Gregor i klątwa stałocieplnych (okładka miękka)

Kolejna fajna przygoda gregora i podziemnych ktora jednak sie w pewnym momencie odwraca
i przynosi wtedy uczucie dobrej Ksiazki.
Tymon lat 10.

Świetna, wciągająca, momentami wzruszająca i ... zdecydowanie przeczytam ją jeszcze kilka razy. Przeczytałam ją błyskawicznie, mam nadzieję, że w sprzedaży szybko pojawią się kolejne części. Szkoda, że będą jeszcze tylko 2 części :-( Mimo to mam ogromną nadzieję, że pojawią się jeszcze inne książki tej autorki - każda, którą przeczytałam do tej pory jest świetna.

Ciekawa opowieść nie tylko dla dzieci. W całej serii książek spotykamy różnorakie postaci, perfekcyjnie nakreślone światy i wspaniałe przygody.

„Obrót i obrót, i jeszcze jeden.

Widzisz „co”, lecz nie widzisz „kiedy”.

Krzywda się z panaceum łączy

Jak pędy, co z jednego pnącza.”




O aurtorce (źródło – skrzydło książki):


Suzanne Collins – amerykańska pisarka, autorka bestsellerowej serii „Igrzyska Śmierci”, przygodę z pisaniem rozpoczęła od scenariuszy programów i seriali telewizyjnych dla dzieci, a napisane przez nią historie Małego Misia i Oswalda były nominowane do nagrody Emmy. Stworzyła również przygody małego, czerwonego psiaka z serialu Szczenięce lata Clifforda.

Tom „Gregor i Niedokończona Przepowiednia”, otwierający serię „Kroniki Podziemia”, był jej debiutem książkowym, i to bardzo udanym. W kolejnych latach powstały następne części pięcioksięgu o przygodach Gregora i jego przyjaciół w tajemniczym Podziemiu znajdującym się pod współczesnym Nowym Jorkiem.

Autorka mieszka obecnie w Connecticut z rodziną i trzema dzikimi kotami.


Poprzednie tomy bardzo mi się spodobały, i zniecierpliwiony wyczekiwałem tej części. Czy było warto czekać?


Suzanne Collins znów serwuje nam przygodę, o której nie będziemy mogli zapomnieć. Lekki język, baśniowe stwory, mnóstwo akcji, zaskakujące zakończenie, emocje, które chwytają za gardło, duża doza humoru – to wszystko i jeszcze więcej znajdziemy w tym krótkim dziele. Utwór zaczyna się tak samo, czyli Gregor jest znów w swoim domu i nagle dostaje wezwanie (albo w inny sposób) zostaje "zwabiony" do Podziemia, gdzie czeka na niego zadanie. Porównując do poprzednich książek z tej serii – ta jest lepsza pod względem zabarwienia emocjonalnego, zaś mniej obfitująca w zwroty akcji.


Przyszedł czas na Przepowiednię Krwi. Wojownik (Gregor) i księżniczka (Botka) muszą wrócić do Podziemia, by uratować mieszkających tam ludzi i stwory przed zarazą, która zbiera swoje żniwa. Jest jeden problem – zdesperowana matka nie chce ich puścić, bo obawia się tego, że… nie wrócą. Chyba że wezmą ją ze sobą. Autorka nie oszczędza Gregora. Gdy chłopiec przybywa na miejsce okazuje się, że bardzo bliska jemu osoba jest zarażona. Musi on powstrzymać broń biologiczną, która w niewłaściwych rękach, może zabić wszystkich. Czy zdąży?


W Podziemiu wiele osób nie lubi Gregora. Głównie za to, że nie zabił szczura, który, według przepowiedni, miałby wszystkich zabić. Były osoby, które chciały wydać na niego wyrok śmierci.


W wyprawie biorą udział przedstawiciele kilku ras. Powoduje to czasem ścieranie się różnych charakterów, przyzwyczajeń i poglądów, co prowadzi do sprzeczek.


