Dziewczyna znikąd. Ulica strachu (okładka  miękka, 07.2021)

,,Dziewczyna znikąd" autora R.L. Stine jest czymś wyjątkowym. Bardzo wciągająca książka z zaskakującym zakończeniem. W powieści zawarty jest niejednokrotny powrót do przeszłości co tworzy książkę tajemniczą i trzymającą w napięciu. Książka bardzo wciągająca, trudno się oderwać i nawet przez chwilę nie było nudno co jest ogromnym plusem. Niespodziewany zwrot akcji gdy Beth, a tak właściwie...pewna dziewczyna chce się zemścić. Gorąco polecam książkę! ❤️❤️❤️

Książka bardzo fajna zresztą jak cała ta seria. Od razu wiedziałam że z Lizzy jest coś nie tak ale nie spodziewałam się kompletnie tej końcówki. Ogólnie to bardzo polecam ❤

Zamówienie przyszło z 2 miesięcznym opóźnieniem, nie polecam, sama książka pewnie ciekawa

Super książka, wciąga, polecaaam!!

wszystko na czas polecam epik

Córka zachwycona książka.

super

Ok

🕷 „Dziewczyna znikąd” to moje pierwsze spotkanie z R. L. Stine. Książki z cyklu „Ulica strachu” natychmiastowo wzbudziły moje zainteresowanie. Bardzo charakterystyczne, barwne okładki już z daleka przykuwają wzrok. Uwielbiam horrory, więc od początku byłam nastawiona bardzo entuzjastycznie. Jednak czy ta mroczna historia faktycznie przeraziła mnie do szpiku kości? Gdy w Shadyside High pojawia się nowa uczennica Lizzy, Michael postanawia bliżej się z nią zakolegować. Nie podoba się to jego dziewczynie, która jest dosyć sceptycznie nastawiona do nowej uczennicy. Nikt nie wie, skąd pochodzi, gdzie mieszka i kim tak naprawdę jest. Gdy podczas jednego ze śnieżnych wyścigów skuterami dochodzi do tragedii, Michael i jego przyjaciele wiedzą, że tak łatwo nie wybiją sobie tej sprawy z pamięci. Jednak czy do tragedii faktycznie doszło? I kto za wszelką cenę chce zemścić się na przerażonych uczniach? Przecież to niemożliwe, by mieli do czynienia z duchem… Wszyscy zostają wplatani w pewną tajemnicę, która zmieni ich życie na zawsze. Życie albo nie życie. Wydarzenia w „Dziewczynie znikąd” przedstawione są na dwóch płaszczyznach czasowych. Czasy teraźniejsze przeplatają się z rokiem 1950. Poznajemy więc dwie różne historie, które koniec końców łączą się w logiczną całość. Nastawiałam się na dobry horror, jednak przedstawione wydarzenia praktycznie nie wywołały u mnie strachu. Spodziewałam się czegoś o wiele mocniejszego i drastyczniejszego. „Dziewczynę znikąd” mogę nazwać co najwyżej dobrym thrillerem. Wszystko było bardzo dynamiczne, jednak momentami brakowało mi szczegółowego zagłębienia się w niektóre wątki. Niektóre opisy były po prostu za krótkie i dosyć ciężko było mi się wczuć. Zakończenie także oceniam dosyć słabo, gdyż w pewnym momencie trochę się pogubiłam i wszystko straciło sens i wiarygodność. Szkoda, bo historia miała naprawdę ogromny potencjał. Żałuję, że nie miałam okazji poznać bliżej głównych bohaterów. Od początku do końca wiedziałam o nich naprawdę niewiele. Najbardziej intrygowała mnie postać Lizzy, która była najlepiej przedstawioną bohaterką. Miała najbarwniejszą historię i najciekawszy charakter. Reszta bohaterów, pomimo wielu pozytywów, była dla mnie dosyć obca. Jakbym poznawała ich przez gęstą mgłę i nie do końca mogła stwierdzić nawet oczywiste fakty. Momentami bardzo dziwiło mnie również zachowanie Michaela, które często doprowadzało mnie do skrajnej irytacji. Pomimo kilku wad, książkę wspominać będę jak najbardziej pozytywnie. Jest to dobra historia, która przenosi nas do ciekawego, lekko mrocznego świata. Myślę, że kilka lat temu spodobałaby mi się o wiele bardziej. Spodziewałam się trochę więcej strachu i scen, które faktycznie wbiłyby mnie w fotel. Może pomogłyby bardziej szczegółowe i drastyczne opisy pewnych wydarzeń? A może lepiej zbudowane napięcie? Rozumiem jednak, że jest to bardziej książka młodzieżowa, przez co łatwiej przymknąć mi na to oko. Na półce czekają już na mnie „Zabójcze gry”, które, mam nadzieję, okażą się jeszcze lepsze od swojej poprzedniczki 👀🕷

