Dlaczego nikt nie widzi, że umieram. Historie ofiar przemocy psychicznej (ebook)

Historie ofiar przemocy psychicznej. "Kobieta jest własnością psychopaty, on nie chce się nią dzielić z kimkolwiek (...)". Schemat jest bardzo prosty - najpierw zachwyt, bo inteligentny, czarujący, następuje totalne szaleństwo, pełnia szczęścia, zmysły szaleją. Stopniowo coś zaczyna się zmieniać - rzucone gorzkie słowo, komentarz, drwina, wyzwisko, złośliwość. Ale następuje szybka reakcja - przeprosiny i wszystko wraca do normy. Testowanie ofiary trwa. Pojawia się złość, agresja, ale zostaje wybaczona, bo był zdenerwowany, bo tak naprawdę nie chciał. Zaraz znowu stał się słodki i kochany. I taka emocjonalna huśtawka ciągle trwa. A przy tym bardzo silnie uzależnia. Bo on jest taki wspaniały, bo tak kobietę rozumie, bo tak wielbi (gdy ma dobry humor...). Wystarczy czasem przymknąć oko, bardziej się postarać, trochę więcej dać. W końcu to jej królewicz. I nie wiadomo kiedy nie zostaje już nic, on zabrał wszystko. Przede wszystkim poczucie wartości, odwagę, siłę by skończyć ten związek. Znajomi, rodzina zostali odsunięci, gdy on wypełniał cały świat i ślepo zaopatrzona kobieta poddała się pełnej kontroli. Wiem. Łatwo jest oceniać, że głupia, skoro nadal z nim jest. Ale jak to z nałogiem - można wiedzieć, że jest szkodliwy i trzeba go rzucić, ale nie można sobie z tym poradzić. Niszczy dla chwili oderwania się od rzeczywistości. Oczywiście to nie tylko kobiety są ofiarami, a mężczyźni sprawcami. Jak to się dzieje, że kobieta mija wszystkie znaki ostrzegawcze, ignoruje STOP i jedzie w tę ślepą ulicę, aż trafi głową w mur. I tak blisko niego stoi, że wydaje jej się, że nic więcej nie ma, żadnego rozwiązania? Gdy dotrze na swoje dno może się od niego odbić.. Albo utonąć. Jeśli jednak przeżyje, będzie silna. Mądrzejsza. Z czasem wybaczy sobie i odzyska swoje życie. Nie, nie wszystkie kobiety sobie poradzą.. Odsetek wyzdrowień jest jak w każdym nałogu - niewielki. Na końcu książki znajduje się test na mizoginistę, spis książek, które mogą pomóc w diagnozie toksycznego związku i zrozumieniu problemu, wyjściu z niego. Trzeba się ratować, bo przemoc psychiczna prowadzi do depresji, wyczerpania, do wegetowania zamiast życia. A najtrudniejsze jest to, że ofiara sama musi zrozumieć, że jest problem - inaczej nie pozwoli sobie pomóc.

Dla mnie niestety pozycja rozczarowująca, wręcz szkodliwa. W zafałszowujący rzeczywistwość sposób przedstawia świat podzielony na złych sprawców przemocy i ich niewinne ofiary, tymczasem ja w niej widzę przerażajace obrazy chorych par, w których sadyzm manipulantów był aktywnie wspierany przez ich partnerki, same robiące krzywdę swoim bliskim: mężom, dzieciom, rodzinom po obu stronach....Brakuje mi dystansu, refleksji i odpowiedzialności z ich strony. Zanurzenie się w tym świecie wykreowanym przez dwie nieprawidłowe osobowości to nieprzyjemne doświadczenie i trudna lektura. Temat przemocy psychicznej jest bardzo ważny i niedostatecznie opisany, jednak zasługiwałby na bardziej obiektywne przedstawienie.

Niestety dość słaba książka - banalna, przedstawiająca jedynie punkt widzenia osób, które określają się mianem "ofiary". Nie zaakcentowano faktu, że to jedynie ich subiektywne odczucie, rzekomy "sprawca" być może nie zdawał sobie nawet sprawy z krzywdzenia.