Głównym boahterem jest rzecz jasna Gregor. To jedenastolatek.dwunastolatek mieszkający z dwiema siostrami, rodzicami oraz babcią. Jest uczynny, wykazuje się dorosłością, odwagą, empatią, lojalnością i nie jest pyszny. Niestety, jak większość osób w jego wieku, nie ma możliwości korzystania z dóbr takich jak – komputer czy smartfon. Musi się zajmować swoim młodszym rodzeństwem i babcią oraz w soboty dorabiać u sąsiadki, by choć trochę odciążyć mamę, która haruje jak wół. Botka, kilkuletnia dziewczynka, również odgrywa ważną rolę. Dzięki temu, że ma niewiele lat, traktuje wszystkich równo, ma dużo cierpliwości, nie jest rasistowska, nie wyzywa innych etc. Być może bez niej daliby sobie radę, ale jest on takim spoiwem, dzięki któremu szczury i karaluchy jakoś ze sobą wytrzymują. Inne postacie zasługujące na uwagę to: Luksa, Vikus, Ripred i Temp.


Plusami tego utworu są: korekta na wysokim poziomie, duża czcionka, okładka, która jest hipnotyzująca. Prawdopodobnie zostali na niej ukazani Gregor i Botka, a otoczenie, które wygląda jak z jakiejś baśni to dżungla. Stwór, który znajduje się po lewej stronie, odgrywa ważną rolę. Wielki ukłon dla grafika, który to stworzył.


Podziwiam autorkę za to, że stworzyła książkę dla dzieci/młodzieży (i poniekąd dorosłych), w której krew nie leje się co kilkadziesiąt stron, a słyszałem, że „Igrzyska Śmierci” są dość krwawe. Nie mogę wyjść z oszołomienia, że jedna osoba może tworzyć tak różnorodne dzieła. Świadczy to o jej wielkich umiejętnościach pisarskich.


Mnie najbardziej urzekł pomysł na stworzenie serii, która pochłonęła wielu ludzi w różnym wieku.


Podsumowując: polecam! Jeśli poprzednie tomy wam się spodobały, to niezwłocznie sięgnijcie po ten. Gwarantuję, że się nie zawiedziecie, wręcz przeżyjecie niezapomnianą przygodę.


Za przekazanie egzemplarza recenzenckiego dziękuję Wydawnictwu IUVI.


Tytuł: „Gregor i Klątwa Stałocieplnych”
Tytuł oryginału: „Gregor and the Curse of the Warmbloods. Book Three of the Underland Chronicles”
Autor: Suzanne Collins
Wydawnictwo: IUVI
Seria: Kroniki Podziemia (tom III)
Projekt okładki: Tomasz Maroński
Korekta: Magdalena Brożek
Wydanie: I
Oprawa: miękka (ze skrzydełkami)
Liczba stron: 382
Data wydania: 13.01.2016
ISBN: 978-83-7966-017-9

"Gregor i klątwa stałocieplnych" to już trzeci tom Kronik Podziemia, stworzonej przez cudowną Suzanne Collins. Z pewnością doskonale znacie już tę autorkę, głównie z bardzo popularnej serii jaką są Igrzyska śmierci. Jeśli w miarę regularnie zaglądacie na bloga, to na pewno wiecie, że cykl z Gregorem zrobił na mnie bardzo pozytywne wrażenie, i że z niecierpliwością czekałam na polskie wydanie kolejnej części. Wydawnictwo zrobiło mi ogromną niespodziankę i bez zapowiedzi przysłało mi egzemplarz recenzencki jeszcze przed premierą. W takim przypadku nie pozostało mi nic innego jak z wielką przyjemnością zabrać się za lekturę. Czy "Gregor i klątwa stałocieplnych" okaże się tak dobry jak poprzednie tomy? Zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, z której z pewnością się tego dowiecie.

Tym razem Gregor i Botka muszą powrócić do Podziemia, aby uratować jego mieszkańców od błyskawicznie rozprzestrzeniającej się zarazy. Jednak teraz ich matka nie chce zgodzić się na kolejną wyprawę. Boi się o ich życie i zdrowie, dlatego wpada na pomysł, że będzie im towarzyszyć. Kiedy docierają do miasta okazuje się, że ta niebezpieczna choroba zdążyła już wyniszczyć kilku znajomych chłopca. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że matka Gregora również miewa objawy tego okropnego zakażenia. Bohater musi zrobić wszystko co w jego mocy, aby zdobyć lekarstwo i ocalić wiele niewinnych istnień od śmierci. Czy uda mu się wypełnić kolejną przepowiednię?