„Wreszcie zrozumiałem, co to znaczy ból” Lubicie literaturę młodzieżową? Przyznam szczerze, że nie często sięgam po takową. Jednak gdy zobaczyłam połączenie horroru i lit. młodzieżowej, to stwierdziłam, że z chęcią przeczytam ten tytuł (właściwie to tytuły, ale po kolei). Do tego zachęcona okładkami i opisami skusiłam się, a mowa o książkach z serii „Ulica Strachu” od wydawnictwa @mediarodzina, któremu bardzo dziękuję za egzemplarz. Michael wiedzie szczęśliwe, normalne życie zwykłego nastolatka. Ma dziewczynę i grupę przyjaciół. Pewnego dnia w sklepie, jest świadkiem kradzieży. Następnego dnia dziewczyna, która tego dokonała, pojawia się w szkole. Lizzy Palmer jest pełna tajemnic i piękna. Do tego ciągle się… gubi. Michael pomaga jej, a z czasem odkrywa, że jego fascynacja dziewczyną rośnie. W końcu zaprasza ją, aby dołączyła do niego i jego przyjaciół w przejażdżce skuterami śnieżnymi. Ta wycieczka kończy się tragicznie, jednak to nie koniec przykrości w życiu Michaela. Muszę się przyznać, że ciężko napisać mi tę recenzję. Książka należy do tych pozycji, które nie wiadomo jak ocenić. Jest to pozycja, która jest przyjemna i lekka. Nie jest to ambitna literatura, która zmusza do analizowania jej treści. Jest to jedna z tych pozycji, które pozwalają na relaks w jej otoczeniu. Przeczytałam ją bardzo szybko. Właściwie przez te wydarzenia się płynie. Przyjemne wydanie, duża czcionka i lekkość pióra autora sprawiły, że spędziłam naprawdę przyjemny czas w towarzystwie „Dziewczyny znikąd”. Książka ciekawa, chociaż nie nazwałabym jej horrorem. Może raz w ciągu całego trwania akcji, miałam ciarki na plecach. Poza tym nie odczuwałam strachu. A szkoda, chociaż liczyłam się z tym, ponieważ jest to jednocześnie literatura młodzieżowa. Akcja w książce jest dosyć szybka i dynamiczna. Płynie ona dwutorowo, wydarzenia z teraźniejszości przeplatają się z wydarzeniami z roku 1950. Co kilka stron dostajemy nowe informacje. Chociaż cała zagadka nie była aż tak zagadkowa. Od razu wiedziałam, o co chodzi. Dodatkowo zakończenie sprawiło, że czuję niedosyt. Zabrakło mi w nim akcji, wybuchów i strzelania! Tak poważnie, to liczyłam na jakieś fajerwerki, a dostałam sztuczne ognie. Szkoda również, że Autor nie pozwolił nam bardziej poznać bohaterów. Są spłaszczeni, mało w nich życia. A jak wiecie, ja uwielbiam trójwymiarowych bohaterów. Tutaj oni byli okej, ale czegoś mi zabrakło w ich wykreowaniu. Muszę jednak przyznać, że Autor ma świetne pióro. Niekiedy się zaśmiałam, raz miałam ciarki na plecach, ale ogólnie świetnie się bawiłam. Nie czułam presji ciągłego zastanawiania się nad tekstem i tym „co autor miał na myśli”. Ta książka to była dobra zabawa. Finalnie mogę powiedzieć, że książka jest ciekawa i przyjemna. Zdecydowanie spodoba się osobom, które chcą odpocząć przy książce, oderwać się od rzeczywistości. Mnie skutecznie pomogła w uspokojeniu się po ośmiu godzinach pracy w żłobku! Polecam tę książkę, jeżeli chcecie sięgnąć po coś lekkiego i ciekawego.