

Jestem miłośniczką Harry'ego więc ja się zawiodłam. Dla mnie to wydanie jest niepotrzebne w całej historii, nie ma duszy jak poprzednie książki - bo jest scenariuszem. Czasami nie warto ciągnąć historii na siłę bo ludzie, którzy czytali serię mogli sobie wyobrazić ciąg dalszy bez tego scenariusza.

Czekałam na tą książkę od kilku miesięcy i jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Coś zupełnie innego, nowego, świeżego na rynku wydawniczym. Harry Potter jako spektakl teatralny, tego jeszcze nie było, to ogromne pole do popisu dla naszej wyobraźni. Czyta się jednym tchem. Polecam.