Autorka po raz kolejny wymyśliła naprawdę ciekawą fabułę i myślę, że nie zawiodła swoich czytelników. Do samego końca nie wiadomo co jeszcze może się wydarzyć i czy Gregorowi uda się odnaleźć lek na panującą zarazę. Finał tej powieści mocno mnie zaskoczył i muszę przyznać, że po prostu nie spodziewałam się takiego zwrotu wydarzeń. Jak zwykle nie zabrakło oczywiście pełnej napięcia wyprawy Gregora i jego przyjaciół, a także walki z wrogami, którzy chcieli uniemożliwić im zdobycie potrzebnego lekarstwa. Suzanne Collins ma to do siebie, że nie boi się uśmiercać nawet tych dobrych bohaterów i niestety również w tym przypadku zastosowała taką taktykę. Oczywiście nie zdradzę Wam kto tym razem raz na zawsze zniknął z tej serii, aby nie zepsuć waszej przyjemności z czytania. Przygotujcie się jednak na kilka scen, które mogą skutecznie Was wzruszyć.

Pomimo tego, że Kroniki Podziemia to seria skierowana głównie do młodszych czytelników, autorka wielokrotnie zaskakiwała mnie swoją brutalnością. Suzanne Collins nie owija w bawełnę i opisuje wszystko tak jak powinna. To wszystko sprawia, że nawet starsi miłośnicy literatury znajdą w tych powieściach coś dla siebie. Muszę przyznać, że nie spodziewałam się, że seria stworzona z myślą o dzieciach może tak bardzo mi się spodobać, ale cieszę się, że właśnie tak się stało.

Bohaterowie są dosyć dobrze wykreowani, a z każdym kolejnym przeczytanym przez nas tomem, możemy ich jeszcze lepiej poznać. Muszę przyznać, że bardzo mocno przywiązałam się do Gregora, Botki i ich przyjaciół, którzy wielokrotnie udowodnili, że zasługują na to, aby ich tak nazywać. Suzanne Collins stworzyła postacie, które nie irytują czytelnika swoim zachowaniem. Wręcz przeciwnie - przez cały czas staramy się im kibicować i trzymać za nich kciuki. Jestem bardzo ciekawa co zdarzy się w kolejnej części Kronik Podziemia i już teraz mam pewność, że prędzej czy później ją przeczytam.

Język jakim posługuje się autorka jest prosty, lekki i oczywiście doskonale dla każdego zrozumiały. To wszystko sprawia, że powieść czyta się niezwykle szybko i z ogromną łatwością. Jestem pewna, że absolutnie nikt nie będzie miał większego problemu z zagłębieniem się w fabułę. Każdy kolejny rozdział odkrywamy z ogromną przyjemnością i niezwykle ciężko jest oderwać się od lektury.

Podsumowując - "Gregor i klątwa stałocieplnych" to lektura, którą zaliczam do bardzo udanych i przyjemnych. Jeśli czytaliście poprzednie dwa tomy, myślę, że trzecia część was nie zawiedzie. Osoby, które jeszcze nie miały okazji wejść do świata Gregora, powinny jak najszybciej nadrobić swoje zaległości i przekonać się, że Kroniki Podziemia to seria skierowana nie tylko do młodszych czytelników. Mam nadzieję, że moja recenzja chociaż w niewielkim stopniu zachęciła Was do zapoznania się z tym cyklem.