Szkoda, że autorka zawęża tak szeroki problem przemocy psychicznej do wyłącznie doświadczeń kobiet, mocno antagonizując w ten sposób obie płcie, gdyż w jej książka kobieta to zawsze ofiarą, a mężczyzna to zawsze agresor. szkoda :(

Ta książka przeraża bardziej niż niejeden thriller. Dlatego, że prawda często jest straszniejsza niż nawet najbardziej krwawy horror. A ta prawda nie jest ani trochę krwawa. To, co ludzie są w stanie zrobić z psychiką oddanych im osób napawa mnie lękiem. Tym bardziej, że takiej przemocy (tak, to przemoc) nie da się zauważyć na pierwszy rzut oka (często na drugi czy trzeci też nie). W końcu nie widać siniaków czy innych śladów na ciele. Tym bardziej, że niszczenie psychiki to dla wielu nadal "wymyślanie i przesadzanie". Tym bardziej, że rany w psychice i zniszczona samoocena zostają na dłużej niż ślady po przemocy fizycznej (często na zawsze). "Byłoby łatwiej mówić o przemocy, gdyby drapieżca bił. A jak wytłumaczyć, że ktoś codziennie, przez lata upokarzał, poniżał, manipulował i odbierał pewność siebie?" "Długo próbowała znaleźć słowo, które najlepiej opisywałoby ten rodzaj przemocy emocjonalnej. W końcu znalazła: ukryta. Taka, której zaprzecza sama ofiara. Taka, której nie widzi otoczenie, bo przemocowiec bardzo pilnuje, by uchodzić za osobę grzeczną, wrażliwą i dobrą." Renata Kim przedstawia kilka historii ofiar nękania psychicznego. Każda z tych historii (większość ofiar to kobiety) przedstawia podobny schemat zachowywania psychopaty. Historie przetykane są rozmowami z psychologami i innymi lekarzami, które wyjaśniają motywy postępowania ofiar (dlaczego nie uciekały) i określają typowe cechy osobowości narcystycznych (prześladowców). W książce brak jest "drugiej strony" czyli wypowiedzi nękających. Sama autorka tłumaczy: "W mojej książce opowiadam wyłącznie historie ofiar, nie interesuje mnie wersja sprawców ani ich perspektywa. Chcę, żeby czytelnicy zrozumieli, co to jest przemoc psychiczna, i żeby potrafili ją rozpoznać. Ale przede wszystkim chciałabym, aby umieli pomóc osobie, która przyjdzie do nich i powie, że wprawdzie nie ma siniaków na twarzy, ale bardzo cierpi i chce, by ktoś jej wreszcie uwierzył." Przeczytajcie. I pomagajmy takim osobom. A sami zwracajmy uwagę na psychopatyczne zachowania innych.

Książka jest na pewno poruszająca. Bo przecież słysząc historie osób, które doświadczyły przemocy psychicznej czy fizycznej są niesamowicie poruszające. A w przypadku z mojego otoczenia aż trudne do uwierzenia. Przecież ta para wydawała mi się taka idealna! Czego nie zauważyłam? To jak fikcyjna (ale czy każdy jej fragment?) powieść pt. "Za zamkniętymi drzwiami". Również znam kobietę, która jest w związku w którym doświadcza przemocy psychicznej. Staram się jej pomóc jak tylko mogę. Staram się chronić i podsuwać miejsc, gdzie może porozmawiać o tym co czuje. Wiem, że tam są specjaliści, którzy obdarują ją potrzebną opieką. I co? W odpowiedzi słyszę, że ona też potrafi podnieść głos. Znam ją i w moim odczuciu i tego co mówi, stara się go usprawiedliwiać. Bo przecież go kocha... Czytałam książkę i czułam dyskomfort. Poznawałam historię kolejnych osób doświadczających przemocy, ale wciąż rodziły się we mnie pytania na które nie dostawałam odpowiedzi. Książka na pewno potrzebna i warto ją przeczytać. A zwłaszcza przeczytać i pożyczać kolejnym znajomym, przyjaciołom czy rodzinie. Czasem trudno jest rozpoznać osobę, która doświadcza przemocy. Warto wiedzieć na co zwracać uwagę. Nie każda ofiara się przyzna. Nie każda ofiara od razu poczuje złość do swojego oprawcy. Większość ofiar będzie tłumaczyć zachowanie oprawcy i koloryzować swoje zachowanie, by być na równi z oprawcą.