W trakcie czytania pierwszego zdania rozdziału rozpoczynającego tę część czułam, jak bardzo tęskniłam za tymi bohaterami. Po krótkim przywitaniu się z nimi pozwoliłam się pochłonąć przez historię Suzanne Collins, która - po raz kolejny – udowodniła mi, że uwielbia bawić się uczuciami czytelników. Może przez kilka pierwszych rozdziałów mamy jedynie takie powolne wprowadzenie w fabułę, ale kiedy wszystko rusza to nie ma wybacz! Autorce udało się wycisnąć ze mnie łzy rozpaczy, by za chwilę zmusić moje serce do szybszego bicia. Były także śmieszne fragmenty, jednak brakowało im tej mocy, abym zaśmiała się na głos. Oczywiście nie zapominam, że ten pięcioksiąg jest skierowany do młodszego czytelnika i przeczuwam, że żarty są utrzymane na nieco niższym poziomie. Ważne jednak, że w [Gregorze i klątwie Stałocieplnych] akcja goni akcję, gdzie nawet nie ma mowy na chwilę odpoczynku. Nie zabrakło także intryg ścinających z nóg. I to dosłownie! I jak tutaj nie kochać Collins?
W tej części można już dostrzec, że poprzednie wyprawy oraz kolejna klątwa powodują, że Gregor jest już wykończony tym wszystkim. Mimo dojrzalszego zachowania autorka nie zapomniała, że nadal mamy przed sobą dziecko, o czym świadczą jego wahania nastrojów oraz wszechobecne bunty ze względu na zaistniałą sytuację. Strasznie współczułam chłopcu okropnego położenia. Nie dość, że nie wiedział, co dzieje się z jego przyjaciółką, to jeszcze choroba plądrująca organizm bliskiej mu osoby... Każdy dorosły zapewne załamałby się, kiedy Gregor nie ma czasu na smutki. Jego wieczny udział w wypełnianiu misji odbija się na jego stanie psychicznym, jak też relacjach rodzinnych. Sama w jego wieku nie chciałabym tyle przebywać poza domem bez jakiegokolwiek kontaktu z rodzicami, dlatego też nie denerwowałam się, kiedy Gregor wybuchał. Wybaczałam mu to.
Inaczej mają się sprawy słynnego Ripreda, który tym razem mnie zawiódł. Zabrakło mi tego jego temperamentu, dzięki któremu go pokochałam. Szczur sprawiał wrażenie wypalonego, ale mogę mieć jedynie nadzieję, że to zostanie nadrobione w kolejnym tomie. Także zabrakło mi wielu postaci, które pokochałam. Nie będę zdradzać ich personaliów, ale mogę jedynie napisać, że to właśnie z ich powodu uroniłam łzy.
Do naszych stałych bohaterów dołączyło parę nowych twarzy. Jedne były lepsze, drugie gorsze, jednak każda znakomicie spełniała swoją wytyczoną rolę, dzięki czemu coś się działo. W końcu Collins musiała kimś zastąpić tych, co nie mogli nam towarzyszyć przez wszystkie rozdziały.
Czy ja jeszcze muszę wspominać o kunszcie pisarskim Suzanne Collins, który z książki na książkę jest coraz bardziej dopracowany i można go jadać łyżkami? Ta kobieta doskonale bawi się opisami, przez co człowiek czuje się tak, jakby sam poruszał się po tym wyimaginowanym świecie i mógł wszystkiego dotknąć. Minusem jest jednak to, że autorka uśmiercając kogoś nie daje żadnych szans reszcie, coby mogli opłakiwać poległego. Umarł? A niech leży! My idziemy dalej! Rozumiem, że to ma uczyć dzieci akceptacji, że taka kolej rzeczy: Ktoś jest, a za chwilę go nie ma. Tylko nie traktujmy tego tematu powierzchownie!
Ta książka, moim zdaniem, ma na celu ukazanie, że nawet najwięksi wrogowie są w stanie współpracować ze sobą, żeby ochronić się przed danym kataklizmem. Wtedy odkrywamy, jak nienawiść często przysłania nam oczy i nie widzimy, ile wspólnego można mieć z kimś, z kim zazwyczaj toczymy walki.
I ponownie pragnę pochwalić wydawnictwo za przepiękne wydanie książki. Nie mam tutaj na myśli jedynie okładki, bo wnętrze także zachęca do lektury, a to za sprawą większego odstępu między linijkami ułatwiającego czytanie. Niby niewiele, jednak daje pozytywny wydźwięk.
Podsumowując:
[Gregor i klątwa Stałocieplnych] to udana kontynuacja przygód Gregora i Botka, w której nie ma mowy na jakąkolwiek nudę. Niespodziewane zwroty akcji, sceny chwytające za serce, wszechobecne zdrady... Nie zwracajcie uwagi na to, że to książka dla młodszych odbiorców! Jak najprędzej rozpocznijcie swoją misję i dajcie oczarować się Podziemiu!
Dopiero była premiera tego tomu, a już chcę kolejny!

Kolejna książka z cyklu: Kroniki Podziemia, co tu dużo mówić, jest równie dobra co poprzednie. Może nawet lepsza!

Przepowiednia zagłady brzmiała strasznie? To co powiecie o Przepowiedni krwi?
Zawiłe słowa, lustrzane odbicia i kłamstwa, które przywracając czytelnikowi wiarę w tajemnicę. Gdzie leży źródło?
Jak i dzięki czemu uratować świat?
Gregor ma mało czasu, dużo pytań i furię we krwi. Jest gotów poświęcić siebie, by przywrócić spokój Podziemiu, jednak czy to wystarczy?
Pragnie ratować.
Jak tego dokonać?
Słowa "broń biologiczna" jeszcze nigdy nie brzmiały tak strasznie.

Dobrze znane nam imiona, jak Gregor czy Botka, powracają w tornadzie kolejnej przepowiedni. Pani Collins praktycznie pozostawiła ich kreacje bez większych zmian, jednak trzeba przyznać, że można wyczuć przemianę Gregora w nastolatka. Jestem ciekawa, jak zarysuje jego postać, gdy zaczną buzować w nim hormony!
Pojawili się nowi bohaterowie, odnaleźli się zagubieni, jednak moim niezmiennym faworytem pozostaje Ripred. Naprawdę, uwielbiam tego szczura! Jest ostry, bezkonkurencyjny, jeśli chodzi o przywództwo i posiada prawdziwie nieoczywisty charakter. Zresztą, jak wszyscy w książce cieszy się moją niezmienną sympatią.
Jednak autorka nie pozostaje jedynie przy słodyczy dusz i słowach "wszyscy są dobrzy i basta".
Nie podaje nam pod nos cukierkowych ludzików, ale stawia na realności i... ludzkość, jeśli to słowo odpowiednio zarysuje fakty. Jako istoty niedoskonałe popełniamy błędy i gdy chodzi o uświadomienie młodego czytelnika w tej kwestii nikt nie potrafi tego lepiej.
Nasza bezbronność, a czasami zwykła zawiść docierają do nas z pełną mocą.
Uwielbiam w tej autorce to, że nigdy nie idzie na łatwiznę. Praktycznie za każdym razem zaskoczy mnie czymś niespodziewanym i całkowicie nieoczekiwanym.

W tym momencie Parch oparł przednie łapy o dolną krawędź strąka i uniósł głowę, by skosztować smakowitego owocu. Gdy tylko dotknął pyskiem różowej skórki, strąk skoczył naprzód, pochłonął szczura i zatrzasnął się. Jedynym, co pozostało po Parchu, był koniuszek ogona wystający spomiędzy żółtych warg.

Collins nawet wtedy, gdy maluje przed naszymi oczami Regalię nie ucieka się do infantylnych sformułowań, których nikt nie miałby jej za złe. Każda sytuacja ma swoje źródło i logiczne wytłumaczenie. Jednocześnie wszystko utrzymane jest w młodzieżowym i frapującym tonie.
Tym razem nasi bohaterowie wyruszają w poszukiwaniu lekarstwa, które może uratować tysiące istnień. Nie ustając w wysiłkach przemierzają dzikie tereny, walczą z krwiożerczymi roślinami oraz próbują zapanować nad nieokrzesaną Botką.
Mimo że książka jest czysto młodzieżowa, to autorka nie kryje się z takimi słowami jak "śmierć" czy "krew". Powiedziałabym, że "Gregor i Klątwa Stałocieplnych" to dziecko książek sensacyjnych dla dorosłych.
Możemy śledzić bitwy, krwawe potyczki, opatrywać rany i jęczeć z bólu razem z bohaterami, jednocześnie nie zachłystując się tymi wszystkimi elementami.
Wszystko zostało odmierzone w idealnych proporcjach. Nie mamy wrażenia, że autorka cokolwiek przed nami ukrywa czy zataja. Nie zważając na młody wiek czytelników nie szczędzi kolorowych szczegółów. Zna jednak umiar i nigdy napływ informacji nie przekracza linii.

Ta książka to wspaniała przygoda dla każdego śmiałka. Styl pani Collins jest na tyle lekki i uniwersalny, że nikt nie poczuje dezorientacji. Historia opisana jej słowami razi życiem. Wszystkie wydarzenia opływają nas i wciągają nieustannie w wir wydarzeń.
Trudno się oderwać, choć przecież trzeba kiedyś spać!

Obrót i obrót, i jeszcze jeden.
Widzisz "co", lecz nie widzisz "kiedy".
Krzywda się z panaceum łączy.
Jak pędy, co z jednego pnącza.

Zdecydowanie cykl: Kroniki Podziemia jest moim największym faworytem wśród książek dla młodzieży. Prawdziwa przygoda z piękną okładką, wartką akcją, realnie nakreślonym światem oraz sympatycznymi bohaterami. Śmiech przeplata się z powagą, ale wszystko utrzymane jest w świeżym tonie.
Naprawdę, godna polecenia pozycja!