Głos kobiet, które doświadczyły przemocy psychicznej w związku, a także głos mężczyzny, który był ofiarą kobiety. Z opowieści kobiet wyłania się schemat działania prześladowcy. Piękny początek, opowieści o trudnym dzieciństwie i złych kobietach sprawiają, że kobieta czuje się kimś wyjątkowym, potem jest już tylko gorzej, ale ofiara tkwi już w sieci ... jest uzależniona od okruchów życzliwości domowego potwora, stara się chodzić na paluszkach, by go nie denerwować, a on pozwala sobie upokarzać, obrażać, dokuczać. Odcina ofiarę od rodziny i znajomych, udowadnia jak niewiele znaczy bez niego. Ofiara słabnie, przejmuje punkt widzenia psychopaty, dostrzega, że źle się dzieje ale strach nie pozwala jej uciec. Kobieta czuje się stłamszona, przerażona, niewartościowa, trzeba determinacji lub pomocy z zewnątrz by wyrwać się z takiego związku. Kobiety powinny znać schemat działania takich mężczyzn by reagować na pierwsze sygnały przemocy psychicznej i uciekać od prześladowcy. Polecam, warto przeczytać! Może podrzucić koleżance lub sąsiadce, które ostatnio jakoś straciły radość życia.

Reportaż czyta się dość dobrze, choć powtarzalność przedstawionych historii, ich schematyczność jest nużąca. Warto jednak po nią sięgnąć, bo temat jest niezwykle istotny. Zawiera nie tylko relacje osób prześladowanych, ale również wywiady z psychologami, którzy często mają do czynienia w swoich gabinetach z relacjami toksycznymi. Książka z pewnością pomoże wielu kobietom spojrzeć na siebie z życzliwością i odważniej zawalczyć o szczęście w życiu, zostawić za sobą złe związki, które przynoszą tylko ból, poczucie bylejakości, łzy. Uświadomienie sobie, że jest się ofiara manipulacji, może być uzdrawiające. Droga do opuszczenia toksycznej relacji jest długa, trudna, wycieńczająca, ale, jak udowodnili bohaterowie książki, może zakończyć się sukcesem, odcięciem się od źródła swojego cierpienia. Ofiary jednak podkreślają, że ich życie po opuszczeniu prześladowców, choć o niebo lepsze, dalekie jest od beztroski. Widzę w tym kolejną zbieżność z uzależnieniami.

Spotkałam się z opinią, że książka powtarzalna, ponieważ niemal w każdym rodziale pojawiają się takie same schematy. To prawda, ale... to właśnie to daje najbardziej do myślenia. Każda relacja z przemocą wygląda podobnie. Jak w pozostałych opiniach- książka jednostronna (no nie do końca bo pojawiają się też opisy mężczyzn- ofiar). Dlaczego? Bo kobietom łatwiej jest się podzielić, bo w naszym społeczeństwie na mężczyznach widnieje łatka mówiąca: nie płaczemy, jesteśmy silni, twardzi i nie dajemy sobą pomiatać. To dlatego historie mężczyzn są mniej znane i rzadziej opowiadane. Książka warta przeczytania, nie tylko dla przyszłych psychologów czy ludzi związanych z tym obszarem. Dzięki niej możemy zdać sobie sprawę że ktoś z naszego otoczenia jest ofiarą, agresorem, a może sami tkwimy w destrukcyjnym związku. Pomaga zrozumieć co czują osoby katowane i w jakim stopniu można im pomóc.

„Dlaczego nikt nie widzi, że umieram” to świetna pozycja, bardzo istotna na polskim rynku wydawniczym. Aktualnie, z powodu zagrożenia zarażenia koronawirusem, musimy pozostawania w swoich domach. Pomyślmy tylko, ile ludzi musi teraz spędzać całą dobę w poczuciu niebezpieczeństwa? W otoczeniu wyłącznie swego oprawcy. Jeśli szukacie natychmiastowego wsparcia bez wzbudzania podejrzeń, znajdźcie na Facebooku fanpage „Rumianki i bratki”. To fikcyjny sklep kosmetyczny, gdzie po drugiej stronie monitora siedzi psycholog, nie sprzedawca. Pomoże Wam — ratujcie skórę.