Gregor zmierzył się już z dwiema przepowiedniami związanymi z Podziemiem. Niestety to nie koniec jego walki o losy tej krainy. Musi wrócić, by rozwikłać Przepowiednię Krwi. Bez udziału jego i Botki jej treść nie zostanie wypełniona. Życie mieszkańców Podziemia po raz kolejny spoczywa w rękach Gregora. Wyprawa na dół jest z góry przesądzona, chociaż nie chce się na to zgodzić jego mama. Postanawia wyruszyć wraz z dziećmi do podziemnego świata. Nie spodziewa się, jak duże niebezpieczeństwo na nich czeka, a w grę wchodzi tym razem broń biologiczna zagrażająca Stałocieplnym. Czy Gregorowi uda się po raz kolejny ocalić mieszkańców Podziemia i swoją rodzinę?

Kroniki Podziemia to seria, którą polubiłam od samego początku. Poprzednie tomy „Gregor i Niedokończona Przepowiednia” oraz „Gregor i Przepowiednia Zagłady” rozsmakowały mnie w twórczości pisarki. Nie jest łatwo napisać serię, która jest utrzymana na podobnym poziomie i cały czas równie mocno wzbudza zainteresowanie. Moim zdanie Suzanne Collins się to udało, gdyż trzeci tom cyklu czytałam z równą przyjemnością, co poprzednie części.

Zgodnie z Przepowiednią Krwi Gregor wraz z Botką muszą ponownie trafić do Podziemia. Wiąże się to zarówno z pewną radością związaną ze spotkaniem z przyjaciółmi, jak i dużym niepokojem. Co tym razem stanie na ich drodze? Równie wiele mniejszych i większych niebezpieczeństw. W podróż wyrusza z nimi mama, która jeszcze ubarwia historię, ale jak się okazuje ma również swoje miejsce w opowieści i bez jej udziału wszystko mogłoby potoczyć się zupełnie inaczej.

Trzecia część Kronik Podziemia jest bardziej mroczna od poprzednich tomów. Nie chodzi w niej o samą walkę z przeciwnikami, ale z czymś, co jest niewidoczne, czyli zarazą. Trzeba się zjednoczyć, mimo różnic i wzajemnej niechęci, by odnaleźć lekarstwo mogące ocalić Stałocieplnych. Misja jest o tyle niebezpieczna, że zaraza może rozprzestrzenić się także w Naziemiu. Treść przepowiedni nie ułatwia tego zadania, jest tak samo zawiła jak jej poprzedniczki, a czas odgrywa tu dużą rolę. W dodatku zakażona zostaje bliska Gregorowi osoba, której za wszelką cenę musi pomóc.

Świat Podziemia mimo, że poznany już w poprzednich tomach nadal przyciąga i zaskakuje. Poza spotkaniem ze znanymi już bohaterami, czytelnik poznaje nowych, równie wyrazistych oraz przemierza nowe obszary. Ze świeżych postaci na uwagę zasługują zwłaszcza Hamnet, Falbanka oraz Krwiopijka, a z miejsc szczególnie Winnica Ócz. Miejsce piękne, niezwykle bujne i barwne, ale kryjące wielkie zagrożenie. Miejsce, w którym można zatracić się na zawsze w dosłownym tych słów znaczeniu. Nadal niewyjaśniona i owiana tajemnicą jest postać pani Cormaci i coś mi mówi, że odgrywa jakąś szczególną rolę, której jeszcze nie umiem określić. Być może wyjaśni się to w kolejnym tomie.

Akcja jest dynamiczna, a styl lekki i obrazowy. Pisarka z wprawą malarza kreśli kolejne obrazy i roztacza szczególną atmosferę, dzięki której książkę czyta się szybko, dobrze i z zainteresowaniem.

„Gregor i klątwa Stałocieplnych” to już trzeci tom Kronik Podziemia, który przyciąga z taką siłą, jak poprzednie części. Świat przedstawiony jest w interesujący sposób, a wyprawa staje się wędrówką pełną przygód, tajemnic i niebezpieczeństw. Różnorodni mieszkańcy tej krainy, wśród których nie zabrakło nietoperzy, szczurów, karaluchów, czy mrówek wzbudzają emocje i zachęcają do kolejnych odwiedzin, które mam nadzieję nastąpią niebawem. Seria skierowana jest dla młodzieży, ale myślę, że wielu miłośników lżejszej fantastyki znajdzie w niej coś dla siebie. Pozostało mi tylko czekać na tom czwarty.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2016/05/15/gregor-i-klatwa-stalocieplnych-suzanne-collins/

Po wypełnieniu dwóch Przepowiedni Gregor ma nadzieję, że będzie mógł w końcu wieść spokojne oraz szczęśliwe życie. Ostatnie wydarzenia nie pozwalają chłopakowi spokojnie spać i Gregor cały czas musi mierzyć się z konsekwencjami swoich czynów. W dodatku nadal nieznane są losy jego przyjaciół z Podziemia, którzy podczas ich ostatniej misji zniknęli bez śladu. Ojciec chłopaka zaczyna powoli wracać do zdrowia po otrzymaniu lekarstwa z Podziemia. Mogłoby się wydawać, że teraz cała rodzina może zaznać choć odrobinę spokoju. Niestety ich sielanka nie będzie trwała długo. Gregor dowiaduje się, że Regalia po raz kolejny jest zagrożona…

„Możesz uciekać, ale przepowiednia i tak cię dopadnie.”

Teraz przyszła kolej na Przepowiednię Krwi, która zapowiada niezwykle niebezpieczną epidemię, siejącą spustoszenie w całym Podziemiu. Nikt tak naprawdę nie zna źródła tej zarazy, która dotyka tylko stałocieplnych mieszkańców. Gregor otrzymuje wiadomość, że wraz z Botką są potrzebni w Regali, aby wypełnić Przepowiednię. Jednak ich mama nie chce im pozwolić na samotną podróż do tej krainy, dlatego tym razem wyrusza wraz z nimi. Czy Gregor znajdzie w sobie odwagę, by ponownie zmierzyć się z niebezpieczeństwem? Czy uda mu się uchronić swoich najbliższych oraz uratować całe Podziemie przed tą tajemniczą chorobą?

„ – […] Przepowiednia mówi tylko, żeby cię sprowadzić z góry. Jaki potem miałby być z ciebie pożytek? Masz jedenaście lat. Nikt od ciebie nie oczekuje, żebyś sam wynalazł lek na zarazę za pomocą zestawu małego chemika – stwierdził Ripred.”

Niestety nie wszystko idzie zgodnie z planem chłopaka i zaraz po przybyciu do Podziemia, jedną z najbliższych mu osób dosięga epidemia. Teraz Gregor jest jeszcze bardziej zdeterminowany, aby odnaleźć lek oraz uratować mieszkańców Regali. Jednak aby tego dokonać, chłopak będzie musiał wyruszyć w niezwykle niebezpieczną podróż, która będzie prawdziwym sprawdzianem jego odwagi oraz pomysłowości. Tymczasem ludzie zawierają kruchy pokój ze szczurami, które mają pomóc im w tej wyprawie. Jednak w całym podziemiu czuć ogromne napięcie i to tylko kwestia czasu, kiedy wybuchnie kolejna wojna…

„Wnet stałocieplnych spustoszy śmierć,
Straszna zaraza skazi ich krew,
Na skórze piętno losu zostawi,
Całe Podziemie na żer wystawi.”

„Gregor i Klątwa stałocieplnych” to już trzeci tom serii Kroniki Podziemia. Byłam bardzo ciekawa, czy książka utrzyma poziom poprzednich części oraz jak potoczą się dalsze losy Gregora. Naprawdę nie spodziewałam się, że ta pozycja dostarczy mi aż tak dużej dawki emocji oraz wrażeń. Trzecia część jest według mnie zdecydowanie ciekawsza oraz bardziej tajemnicza niż poprzednie tomy. Akcja bardzo szybko nabiera tempa i nie wiedzieć nawet kiedy, czytelnik przewraca ostatnią kartkę tej książki. Bardzo żałuję, że tak szybko musiałam rozstawać się z bohaterami. Pociesza mnie jedynie fakt, że przede mną zostało jeszcze kilka tomów.

Suzanne Collins po raz kolejny zaskakuje czytelników swoją pomysłowością oraz świetnym stylem. Ponowne spotkanie z bohaterami było dla mnie wspaniałym doświadczeniem i już nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła poznać ich dalsze losy. Dzięki tej książce choć na chwilę mogłam powrócić do dzieciństwa i zanurzyć się w świecie magii. Niezapomniany klimat oraz barwne postaci znacznie umilają lekturę tej pozycji, a zabawne docinki Ripreda zapewniają dużą dawkę dobrego humoru. Polecam tę książkę naprawdę wszystkim. Zarówno młodszy, jak i trochę starszy czytelnik znajdzie w tej serii coś dla siebie :)).

Życie wybranka losu wcale nie jest łatwe. Jest pełne trudnych wyborów, cierpienia i poświęcenia dla innych, nawet ceną własnego zdrowia, czy nawet życia. Czasami trzeba zrezygnować własnych pragnień na rzecz tego, co słuszne. Czasami jest się zmuszonym do podejmowania łamiących serce decyzji. Nikt nie wybrał sobie takiego życia. Nie za taką cenę. Ale trzeba po prostu zacisnąć zęby i iść dalej, próbując nie upaść i zwyciężyć.

Gregor wypełnił już dwie przepowiednie. Teraz nadszedł czas na kolejną, Przepowiednię Krwi. Chłopiec musi wrócić do Podziemia i powstrzymać szerzącą się tam śmiercionośną zarazę, wybijającą każde stałocieplne stworzenie. Tyle, że ma pewien problem. Mama pozwoli mu iść pod warunkiem, że wybierze się tam razem z nim. Ale gdy zaraża się jedna z jego najbliższych osób, Gregor uświadamia sobie, jak mało czasu ma na znalezienie leku. Musi zrobić wszystko, aby powstrzymać chorobę i uratować mieszkańców podziemnej krainy. Czy podoła wyzwaniu?

To było już moje trzecie spotkanie z Gregorem i Podziemiem. Bardzo polubiłam tę historię i z przyjemnością sięgnęłam po kolejny tom, aby poznać jego dalsze losy, z każdą częścią wymagające większego poświęcenia i ryzyka.
Miło było wrócić do świata pełnego ludzi i obcujących z nimi zwierząt, takich jak szczury, czy nietoperze. Tyle, że w o wiele większych rozmiarach, niż te, które znamy. Mimo, że mamy do czynienia ze zwierzętami, nie brakuje intryg, kłamstw i wzajemnej walki o dominację. W Regalii nie było pokoju, a żeby uratować całe Podziemie, wrogowie musieli połączyć siły. Byli zmuszeni działać razem, aby przeżyć i wypełnić przepowiednię. Autorka sprytnie to sobie obmyśliła i tym razem jej rozwiązanie mnie zaskoczyło.

Bohaterowie byli dużą zaletą tej powieści – świetnie wykreowani i barwni. Moim ulubieńcem w dalszym ciągu pozostał Gregor, wojownik, w którego rękach były losy całej podziemnej krainy. Nie chciał tego wszystkiego, ale musiał zmierzyć się ze swoim przeznaczeniem. Podobało mi się w nim to, że mimo swojego młodego wieku był zdolny do wielkich poświęceń. Był gotów zrobić dosłownie wszystko dla swojej rodziny i mieszkańców Regalii, chociaż ci nie pałali do niego sympatią. Pojawiło się także kilka zupełnie nowych postaci, takich jak na przykład Hamnet, którego zresztą bardzo polubiłam. Za wszystko, co zrobił. Był bardzo intrygującą postacią, tak jak Luksa, czy nawet Riperd. Tego szczura z części na część darzę coraz większą sympatią.

Zauważyłam także, że autorka lekko inspirowała się grecką mitologią. W poprzednich częściach również było to widać, ale tutaj szczególnie rzucało się w oczy. Wspólne były niektóre imiona, zwłaszcza nietoperzy, a także nazwy miejsc. Ale to już chyba stała część twórczości Suzanne Collins, ponieważ w trylogii Igrzyska Śmierci niektóre rzeczy również zostały zaczerpnięte z mitów.

Podsumowując, "Gregor i Klątwa Stałocieplnych" to opowieść o poświęceniu i walce ze śmiertelnym wirusem. Nie brakuje w niej akcji i świetnych bohaterów. Muszę przyznać, że z każdym kolejnym tomem coraz bardziej przywiązuję się do Podziemia. Ta książka bardzo mi się spodobała. Może jest przeznaczona dla nieco młodszych czytelników, ale to nie robi dla mnie żadnej różnicy. Suzanne Collins wciąż potrafi mnie zaskakiwać. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnej części. A tę serię polecam każdemu, bez względu na wiek. Jest naprawdę dobra!